Φασουλής Σταμάτης

Δεν ξέρω αν το νιώθετε κι εσείς αλλά τελευταία αισθάνομαι ότι είμαστε όλοι μια ωραία ατμόσφαιρα. Μετά την επάνοδο δε του κυρίου Γιώργου Παπανδρέου στην πολιτική σκηνή αυτή η ατμόσφαιρα έγινε ακόμα ωραιότερη. Σίφουνας ο πρώην πρωθυπουργός ως ΠΑΣΟΚ, πρώην πρόεδρος κόμματος ως ΚΙΔΗΣΟ και τώρα ως διεκδικών την προεδρία του ΚΙΝΑΛ. Προχθές μάλιστα, στη […]

Δεν θα ξεμπλέξουμε εύκολα. Εδώ είμαστε και θα το δούμε. Τις λίγες φορές που προσπάθησα να μιλήσω με ήπιο τρόπο σ’ έναν δυο αντιεμβολιαστές έπεσα σε τοίχο με το κεφάλι. Τι τοίχος δηλαδή. Γρανίτης. Ιδιαίτερη εντύπωση μου προξένησε, όχι η επιχειρηματολογία, ένα μείγμα αερολογίας με επιστημονικοφανή ορολογία, αλλά το μένος με το οποίο εκφραζότανε. Θυμάμαι […]

Το ‘λεγε η θεία μου η Τατιανή, που για κάποιον ανεξήγητο και σκοτεινό λόγο, την φώναζαν Τανή. «Εγώ είμαι παράλογη; Παράλογα βλέπω;». Κανείς μας δεν της απαντούσε. Εμενε το ερώτημα μετέωρο, ακυβέρνητο κι αδέσποτο στον αέρα. Εβλεπα την παρέλαση προχθές και την θυμήθηκα. Δεν θέλω να θίξω τα πατριωτικά αισθήματα των Ελλήνων αλλά κάπως μου […]

Πώς το ‘λεγε, να δεις, η «Μήδεια»; Α, ναι. «Από παντού χτυπάει το κακό». Δεν φτάνει ο Covid-19 (που 19 να είναι οι ώρες του), δεν φτάνουν οι ανατιμήσεις στα τρόφιμα, στο πετρέλαιο, το αέριο και τη βενζίνη, ήρθε καπέλο κι ο «Μπάλλος» να μας χορέψει στο ταψί και να μας πνίξει στα κακά καθούμενα. […]

Εγώ από Rafale και Belh@rra την τύφλα μου δεν ξέρω, μη λέμε και ψέματα και μας καταλάβουνε, αλλά απ’ ό,τι διάβασα στα Μέσα και στα έξω είναι κάτι το πολύ δυνατό και η τελευταία λέξη της μόδας στα εξοπλιστικά. Είναι Tres chic και comme il faut. Ολοι τα θέλουν στην αμυντική τους γκαρνταρόμπα. Θες να […]

Ετοιμαζόμαστε για την παράσταση φέτος, και ένα μούδιασμα, όσο και να πεις, υπάρχει. Είναι περίεργο να κάνεις πρόβα σε κάτι που δεν είσαι σίγουρος για το πότε και πώς θα παιχτεί. Βέβαια ορίζεις ημερομηνίες, ανοίγεις το ταμείο, φροντίζεις για την παραμικρή λεπτομέρεια, παθιάζεσαι, αλλά μέσα σου το ερώτημα καραδοκεί. Θα έρθει και τέταρτο κύμα; Δεν […]

Εγώ αυτό το κανάλι ούτε που το ‘ξερα ότι υπήρχε και εξέπεμπε. Επεσα απάνω του τυχαία, την ώρα που πήγαινα να συντονίσω τα κανάλια γιατί η ντίτζια μου τα είχε κάνει μαντάρα. Και, δεν θα το κρύψω. Με μαγνήτισε από το πρώτο πλάνο. Ηταν η πρωινή τους εκπομπή. Μίλαγε η (κατά τη γνώμη της) παρουσιάστρια […]

