Φασουλής Σταμάτης

Ωραία θάλασσα μας κάνει σήμερα. Μόνο που είμαστε πολύ μακριά της. Πέφτει το βλέμμα στο γυαλί. Πρωί πρωί, αχάραγα, και μια κυρία ντυμένη τη βραδινή της τουαλέτα σχολιάζει το δασύτριχο των φρυδιών μιας άλλης κι αμέσως μετά κάνει μια διπλή στροφή γύρω από τον παραζαλισμένο εαυτό της και… «Αλλάζουμε κλίμα τώρα για να περάσουμε στη […]

Εμείς την ξέραμε σαν ευλογιά του ανέμου. Ανεμοβλογιά. Αντε και σκέτη «Ευλογιά», αυτή όμως δεν ήταν αστεία πράματα, την τρέμαμε παιδιά. Είχε κολλήσει η εξαδέλφη μου η Μαρίνα και την είχαν κλεισμένη στο δωμάτιό της καραντίνα. Στην πόρτα της αφήνανε ένα πιάτο φαΐ κι ένα ποτήρι νερό. Μόνο το απόγευμα έβγαινε για λίγο στο παράθυρο […]

Μίλαγα στο τηλέφωνο προχθές με φίλο νέο και άξιο εργάτη του θεάτρου και αρχίσαμε τα γνωστά. Πού πάει το θέατρο, τι παραστάσεις βγαίνουν το καλοκαίρι βόλτα, τι στην Επίδαυρο, τι στο φεστιβάλ κι όπως το ‘φερε η κουβέντα, δεν θέλει και πολύ, θίξαμε την πρωτότυπη και καινοφανή σχέση της τηλεόρασης με το θέατρο και το […]

Είναι μια εικόνα, χρόνια τώρα, μ’ ένα τεράστιο ερωτηματικό στο τέλος της που με κυνηγάει και απαιτεί σώνει και καλά να της απαντήσω. Α, είναι αδυσώπητη. Εκεί που νομίζω πως την έχω εξοστρακίσει απ’ τη μνήμη, χωρίς κανέναν λόγο φανερό ζωντανεύει ξαφνικά, πετάγεται μπροστά μου έγχρωμη και τρισδιάστατη και μου ζητάει να της δώσω μια […]

Εκεί που λες τι γρήγορα περνάει ο καιρός, έρχεται μια, και ουουουπς απότομα, με μια είδηση, μια φωτογραφία, ένα βλέμμα, ένα χωρισμό, τον βλέπεις να φρενάρει, και το στομάχι σου σ’ αεροπλάνο με φουλ αναταράξεις. «Μίλια στην κοιλιά» που λέει κι ο ποιητής. Κι αμέσως πάλι, χαμηλώνουν τα φώτα της τρεχάμενης ζωής, κλείνεις τα μάτια, […]

Είπα, γι’ άλλη μια φορά να βάλω σε τάξη τα βιβλία μου που με τον καιρό δεν χωράνε πια ούτε στη βιβλιοθήκη ούτε σε τραπέζια, σε κομοδίνα και μοκέτες. Εχουν αρχίσει πια να περπατάνε, μερικά έχουν βγει και στη βεράντα, κείτονται κάτω απ’ τις μπουκαμβίλιες. Εβαλα και το ραδιόφωνο να παίζει για συντροφιά. Μαύρη συντροφιά. […]

Μέσα σ’ όλα, έπαθα και κορωνοϊό και άντε πάλι καραντίνα. Ευτυχώς, δεν λες, που είχα κάνει και το τρίτο μπόλι και την πέρασα ελαφριά ελαφριά κι απέξω απέξω, τρεις μέρες και μετά απύρετος. Αλλά έπρεπε να συμπληρώσω το δεκαήμερο του εγκλεισμού. Εκεί με βρήκε κι ο πόλεμος κι ήρθα κι έδεσα. Μόνη μου επαφή με […]

