Πανούσης Γιάννης

Μάταια ο σπόρος πάσχιζε αναζητώντας εύφορο έδαφος Κ. Κωνσταντίνου, «Το αυτονόητο» Βάλανε πρώτα την εκλογή αρχηγού [sic] και μετά τη δημιουργία του νέου [;] φορέα. Ενώ είναι παγκοίνως γνωστό πως μισιούνται μεταξύ τους, προσποιούνται πως κόπτονται για την επιτυχία της κοινής [sic] προσπάθειας. Ουδείς υπόσχεται για το τι θα γίνει μετά τη διαδικασία [αν υπάρχει […]

Οι αυταπάτες, οι ψευδαισθήσεις, οι προκαταλήψεις οι ενοχές και ανοχές όλων ή του καθένα ξεχωριστά σε μια ζυγαριά με πειραγμένα ζάρια Για το καλό ή για το κακό Παυλίνα Μπεχράκη, «Στα χρόνια της ανάγκης» Ο,τι και όποιος κινείται στην Κεντροαριστερά, τη ριζοσπαστική ή και την κομμουνιστική Αριστερά είναι καλό, γιατί το βάλτωμα προκαλεί συνήθως ιδεολογική […]

Αόρατες πόλεις όπου οι κάτοικοι ζούσαν σε ένα δίκτυο στιγμών επαφής που εναλλάσσονταν με διαλείμματα ελευθερίας Πάνος Καπώνης, «Η Υβρις» Στο άρθρο αυτό δεν θ’ αναφερθώ σε τζάκια, φατρίες, παρέες. Δεν θα θυμίσω σκάνδαλα, ανομίες, λαμογιές. Δεν θα σχολιάσω στενές σχέσεις κι επαφές με ανθρώπους του μαύρου χρήματος και με «γκρίζους» χορηγούς. Δεν θα μιλήσω […]

Τραβάτε, τραβάτε κουπί κουρασμένοι σύντροφοι να φέρουμε τούτο το παλιό σκαρί πιο κοντά στην ακτή που τόσο καιρό παλεύει να φτάσει Αντώνης Μακρυδημήτρης, «Μώλυ» Αναρωτιέμαι τι χρειάζεται ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος έχει έτσι κι αλλιώς αυτονομηθεί από τα κομματικά του όργανα, αυτόν τον εσμό των διαταραγμένων προσωπικοτήτων οι οποίοι το μόνο που (του) παρέχουν […]

Ανεκπλήρωτα όλα τα όνειρά σου μα δεν ξύπνησες Θεοχάρης Παπαδόπουλος, Χαϊκού Πού άραγε παράγεται η ελίτ στην Ελλάδα; Σε κομματικά γραφεία διά της «κατασκευής» και διορισμού των άξιων (sic); Στις διαδηλώσεις ή στις καταλήψεις διά της απαγγελίας δύο-τριών τσιτάτων και διά της καταγγελίας του συστήματος [εννοείται «του υφισταμένου» και όχι αυτού που (νομίζουν ότι) εκπροσωπούν […]

Ημουν ξένος ανάμεσα σε αγνώστους Μ. Βλάχου – Καραμβάλη, «Παραίτηση» Η «θεωρία των τρίτων» δεν αφορά στα τρία άκρα της βίας [άλλωστε αυτά σήμερα είναι 13, 103 κ.λπ.], αλλά στους τρίτους πολίτες [;], δηλαδή σε αυτούς που το παίζουν αδιάφοροι, αμέτοχοι, ουδέτεροι, σε αυτούς που εκλαμβάνουν τον υπέρμετρο εγωισμό / ατομικισμό ως δικαίωμα και ως […]

Καλά συνεννοημένοι ο θυρωρός με τον ξενοδόχο Και οι δύο μαζί με τον διευθυντή της αστυνομίας Και οι τρεις τους με τον πρωθυπουργό και τον πρόεδρο της δημοκρατίας …….. Πίσω από κάθε μας πράξη Ενας θυρωρός κι ένας πρόεδρος της δημοκρατίας Καραδοκούν Θανάσης Νιάρχος, Ο θυρωρός και ο πρόεδρος Ενόψει κυβερνητικής αναδιάταξης ισορροπιών, ελπίζω όχι […]

