Δημητρολόπουλος Περικλής

Δεν μπορεί να ξέρει κανείς πότε ακριβώς εξορίστηκε η ηθική από την πολιτική ως ξένο σώμα. Πότε οποιαδήποτε αναφορά σε αυτήν ερμηνευόταν ως ηθικολογική υστερία και αντιμετωπιζόταν ως δάνειο που έπρεπε να επιστραφεί την ίδια στιγμή εκεί όπου ανήκε, στη θρησκεία ας πούμε. Ο Αλέξης Τσίπρας πάντως την επανέφερε. «Η κυβέρνησή μας» είπε από την […]

Στην Ιταλία έχει και όνομα, λέγεται «κόστος της πολιτικής». Και είναι όλα εκείνα τα χρήματα που υποτίθεται ότι σπαταλά το πολιτικό σύστημα για να λειτουργήσει όχι στοιχειωδώς ούτε κάπως άνετα, αλλά πλουσιοπάροχα. Να ζήσει σε μια συνθήκη υλικής και κοινωνικής ευμάρειας. Ο τελευταίος που υποσχέθηκε να μειώσει το κόστος της πολιτικής ήταν ο Ματέο Ρέντσι. […]

Οχι, δεν υπάρχει καμία τέτοια οργή. Ούτε η πιο δίκαιη δεν σε οδηγεί στο σπίτι του θύματος για να απειλήσεις. Οπως δεν σε οδηγεί και καμία αλληλεγγύη σε εκείνον που επιχείρησε να σκοτώσει το θύμα με μια βόμβα. Δεν είναι η συμπαράσταση στον θύτη –αν μπορεί να υπάρξει ποτέ τέτοιο πράγμα. Ούτε οι πεποιθήσεις σου, […]

Και στη δημοκρατία; Ναι, ακόμη και για την προσφορά του σε αυτήν απένειμε στον Βλαντίμιρ Πούτιν τον τίτλο του επίτιμου διδάκτορα το Πανεπιστήμιο της Πελοποννήσου. Τα υπόλοιπα δεν έχουν σημασία, θα ήταν αστείο. Τι νόημα έχει να αναζητήσει κανείς την προσφορά του ρώσου προέδρου στα γράμματα και τις τέχνες ή την κοινωνία, όταν από το […]

Μοιάζει σχεδόν οξύμωρο: στη συνεδρίαση της Βουλής όπου αντικείμενο της συζήτησης ήταν κατεξοχήν η διαφθορά, ο Αλέξης Τσίπρας εμφανίστηκε όσο ποτέ άλλοτε αδύναμος στο βήμα. Μοιάζει αλλά δεν είναι. Γιατί όσο εύκολο είναι να εκτοξεύει κανείς ατάκες στον ρόλο του απηνούς διώκτη των διεφθαρμένων, σαν ένας αρχάγγελος της κάθαρσης που βλέπει παντού γύρω του αργυρώνητους […]

Από μια άποψη, εκπροσωπεί έναν θεσμό. Από μια άλλη, πιο κοντινή στην πραγματικότητα, εκπροσωπεί κυρίως το κόμμα. Και από μια τρίτη, την πιο ακριβή, η Τασία Χριστοδουλοπούλου δεν εκπροσωπεί τίποτε περισσότερο από τον εαυτό της. Δεν είναι ασφαλώς η πρώτη στους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ που έφερε έναν θεσμό στα μέτρα του προσωπικού της σύμπαντος, ούτε η πρώτη […]

«Εάν δεν μπορούμε να αποδείξουμε πως δεν υπάρχει το τέρας του Λοχ Νες, τότε σημαίνει πως υπάρχει». Είναι ο αφορισμός με τον οποίο ο φιλόσοφος Πασκάλ Ενζέλ περιγράφει το επόμενο στάδιο της μετα-αλήθειας. Είναι εκείνο της μετα-λογικής: ένα σύμπαν στο οποίο θάλλουν οι δίκες προθέσεων, η χειραγώγηση των γεγονότων από υποθετικούς συλλογισμούς που επιστρατεύονται απλώς […]

Ποιον Κοτζιά να διαλέξει κανείς; Εκείνον που απειλεί την Τουρκία ότι την επόμενη φορά θα της απαντήσει; Ή εκείνον που ζητά από τους καταγγελλόμενους για χρηματισμό να αποδείξουν την αθωότητά τους; Τον Κοτζιά που μπαρουτοκαπνίστηκε οψίμως; Ή τον Κοτζιά της σταλινικής εκτροπής; Τον γενναίο του Μπρανκαλεόνε ή τον ανακριτή της μυστικής αστυνομίας; Τον νεομπουρλοτιέρη του […]

