Φασουλής Σταμάτης

Το ξέρω, έχει γραφτεί πολλές φορές από πολλούς, σχεδόν απ’ όλους, αλλά δεν μπορώ να μην το αναφέρω κι εγώ με όλη τη δύναμη της φωνής μου. Αυτή η γυναίκα, αυτή η μάνα, η μάνα του Παύλου Φύσσα είναι ό,τι πιο γενναίο, δυνατό, στέρεο, ατόφιο, ανυπέρβλητο έχω αντικρύσει στη ζωή μου. Με σπάνια, δυσεύρετη υπομονή, […]

Αυτή τη μάνα που χοροπήδαγε σαν σεληνιασμένη πάνω στη μάσκα πολύ θα ήθελα να τη γνωρίσω. Θα ήθελα να μου πει, ήρεμα αν της είναι δυνατόν, τι την ώθησε σ’ αυτόν τον διονυσιασμό, σ’ αυτήν τη βακχική έξαρση, που την έφτασε τελικά να πηδάει αλαφιασμένη τραμπολίνο μεσημεριάτικα στο Σύνταγμα; Τι ζητάει από την πολιτεία, από […]

Εγώ δεν είμαι φιλύποπτος άνθρωπος. Γι’ αυτό όποτε με ρωτούσαν αν διαθέτω Ινσταγκραμ, έλεγα ρωτάνε από ενδιαφέρον οι άνθρωποι. Αμ δε. Με τον καιρό κατάλαβα πως άλλοι ήταν οι λόγοι. Κάθε φορά που πάω ν’ αγοράσω κάτι, μα οτιδήποτε, μόλις ρωτάω πόσο κάνει, μου απαντάνε με μια ερώτηση. Την ίδια πάντα. – Ινσταγκραμ έχετε; – Οχι. – Κρίμα […]

Δεν έχει τέλος αυτό το πανηγύρι. Αντί να ηρεμήσουμε να δούμε το κακό που μας βρήκε με κάποια ηρεμία, σαν πονεμένοι άνθρωποι, θα κάτσουμε τώρα να τα βάζουμε ο ένας με τον άλλον. Εδώ καίγεται το σπίτι μας, έχουμε μια μάνικα, ένα βαρέλι νερό και δυο μπουγέλα τίγκα (άσε τον οικιακό πυροσβεστήρα γιατί μπορεί να […]

Ανάθεμα αν καταλαβαίνω ένα τίποτα. Καλά το ξέρω δεν είμαι και καμιά διάνοια, αλλά ένα μυαλό το ‘χω ο πολίτης. Οχι τίποτα σπουδαίο. Ετσι, ένα για πλύνε βάλε. Εσείς καταλαβαίνετε; Μήπως μπορείτε να με βοηθήσετε; Πάμε λοιπόν να δούμε πώς έχουν τα πράγματα. Η Νέα Δημοκρατία ψηφίζει σύσσωμη για την άρση της βουλευτικής ασυλίας του […]

Δεν ξέρω τι να πω για τις Μυκήνες. Ονομα ασήκωτο, φορτωμένο βαρύ χρυσό και μαύρο αίμα. Την πρώτη φορά που ανέβηκα τα σκαλοπάτια του Αγαμέμνονα, ήταν στην «πενταήμερη». Μας είπανε εκεί οι καθηγητές τα μύρια όσα. Ολα τα κατάλαβα, τίποτα δεν ένιωσα. Να μην το πω; Μετά ένα χρόνο ξαναπήγα με παρέα σε στυλ περιηγητές, […]

Κι εγώ που νόμιζα ότι τα ελληνοτουρκικά, με τον κορωνοϊό α λα μπρατσέτα, ήταν ό,τι χειρότερο μας έχει συμβεί. Λάθος. Τι να κάνουμε. Στα τόσα λάθη, ένα λάθος παραπάνω. Ενα παραπάνω. Εδώ, σου λέει, έχουμε τον ημιτελικό Γαβρόγλου – Κεραμέως, τον Ερντογάν θα κοιτάμε τώρα. Αντε από ‘κεί, ο πεζεβέγκης. Εμείς τώρα έχουμε άλλα θέματα, […]