Αστέρια σφαίρες σε αποτυχημένο κοσμικό μπιλιάρδο Δ. Γαβαλάς, Κοσμικά παιγνίδια Το ερώτημα καίριο: ο ΣΥΡΙΖΑ, και οι συριζαίοι του σκληρού πυρήνα, εν πλήρη συνειδήσει λειτουργούν «έκνομα, άνομα, ακαταλόγιστα, ακατανόητα»; Υπάρχει η εύκολη απάντηση: δεν γνωρίζουν τη Δημόσια Διοίκηση, δεν είναι ικανοί μάνατζερ, δεν τους ενδιαφέρει το εθνικό συμφέρον, κόπτονται μόνο για την ιδεοληψία τους, μερικοί […]

Τρέμει η ψυχή μου Σαν το λαγό που τον πρόφτασαν τα σκυλιά και τον έχουν κυκλώσει με γαβγίσματα Χρ. Λάσκαρης, Κυκλωμένος Τα μνημεία στις Δημοκρατίες συμβολίζουν το κλείσιμο των ιστορικών πληγών και δεν καλλιεργούν τη διχόνοια. Κάγκελα υπάρχουν κυρίως μέσα στο μυαλό ορισμένων κι όχι μέσα στην κοινωνία. Σε κάθε περίπτωση οι ιδεολογικοπολιτικές συγκρούσεις «Αριστεράς […]

Σ’ ένα δοχείο ένας τυφλός ιχνηλάτης συνδυάζει χρώματα Μαρία Καντανή, Χρυσάνθεμο Η χώρα μας δεν εστερείτο ποτέ φωτισμένων πολιτικών ηγετών, συγκροτημένων πολιτικών ομάδων, καλών ή κακών πολιτικών συμβούλων, [πάντοτε κακών] πολιτικών Αυλών και αυλοκολάκων. Το κρίσιμο συνεπώς ερώτημα δεν είναι «πού θα βρούμε πολιτικούς για να κάνουμε ανανέωση της πολιτικής ζωής;» αλλά «πώς θα σφραγίσουμε […]

Τα παραμύθια σβήσανε, φύγανε Γκρεμίστηκαν κι όλα τα ψευτοείδωλά μου Δ. Πιστικός, «Επιτύμβιο» Η κρίση δεν σηματοδοτεί το τέλος της Ιστορίας. Ισως μάλιστα να είναι η αρχή της ανάσυρσης και συγκόλλησης της μέχρι σήμερα θρυμματισμένης ιστορικής αλήθειας (της εν ευρεία ή εν στενή εννοία νοούμενης) [Iosif Kovras, «Truth Recovery and Transitional Justice»]. Δυστυχώς όμως ακόμα […]

Eνεδύθην την απόλυτη σιωπή, χρόνους ολάκερους Κι όμως οι παλαιοί άνεμοι με συντρόφευαν Μ. Βλάχου – Καραμβάλη, «Παραίτηση» Η δύσκολη οικονομική συγκυρία έχει θολώσει την κρίση των πολιτών αλλά και τη νηφάλια σκέψη των πολιτικών. Χωρίς ιδεολογικές σταθερές τα πιόνια χοροπηδάνε στη σκακιέρα. Θα επιχειρήσω να προσεγγίσω ορισμένες πτυχές του πολιτικού μετέωρου βήματος από τη […]

Μην παίρνεις τόσο σοβαρά τον εαυτό σου, σου λένε οι θεατές που σε παρακολουθούν από απόσταση ασφαλείας Εύα Μοδινού, «Η ηλικία της πέτρας» Στην Ελλάδα το Ηθος της Σιωπής θρυμματίστηκε από τις «αυθόρμητες» κραυγές του όχλου της πλατείας. Στην πολιτική σκηνή οι «ηθοποιοί», ως μη-ποιούντες ήθος, προτιμάνε το Δελφινάριο [τριλογία των Ιτσας, με κορυφαίο τον […]

Κύκλους διέγραψα χωρίς ούτε μία κίνηση να κάνουν τα φτερά Δημ. Κυριάκης, «Προς Δωδώνην» Οσους λιγότερους [αυλο]κόλακες γεννάει κι ανέχεται μία Εξουσία τόσο το καλύτερο για την καλή Διακυβέρνηση. Οσο σε συχνότερες ανακαθάρσεις παλαιών νόμων προβαίνει ο δημοκρατικός ανδριάς [βλ. Βασίλειος Α’ Μακεδών, μτφ. Κ. Παΐδας] τόσο κερδίζει ο κοινοβουλευτισμός. Οσο περισσότερους υπεύθυνους ηγέτες διαθέτει […]

