Γεωργακοπούλου Ρούλα

Πολλή σκόνη σήκωσε το πεζό γράμμα μι, με το οποίο σηματοδοτείται πλέον το πολυαναμενόμενο Μετρό της Θεσσαλονίκης. Κι αντί να μπουν στην συζήτηση γιωταχήδες, ταξιτζήδες, παρκαδόροι, ποδηλάτες με αμολητά τα τιμόνια, μάγκες με το τρίκυκλο, πατινέρ με τον μάλλινο σκούφο χειμώνα – καλοκαίρι, ξεσηκώθηκαν οι, κατά τ’ άλλα ασάλευτοι, γραφίστες, καθώς και οι απαραίτητοι κλειδοκυμβαλιστές […]

Ας μας πούνε τώρα οι μεγάλοι αναλυτές τι στον δαίμονα έφταιξε, με την ευκολία που έχουν να «προβλέπουν» τα πάντα, εκ των υστέρων. Εγώ πάλι, τσαντίστηκα από την αρχή. Η επίκληση «στη γυναικεία ψήφο» που θα δημιουργούσε υποτίθεται ένα βουβό ρεύμα μ’ έκανε να φάω δυο σοκολάτες γίγας μπροστά από τον δέκτη μου, κι όσο […]

Μη συγκρίνεις με τότε, το 2017 στο Δίστομο. Τότε ήταν εκεί ο Μανώλης Γλέζος.  Ο οποίος Μανώλης Γλέζος, αφού είπε στη Ζωή Κωνσταντοπούλου να κάνει στην μπάντα και να πάψει να φωνασκεί, στη συνέχεια πήρε τον εμβρόντητο Γερμανό πρέσβη και τον οδήγησε στο ηρώο να καταθέσει εν ηρεμία το στεφάνι της χώρας του για τα […]

Είναι απογοητευτικό. Κοτζάμ Ομπάμα να ραπάρει Εμινεμ για να βοηθήσει την Κάμαλα Χάρις κι ο δικός μας ο Αντώνης Σαμαράς να μας τραγουδάει την Παπαλάμπραινα για να βοηθήσει ποιον; Ο πιο καλός μου φίλος, ο πιο πολύ δικός μου, είναι ο εαυτός μου, λέει σε μια λαμπρή στιχουργική του στιγμή ο Ακης Πάνου, για να […]

Πολλά έχουν ειπωθεί για τον Αδωνι Γεωργιάδη αλλά για μένα ένα είναι το βασικό. Ο άνθρωπος είναι παιχνιδιάρης, πώς να το κάνουμε. Πιο πολύ κι από την πολιτική του αρέσει το πείραγμα ή το παίγνιο. Αλλιώς τι τον έπιασε να κοψοχολιάσει νυχτιάτικα την κυρία ιατρό που έγραψε μονοκοπανιά 750 συνταγές προς τον σύζυγό της; (Ασχετο: […]

Προσωπικά δεν εξεπλάγην καθόλου με το Γκραν φινάλε του ΣΥΡΙΖΑ. Το είχα φανταστεί ένα τόσο θεαματικό τέλος. «Φαντασιωθεί» πρέπει να πω καλύτερα, ή μπορεί και να το είχα ευχηθεί τα χρόνια εκείνα που όλα έδειχναν ότι θα μείνουν ασάλευτα. Είμαι λοιπόν κακιά; Πες το κι έτσι αν σε βολεύει. Φαντασιόπληκτη πάντως δεν με λες με […]

Στις 300.000 υπολογίζονται αυτοί που είδαν το ντιμπέιτ. Εγώ δεν πιάνομαι. Εχω απολέσει αυτό το δικαίωμα από τότε που ο Δούκας τσάκισε τον Μπακογιάννη στην τηλεμαχία, ενώ εμένα μου είχε φανεί το ακριβώς αντίθετο. Βλέπω πολλούς μεταμελημένους, αλλά τι να το κάνεις; Και τι θα κερδίζαμε αν χάναμε την πεφωτισμένη δημαρχία κι αντί για έξι […]