Οντως θυμάμαι, αρχές ’60 θα ‘ταν; Τέλος ’50; Πάντως υπήρχε «ένδυμα περιπάτου». Οπως επίσης και «ένδυμα κοκτέιλ». Αλλα χρόνια, άλλα ήθη, άλλα έθιμα. Δεν διαθέτω βέβαια ούτε του κοκτέιλ ούτε του περιπάτου. Ετσι όπως ήμουνα, με τα ρούχα της πρόβας, είπαμε με τον συνεργάτη μου να κάνουμε έναν περίπατο, τον μικρό περίπατο, όχι τον μεγάλο, […]

Σου ‘χω νέα. Δεν σ’ τα ‘πα. Πάει το «Οσα παίρνει ο άνεμος». Κομμένο. Το κατεβάσανε απ’ όλες τις πλατφόρμες. Διότι είχε λέει, άκουσον-άκουσον, τη δούλα την έγχρωμη. Δεν πα’ να πείρε Οσκαρ η ηθοποιός που την ερμήνευσε. Να το πάρει το αγαλματίδιο ο σκηνοθέτης να το βάλει εκεί που ξέρει και μπορεί, κι «από […]

Κατέβηκα στο κέντρο Τετάρτη πρωί. Ούτε άνοιξη ούτε χειμώνας ούτε καλοκαίρι. Μια μέρα χωρίς εποχή. Στο Πρώτο Νεκροταφείο. Πήγα για το τελευταίο αντίο σε μια Μεγάλη Κυρία. Την Αμαλία Μεγαπάνου. Την είδα πρώτη φορά στα χρόνια του Αλσους στο Παγκράτι. Εκείνη στην πλατεία, εγώ στη σκηνή. Στην υπόκλιση είδα τη μορφή της, δεν γινόταν να […]

Ξημέρωσε και η επόμενη μέρα. Μόνο αρκούντως συννεφιασμένη με κρύο και ψιλόβροχο. Είπα να βγω μετά από μήνες να φάω έξω, πού; Οπου πήγα τα τραπεζάκια υγρά και αφιλόξενα. Ευτυχώς βρέθηκε η Φωτεινή και μας φιλοξένησε στο αίθριο και… Τι ωραία. Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Πώς βρέθηκε ξανά το κέφι, πώς άρχισαν τα […]

Εγώ θα το πω, κι ας μου ορμήξουν όλοι από την αλάνα του Διαδικτύου. Τόσα χρόνια στο θέατρο, πρώτη φορά βλέπω στην έναρξη των προβών της εθνικής μας σκηνής να παρευρίσκονται ο Πρωθυπουργός της χώρας και η υπουργός Πολιτισμού. Την αλήθεια λέω και μάρτυς μου ο φακός. Ξέρω, θ’ αρχίσουν από αύριο πολλοί να λένε […]

Λάθος. Oλα λάθος. Που έλεγα πόσο υπάκουοι και συνετοί δείξαμε στης πανδημίας τον καιρό. Λάθος. Πρέπει να το παραδεχτώ. Υπήρξα προπέτης. Τώρα το κατάλαβα. Λοιπόν για να τελειώνουμε με τα μεγάλα λόγια. Το θέμα έχει ως εξής: Κλειστήκαμε στα σπίτια μας, όχι από φόβο για τον ιό με την κορώνα, όχι για τον φόβο του […]

Και να πεις ότι δεν τo ‘πε η Eλενα; Το ανάρτησε η γυναίκα στον τοίχο της την παραμονή. «Κανονίστε αύριο να βγείτε σαν τους τρελούς έξω χωρίς λόγο για να μας ξαναμαντρώσουν πάλι μέσα. Εμείς που τηρήσαμε τα μέτρα δεν σας φταίμε, ξέρετε». Κυριακή το έγραψε, την Τρίτη ξαμοληθήκανε σε πλατείες και πάρκα με το […]