Ομως οι Αλεξανδρινοί μεθυσμένοι από χαρά δεν άκουγαν ούτε έβλεπαν τα επερχόμενα δεινά. ……. Το μέλλον δεν τους απασχολούσε. Θύματα του παρόντος, των γιγνομένων. Αντώνης Μακρυδημήτρης, «Ανθρωποι δε…» Να συνεννοηθούμε. Αλλο παράτολμο διπλωματικό παιχνίδι κι άλλο «μαγκίτικος» τυχοδιωκτισμός. Αλλο πρωτοβουλίες στη διεθνή σκακιέρα κι άλλο υστεροβουλίες στην εσωτερική καριέρα. Αλλο αποκλίνουσα Αριστερά κι άλλο υποκλίνουσα […]

Δεν ξέρουν πού είπαν τα ΟΧΙ και τα ΝΑΙ Το χρέος δεν επέτρεπε διαχειρίσεις στην επετηρίδα Δ. Καραμβάλης, Το ξέφωτο της μνήμης Ο Μάης 2017 πέρασε. Ο Μάης, μήνας των εξεργέσεων, των αντιθέσεων, των αισθήσεων. Ο Μάης της φαντασίας στην εξουσία, των λουλουδιών της ελευθερίας, της αισιοδοξίας των «μικρών» πιτσιρικάδων της αμφισβήτησης και του αναστοχασμού […]

Θα σε παραφυλάω να δω αν θα δειλιάσεις. Πόσο γενναίος ώς το τέλος θα σταθείς απέναντι σ’ αυτό που σε σημάδεψε. Ορόσημο το έλεγες και αλλαγή σελίδας Στ. Μαφρέδας, «Νεύμα από απέναντι» Η Ελλάδα μοιάζει να μη διαθέτει πάγκο «για να κάτσει κάθε κατεργάρης» και οι έλληνες πολιτικοί φαίνεται ότι έχουν πολύ λίπος κι έτσι […]

Αναλογίσου τώρα Τι θα πράξεις Αν ενώπιόν σου συντριβεί η αναμονή της ελπίδας Μ.Βλάχου-Καραμβάλη, «Περισυλλογή» Οταν ασκείς κριτική από την οπτική γωνία της Αστικής Αριστεράς δεν χαίρεσαι ούτε εάν η Πατρίδα κινδυνεύει, ούτε εάν ο λαός υποφέρει, ούτε εάν η Αριστερά διαψεύδει τις ελπίδες και αυτο-διαψεύδεται. Δεν χαίρεσαι επίσης όταν ο έλληνας Πρωθυπουργός, σε τόσο […]

Ο κύριος Παλαμήδης κατηφορίζει στον δρόμο βλοσυρός. ………… Ας πούμε πως πηγαίνει να υποδεχθεί έναν άγνωστο. Κάποιον που είναι άγνωστος σ’ εμάς αλλά όχι σ’ εκείνον. ………. Θα κοιταχθούν σιωπηλά και μετά θα βαδίσουν ο ένας πλάι στον άλλον – ο περασμένος του εαυτός κι αυτός που είναι τώρα. Αντώνης Μακρυδημήτρης, «Ο κύριος Παλαμήδης στον […]

Ο βράχος κύλησε, κύλησε και δεν σταματά. Ο χρόνος είναι πάντοτε χρόνος που φθείρει. Κι ο χώρος αυτός, ο ίδιος δεν είναι ούτε και πρέπει. Αυτό που υπάρχει, υπάρχει μόνο μια φορά. …………… Αναδρομή δεν έχουν οι μνήμες Αντώνης Μακρυδημήτρης, Do not go gentle Εννιά εκατομμύρια αντιστασιακοί κατά της χούντας [1967-74] και έντεκα εκατομμύρια αντιστασιακοί […]

Θα ξυπνήσουμε ένα πρωί, είναι βέβαιο, το ερώτημα που γεννάται όμως είναι πόσοι θα είμαστε εκείνο το πρωί και όχι ποιοι Ελ. Λιντζαροπούλου, Revolution Πρέπει ν’ αλλάξουμε γωνία λήψης της πολιτικής πραγματικότητας και να θέσουμε νέες βασικές αρχές. Η εντιμότητα και η ηθική ενός κόμματος, μιας κυβέρνησης ή ενός αρχηγού κρίνεται και αξιολογείται από τη […]

Να τρίβεις στα δάχτυλα την κρύα στάχτη της αυγής δεν είναι δα κατόρθωμα Δ. Κοσμόπουλος, Λατομείο Αναζητείται Αριστερά χωρίς εξουσιαστικές λογικές, απελευθερωτικό όραμα δίχως ψευδαισθήσεις, κινήματα που δεν ενσωματώνονται σε ΜΚΟ. Αναζητούνται αριστεροί που προστατεύουν τους αδύναμους χωρίς να γίνονται «προστάτες», που δεν κρατάνε κλειδιά ηγεμονικών κάστρων αλλά αποσφραγίζουν όλα τα κρυμμένα μυστικά της Ανοικτής […]