Δεν είναι εύκολος ο δρόμος της επιστροφής. Πρέπει να διατρέξω, να προσπεράσω, εικόνες που πληγώνουν το βλέμμα, κάνουν την ανάσα βαριά κι έρχεται κι ενοχή από δίπλα, άντε να τη βολέψεις, να την καταχωνιάσεις άλλη μια φορά και να μπεις στο ταξί σαν κυνηγημένος. Ομως όσο κι αν αποφεύγω το βλέμμα, εκεί που δεν μπορώ […]

Είναι φορές που έρχεται απρόσκλητο εντελώς, και από πού δεν ξέρω, ένα τραγούδι και σε συνοδεύει όλη μέρα. Δουλεύεις, τρως περπατάς, κι αυτό εκεί, συνέχεια να λέει τον σκοπό του και να μην μπορείς με τίποτα να του ξεφύγεις. Πολλές φορές δε, και ένα τραγούδι που αγνοείς την ύπαρξή του κολλάει μέσα σου και επαναλαμβάνεται […]

Ετσι όπως πήγαινε να ξεψυχήσει κακήν κακώς η δεκαετία του ’60, στις τάξεις του δημοτικού και μόνη παρηγοριά το βράδυ στο σπίτι το ραδιόφωνο. Ενα μαύρο παραλληλόγραμμο από βακελίτη με φάτσα πλαστικό που υποδύονταν την ψάθα στη μέση της οποίας είχε φυτρώσει ένα μάτι Κύκλωπα πρασινογάλαζο με κινούμενους ιριδισμούς που όταν σταματούσαν σήμαινε πως «έπιασες» […]

Είχα έναν φίλο; Συνεργάτη; Ας πούμε γνωστό, που μοίραζε ενοχές στην παρέα. Αφιλοκερδώς. Δωρεάν. Μέχρι και προσφορές. Στις δυο ενοχές η μία δώρο. Πλησίαζε μειλίχια τον καθένα μας, και με σχεδόν χαμόγελο τον έβλεπες να απευθύνει ερωτήσεις του τύπου «Αναρωτήθηκες ποτέ μήπως κι εσύ είσαι υπεύθυνος για όλο τον καβγά ανάμεσα στη Λίνα και τον […]

Γύρισα από το νησί και με περίμενε μια μισή Ελλάδα κι αυτή καμένη. Επεφταν σαν απαλό χιόνι οι στάχτες, σκέπασαν τα λουλούδια στη βεράντα. Παντού μύριζε καμένο πεύκο. Μια Ελλάδα – κάρβουνο που περιμένει τον καιρό για να ξανακορώσει, κι όλα τα μέσα αντικοινωνικής δικτύωσης, τι είπε ο τενίστας. Δεν λέω, σοβαρό, αλλά δυο λέξεις […]

Μικρός ακόμα, και παρότι το κύμα έσκαγε πεντακόσια μέτρα από την πόρτα μας, εγώ ονειρευόμουν ένα μικρό σπιτάκι που θα έβγαζε στη θάλασσα. Δεν το κατάφερα ποτέ, κι απ’ ό,τι βλέπω στ’ άστρα (τα οποία βέβαια ουδόλως εμπιστεύομαι) ούτε και πρόκειται να τ’ αποκτήσω. Αντ’ αυτού (ή μάλλον εξ αυτού;) τα τελευταία καλοκαίρια τα περνάω […]

Το αποφεύγω εδώ και πολύ καιρό αλλά, έτσι για μια αλλαγή στη ζωή μου, είπα να το διακινδυνέψω και να δω το δελτίο των ειδήσεων. Αστοχη ενέργεια. Αυτά που λέγονται μέσα στην αίθουσα της Βουλής αλλά και στον περίβολο αυτής, όταν πάψουν να σε θλίβουν αρχίζουν να σε εξοργίζουν πράγμα που αντενδείκνυται μέρες που ζούμε. […]