Κι εκεί που πας να πάρεις μιαν ανάσα, να πεις, κοίτα να δεις που αποκτήσαμε και διεθνές κύρος. Κοίτα που γίναμε σημείο αναφοράς, έρχεται μια σφαλιάρα ξανάστροφη, που λέει η φίλη μου η Χαρούλα. Και βέβαια δεν μιλάω για δηλώσεις του τύπου «Σιγά, δεν είμαστε κι οι μόνοι, η Αλβανία έχει λιγότερα θύματα», όπως είπε […]

Δεν είναι Μεγάλη αυτή η Εβδομάς, είναι ατέλειωτη. Δεν ξέρω και πώς, πού, να τη βολέψω. Να την κάνω μια βδομάδα σαν όλες δεν μου πάει. Να τη γιορτάσω πάλι, με τι τρόπο; Ακούγοντας τη Ανάσταση από το ραδιόφωνο και να τσουγκρίζω μόνος το αβγό στον καθρέφτη και να μου δίνω το φιλί της αγάπης. […]

Μόνη μου έγνοια μη χάσω το χιούμορ μου, αλλιώς, καήκαμε. Αλλά τόσο μονοθεματική η ζωή μας πια, τι άλλο κεφάλαιο να ανοίξεις, και με τι καρδιά; «Κάθομαι και ρεμβάζω» που λέει και ο Μέγας Αλεξανδρινός. Να μπορούσαμε μόνο να δούμε τους εαυτούς μας με το μάτι της Ιστορίας, σαν κάτι που έγινε σε μια στιγμή […]

Μέρα τη μέρα, τι να σου κάνει κι αυτό, το χιούμορ μου στεγνώνει. Το ξέρανε το αντισηπτικό όπως και τα χέρια μου άλλωστε έχουνε γίνει το δέρμα της χελώνας. Είναι κι αυτή η συμβουλή να τα σαπουνίζουμε για είκοσι δεύτερα. Η Τζούλια βρήκε τη λύση. Θα λες από μέσα σου δυο φορές, αργά αργά όμως, […]

Πώς τα κατάπιε όλα αυτός ο τυφώνας. Πάει το ’21 ούτε μια παρέλαση, ένα ταρατατζούμ, τίποτα. Κάτι επίσημοι αρέα αρέα να μην κολλήσουμε καμιά σαρανταρέα, ένα νεύμα αντί για χειραψία, τέλος. Και πολλά της κάναμε της εθνεγερσίας. Οταν παρελαύνει ο θάνατος πού να παρελάσει και το έθνος. Σπίτι. Σπίτι και πάλι σπίτι. Δεν με τρομάζει […]

Γράφω Τετάρτη κι είναι μια μέρα έξω μες στον ήλιο. Ολα λουσμένα στο φως της άνοιξης. Μέχρι κι η καμέλια στη βεράντα, τρία χρόνια τώρα στέρφα, ξεχάστηκε απ’ τη ζέστη κι έσκασε μπουμπούκι κι άνθισε. «Δεν με πειράζει τόσο ο εγκλεισμός, θέλω να πω δεν τον φοβάμαι τόσο, εκείνο που τρέμω ειλικρινά είναι το μετά. […]

Δύσκολοι καιροί. Κάτω απ’ το σύννεφο του Μεγάλου Φόβου που ρίχνει τη σκιά του σ’ όλο τον κόσμο, πέρα από τη γενική απόγνωση αρχίζει να φαίνεται και να ξεχωρίζει στην γκρίζα ατμόσφαιρα και το πραγματικό μέγεθος του καθενός μας. Αλλοι αποκτούν ένα μέγεθος και μια στάση υψηλής ευθύνης, κι άλλοι μπορεί, και περισσότεροι ίσως, επιδεικνύουν […]