Ας χύσουν κι άλλα δάκρυα τ’ απομακρυσμένα όνειρα. Κάποιος θα βρεί μια κούπα να τα μαζέψει. Ντίνος Σιώτης, «Ας» Αν ο ελληνικός λαός είναι σήμερα ο Εσταυρωμένος που κουβαλάει τις αμαρτίες της χώρας του [και του ίδιου], αναρωτιέμαι ποιοι παίζουν τους άλλους πρωταγωνιστικούς ρόλους του μη θείου εθνικού δράματος. Ο Πέτρος εκπροσωπεί τον κατεξοχήν χαρακτηριστικό […]

Μ’ αρέσει πολύ να παίζω με τους ανθρώπους ειδικά όταν τους κανόνες του παιχνιδιού τούς ορίζω εγώ Αντώνης Παπαδόπουλος, «Blog death» Oι κυβερνήσεις αλλάζουν χωρίς να μπορούμε να επουλώσουμε τα τραύματα από τις ιστορικές αυταπάτες μας. Οι μάχες δίνονται και πάλι σε πεδία αλλεπάλληλων λαθών όπου ο φόβος γι’ απρόσμενη επιτυχία είναι μεγαλύτερος από τα […]

Κάνε ταχυδακτυλουργικά κι όλα σου τα μαγικά Να γελάσει λίγο ο κόσμος που του κάψαν το γιακά Γ. Σιάφλας, «Οι ταχυδακτυλουργοί» Ανάμεσα στους δικαιολογητικούς μύθους της [μη] αυτογνωσίας και της [μη] ταυτότητας εντάσσεται και το απαράγραπτο ιστορικό δικαίωμα να κάνουμε μαθήματα Δημοκρατίας [και αριστεροσύνης;] στους άλλους ηγέτες και λαούς, τους οποίους προφανώς θεωρούμε λιγότερο «δημοκράτες» […]

Μας πήρανε όλους τους επιλόγους. Δεν μας άφησαν να γράψουμε ούτε έναν. Στ. Σταυρόπουλος, «Πιο νύχτα δεν γίνεται» Στη χώρα μας όλοι και όλα πρέπει να επανεξετασθούν υπό το πρίσμα της εθνολαϊκιστικής αριστεροφροσύνης [;], της λογικής του αντιμνημονιακού Μνημονίου [;] και της «δικαίωσης των αδικημένων της Ιστορίας» [;]. Το Σύνταγμα περιφέρεται ασκόπως από χωρίου εις […]

Το Μαντείο δεν προσφέρει απόψε απάντηση καθαρή Η δύναμη της πίστης μάς έχει εγκαταλείψει εδώ και καιρό Το μεγάλο κακό δεν έχει ακόμα συντελεστεί Αντώνης Μακρυδημήτρης, «Βορειότερα των Δελφών» Ποιος τελικά πρόδωσε τη μεταπολιτευτική Δημοκρατία και την έχει οδηγήσει σε περιδίνηση και βίαιες αμφισβητήσεις και την ελληνική κοινωνία «σ’ εξόδιο ευρωπαϊκή» [αν]ακολουθία, με μόνη συνοδεία […]

Τον δούρειο ίππο της αυτοκριτικής μη βάλετε στο κάστρο του εφησυχασμού σας. Με ανησυχεί τρομερά η ακεραιότητα της αυριανής σας ημέρας. Νίκος Γιαννάκης, «Δούρειος ίππος» Για να μην εμφανίζομαι συνεχώς κριτικός στα πεπραγμένα της κυβερνώσας Αριστεράς [;] αποφάσισα να περιγράψω το πλαίσιο μέσα στο οποίο κινείται άναρχα και σπασμωδικά. Ο σύγχρονος κόσμος κυβερνιέται από κέντρα […]

Αν σου δώσω τις ερωτήσεις θα μου δώσεις την προδοσία τους; Στ. Σταυρόπουλος, «Πράξη εξαφάνισης» Οσοι σκέφτονται κι εκφράζονται με τον αυτοβαυκαλισμό ότι, ο καθένας και συνολικά η παρέα τους, εκπροσωπούν μονοπωλιακά μία [τραυματισμένη από τους ίδιους] ιδεολογία,ένα διαψευσμένο [από τον Υπαρκτό] μοντέλο διακυβέρνησης ή μία λαϊκή εκδοχή του σοσιαλφιλελευθερισμού,πέραν του ότι φαίνεται να έχουν […]