Από ‘δώ το φέρνω, από ‘κεί το πάω, όλο μπροστά μου βγαίνει. Εγώ ήξερα ότι όταν έχεις μια κυβέρνηση, την όποια κυβέρνηση, προς αυτή θα πρέπει να στρέφεις τα πυρά σου. Και αυτό προσπαθώ να κάνω. Ε, δεν τα καταφέρνω. Εκεί που πάω ν’ ανοίξω το στόμα μου να πω για τις παλινωδίες, τα λάθη, […]

Κλείνουμε δυο χρόνια πιασμένοι στο δόκανο της πανδημίας. Θυμάμαι τότε που έλεγαν οι ειδήμονες ότι ο εφιάλτης μπορεί να κρατήσει μέχρι και τον Ιανουάριο του ’21. Πόσο μακριά μας φάνηκε το ’21. Και να που φτάσαμε στον Φλεβάρη του ’22 κι ακόμα ζούμε με υποσχέσεις, ευχές και οδηγίες για το μέλλον. Μας λέγανε μην κάνουμε […]

Τι σόι πράμα είναι αυτή η εμμονή της αριστεράς πτέρυγος με το σεξ και τη γενετήσια πράξη συγκεκριμένα; Γιατί όλη η κριτική τους στάση περιορίζεται τον τελευταίο καιρό γύρω από τα γενετικά όργανα του αντιπάλου; Κάτι συμβαίνει, δεν μπορεί. Κάτι που εμείς οι απ’ έξω είναι δύσκολο, αν όχι αδύνατον, να καταλάβουμε. Αρχισε με αυτό […]

Σφαίρα ξυστά στ’ αφτί μου πέρασε η φράση «Εφαγα σκάλωμα». Γύρισα να δω, κι είδα ένα κορίτσι, στα ανθισμένα είκοσι, με πρόσωπο αθώο και μια ματιά λεπίδα. Αν δε συνέχιζε, το ίδιο για μένα ακατάληπτα, θα ήμουν σίγουρος πως κάνω λάθος. Από άλλο στόμα περίμενα να έχει εκτοξευθεί αυτός ο ιδιωματισμός να τον πω. Τελευταία, […]

Κάθε τόσο ή μάλλον πολύ συχνά, μου έρχονται κάτι μηνύματααναρτήσεις διαφόρων όπου σ’ ένα κατάμαυρο φόντο με κάτασπρα γράμματα κεφαλαία ως επί το πλείστον διαβάζεις ένα αρχαίο ρητό όπου υποτίθεται άπτεται της σημερινής κατάστασης και με το οποίον αυτό αρχαίο ρητό ο γράφων καυτηριάζει, στηλιτεύει, εκδικείται με τον τρόπο του, την κυβέρνηση άλλοτε την αντιπολίτευση, […]

Μ’ αρέσει που κατηγορούσαν τον ΣΥΡΙΖΑ οι κυβερνώντες ότι είναι και με τον εμβολιασμένο και με τον ανεμβολίαστο, και με το που «εκοιμήθη» ο μητροπολίτης Αιτωλοακαρνανίας Κοσμάς (ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή του, και να τον συγχωρέσει που πήρε στον λαιμό του μαζί με το σαρκίον του δεν ξέρω πόσους πιστούς του) άρχισαν τα […]

«Αν αποφασίσουμε να πάμε σε ωράριο πριν από την Πρωτοχρονιά, θα εκτιμήσουμε το γεγονός ότι ο χρόνος αλλάζει στις 24.00 και άρα δεν μπορεί να είναι 24.00 η ώρα το ωράριο της Πρωτοχρονιάς». Καταλαβαίνετε τίποτα; Πολύ ωραία. Ούτε εγώ. Αυτό πάντως δήλωσε ο υπουργός της Υγείας μας κύριος Πλεύρης. Με τις υγείες μας. Εγώ, με […]