Τον φαντάζεσαι να το λέει και είσαι σχεδόν σίγουρος ότι το κάνει. Οτι μοιράζει τα «οθωμανικά χαστούκια» που θέλει να ρίξει στους Αμερικανούς, όχι φυσικά στους ίδιους, αλλά σε όποιον βρίσκεται δίπλα του: τη φρουρά του, τους συμβούλους του, κάποιον υπουργό. Να ξεσπά την οργή του, μια οργή που ασφυκτιά σε κάποιον που έχει αφεθεί […]

Ας φανταστούμε τον τουρίστα, τον αντιπροσωπευτικό τουρίστα, στην καρτουνίστικη εκδοχή του: με βερμούδα, πέδιλο και κάλτσα, ένα σακίδιο στον ώμο και μια φωτογραφική μηχανή να κρέμεται από τον λαιμό του. Ποιος θα διαφωνούσε ότι αυτός ο τουρίστας θα προσγειωνόταν στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης, θα έβλεπε την ταμπέλα «Μακεδονία» και, εμβρόντητος από το σοκ, θα πίστευε […]

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κάνει λάθος. Η Μαρέβα Μητσοτάκη δεν στοχοποιήθηκε από τα σκοτεινά υπόγεια του Μαξίμου, όπως καταγγέλλει. Είχε στοχοποιηθεί στο φως της ημέρας από τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα και όλους εκείνους τους υπουργούς του που χρησιμοποίησαν το «σπίτι του Βολταίρου» ως τοπόσημο μιας ελίτ που κολυμπάει προκλητικά στα πλούτη. Ως μπούνκερ «των εχθρών […]

Δεν είναι εύκολο να ερμηνεύσεις τη σιωπή. Δεν είναι ούτε όταν η σιωπή σπάει ως «περιβάλλον», «κύκλοι» ή «πηγές». Και είναι ακόμη δυσκολότερο όταν το περιβάλλον, οι κύκλοι ή οι πηγές αυτονομούνται χωρίς και να το λένε ανοικτά. Οταν μιλούν αφήνοντας να εννοηθεί πως την άποψή τους μπορεί να συμμερίζεται και ο βουβός θεός τους, […]

Ούτε καν αυτοί δεν μπόρεσαν να ενσαρκώσουν τον επαναστατημένο άνθρωπο που ονειρεύονταν. Από τους πρωταγωνιστές των μολυβένιων χρόνων στην Ιταλία, πολλοί αποκήρυξαν το ένοπλο παρελθόν τους, άλλοι πνίγηκαν στις τύψεις για τις ζωές που χάθηκαν, διάβασαν, στοχάστηκαν, έγραψαν, και κάποιοι, ελάχιστοι, παρέμειναν αμετανόητοι, αρνούμενοι σε αντίθεση με όλους τους υπόλοιπους ακόμη και την παραμικρή ευεργετική […]

Το ξέρουν κι οι κότες, αυτό που διαφημίστηκε αναρμοδίως ως το «μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως του ελληνικού κράτους» θα ήταν πολιτικά η κότα με τα χρυσά αβγά –όχι ένα ή δύο, αλλά δέκα, όσοι είναι και οι εμπλεκόμενοι πρώην πρωθυπουργοί και υπουργοί. Θα ήταν, εάν η κυβέρνηση δεν έκανε ό,τι και ο άπληστος χωρικός του […]

Αρκεί να έβλεπε κανείς τα πλάνα έξω από το Μέγαρο Μαξίμου. Η Novartis είναι το σκάνδαλο που ακόμη και αν δεν υπήρχε θα έπρεπε να εφευρεθεί. Είναι το σκάνδαλο που θα έμπαινε στον πειρασμό να εκμεταλλευτεί πολιτικά όχι μια κυβέρνηση κολλημένη στον τοίχο, αλλά ακόμη και εξωραϊστικός σύλλογος σε φάση αρχαιρεσιών. Από την άποψη αυτή […]

Δεν μπορεί να ξέρει κανείς εάν αυτή είναι η τελευταία δημόσια παρουσία του Μίκη Θεοδωράκη. Από την υποδοχή, πάντως, που είχε η παρουσία του στην πλατεία Συντάγματος, καταλαβαίνει ότι είναι κάτι παραπάνω από ένα εθνικό σύμβολο, ένα διεθνές brand ή και τα δυο μαζί. Είναι ο τελευταίος έλληνας θεός. Αλλά όπως συμβαίνει με όλους τους […]

