Ατζακάς Γιάννης

Διαβάζοντας το συγκλονιστικό κείμενο του πεζογράφου Γιάννη Ατζακά αισθάνεσαι την οποιαδήποτε ιδεολογική ή πολιτική θέση να αφοπλίζεται και εκείνο που μένει να είναι το δέος μπροστά σε ένα σκοτάδι που μετακινείται διαρκώς μέσα στην ιστορία και κάνει ευγενείς ανθρώπινες μορφές να αναγνωρίζονται ως θύματα ή ενεργούμενά της. Ενώ επόμενο είναι να αναρωτιέσαι τι είναι άραγε προτιμότερο, αυτή η ίδια η Ιστορία να επιλεγεί τελικά ως ένα χωνευτήρι μνήμης ή οι ίδιες οι μνήμες να ανακαλούνται και να φρεσκάρονται, έστω και αν κανείς δεν δείχνει να τις χρειάζεται