Γεωργακοπούλου Ρούλα

«Μόνον πέντε δέκα ανεγκέφαλοι πήραν στα σοβαρά το δελτίο καιρού με την Πετρούλα» είχε πει ο Σταμάτης Μαλέλης στις 25 Σεπτεμβρίου 2011. Οχτώ χρόνια μετά απ’ αυτό, και είκοσι ένα μετά από την υπόθεση Σορίν Ματέι (του ιδίου τηλεοπτικού ανιματέρ), αισθάνομαι ξανά ανεγκέφαλη. Για την ακυβερνησία και το δέλεαρ της απλής αναλογικής, τη νέα Πετρούλα […]

Είναι εντελώς λογικό εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ να αναστοχάζονται το εμπάργκο στον Σκάι. Εκλογές μόνον με Βαξεβάνη και Καψώχα, δεν βγαίνουν. Ενα ευρύτερο τηλεοπτικό σούρτα φέρτα θα διευκόλυνε αφάνταστα τους υποψηφίους να ανανεώσουν την αναγνωρισιμότητά τους τώρα που λιγόστεψαν οι εκλόγιμες θέσεις και μια κάπως πιο «σοσιαλδημοκρατική» περαντζάδα όλο και κάτι θα προσέδιδε στο διαλείπον ποσοστό […]

Σκότωσαν τα Χριστούγεννα, και αυτό δεν είναι λυρισμός για τις ανάγκες μιας εβδομαδιαίας στήλης. Το Στρασβούργο είναι όντως η πρωτεύουσα των Χριστουγέννων. Τα γιορτάζει όλο το χρόνο με τα μαγαζάκια συνεχώς ανοιχτά να πουλάνε πανέμορφα στολίδια για το δέντρο. Από εκεί αγόρασα κι εγώ, Μάη μήνα, τα πιο όμορφα στολίδια για το δικό μου, μινιατούρες […]

Πολλά μπορεί να βάλει ο άνθρωπος με το νου του κάτι τέτοιες νύχτες του χειμώνα που είναι μακριές και τα παγανά του Δωδεκαήμερου ξύνουν τα νύχια τους για ιστορίες. Με το παραμικρό θροΐζεσαι και πετιέσαι στον ύπνο σου. Αμάν! Τι θόρυβος ήταν αυτός στο ασανσέρ; Πάλι μετακομίζουν οι αποκάτω ή μήπως ξαναπυροβολούν την Πολιτκόφσκαγια, δώδεκα […]

Δεν ξέρω αν ο Γιάννης Βογιατζής είχε προσχεδιάσει τη Δεύτερη Θεατρική του Ανοιξη, τότε που έκανε στο σινεμά τον Λαλάκη και τον Μικέ. Ενενήντα δύο ετών σήμερα, κλέβει τις εντυπώσεις στο πιραντελικό σύμπαν του Δημήτρη Μαυρίκιου στο Εθνικό. Το θαύμα ξεκίνησε από το θέατρο Αμόρε της δεκαετίας του ’90, τότε που ο Χουβαρδάς πήρε στα […]

Στα χωράφια των άλλων. Αυτό είναι το πρώτο «ου μπλέξεις» που μαθαίνεις στην δημοσιογραφία. Τα θέματα μοιράζονται από μόνα τους. Διαλέγουν ιδιοσυγκρασίες και υπογραφές. Ηλιοτροπίζονται σαν τα υδροχαρή φυτά. Αλλά σάμπως κι εμείς δεν χαρήκαμε τότε με τον Μπουτάρη; Με την ανοιχτωσιά, την αρχοντιά, την ελευθεροφροσύνη του; Εμείς οι νότιοι, οι προσεκτικοί, οι σφιχτοί, οι […]

Στενεύει ο κύκλος. Η σπουδαία μετακαμπανελλική γενιά θεατρικών συγγραφέων αναχωρεί για τη χώρα του αχώρητου αφήνοντας πίσω της ένα έργο που ο μελλοντικός ιστορικός των ιδεών και των τραυμάτων αυτού του τόπου θα μπορέσει να γράψει την παρατεταμένη παθογένεια της μεταπολεμικής Ελλάδος. Καρράς, Ζιώγας, Ευθυμιάδης, Τσικληρόπουλος, Μάτεσις, Αναγνωστάκη, Μουρσελάς και τώρα Σκούρτης. Οχι, δεν υπήρξαν […]