Πώς ήταν τα Βαλκάνια κάποτε; Οπως ήταν χθες η Πλατεία Συντάγματος. Μια περιοχή όπου κυριαρχούσαν ο εθνικισμός, ο φόβος και το μίσος απέναντι στον άλλον, η εσωστρέφεια, η επιθετικότητα και μια μεγάλη ιδέα για την εθνική ταυτότητα σε διαρκή σύγκρουση με διαβρωτικό ένα συναίσθημα εθνικής μειονεξίας. Η Πλατεία Συντάγματος έγινε χθες η μινιατούρα της ιστορίας […]

Η ιδέα μπορεί να ήταν και της Ζωής. Αλλά και η δική του εκτέλεση δεν ήταν κακή. «Για το PG, όπως αναμφίβολα και για πολλά άλλα κόμματα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς», λέει στην ανακοίνωσή του ο Ζακ Λικ Μελανσόν, «έχει γίνει πραγματικά αδύνατο να συγχρωτίζεται στο ίδιο κίνημα με τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα». Γιατί ο […]

Αφού το ευλόγησε ακόμη κι εκείνος, η Μειλιχιότητά του, δεν μπορεί να αμφιβάλλει κανείς: το συλλαλητήριο της Κυριακής θα μαζέψει τόσο κόσμο που τα κόμματα της μνημονιακής εποχής δεν θα τολμούσαν να φανταστούν ούτε στις πιο κρυφές ονειρώξεις τους. Και τι κόσμο; θα ήταν λάθος να προσφερθεί το «μέγα πάθος και πλήθος» πακέτο στην Ακρα […]

Τυπικά, είναι αυτό που η επιστήμη της πολιτικής επικοινωνίας θα αποκαλούσε «επικοινωνιακή αντεπίθεση». Αλλά πώς μπορεί να γίνει μια αντεπίθεση με ένα στέλεχος του κόμματος, τη μαμά ενός άλλου στελέχους, έναν περιφερειάρχη και μερικά ρυζόγαλα που παίζουν όλοι μαζί σε ένα προπαγανδιστικό σποτάκι; Εδώ η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Οχι για την επαγγελματική επάρκεια […]

Μπούλης δεν είναι, το είπε και ο Πρωθυπουργός. Αλλά δεν είναι και κάποιος που θα πάει κάπου αν δεν τον αφήσουν. Ακόμη κι αν αυτό το «κάπου» είναι ο ηρωικός τόπος που θέλει να τιμήσει. Κι ακόμη και αν αυτοί που δεν τον αφήνουν είναι οι προαιώνιοι, διακηρυγμένοι εχθροί του. Οι εχθροί που έχει κατασκευάσει […]

Ηταν μια προεδρική εκλογή που χαρακτηρίστηκε από χαμηλούς τόνους και πάρα πολύ μικρή συμμετοχή. Δεν είχε ούτε εκπλήξεις: ο Νίκος Αναστασιάδης έκοψε πρώτος το νήμα του α’ γύρου αποσπώντας το 35,5% των ψήφων, αφήνοντας δεύτερο και με ποσοστό 30,25% τον Σταύρο Μαλά, ο οποίος θα είναι και ο αντίπαλός του την ερχόμενη Κυριακή. Στον δεύτερο […]

Αυτή είναι η πολιτική; Ή απλώς αυτός είναι ο Παναγιώτης Ψωμιάδης; Η ιστορία, με άλλα λόγια, αφορά μόνο το πρόσωπο, μια βαλκάνια και γκροτέσκα εκδοχή του Γκορμπατσόφ που ντύθηκε Ζορό για να διαφημίσει παιχνίδια όπως εκείνος είχε διαφημίσει κάποτε πίτσες ντυμένος ο εαυτός του; Ή αφορά μια πολιτική τάξη που παρήγαγε πολλούς, υπερβολικά πολλούς Ψωμιάδηδες; […]

Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στο πάρτι των γενεθλίων του για να καταλάβει πόσο κέφι έχει ο εορτάζων γενικώς για τη ζωή. Πόσο συμφιλιωμένος είναι με το παρελθόν του και πόσο αισιόδοξος απέναντι στο μέλλον. Ή, από την άλλη, πόσο θέλει να ξεχάσει εκείνα που πέρασαν και πόσο φοβάται αυτά που θα έρθουν. Ο […]

