Γεωργακοπούλου Ρούλα

Και δεν έχω πρόχειρο τον Αριστοτέλη, να μου δώσει τα αναλυτικά του εργαλεία. Μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας; Εχει γούστο… Το μόνο που έχω σίγουρο είναι το «δι’ ελέου και φόβου», διότι άλλον τρόπο δεν βλέπω να διδαχτείς από τα παθήματά σου και δι’ αυτών να προχωρήσεις στην κάθαρση. Με κάτι τέτοια αισθήματα κλείσαμε αργά […]

Η εκ του προχείρου κοινωνιολογία – αλάνθαστη παρ’ όλα ταύτα – λέει ότι ένα κόμμα γίνεται υπολογίσιμο από τη στιγμή που οι υποστηρικτές του θα επιβάλουν τα διακριτά χαρακτηριστικά τους και θα αποκτήσουν προσηγορικό. (Προσηγορικό ίσον χαρακτηρισμός που δηλώνει όλα τα ομοειδή πρόσωπα, ζώα ή πράγματα). Παλιότερα π.χ., λέγαμε «Πασόκοι» και είχαμε ήδη συνεννοηθεί. Το […]

Η χιμπατζίνα Ναταλία του ζωολογικού πάρκου της Βαλένθια, με το νεκρό μωρό της γαντζωμένο πάνω της εδώ και μήνες, προς το παρόν (και μέχρι να της το δείξει στο κινητό του κανένας εξυπνάκιας απ’ αυτούς που χαβαλεδιάζουν στα Zoo) δεν ξέρει ότι έχει γίνει βάιραλ. Βάιραλ λέμε το ψηφιακό, το ανθρώπινο ενδιαφέρον για την οδύνη […]

Την πρώτη φορά που επισκέφτηκα την Αγια-Σοφιά, πήγα προετοιμασμένη να μην επιτρέψω στο διαγενεακό τραύμα να με κάνει μια χαψιά. Παρ’ όλα τα προφυλακτικά μέτρα που πήρα αποβραδίς – συναισθηματικά, λογικά, θρησκευτικά και ιστορικά – δεν βγήκα όπως μπήκα, και αυτό είναι όλο κι όλο που έχω να δηλώσω. Μια κολοσσιαία συσκευασία, αποστερημένη από το […]

Θυμάμαι μια παλιά γελοιογραφία του Κώστα Μητρόπουλου με λεζάντα «Η πάλη των τάξεων». Είχε χτυπήσει κουδούνι για διάλειμμα και οι μπόμπιρες της Α’ και της Β’ τάξης Δημοτικού είχαν βγει να πλακωθούν α βολοντέ στο προαύλιο. Μπουνιές, κλοτσιές, κεφαλοκλειδώματα, ξεμαλλιάσματα κι αργότερα – αργότερα βγήκαν και τα μαχαίρια. Βρε τα κερατένια! Η πραγματικότητα όμως διαφέρει […]

Πάει ο μπρούτζος να ορτσάρει κι ο καιρός δεν σιουντάρει. Αργό συρτό Λέρου. Ολα τα έχει ρίξει στο μπλέντερ ο Κασσελάκης, απορώ πώς και δεν έβαλε τον ναυαρχούκο, ως άλλον Ξέρξη, να μαστιγώσει τα κύματα και να αλυσοδέσει τον πόντο, παραπλέοντας σκαφάτος την αφρισμένη Παροναξία. Σκέφτομαι μάλιστα τι θα γινόταν στην περίπτωση που ο ίδιος […]

Με τα χρόνια, η τελετή αφής της Ολυμπιακής Φλόγας έγινε κάτι σαν εθνική μας μόστρα. Τι σημασία έχει που οι απαρχές της βρίσκονται στους Ολυμπιακούς του Βερολίνου το 1936, με τον Χίτλερ στο γενικό πρόσταγμα; Πρώτη φορά έχω τόσο πολλά μαζεμένα και δεν με χωράει ο τόπος. Θα προσπαθήσω ωστόσο να σας μεταφέρω πώς τοποθετείται […]

Θα ήθελα να είχα στη διάθεσή μου μόνο μια φράση και με αυτή να τελείωνα. «Αυτά δεν είναι ψηφοδέλτια, είναι πατσαβούρες». Εχω όμως κάμποσο χώρο να καλύψω και να απολογηθώ. Οπότε ας αρχίσουμε από τα τυπικά. Ποιους προσέβαλα; Λέγεται ότι οι πολιτικοί σχηματισμοί είναι δεδομένοι, οι ψηφοφόροι τους όμως όχι. Με ποιο σκεπτικό όλα ανεξαιρέτως […]