Αλλού τα κακαρίσματα κι αλλού γεννούν οι κότες, ή για να το πω κι αλλιώς: αλλού κι όχι στον Ντογιάκο ήταν η βόμβα. Από πού κι ώς πού μια ανώτερη δικαστικός θέλει «ν’ αλλάξει τον κόσμο»; Σπίτι της μπορεί ν’ αλλάξει ό,τι θέλει. Ακόμα και τη θέση των επίπλων, κατά πού θα κοιτάει η τηλεόραση, […]

Μπορώ να συμμεριστώ την έξαψη και να κατανοήσω την ανάγκη. Δεν είναι καθόλου λίγο να σπεύδουν στην Αθήνα για τον Μαραθώνιο πενήντα πέντε χιλιάδες δρομείς απ’ όλον τον κόσμο και να σου φισκάρουν τα Airbnb, εν γνώσει τους μάλιστα ότι θα χάνουν πάντοτε από έναν Κενυάτη. Αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι σμπαραλιάζουν την λειτουργία μιας […]

Τελευταία φορά που είδα τον Παναγιώτη Σακελλαρόπουλο ήταν το καλοκαίρι του 2011. Καθίσαμε στη βεράντα του, στα υψώματα του Αρδηττού και χαζεύαμε κάτω την Αθήνα. Το σπίτι ήταν γεμάτο παιδικά παιχνίδια, η βραδιά ήταν γλυκιά, στην Επίδαυρο παιζόταν ο Ηρακλής μαινόμενος του Ευριπίδη και το κίνημα των «Αγανακτισμένων» είχε αρχίσει να εκφυλίζεται. Αγανάχτηση ίσον φθόνος, […]

Αλλιώς τον ονειρευόμουνα τον χωρισμό κράτους και εκκλησίας. Να ξυπνήσω ένα πρωί και τα παιδιά στα σχολεία να μην ξεκινάνε με πρωινή προσευχή κι ούτε να τα παραστέκει σε κάθε αίθουσα η εικόνα ενός δυτικότροπου Χριστούλη με ισιωτική και ανταύγειες σαν του Πέτρου Γαϊτάνου. Να εξαφανιστεί το μάθημα των θρησκευτικών και αντ’ αυτού να μαθαίνουν […]

Τρικυμία στο φλιτζανάκι του εσπρέσο. Κυνηγώντας μπουρμπουλήθρες, δεν νομίζω ότι θα πάμε και πολύ μακριά, θα μπω ωστόσο σ’ αυτή τη σπιθαμιαία ναυμαχία κι ας προσαράξω με την πρώτη ρουφηξιά. Κράαατς. Ρωγμή προκάλεσε στα μηδενικής αντοχής πορσελάνινα ύφαλά μας το σλόγκαν της καμπάνιας του Κώστα Μπακογιάννη: «Η Αθήνα μας ανήκει». Το σύνθημα, αν και παλιό, […]

Ωστε ο Παπαδημούλης βλέπει τον Γαβρόγλου σαν Αϊνστάιν! Μικρό το κακό. Εδώ εμείς, κοντά τέσσερα χρόνια τώρα,  βλέπουμε καθημερινά τον Χριστό φαντάρο, πράγμα που εύχομαι να συμβεί και στον Παπαδημούλη το συντομότερο δυνατόν. Με μικρά σφάλματα αντίληψης, σαν κι αυτά που παθαίνουν από τη νερόλυσσα στην έρημο οι Βεδουίνοι. Ετσι θα πάει το πράγμα μέχρι […]

Πόσος καιρός πάει από τότε που άνοιξαν τα σχολεία; Αν δεν μού έκανε κουβέντα μια φίλη μου εκπαιδευτικός, καθηγήτρια Γαλλικών για την ακρίβεια, δεν θα φανταζόμουν ποτέ τι μπορεί να συμβαίνει σε μια τάξη σχολείου. Εχω υπάρξει κι εγώ «γαλλικού» και ξέρω τη γλύκα αλλά οι ξένες γλώσσες ήταν τότε εντελώς της πλάκας μέσα στο […]