Το λάθος, είχε πει κάποτε ένας γάλλος διπλωμάτης, είναι χειρότερο από το έγκλημα. Και μάλλον θα συμφωνούσε μαζί του ο έλληνας υπουργός που δεν καταλόγισε σε έναν συνάδελφό του ένα λάθος αλλά «πολλαπλά». Για τον Σκουρλέτη, με λίγα λόγια, ο Καμμένος είναι κάτι λιγότερο από ιδανικός συνοδοιπόρος. Αλλά είναι και κάτι περισσότερο από σίριαλ κίλερ: […]

Είναι από τις φορές που δεν έχει σημασία το αποτέλεσμα, αλλά η πρόθεση. Και η πρόθεση του Πάνου Καμμένου δεν είναι μόνο να αυξήσει τους μισθούς των στρατιωτικών με βάση τη σχετική απόφαση του ΣτΕ –δέσμευση εξάλλου που είχε αναλάβει από το 2015 και είχε θέσει ως αδιαπραγμάτευτο όρο για τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση. […]

Ούτως ή άλλως εξελισσόταν σε φούσκα. Αλλά με την εθνικιστική μαγιά του συλλαλητηρίου, τα τοιχώματα του «Μακεδονικού» έφτασαν στο όριο των αντοχών του. Ετσι που το μόνο που μένει να φανεί είναι εάν απλώς θα ξεφουσκώσει ή εάν θα σκάσει όπως σκάνε όλες οι φούσκες: με έναν δυνατό κρότο. Δύσκολα μπορεί κανείς να κάνει προβλέψεις […]

Ως τι επαναλήφθηκε το χθεσινό συλλαλητήριο; Ως φάρσα μιας εθνικιστικής υστερίας του παρελθόντος ή ως τραγωδία ενός βαλκανικού παρόντος καταδικασμένου να παραμείνει αιώνια φοβικό και εσωστρεφές; Αν λάβει υπόψη του κανείς ότι αυτή τη φορά δεν ήταν ο δήμαρχος της Θεσσαλονίκης και ο μητροπολίτης της πόλης που ανέλαβαν να συνεγείρουν τα πλήθη αλλά ένας απόστρατος, […]

Δεν είναι μόνο ένα στοίχημα κόντρα στην εγχώρια Ιστορία –«Καθ’ όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης», είπε ο Γιώργος Καμίνης, «ο χαρακτηρισμός “σοσιαλδημοκράτης” θεωρήθηκε από το σύνολο σχεδόν των κατεστημένων δυνάμεων της Αριστεράς κάτι σαν βρισιά». Είναι και κόντρα στον χρόνο: η σοσιαλδημοκρατία τώρα τελευταία δεν αισθάνεται πουθενά πολύ καλά, ούτε καν εκεί όπου ο «σοσιαλδημοκράτης» […]

Ας υποθέσουμε ότι είναι κι αυτό ένα άθροισμα χαμένων ευκαιριών. Γιατί θα έχει χαθεί αυτή η τελευταία ευκαιρία; Επειδή ο Πάνος Τζαβάρας της ΝΔ θα πάει στο συλλαλητήριο και το βάθος της πολιτικής ανάλυσης του Δημήτρη Καμμένου των ΑΝΕΛ φτάνει ώς το «μη σωθεί και λυθεί»; Ή επειδή στην αυλή των Σκοπίων μαζεύτηκε ξαφνικά πολύς […]

Εχει σημασία στην πολιτική πού πάει κανείς. Αλλά έχει και σημασία από πού έρχεται. Εχουν σημασία οι συνθήκες κάτω από τις οποίες ευδοκίμησε το περιβάλλον της υποδοχής, το φως που είδε και μπήκε. Εχει σημασία, με άλλα λόγια, εάν η Θεοδώρα Μεγαλοοικονόμου είδε το φως το αληθινό στο πρόσωπο του Βασίλη Λεβέντη. Αν η έμπνευσή […]

Ο Κώστας Ζουράρις μάς υπενθύμισε, άθελά του, ότι το μεγαλείο της δημοκρατίας δεν αποτυπώνεται μόνο στην ανοχή που επιδεικνύει απέναντι στους υβριστές της. Αποδεικνύεται και από το βήμα που προσφέρει απλόχερα στους διασκεδαστές της. Μας υπενθύμισε όμως και κάτι ακόμη: πως ό,τι ενδυναμώνει τη δημοκρατία δεν είναι απαραίτητο να ενισχύει και τους θεσμούς της. Είναι […]