Για το ΠΑΣΟΚ, δεν είναι δυνατόν να έχει κανείς γνώμη, ούτε τώρα, ούτε τότε, ούτε ποτέ. Είναι στοιχείο της μεσσιανικής ιδιοσυγκρασίας του να απαιτεί πίστη και υποταγή κι όχι αμφιθυμία ή τον ελάχιστο σκεπτικισμό. Οι παλιοί, θυμόμαστε τον τάδε που «κατέβηκε από το τρένο της Αλλαγής» ή τον δείνα που «έθεσε εαυτόν εκτός κινήματος», επειδή […]

Δεν γκρινιάζω – δεν γκρινιάζω, χάνομαι γιατί ρεμβάζω. Κι εγώ θα ήθελα να δω τη Σιμόν ντε Μπωβουάρ να αναδύεται μπρούντζινη από τον Σηκουάνα, αλλά δεν την είδα. Τη Φρανσουάζ Αρντύ επίσης ή τη Σαρλότ Κορντέ να σφάζει τον Μαρά στην μπανιέρα του. Μα πιο πολύ θα ήθελα να δω την Κατρίν Ντενέβ ολοζώντανη σε […]

Αν όχι η αίθουσα, η χώρα ολόκληρη και το καναπεδάκι μου πάντως, οπωσδήποτε. Δεν θυμάμαι ποτέ κατά το παρελθόν να έχουμε κάνει τόση απενοχοποιημένη χρήση κλιματισμού. Σήμερα υπάρχει λόγος να το αφήνεις ανοιχτό ακόμη κι όταν λείπεις. Να σε περιμένει εκεί, έτοιμο να σε παρηγορήσει για όσα τράβηξες καθ’ οδόν, πεζός ή εποχούμενος. Παλιά περνάγαμε […]

Ζέστη πολλή και οι πόλεις μας διώχνουν. Ξου ξου από ‘δω, είναι σαν να μας λένε. Περιορισμένες τις βλέπω τις μετακινήσεις πληθυσμών. Και μόνον ο δήμαρχος Αθηναίων έχει προ πολλού ξεκινήσει τον εσωτερικό τουρισμό. Ενας τουρίστας χωρίς πολιτικά μπαγκάζια που τρέχει από τοπική κοινωνία σε τοπική κοινωνία για να γνωριστεί με τον κόσμο ούτως ώστε […]

Σαν καπνός πέρασαν τα εννιαήμερα του Καραγάτση και κοίτα τώρα  ο διάβολος. Πες πες πες, εξαναγκάστηκα να θυμηθώ κάτι που είχα επί σκοπόν ξεχάσει πού το άκουσα. Οτι, και καλά, οι νέοι (έλληνες) ποιητές, ως γλωσσομαθείς που είναι, έχουν, λέει, ανοιχτούς διαύλους και διαβάζουν ξένη ποίηση από το πρωτότυπο, σε αντίθεση με τους παλιούς (που […]

Δεν ξέρω ποιος μας φιτίλιασε έτσι, και για ποιον λόγο τσιμπήσαμε απαξάπαντες. Προσωπικά, ομολογώ ότι την κατευχαριστήθηκα την ανακομιδή των ιερών λειψάνων του Καραγάτση. Δεν μας συμβαίνουν τέτοια κάθε μέρα, να αλλάξουμε λίγο θέμα, να ξεμπουκώσουν και τα φραγμένα αγγεία του εγκεφάλου μας. Καίγομαι – καίγομαι , ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά. Ρίχνω το […]

Οταν ο Κασσελάκης «απέλυσε» τον Θεοχαρόπουλο, η συμφορά που μας βρήκε πέρασε σχεδόν απαρατήρητη. Κανένα σωματείο δεν μπήκε στον κόπο να βγάλει ανακοίνωση, ούτε μια τρίωρη στάση εργασίας δεν παρατηρήθηκε καθ’ άπασα την επικράτεια, ούτε κι εγώ έβαλα τη γάτα μου να κλάψει. Οταν όμως απέλυσε τον Γιώργο Τσίπρα, κοτζάμ ξάδελφο του ξαδέλφου του, μας […]