Δεν νομίζω ότι υπάρχει ον άλλο σ΄ολόκληρη την κτίση που να είναι τόσο δυσανεκτικό στην «απόρριψη», όσο ο αρσενικός άνθρωπος, ο ονομαζόμενος και άνδρας. Εκ του ανδρειεύομαι, αν και δεν το βλέπω. Φυσικά και δημιουργεί πολλά ζητήματα η απόρριψη, σε ένα νεογνό πιθηκάκι π.χ., που μακριά από τον απρόσφορο μαστό της μητέρας του θα λιμοκτονήσει […]

Τα πιο ωραία καλαμπούρια τα κάνουν οι άντρες μεταξύ τους. Χοντράδες με την καλή έννοια. Αρχηγιλίκια με την καλή έννοια. Διαγκωνισμοί με την καλή έννοια. Παραγοντιλίκια με την καλή έννοια. Παλιά κάναμε λόγο για «ποδηγεσία», όρος προερχόμενος από την κοινή ελληνιστική, που όμως κι αυτός εξαφανίστηκε με τα χρόνια. Είναι μοιραίο όταν χάνεται μια λέξη, […]

Τέλη Φεβρουαρίου του 2020 έτυχε να βρίσκομαι με μια παρέα γιατρών όταν τα νέα για τον κινέζικο ιό έφυγαν από το section «αλλόκοτες ειδήσεις απ’ όλο τον κόσμο», και έγιναν πρώτη είδηση στα δελτία των καναλιών. «Θα νοσήσουμε όλοι», μουρμούρισαν κάποιοι και ένας μεταξύ αυτών πήρε την ευθύνη να πει τα πράγματα με το όνομά […]

Αντί να χάνω τον χρόνο μου προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσω τη φάση «Κασσελάκης», προτιμώ να το επιχειρήσω με τα εκλογικά του θηράματα. Τους ψηφοφόρους που περιμένουν να φωλιάσουν στη χτισμένη, τη μάτσο αγκάλη του κι ας κόπτεται ο ίδιος να προβάλει την γκέι πλευρά του. Προσωπικά δεν τη διακρίνω αλλά τι σημασία έχει τι διακρίνω εγώ; […]

Δεν ξέρω τι μείγμα πένθους ήταν αυτό που με πήρε και με σήκωσε το βράδυ που έμαθα για τον θάνατο του Δήμου Μούτση. Ηταν σαν να κουνήθηκε μερικά βήματα μια μεγάλη πομπή που δεν έχει πια χώρο, πού να ακουμπήσει τα λουλούδια της. Βλέπω πολλές ανθοδέσμες να έχουν ήδη μαραθεί κι άλλες, διακριτικά να δένονται. […]

Στην παγκόσμια δραματουργία (όχι σε όλη, στην σπουδαία), ο βασικός χαρακτήρας πρωταγωνιστεί συχνά διά της απουσίας του. Ο Γκοντό πρώτα απ’ όλα στον Μπέκετ, ή ο Από μηχανής θεός στο αρχαίο δράμα. Αλλοτε πάλι, καταφθάνει μεταμφιεσμένος κι αγνώριστος για να κορώσει την αναμονή και να κηρύξει την διάψευση στα άλλα πρόσωπα του έργου, όπως π.χ. […]

Η δολοφονία του Αλεξέι Ναβάλνι μου αποκάλυψε ειδοποιούς ομοιότητες με την υπόθεση Μπελογιάννη. Λείπει βέβαια το γαρύφαλλο και η σιδηρά κομματική εντολή. Περισσεύει ωστόσο η εικόνα δυο ωραίων και νέων ανδρών που αποδέχονται τη μοίρα τους με ένα εντελώς όμοιο μεγάλο χαμόγελο κι ένα εξίσου μεγάλο έρωτα που εξέθρεψε ο καθείς τους μέσα σε φυλακές […]

Τα ίδια λέγαμε πριν από μια βδομάδα, από αυτό ακριβώς το σημείο. Και πριν αλέκτορα φωνήσαι, πριν ακουστεί το κικιρίκου, μπήκε αλεπού στο κοτέτσι και πάσα αρχή παυσάτω. Η τύπου Warner Bros. είσοδος Κασσελάκη στην εκδήλωση Αχτσιόγλου, Τεμπονέρα, Χριστοδουλάκη, είχε κάτι το κομίστικο, χωρίς όμως Συλβέστρο και Τουίτι. Εμπεριείχε αιφνιδιασμό, προκάλεσε διωκτικό άγχος, έβγαλε γέλιο […]