Διάβαζα ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο στη LIFO γραμμένο από τη φίλη Αργυρώ Μποζώνη. Αφορά στον Πικάσο και τις κατά καιρούς συντρόφους του. Περισσότερο δε, στη σχέση του με τη φωτογράφο και αργότερα μετά τον, οδυνηρό γι’ αυτήν, χωρισμό τους, ζωγράφο, Ντόρα Μάαρ. Μια ισπανίδα καθηγήτρια τέχνης, αναφέρει, μαζί με τους μαθητές της έκαναν μια σιωπηλή […]

Ανοιξε η καρδιά μου αυτές τις μέρες με όλο αυτόν τον ντόρο περί τριχών υπό μάλης, επί μύστακος, ποδών και πέριξ μπικινίου. Τι σύγκρουση ιδεών ήταν αυτή; Εξαλλη η κυρία Λατινοπούλου, της γνωστής οικογενείας Νέας Δημοκρατίας, έξαλλη με τις αξύριστες και τις ραγαδιασμένες. Ανοιξε το στόμα της και το τι είπε, ούτε η κ. Νοτοπούλου […]

Αυτό το κακής ποιότητας θέατρο σκιών που παίζεται τον τελευταίο καιρό στην Προανακριτική μέσα στη Βουλή, όποτε δεν σε εξοργίζει, σε κάνει να αισθάνεσαι τουλάχιστον πολύ μεγάλο κορόιδο. Ασε που μου συμβαίνουν πολλά περίεργα και ανεξήγητα φαινόμενα. Οπως, ας πούμε, παρόλο που ο πρωταγωνιστής κ. Καλογρίτσας άφησε τα μαλλιά του να ασπρίσουν, εγώ, προς πείσμα […]

Ψάχνω να βρω μια λογική εξήγηση και λογική δεν βρίσκω. Αφού μετά από ανακοινώσεις και ανακοινώσεις για το άνοιγμα των πάσης φύσεως επαγγελμάτων εδέησε ο Κύριος να ασχοληθούν οι κρατούντες και με το Θέατρο (μετά βέβαια, πολύ μετά, από νύχια μαλλιά και είδη κιγκαλερίας). Και τι ωραίο μάθαμε; Οτι τα θεάματα θα μπορούν να ξεκινήσουν […]

Η αλήθεια είναι ότι η εικόνα με βρήκε εντελώς απροετοίμαστο. Ομολογώ δεν το περίμενα. Πρόβαλε ξαφνικά μπροστά μου μέσα από το παρμπρίζ ένα τεράστιο, σαν εικαστική παρέμβαση στον χώρο, τερατούργημα, ένα εξάμβλωμα στημένο δίπλα στον Δισκοβόλο, που πλησιάζοντας είδα με φρίκη ότι παριστάνει έναν θεόρατο αρουραίο με παπιγιόν και φράκο παρακαλώ, να μου εύχεται «Καλό […]

Με βαριά καρδιά ξεκίνησα προχθές για το εμβόλιο, όχι γιατί είχα καμιά αντίρρηση να το κάνω, το αντίθετο, δεν έβλεπα την ώρα, αλλά σκεφτόμουνα την αναμονή στην ουρά, το στριμωξίδι, τον εκνευρισμό και όλα τα συμπαρομαρτούντα. Ητανε κι αυτό, που μου ήρθε ίσαμε και δέκα φορές η ειδοποίηση στα μηνύματα και άλλες τόσες στο mail, […]

Σήμερα θα προσπαθήσω να είμαι μέσα στα πλαίσια της πολιτικής ορθότητας, για τούτο και θα προσπαθήσω να βγάλω μιαν άκρη στο πώς πρέπει να διατυπώνω τις σκέψεις μου και τα αισθήματά μου, χωρίς να με πιάσει στο στόμα του το Διαδίκτυο και δεν με ξεπλένει ο Δούναβης, να ‘ναι καλά εκεί που βρίσκεται. Κατ’ αρχάς, […]

Μα τι ωραία φωτογραφία. Τι ωραία φωτογραφία. Η πρόεδρος της Κομισιόν Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν όρθια στήλη άλατος και οι δύο άντρες, κατά τη γνώμη τους, ο κ. Ερντογάν και ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, παρακαλώ, ο κ. Σαρλ Μισέλ με τ’ όνομα, να κουραδιάζονται στις χρυσοποίκιλτες πολυθρονάρες τους. Αναυδη η πρόεδρος υποτονθόρυσε ένα «Εεεε». […]