Και δεν έχω πρόχειρο τον Αριστοτέλη, να μου δώσει τα αναλυτικά του εργαλεία. Μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας; Εχει γούστο… Το μόνο που έχω σίγουρο είναι το «δι’ ελέου και φόβου», διότι άλλον τρόπο δεν βλέπω να διδαχτείς από τα παθήματά σου και δι’ αυτών να προχωρήσεις στην κάθαρση. Με κάτι τέτοια αισθήματα κλείσαμε αργά […]

Η εκ του προχείρου κοινωνιολογία – αλάνθαστη παρ’ όλα ταύτα – λέει ότι ένα κόμμα γίνεται υπολογίσιμο από τη στιγμή που οι υποστηρικτές του θα επιβάλουν τα διακριτά χαρακτηριστικά τους και θα αποκτήσουν προσηγορικό. (Προσηγορικό ίσον χαρακτηρισμός που δηλώνει όλα τα ομοειδή πρόσωπα, ζώα ή πράγματα). Παλιότερα π.χ., λέγαμε «Πασόκοι» και είχαμε ήδη συνεννοηθεί. Το […]

Η χιμπατζίνα Ναταλία του ζωολογικού πάρκου της Βαλένθια, με το νεκρό μωρό της γαντζωμένο πάνω της εδώ και μήνες, προς το παρόν (και μέχρι να της το δείξει στο κινητό του κανένας εξυπνάκιας απ’ αυτούς που χαβαλεδιάζουν στα Zoo) δεν ξέρει ότι έχει γίνει βάιραλ. Βάιραλ λέμε το ψηφιακό, το ανθρώπινο ενδιαφέρον για την οδύνη […]

Την πρώτη φορά που επισκέφτηκα την Αγια-Σοφιά, πήγα προετοιμασμένη να μην επιτρέψω στο διαγενεακό τραύμα να με κάνει μια χαψιά. Παρ’ όλα τα προφυλακτικά μέτρα που πήρα αποβραδίς – συναισθηματικά, λογικά, θρησκευτικά και ιστορικά – δεν βγήκα όπως μπήκα, και αυτό είναι όλο κι όλο που έχω να δηλώσω. Μια κολοσσιαία συσκευασία, αποστερημένη από το […]

Θυμάμαι μια παλιά γελοιογραφία του Κώστα Μητρόπουλου με λεζάντα «Η πάλη των τάξεων». Είχε χτυπήσει κουδούνι για διάλειμμα και οι μπόμπιρες της Α’ και της Β’ τάξης Δημοτικού είχαν βγει να πλακωθούν α βολοντέ στο προαύλιο. Μπουνιές, κλοτσιές, κεφαλοκλειδώματα, ξεμαλλιάσματα κι αργότερα – αργότερα βγήκαν και τα μαχαίρια. Βρε τα κερατένια! Η πραγματικότητα όμως διαφέρει […]

Πάει ο μπρούτζος να ορτσάρει κι ο καιρός δεν σιουντάρει. Αργό συρτό Λέρου. Ολα τα έχει ρίξει στο μπλέντερ ο Κασσελάκης, απορώ πώς και δεν έβαλε τον ναυαρχούκο, ως άλλον Ξέρξη, να μαστιγώσει τα κύματα και να αλυσοδέσει τον πόντο, παραπλέοντας σκαφάτος την αφρισμένη Παροναξία. Σκέφτομαι μάλιστα τι θα γινόταν στην περίπτωση που ο ίδιος […]

Με τα χρόνια, η τελετή αφής της Ολυμπιακής Φλόγας έγινε κάτι σαν εθνική μας μόστρα. Τι σημασία έχει που οι απαρχές της βρίσκονται στους Ολυμπιακούς του Βερολίνου το 1936, με τον Χίτλερ στο γενικό πρόσταγμα; Πρώτη φορά έχω τόσο πολλά μαζεμένα και δεν με χωράει ο τόπος. Θα προσπαθήσω ωστόσο να σας μεταφέρω πώς τοποθετείται […]