Εγώ μια φορά το στόλισα το σπίτι και κάντε τα κουμάντα σας. Ο,τι θέλει ας γίνει. Αρκετά έσκασα δυο χρόνια τώρα μες στην αγωνία. Δεν με πιάνουν πια ούτε απειλές για λοκντάουν και τα υπόλοιπα δυσοίωνα. Να μας τα κλείσουν όλα. Στη Γερμανία ήδη σφραγίσανε το σύμπαν. Εμάς εδώ, λέει, μετά τις γιορτές θα μας […]

«Οπου και να κοιτάξεις λερώνεσαι». Το ‘λεγε το ξανάλεγε ποιος την ακούει; Γερμένη στα 70 της ζωής, άσ’ την να μουρμουρίζει τους δυσοίωνους χρησμούς της. Κι όμως το είδα το μήνυμα γραμμένο τον τοίχο της ημέρας με χρυσά χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια ν’ αναβοσβήνει. Με το να τρέχω όλην ώρα να προλάβω τα γεγονότα σαν ειδήσεις μου […]

Και να πεις δεν είχαμε δείγματα; Είχαμε με το τσουβάλι. Πότε ήτανε που τον ψάχνανε στα εξωτικά νησιά γιατί εδώ γινότανε της εργάτριας του σεξ το κάγκελο κι αυτός έκανε κανόε-καγιάκ; Ή τότε που πήγε ποδηλασία, του έφυγε η αλυσίδα απ’ το ποδήλατο κι αυτός πήγε να τη βάλει στη θέση της εν κινήσει και […]

Είμαστε κι εμείς, δεν λέω, αλλά αυτοί οι Ιταλοί το τερμάτισαν. Σαλτάρισαν, δεν το συζητάμε. Ακου τώρα περίπτωση ο αντιεμβολιαστής (γιατί δεν το έχουμε αποκλειστικότητα, το ΑΝΤΙ ανθεί και σε άλλες χώρες, πιο ανεπτυγμένες), δεν το ‘θελε το ρημάδι να του το πατήσουνε στο μπράτσο να τελειώνουμε, αλλά ήθελε και το πιστοποιητικό εμβολιασμού να μπαίνει […]

Με το ζόρι κρατιέμαι να μη γράψω περί αντιεμβολιαστών και τα συναφή. Με το ζόρι και με το στανιό. Πέρα που σήμερα Σάββατο όλη η εφημερίδα θα έχει σεντονιάδες με το θέμα και θα έρχομαι τελευταίος και καταϊδρωμένος, είναι που δεν το βρίσκω και σωστό. Κάνουμε τόσο θόρυβο για ένα θέμα που δεν υπάρχει περίπτωση […]

Λοιπόν άκουσα ένα τραγούδι του Καρβέλα με τη Βίσση που ταιριάζει τόσο μ’ αυτό που ζούμε. Γάντι. Μα ακούστε έναρξη: «Δύσκολοι καιροί, οι βαρκούλες κουνιούνται». Δεν ξέρω πώς την καταβρήκα μ’ αυτό το στίχο. Ισως γιατί περνάω και μια κρίση ταυτότητας τελευταία, διότι, να σας εξομολογηθώ κάτι μια που βρεθήκαμε σ’ αυτό το μετερίζι, εγώ […]

Δεν ξέρω αν το νιώθετε κι εσείς αλλά τελευταία αισθάνομαι ότι είμαστε όλοι μια ωραία ατμόσφαιρα. Μετά την επάνοδο δε του κυρίου Γιώργου Παπανδρέου στην πολιτική σκηνή αυτή η ατμόσφαιρα έγινε ακόμα ωραιότερη. Σίφουνας ο πρώην πρωθυπουργός ως ΠΑΣΟΚ, πρώην πρόεδρος κόμματος ως ΚΙΔΗΣΟ και τώρα ως διεκδικών την προεδρία του ΚΙΝΑΛ. Προχθές μάλιστα, στη […]