Οταν το μακρινό 1957 ο Χάρολντ Πίντερ έγραφε το Birthday Party, το δεύτερο  έργο του, κανείς δεν ήταν προετοιμασμένος για την τροπή που θα έπαιρνε έκτοτε η τέχνη του θέατρου, τροπή ουσιαστικότερη και γονιμότερη κι απ΄αυτήν που είχε πετύχει στον καιρό του ο Μπέρτολτ Μπρεχτ, τολμώ να πω. Ετσι είναι αυτά τα πράγματα. Συμβαίνουν επειδή […]

Ισως να έπαιξε ρόλο κι αυτό. Οτι έτυχε να έχω δει εντελώς πρόσφατα και τον τελευταίο κύκλο του Crown. Βαρετός ξεβαρετός, ήταν πάντως μια τηλεοπτική εκκρεμότητα που έπρεπε κάποια στιγμή να κλείσω. Πού να το φανταστώ ότι η ροδομάγουλη Μεγκ Μπέλαμι έπαιζε την Κέιτ Μίντλετον χωρίς να έχει στη διάθεσή της όλο το σενάριο; Κανείς, […]

Δεν το σκέφτηκα μόνη μου. Ο διάβολος με έβαλε να το σκεφτώ. Από την ώρα που ξαναμπήκε τόσο έντονα στη ζωή μας η έννοια της παρενθεσίας – ή της παρενθετότητας, ή όπως θέλεις πες το – πολλές βεβαιότητες θα τεθούν εν αμφιβόλω και οι περισσότερες απ’ αυτές θα σωριαστούν με θόρυβο προξενώντας σε πανίσχυρα αξιακά συστήματα, […]

Διαβάζω συχνά πυκνά για τις γυναικοκτονίες ότι στο βάθος κήπος, ο δολοφόνος είναι η «πατριαρχία». Με τέτοια μυαλά, αν τιμωρηθεί ποτέ ένοχος, εμένα να μου τρυπήσετε τη μύτη. Προσωπικά (και ιστορικά και σύμφωνα με την εξελικτική θεωρία των κοινωνιών) πιστεύω ότι πατριάρχης δεν είναι το τυχαίο φαλλοφόρο κωθώνι που μαχαιρώνει, στραγγαλίζει, στήνει χωσιά στο αιώνιο […]

ΛΙΜΝΟΥΠΟΛΗ

Ο Ντελόρ πέθανε, ο Βασίλης Καρράς πέθανε, κι ο Σόιμπλε, πάει, συχωρέθηκε κι αυτός. Ο πρώτος μας τα έδινε για να τα δίνουμε εμείς στον δεύτερο και να μας τα ζητάει μετά ο τρίτος. Αυτή ήταν η αλληλουχία που έφτιαξε την ευφορική Ελλάδα των περασμένων δεκαετιών, κι όποιος έχει αντίρρηση ας έρθει εδώ να τα […]

Σκρολάρω με μανία τη νευρική σημαιοφόρο επικαιρότητα, να πάει παρακάτω ώστε να ασχοληθούμε με την ησυχία μας με άλλες ιστορίες, παλιωμένες, που κι αυτές όμως έχουν το χρώμα του αίματος, πολυκαιρισμένο. Από πού να το πιάσω μην τυχόν παρεξηγηθώ; Δεν πάνε δυο τρεις μέρες που παραλίγο να δημιουργηθεί ένας διαδικτυακός μικροκαβγάς για την τηλεοπτική διαφήμιση […]

Σκύλο έχω μόνο στα πιο τρελά μου όνειρα. Τον λένε Βέρντι, μου φέρνει τις παντόφλες μου και μου τραγουδάει το «Libiamo» από την «Τραβιάτα» για να μου τονώσει το ηθικό. Συντονίζοντας ωστόσο τη βόλτα μου με την εσπερινή βόλτα των σκύλων, τα κανόνισα έτσι ώστε να έχω γνωριστεί με όλα τα δεσποζόμενα της συνοικίας. Σκύβω, […]

Ο πατέρας μου, μύρο το κύμα του χρόνου που τον τύλιξε, όταν χτιζόταν το αεροδρόμιο των Σπάτων, στριφογύριζε μέσα στο σπίτι και κατέβαζε καντήλια. Μολονότι βαμμένος Βενιζελικός, ωρυόταν ότι το νέο αεροδρόμιο έπρεπε να ονομαστεί Διεθνές αεροδρόμιο «Μαρία Κάλλας» γιατί άλλον τέτοιο παγκόσμιας εμβέλειας μύθο, δεν έχουμε. Το κράτησα αυτό και ομολογώ ότι μου βγήκε […]