Ανησύχησα σφόδρα. Λέω, για να συμφωνεί ο κ. Τσίπρας με τα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση στον Εβρο και μάλιστα απ’ το κανάλι του Μega, τα πράγματα είναι πολύ πάνω από σοβαρά. Δεν πέρασε μια μέρα και βγήκε ο αρχηγός της αντιπολίτευσης και έβαλε τα πράγματα στη θέση τους. Οχι, λέει, αυτό που συμβαίνει στα […]

Ανησύχησα σφόδρα. Λέω, για να συμφωνεί ο κ. Τσίπρας με τα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση στον Εβρο και μάλιστα απ’ το κανάλι του Μega, τα πράγματα είναι πολύ πάνω από σοβαρά. Δεν πέρασε μια μέρα και βγήκε ο αρχηγός της αντιπολίτευσης και έβαλε τα πράγματα στη θέση τους. Οχι, λέει, αυτό που συμβαίνει στα […]

Ε όχι δεν θα φτάσω εγώ σ’ αυτό το επίπεδο. Να στέκομαι στην ουρά με το καρότσι στο σούπερ μάρκετ, να πάρω ρύζι και μακαρόνια. Αυτά που κοροϊδεύαμε. Σ’ αυτό το θέμα είμαι κάθετος. Οπως κάθετη ήταν κι η τεντωμένη παλάμη του κυρίου κυρίου Μουτζούρη όταν δείχνοντας μετ’ επιτάσεως τα γεννητικά του όργανα και την […]

Κάθομαι στο φουαγιέ περιμένοντας το τρίτο κουδούνι. Το θέατρο πρέπει να είναι φίσκα, από τον κόσμο που βλέπω να περιμένει. Αλλος πίνει άλλος κοιτάζει το πρόγραμμα. Ο νεαρός στην πόρτα για τα εισιτήρια χορεύει έναν ξέφρενο χορό βασισμένο επακριβώς στα μέτρα μιας μουσικής που ακούει, εντός του φαντάζομαι, γιατί εμείς οι υπόλοιποι κοινοί θνητοί δεν […]

Τόσον καιρό να ζω δίπλα, να συναγελάζομαι, να εκτιμώ και να εμπιστεύομαι τόσες κακούργες φόνισσες και να μην το ξέρω; Πού ζω επιτέλους; Επιτρέπεται σ’ αυτήν την εποχή της πληροφόρησης να αγνοώ τόσο βασικά πράγματα; Ευτυχώς ο Θεός να την έχει καλά (γιατί δεν νομίζω ότι την έχει) την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος […]

Δεν πρόλαβαν να τελειώσουν οι παραστάσεις κι άρχισα να γυρίζω από θέατρο σε θέατρο, σαν τον δολοφόνο που γυρνάει στον τόπο του εγκλήματος. Στάθηκα τυχερός. Πολύ τυχερός θα έλεγα. Εζησα σπάνιες στιγμές και στις τρεις περιπτώσεις. Είδα «Δόξα κοινή» στο Πορεία, τον «Αίαντα» στο Βεάκη και το «Mute» στο Καρέζη. Πόσο δύσκολο είναι να μιλήσεις […]

Βρίσκομαι σε τρομερά δύσκολη θέση. Πρέπει να το πω. Κι άλλες φορές το έχω θίξει το θέμα αλλά όσο περνάει ο καιρός γίνεται χειρότερο. Κάθομαι με τις ώρες μπροστά στη φωτεινή οθόνη και φοβάμαι να γράψω μπας και μου ορμήξουνε από παντού. Μ’ αυτή την πολιτικοκορεκτίλα, να το πω έτσι να ξεσπάσω, αισθάνομαι τα χέρια […]