Δεν θα ξεμπλέξουμε εύκολα. Εδώ είμαστε και θα το δούμε. Τις λίγες φορές που προσπάθησα να μιλήσω με ήπιο τρόπο σ’ έναν δυο αντιεμβολιαστές έπεσα σε τοίχο με το κεφάλι. Τι τοίχος δηλαδή. Γρανίτης. Ιδιαίτερη εντύπωση μου προξένησε, όχι η επιχειρηματολογία, ένα μείγμα αερολογίας με επιστημονικοφανή ορολογία, αλλά το μένος με το οποίο εκφραζότανε. Θυμάμαι […]

Το ‘λεγε η θεία μου η Τατιανή, που για κάποιον ανεξήγητο και σκοτεινό λόγο, την φώναζαν Τανή. «Εγώ είμαι παράλογη; Παράλογα βλέπω;». Κανείς μας δεν της απαντούσε. Εμενε το ερώτημα μετέωρο, ακυβέρνητο κι αδέσποτο στον αέρα. Εβλεπα την παρέλαση προχθές και την θυμήθηκα. Δεν θέλω να θίξω τα πατριωτικά αισθήματα των Ελλήνων αλλά κάπως μου […]

Πώς το ‘λεγε, να δεις, η «Μήδεια»; Α, ναι. «Από παντού χτυπάει το κακό». Δεν φτάνει ο Covid-19 (που 19 να είναι οι ώρες του), δεν φτάνουν οι ανατιμήσεις στα τρόφιμα, στο πετρέλαιο, το αέριο και τη βενζίνη, ήρθε καπέλο κι ο «Μπάλλος» να μας χορέψει στο ταψί και να μας πνίξει στα κακά καθούμενα. […]

Εγώ από Rafale και Belh@rra την τύφλα μου δεν ξέρω, μη λέμε και ψέματα και μας καταλάβουνε, αλλά απ’ ό,τι διάβασα στα Μέσα και στα έξω είναι κάτι το πολύ δυνατό και η τελευταία λέξη της μόδας στα εξοπλιστικά. Είναι Tres chic και comme il faut. Ολοι τα θέλουν στην αμυντική τους γκαρνταρόμπα. Θες να […]

Ετοιμαζόμαστε για την παράσταση φέτος, και ένα μούδιασμα, όσο και να πεις, υπάρχει. Είναι περίεργο να κάνεις πρόβα σε κάτι που δεν είσαι σίγουρος για το πότε και πώς θα παιχτεί. Βέβαια ορίζεις ημερομηνίες, ανοίγεις το ταμείο, φροντίζεις για την παραμικρή λεπτομέρεια, παθιάζεσαι, αλλά μέσα σου το ερώτημα καραδοκεί. Θα έρθει και τέταρτο κύμα; Δεν […]

Εγώ αυτό το κανάλι ούτε που το ‘ξερα ότι υπήρχε και εξέπεμπε. Επεσα απάνω του τυχαία, την ώρα που πήγαινα να συντονίσω τα κανάλια γιατί η ντίτζια μου τα είχε κάνει μαντάρα. Και, δεν θα το κρύψω. Με μαγνήτισε από το πρώτο πλάνο. Ηταν η πρωινή τους εκπομπή. Μίλαγε η (κατά τη γνώμη της) παρουσιάστρια […]

Δεν είναι εύκολος ο δρόμος της επιστροφής. Πρέπει να διατρέξω, να προσπεράσω, εικόνες που πληγώνουν το βλέμμα, κάνουν την ανάσα βαριά κι έρχεται κι ενοχή από δίπλα, άντε να τη βολέψεις, να την καταχωνιάσεις άλλη μια φορά και να μπεις στο ταξί σαν κυνηγημένος. Ομως όσο κι αν αποφεύγω το βλέμμα, εκεί που δεν μπορώ […]