Στην Ιταλία η Μελόνι ξέχασε το μουσολινικό της παρελθόν και βάλθηκε να παραστήσει την ακροκεντρώα, χωρίς όμως να ακολουθεί τον ρεαλισμό του Ντράγκι και του Κόντε. Κήρυξε μονομερώς τη λήξη της πανδημίας, με αποτέλεσμα αυτή τη στιγμή ο αγκαθερός ιός της Covid να καλπάζει με επιτάχυνση 30% και πού ‘σαι ακόμα. Κάντε από τώρα τις […]

Αφού πέθανε η Μητροπούλου, τότε μια μέρα θα πεθάνουμε όλοι. Τόσο πολύ είχε εμβάλει μέσα μας το ενδεχόμενο να υπάρχει αιώνια ζωή, για ορισμένους έστω. Η Ρούλα Μητροπούλου ήταν αυτό αλλά ήταν και το άλλο. Ηγετική αλλά και οικεία, διαόλου κάλτσα και φύλακας άγγελος μαζί. Στη δουλειά παθιασμένη και γρήγορη σαν σίφουνας, αφάνταστα όμως υπομονετική […]

Μαραθώνιος, Πολυτεχνείο, Γρηγορόπουλος και οσονούπω Αγιος Βασίλης. Ο κοινωνικός άνθρωπος χρειάζεται απεγνωσμένα την αναπαράσταση ούτως ώστε να πλασαριστεί εύκολα στην ιστορικότητα της ομάδας και, μ’ αυτόν τον τρόπο, να βολευτεί εκεί μέσα χωρίς τον τρόμο του ανήκειν. Η αναπαράσταση όμως είναι εκ κατασκευής ζαβολιάρα. Μας προστατεύει από τη διαλυτική βία της αλήθειας μέσω της συνεκτικής […]

Τούτη την ώρα που σου γράφω είναι ακόμη χτες. Η αίθουσα όπου θα συνεδριάσει η Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ είναι ακόμη άδεια. Δεν έχουν ανοίξει φου φου τα μικρόφωνα, δεν έχουν μπει ακόμη οι καρέκλες. Αρα εσύ είσαι αυτός που έχει το πλεονέκτημα, αγαπητέ μου αναγνώστη, να με πληροφορήσει για το τι συμβαίνει αυτή τη […]

Για μέτρα τα κι εσύ, να μου πεις. Δεν έχουμε κλείσει καλά καλά ούτε πεντάμηνο από τις βουλευτικές εκλογές και παφ, παφ, παφ, σκάνε μια μια οι κοινοβουλευτικές φούσκες, εκείνες που δεν έχουν καμία  ιστορική αναφορά ούτε και εκφράζουν κάποια κοινωνική ανάγκη. Για τον εμφύλιο στον ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουμε να πούμε και πολλά. Δεν προλαβαίνουμε […]

Μέχρι να συνέλθει ο Κασσελάκης από το τζετ λαγκ κι αρχίσω να γλαρώνω κι εγώ, αρπάζω την ευκαιρία να σας απασχολήσω με μια ιστορία του δρόμου. Οχι οποιουδηπότε δρόμου αφού βρίσκεται δεκαπέντε μέτρα από το εμπορικότερο σημείο του Δήμου μας, εκεί που ένα δυάρι νοικιάζεται σε τιμές Μανχάταν. Πιο κάτω, η θάλασσα και η λεωφόρος […]

Οχι πως δεν μπαίνω στον πειρασμό να πω και στους άλλους: ηθελέστα και παθέστα. Κρατιέμαι όμως. Είκοσι φορές τη μέρα κρατιέμαι, όχι γιατί είμαι καλό παιδί αλλά επειδή είμαι το χειρότερο. Δεν μπορώ να ξεχάσω φερειπείν την εικόνα της προχθεσινής αριστεροαριστερής ανθυποψηφίας του Κασσελάκη, τη μοναδική χρονιά που καταδέχτηκε να ζητήσει τον σταυρό του ελληνικού […]

Τι είναι προτιμότερο; Να ρίξεις το ΠΑΣΟΚ μέσα στη λεκάνη με το μπεν μαρί του ΣΥΡΙΖΑ χτυπώντας με το συρμάτινο αναδευτήρι, ή να κάνεις το ίδιο αλλά από την ανάποδη; Οπως και να το κάνεις, το μείγμα θα σβολιάσει γιατί τα υλικά είναι ασύμβατα. Εχουμε ξεμείνει από κόμματα που λειτουργούν με διαδικασίες και ορατούς στόχους […]