Δεν γνώριζα πολλά για την προτεινόμενη από τη Νέα Δημοκρατία για το προεδρικό αξίωμα, αλλά απ’ ό,τι άκουσα και διάβασα στον Τύπο μάλλον σαν μια αρκετά καλή κίνηση το βλέπω. Ακόμα κι αυτά τα ανθρωποφάγα κοινωνικά δίκτυα σαν λίγο μαζεμένα τα είδα. Θέλω να είμαι αισιόδοξος και πάντως όχι απ’ αυτούς που διαλαλούν πως την […]

Συλλογίζομαι τον στίχο του Μεγάλου Αλεξανδρινού «Βαρέθηκα να βλέπω τη σκηνή, και σήκωσα τα μάτια μου στα θεωρεία». Ετσι αρχίζει ένα από τα «Ανέκδοτά» του, ποίημα με τίτλο «Στο θέατρο». Ετσι λοιπόν κι εγώ αυτές τις μέρες των διακοπών «βαρέθηκα να βλέπω την (πολιτική) σκηνή και έριξα το βλέμμα μου σε δυο – τρία βιβλία». […]

Ανάμεσα Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά η ζωή σαν βουτιά σε χαραμάδα. Ενα χάσμα του καιρού έξω από πολιτικές, με τα προβλήματα σε συσκευασία δώρου και την τρεχάμενη ζωή στολισμένη με λαμπιόνια, ελατοειδείς γιρλάντες κι επιχρυσωμένες κουκουνάρες. Ενα αίσθημα μετέωρο σαν να θρύεται ο χρόνος ανάμεσα στα δάχτυλα. Μέρες γιορτής χωρίς γιορτή. Μέρες χαράς αναίτιας. Περίεργο τοπίο […]

-Δεν θα φτάσουμε ποτέ, κύριέ μου, οι δρόμοι είναι κλειστοί και τα μαγαζιά γεμάτα. Πάει και ψωνίζει ο κόσμος γιατί νομίζει ότι έχει λεφτά. Είπε ο ταξιτζής και δυνάμωσε το ραδιόφωνο με τραγούδια βαριά ελληνικά και παντελώς άγνωστα σε μένα, που αυτός όμως τα σιγοψιθύριζε. Μα πού ζω, τέλος πάντων; Πώς είναι δυνατόν να μην […]

Κι εγώ που νόμιζα πως υπάρχει σοβαρό πρόβλημα με την Τουρκία. Στάθηκα ανόητος. Το παραδέχομαι. Αυτό είναι ένα ασήμαντο γεγονός της καθημερινότητας. Ενα τίποτα. Μια παρωνυχίδα στο μικρό δαχτυλάκι της δεξιάς χειρός. Το μεγάλο πρόβλημα των τελευταίων ημερών… όχι, δεν είναι το Μεταναστευτικό, μην είστε προπέτες, μη προτρεχέτω η γλώττα της διανοίας, αμέσως έχετε την […]

Και όχι, δεν ήταν αφορμή ο κ. Σαμαράς που αποκάλεσε τους εισερχόμενους εκ Τουρκίας στον ελλαδικό χώρο «λαθρομετανάστες». Ηταν αυτό το μικρό παιδί που έβλεπα μέσα από το ταξί να παίζει με ένα αυτοσχέδιο σπαθί, καθισμένο ανακούρκουδα στη λάσπη. Πήγε να μου ξεφύγει ένα «κοίτα χαρά το γυφτάκι», έκανα να το μαζέψω και αμόλησα άνετα […]

Ηταν ο καιρός, αυτό το παρατεταμένο καλοκαίρι που ντύθηκε σαν κακοφορεμένη άνοιξη, ήτανε κι η προσωπική κρίση που νομίζω πως περνάω, ήτανε κι άλλα ακατονόμαστα, πάντως όλη αυτή την εβδομάδα μέχρι Πέμπτη βράδυ σαν τον υπνωτισμένο ζούσα. Επρεπε να περάσει η δωδεκάτη, να σκάσει μύτη η Παρασκευή για να αρχίσω μια στοιχειώδη επαφή με τη […]