Είναι φορές που έρχεται απρόσκλητο εντελώς, και από πού δεν ξέρω, ένα τραγούδι και σε συνοδεύει όλη μέρα. Δουλεύεις, τρως περπατάς, κι αυτό εκεί, συνέχεια να λέει τον σκοπό του και να μην μπορείς με τίποτα να του ξεφύγεις. Πολλές φορές δε, και ένα τραγούδι που αγνοείς την ύπαρξή του κολλάει μέσα σου και επαναλαμβάνεται […]

Ετσι όπως πήγαινε να ξεψυχήσει κακήν κακώς η δεκαετία του ’60, στις τάξεις του δημοτικού και μόνη παρηγοριά το βράδυ στο σπίτι το ραδιόφωνο. Ενα μαύρο παραλληλόγραμμο από βακελίτη με φάτσα πλαστικό που υποδύονταν την ψάθα στη μέση της οποίας είχε φυτρώσει ένα μάτι Κύκλωπα πρασινογάλαζο με κινούμενους ιριδισμούς που όταν σταματούσαν σήμαινε πως «έπιασες» […]

Είχα έναν φίλο; Συνεργάτη; Ας πούμε γνωστό, που μοίραζε ενοχές στην παρέα. Αφιλοκερδώς. Δωρεάν. Μέχρι και προσφορές. Στις δυο ενοχές η μία δώρο. Πλησίαζε μειλίχια τον καθένα μας, και με σχεδόν χαμόγελο τον έβλεπες να απευθύνει ερωτήσεις του τύπου «Αναρωτήθηκες ποτέ μήπως κι εσύ είσαι υπεύθυνος για όλο τον καβγά ανάμεσα στη Λίνα και τον […]

Γύρισα από το νησί και με περίμενε μια μισή Ελλάδα κι αυτή καμένη. Επεφταν σαν απαλό χιόνι οι στάχτες, σκέπασαν τα λουλούδια στη βεράντα. Παντού μύριζε καμένο πεύκο. Μια Ελλάδα – κάρβουνο που περιμένει τον καιρό για να ξανακορώσει, κι όλα τα μέσα αντικοινωνικής δικτύωσης, τι είπε ο τενίστας. Δεν λέω, σοβαρό, αλλά δυο λέξεις […]

Μικρός ακόμα, και παρότι το κύμα έσκαγε πεντακόσια μέτρα από την πόρτα μας, εγώ ονειρευόμουν ένα μικρό σπιτάκι που θα έβγαζε στη θάλασσα. Δεν το κατάφερα ποτέ, κι απ’ ό,τι βλέπω στ’ άστρα (τα οποία βέβαια ουδόλως εμπιστεύομαι) ούτε και πρόκειται να τ’ αποκτήσω. Αντ’ αυτού (ή μάλλον εξ αυτού;) τα τελευταία καλοκαίρια τα περνάω […]

Το αποφεύγω εδώ και πολύ καιρό αλλά, έτσι για μια αλλαγή στη ζωή μου, είπα να το διακινδυνέψω και να δω το δελτίο των ειδήσεων. Αστοχη ενέργεια. Αυτά που λέγονται μέσα στην αίθουσα της Βουλής αλλά και στον περίβολο αυτής, όταν πάψουν να σε θλίβουν αρχίζουν να σε εξοργίζουν πράγμα που αντενδείκνυται μέρες που ζούμε. […]

Διάβαζα ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο στη LIFO γραμμένο από τη φίλη Αργυρώ Μποζώνη. Αφορά στον Πικάσο και τις κατά καιρούς συντρόφους του. Περισσότερο δε, στη σχέση του με τη φωτογράφο και αργότερα μετά τον, οδυνηρό γι’ αυτήν, χωρισμό τους, ζωγράφο, Ντόρα Μάαρ. Μια ισπανίδα καθηγήτρια τέχνης, αναφέρει, μαζί με τους μαθητές της έκαναν μια σιωπηλή […]