Τον τελευταίον καιρό του εγκλεισμού εν μέρει την ώρα να περάσω κι εν μέρει στον ύπνο για να μπω, διαβάζω πριν σβήσω το φως κάθε φορά κι από ένα διήγημα του Παπαδιαμάντη. Κι είναι για μένα παυσίλυπο και υπναγωγό μαζί. Χθες άνοιξα την «Φαρμακολύτρια». Η φαρμακολύτρια βέβαια είναι το μικρό ξωκλήσι της Αγίας Αναστασίας το […]

Παράξενο πώς μπορεί, αν μπορεί, ο καθένας να γιορτάζει. Και δη μέσα στον εγκλεισμό του. Αλλοι αρκούνται στο κουρκούτι του μπακαλιάρου και στην αψάδα της σκορδαλιάς, άλλοι με σημαιάκια στην παρέλαση, έστω και μέσω αναμετάδοσης, κάποιοι αδιαφορούν οκνεύοντας στο κρεβάτι της αργίας. Εγώ πάλι άνοιξα τα παράθυρα προς τη σόσιαλ μίντια μεριά, και βρέθηκα αντιμέτωπος […]

Λόγια, λόγια, λόγια, ανάκατες λέξεις χωρίς ειρμό και έρμα με τη μηχανή να αλέθει σώματα ψυχές και συνειδήσεις. Είναι βλέπεις που στο διαδίκτυο ο κιμάς κόπτεται απουσία του πελάτου. Πόση χολή έχει πια ο καθένας να εμέσει; Πού κρυβόταν τέτοιο μένος και μόλις άνοιξε η βαλβίδα τινάχτηκε το μαύρο αίμα στο ταβάνι; Εχουν άποψη και […]

Μ’ αρέσει που κάνω τον ψύχραιμο και τον νηφάλιο σ’ αυτόν τον εφιάλτη που μας έχει κυκλώσει εδώ και έναν χρόνο. Με το που είδα το πλάνο με τον αστυνομικό (πώς κρατιέμαι να μην γράψω μπάτσος, πώς κρατιέμαι) να χτυπάει με λύσσα αυτόν το νέο έχασα τα πάντα και ψυχραιμία και απόσταση και ό,τι θες. […]

Ομολογώ πως με βρήκε απροετοίμαστο η ρήση του κυρίου Δρίτσα. Την παραθέτω ατόφια, αν και νομίζω μετά τόσες μέρες είναι γνωστή ανά το Πανελλήνιον. «Κανείς δεν έχει τρομοκρατηθεί από τη 17Ν». Μάλιστα. Αν δεν έχει όμως τρομοκρατηθεί κανείς, δεν είναι και τρομοκρατική οργάνωση. Γιατί τι σόι τρομοκρατική είναι αυτή που δεν τρομοκρατεί κανέναν; Κατόπιν εορτής […]

Βγήκα για τον καθημερινό περίπατο. Βρέθηκα πάλι να γυρνάω σαν την άδικη κατάρα τετράγωνο το τετράγωνο, βλέποντας και δεν βλέποντας, περπατώντας κι όμως σαν ακίνητος. Κόντρα στον ήλιο κι αφημένος σε σκέψεις τυχαίες, ό,τι να ‘ναι, βλέπω να έρχεται μια γυναίκα που ήτανε δύο. Πρέπει μάλλον να κοιτάξω τον αστιγματισμό μου αλλιώς δεν εξηγείται. Κι […]

Από τη σχολή ακόμα, μια φράση του Τσέχοφ από τον «Ιβάνοφ» με είχε πάρει αγκαλιά και δεν έλεγε να μ’ αφήσει. Φορές, με έπνιγε. Αλλες, με γέμιζε φτερά. Τις περισσότερες, ερχότανε απρόσκλητη και κόλλαγε στον νου μηχανικά σαν χιώτικη μαστίχα. Την έλεγε ο Χορν, που έπαιζε τον ήρωα, στον γιατρό. – Ξέρετε γιατί φέγγουν τη νύχτα […]