Θα ήθελα να είχα στη διάθεσή μου μόνο μια φράση και με αυτή να τελείωνα. «Αυτά δεν είναι ψηφοδέλτια, είναι πατσαβούρες». Εχω όμως κάμποσο χώρο να καλύψω και να απολογηθώ. Οπότε ας αρχίσουμε από τα τυπικά. Ποιους προσέβαλα; Λέγεται ότι οι πολιτικοί σχηματισμοί είναι δεδομένοι, οι ψηφοφόροι τους όμως όχι. Με ποιο σκεπτικό όλα ανεξαιρέτως […]

Δεν νομίζω ότι υπάρχει ον άλλο σ΄ολόκληρη την κτίση που να είναι τόσο δυσανεκτικό στην «απόρριψη», όσο ο αρσενικός άνθρωπος, ο ονομαζόμενος και άνδρας. Εκ του ανδρειεύομαι, αν και δεν το βλέπω. Φυσικά και δημιουργεί πολλά ζητήματα η απόρριψη, σε ένα νεογνό πιθηκάκι π.χ., που μακριά από τον απρόσφορο μαστό της μητέρας του θα λιμοκτονήσει […]

Τα πιο ωραία καλαμπούρια τα κάνουν οι άντρες μεταξύ τους. Χοντράδες με την καλή έννοια. Αρχηγιλίκια με την καλή έννοια. Διαγκωνισμοί με την καλή έννοια. Παραγοντιλίκια με την καλή έννοια. Παλιά κάναμε λόγο για «ποδηγεσία», όρος προερχόμενος από την κοινή ελληνιστική, που όμως κι αυτός εξαφανίστηκε με τα χρόνια. Είναι μοιραίο όταν χάνεται μια λέξη, […]

Τέλη Φεβρουαρίου του 2020 έτυχε να βρίσκομαι με μια παρέα γιατρών όταν τα νέα για τον κινέζικο ιό έφυγαν από το section «αλλόκοτες ειδήσεις απ’ όλο τον κόσμο», και έγιναν πρώτη είδηση στα δελτία των καναλιών. «Θα νοσήσουμε όλοι», μουρμούρισαν κάποιοι και ένας μεταξύ αυτών πήρε την ευθύνη να πει τα πράγματα με το όνομά […]

Αντί να χάνω τον χρόνο μου προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσω τη φάση «Κασσελάκης», προτιμώ να το επιχειρήσω με τα εκλογικά του θηράματα. Τους ψηφοφόρους που περιμένουν να φωλιάσουν στη χτισμένη, τη μάτσο αγκάλη του κι ας κόπτεται ο ίδιος να προβάλει την γκέι πλευρά του. Προσωπικά δεν τη διακρίνω αλλά τι σημασία έχει τι διακρίνω εγώ; […]

Δεν ξέρω τι μείγμα πένθους ήταν αυτό που με πήρε και με σήκωσε το βράδυ που έμαθα για τον θάνατο του Δήμου Μούτση. Ηταν σαν να κουνήθηκε μερικά βήματα μια μεγάλη πομπή που δεν έχει πια χώρο, πού να ακουμπήσει τα λουλούδια της. Βλέπω πολλές ανθοδέσμες να έχουν ήδη μαραθεί κι άλλες, διακριτικά να δένονται. […]

Στην παγκόσμια δραματουργία (όχι σε όλη, στην σπουδαία), ο βασικός χαρακτήρας πρωταγωνιστεί συχνά διά της απουσίας του. Ο Γκοντό πρώτα απ’ όλα στον Μπέκετ, ή ο Από μηχανής θεός στο αρχαίο δράμα. Αλλοτε πάλι, καταφθάνει μεταμφιεσμένος κι αγνώριστος για να κορώσει την αναμονή και να κηρύξει την διάψευση στα άλλα πρόσωπα του έργου, όπως π.χ. […]

Η δολοφονία του Αλεξέι Ναβάλνι μου αποκάλυψε ειδοποιούς ομοιότητες με την υπόθεση Μπελογιάννη. Λείπει βέβαια το γαρύφαλλο και η σιδηρά κομματική εντολή. Περισσεύει ωστόσο η εικόνα δυο ωραίων και νέων ανδρών που αποδέχονται τη μοίρα τους με ένα εντελώς όμοιο μεγάλο χαμόγελο κι ένα εξίσου μεγάλο έρωτα που εξέθρεψε ο καθείς τους μέσα σε φυλακές […]