Δεν συμφωνώ μια αριστερή εφημερίδα να βγάζει στη φόρα, πρωτοσέλιδο, τα πολύ προσωπικά των αντιπάλων της Μίμης Ανδρουλάκης, «Δύο μόνο δάκρυα» Νομίζω ότι χρειάζονται μια σύγχρονη μηχανή του χρόνου και του χώρου γιατί όλα όσα «μηχανεύονται» κινούνται σε άλλες [ξε]περασμένες/ξεχασμένες πολιτικές χωροχρονικές διαστάσεις. Θεσμοθετούν π.χ τα σκάνδαλα [των άλλων] ως «πολιτικό επιχείρημα» ενώ τα δικά […]

Εικόνες ευτελείς, μονότονα ίδιες, μεθοδικά ακρωτηριασμένες Γιάννης Κακουλίδης, «Ωραία Μπλε» Η εποχή της επικοινωνίας καθαγιάζει την υπεροχή της εικόνας πάνω στο γεγονός, αδιαφορώντας συχνά για την ίδια την αλήθεια. Η επικοινωνιακή ιδεολογία αποτελείται από ένα σύστημα ιδεών, παραστάσεων, αντιλήψεων και μύθων μέσα από το οποίο [και μόνο;] μπορεί ο άνθρωπος – πολίτης – θεατής να […]

Χαιρέτα μου τους σοσιαλ-λουμίδηδες Μίμης Ανδρουλάκης, «Δύο μόνο δάκρυα» Σαν κομματικοί ερημίτες που ζούνε με τις περασμένες ζωές των άλλων [με τις οποίες οι συγγενείς τους συχνά δεν είχαν καμία «ηρωική» σχέση], σαν φρουροί ενός ήδη κατειλημμένου ή ερειπωμένου ιδεολογικού κάστρου, σαν μαχητές μιας ψευδαίσθησης ηθικής ανωτερότητας, σαν κληρονομικοί ιδιοκτήτες άγονων φαντασιώσεων, τα κόμματα στην […]

Θα περιπλανηθούμε σε λησμονημένους ατραπούς. Θα διαβάσουμε πάλι τ’ αδιάβαστα εκείνα που περιφρονήσαμε στις παραπομπές Δ. Καραμβάλης, «Απο-λογίας από-λογος» Απόηχοι ουτοπικής άμεσης Δημοκρατίας και αγχωμένης σοσιαλδημοκρατικής κοινωνικής πολιτικής εμφανίζονται σαν νεο-οράματα, ενώ όλοι γνωρίζουν ότι πρόκειται για μεταμφιεσμένους μύθους. Ακόμα κι αν η αγανάκτηση γέννησε τον Λαϊκισμό, αυτός δεν μπορεί να μετουσιωθεί σε θεσμικό ριζοσπαστισμό. […]

Πάντα κάποιος Κανένας / θα βρίσκεται στο δρόμο μου / για να χλευάζει / της τύφλωσής μου την παράκρουση / και να θυμίζει / του εαυτού μου το γιγαντισμό. Πηνελόπη Γιώσα, «Ο Πολύφημος» Οπως ο Κυνισμός –ελέγετο ότι –είναι τρόπος Ζωής έτσι και ο Αριστεροκυβερνητισμός –μοιάζει να –αποτελεί «Σχολή σκέψης εκτός λογικής και αστικής έννομης […]

Νοθεύουν το παρόν με παρελθόν και σπάνε την κλεψύδρα Χαρά Ρίζου, Το κλείδωμα του χρόνου Κοιτάς γύρω σου και βλέπεις ανθρώπους χωρίς πρόσωπο, δίχως βλέμμα. Τους ζητάς ταυτότητα και δεν έχουν πιστοποιημένα χαρτιά επιβίωσης. Ελληνες και ξένοι ζούνε σε άλλη διάσταση. Δεν είναι καν «ό,τι δηλώσουν». Δεν δηλώνουν Τίποτα. Νιώθουν [ότι τους θεωρούν] Τίποτα. Ετσι […]

Ο φόβος μυρίζει πάντα το ίδιο. Το ίδιο και η μυρωδιά του φυγάδα Λουίς Σεπούλβεδα, «Η ιστορία ενός σκύλου που τον έλεγαν Πιστό» Ποιοι είναι και τι πράγματι θέλουν οι κυβερνώντες; Τι γνωρίζουν και τι [υποκρίνονται ότι]αγνοούν; Ας επιχειρήσουμε να καταγράψουμε τις Δέκα Εντολές της Διακυβέρνησης. – Δεν πειράζει να παγιδεύεις τη Δημοκρατία υπερβαίνοντας συνεχώς […]