Κι άντε πάλι απ’ την αρχή. Κλεισμένος στο σπίτι για δεύτερη φορά μέσα σ’ ένα χρόνο, δεν με βλέπω να την βγάζω καθαρή. Είναι που δεν έχω και καμία διαδήλωση, να βάλω το ματσούκι με τη σημαία επ’ ώμου να κατέβω κατά Σύνταγμα μεριά να πάρω τον αέρα μου. Αρκέστηκα λοιπόν στο γύρω του τετραγώνου, […]

Μέσα στα πολλά, τα πάμπολλα, που δεν αντιλαμβάνομαι τελευταία, είναι και η στάση – να την πω; – των υγειονομικών απέναντι στο εμβόλιο. Οι περισσότεροι λέει δεν το καταδέχονται. Ειδικά εκεί κατά Πάτρα μεριά, και στο νοσοκομείο «Ο Αγιος Ανδρέας» μεγάλη η χάρη του, ούτε που να το δούνε. Ξορκισμένο το ‘χουνε με τον άγριο απήγανο. Πόθεν […]

Οι τελευταίες μέρες πληγώσανε το θέατρο όσο ποτέ. Αυτά που ακούστηκαν, γράφτηκαν, ειπώθηκαν είναι μαχαίρι στην καρδιά. Δεν θα ήθελα να ρίξω κι άλλο λάδι στη φωτιά που έπιασε το σπίτι μας, αλλά δεν έσωνε το χέρι να γράψω οτιδήποτε άλλο. Οσο κι να προσπαθούσα να το αποφύγω το πληκτρολόγιο μόνο του με πήγαινε προς […]

«Εγώ είμαι παράλογη; Παράλογα βλέπω»; Ηταν μια φράση της μητέρας μου που επαναλάμβανε συχνά, κι εγώ κι ο αδερφός μου γελούσαμε με την ερώτηση που την απηύθυνε προς πάσα κατεύθυνση, μπορεί και προς σύμπαν. Ποτέ δεν κατάλαβα. Προχθές όμως άκουσα τον εαυτό μου να την εκστομίζει σχεδόν στον ίδιο τόνο, με την ίδια χροιά. Μόνο […]

Πάει ένας χρόνος σχεδόν που έχω χάσει το χιούμορ μου. Δεν ξέρω, κάπου θα μου παράπεσε ανάμεσα πρώτου και δεύτερου λοκντάουν (βέβαια ο κ. Μπαμπινιώτης θέλει να το λέμε απαγορευτικό. Με αυτά ασχολείται τώρα. Καλύτερα. Από το να βοηθάει τον κάθε κ. Αρβανιτόπουλο να ξηλώνει τον νόμο Διαμαντοπούλου για τα ΑΕΙ, χίλιες φορές το «απαγορευτικό» […]

Δεν μοιάζουν με γιορτές οι μέρες που έρχονται. Με τι στολίδια, τι αστέρια και φωτάκια να στολίσεις της Πανδημίας το δέντρο; Σπίτι κλεισμένος, όπως όλοι, «κάθομαι και ρεμβάζω» κοιτώντας τις ρωγμές στον τοίχο που ορθώνεται μπροστά μου. Στιγμές παρατηρώ τις ανταύγειες που κάνει η φλόγα απ’ το τζάκι να χορεύουν και έχω την αίσθηση πως […]

Λες να φταίει το απαγορευτικό; (για την καραντίνα μιλάω χρησιμοποιώντας τον όρο τον κατά Μπαμπινιώτη). Μπορεί να φταίει κι αυτό. Μπορεί όμως και όχι. Η μια άποψη, είναι ότι αυτός ο εγκλεισμός έβγαλε στοιχεία που χρόνια έκρυβε ο Ελληνας που πίεσε, πίεσε, σκάσανε κι αυτά και βγήκανε στα φόρα. Δεν έχω ακούσει τόσα παλαβά, ασυνάρτητα, […]