Γεωργακοπούλου Ρούλα

Αντί να χάνω τον χρόνο μου προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσω τη φάση «Κασσελάκης», προτιμώ να το επιχειρήσω με τα εκλογικά του θηράματα. Τους ψηφοφόρους που περιμένουν να φωλιάσουν στη χτισμένη, τη μάτσο αγκάλη του κι ας κόπτεται ο ίδιος να προβάλει την γκέι πλευρά του. Προσωπικά δεν τη διακρίνω αλλά τι σημασία έχει τι διακρίνω εγώ; […]

Δεν ξέρω τι μείγμα πένθους ήταν αυτό που με πήρε και με σήκωσε το βράδυ που έμαθα για τον θάνατο του Δήμου Μούτση. Ηταν σαν να κουνήθηκε μερικά βήματα μια μεγάλη πομπή που δεν έχει πια χώρο, πού να ακουμπήσει τα λουλούδια της. Βλέπω πολλές ανθοδέσμες να έχουν ήδη μαραθεί κι άλλες, διακριτικά να δένονται. […]

Στην παγκόσμια δραματουργία (όχι σε όλη, στην σπουδαία), ο βασικός χαρακτήρας πρωταγωνιστεί συχνά διά της απουσίας του. Ο Γκοντό πρώτα απ’ όλα στον Μπέκετ, ή ο Από μηχανής θεός στο αρχαίο δράμα. Αλλοτε πάλι, καταφθάνει μεταμφιεσμένος κι αγνώριστος για να κορώσει την αναμονή και να κηρύξει την διάψευση στα άλλα πρόσωπα του έργου, όπως π.χ. […]

Η δολοφονία του Αλεξέι Ναβάλνι μου αποκάλυψε ειδοποιούς ομοιότητες με την υπόθεση Μπελογιάννη. Λείπει βέβαια το γαρύφαλλο και η σιδηρά κομματική εντολή. Περισσεύει ωστόσο η εικόνα δυο ωραίων και νέων ανδρών που αποδέχονται τη μοίρα τους με ένα εντελώς όμοιο μεγάλο χαμόγελο κι ένα εξίσου μεγάλο έρωτα που εξέθρεψε ο καθείς τους μέσα σε φυλακές […]

Τα ίδια λέγαμε πριν από μια βδομάδα, από αυτό ακριβώς το σημείο. Και πριν αλέκτορα φωνήσαι, πριν ακουστεί το κικιρίκου, μπήκε αλεπού στο κοτέτσι και πάσα αρχή παυσάτω. Η τύπου Warner Bros. είσοδος Κασσελάκη στην εκδήλωση Αχτσιόγλου, Τεμπονέρα, Χριστοδουλάκη, είχε κάτι το κομίστικο, χωρίς όμως Συλβέστρο και Τουίτι. Εμπεριείχε αιφνιδιασμό, προκάλεσε διωκτικό άγχος, έβγαλε γέλιο […]

Οταν το μακρινό 1957 ο Χάρολντ Πίντερ έγραφε το Birthday Party, το δεύτερο  έργο του, κανείς δεν ήταν προετοιμασμένος για την τροπή που θα έπαιρνε έκτοτε η τέχνη του θέατρου, τροπή ουσιαστικότερη και γονιμότερη κι απ΄αυτήν που είχε πετύχει στον καιρό του ο Μπέρτολτ Μπρεχτ, τολμώ να πω. Ετσι είναι αυτά τα πράγματα. Συμβαίνουν επειδή […]

Ισως να έπαιξε ρόλο κι αυτό. Οτι έτυχε να έχω δει εντελώς πρόσφατα και τον τελευταίο κύκλο του Crown. Βαρετός ξεβαρετός, ήταν πάντως μια τηλεοπτική εκκρεμότητα που έπρεπε κάποια στιγμή να κλείσω. Πού να το φανταστώ ότι η ροδομάγουλη Μεγκ Μπέλαμι έπαιζε την Κέιτ Μίντλετον χωρίς να έχει στη διάθεσή της όλο το σενάριο; Κανείς, […]

Δεν το σκέφτηκα μόνη μου. Ο διάβολος με έβαλε να το σκεφτώ. Από την ώρα που ξαναμπήκε τόσο έντονα στη ζωή μας η έννοια της παρενθεσίας – ή της παρενθετότητας, ή όπως θέλεις πες το – πολλές βεβαιότητες θα τεθούν εν αμφιβόλω και οι περισσότερες απ’ αυτές θα σωριαστούν με θόρυβο προξενώντας σε πανίσχυρα αξιακά συστήματα, […]

Διαβάζω συχνά πυκνά για τις γυναικοκτονίες ότι στο βάθος κήπος, ο δολοφόνος είναι η «πατριαρχία». Με τέτοια μυαλά, αν τιμωρηθεί ποτέ ένοχος, εμένα να μου τρυπήσετε τη μύτη. Προσωπικά (και ιστορικά και σύμφωνα με την εξελικτική θεωρία των κοινωνιών) πιστεύω ότι πατριάρχης δεν είναι το τυχαίο φαλλοφόρο κωθώνι που μαχαιρώνει, στραγγαλίζει, στήνει χωσιά στο αιώνιο […]

ΛΙΜΝΟΥΠΟΛΗ

Ο Ντελόρ πέθανε, ο Βασίλης Καρράς πέθανε, κι ο Σόιμπλε, πάει, συχωρέθηκε κι αυτός. Ο πρώτος μας τα έδινε για να τα δίνουμε εμείς στον δεύτερο και να μας τα ζητάει μετά ο τρίτος. Αυτή ήταν η αλληλουχία που έφτιαξε την ευφορική Ελλάδα των περασμένων δεκαετιών, κι όποιος έχει αντίρρηση ας έρθει εδώ να τα […]

Σκρολάρω με μανία τη νευρική σημαιοφόρο επικαιρότητα, να πάει παρακάτω ώστε να ασχοληθούμε με την ησυχία μας με άλλες ιστορίες, παλιωμένες, που κι αυτές όμως έχουν το χρώμα του αίματος, πολυκαιρισμένο. Από πού να το πιάσω μην τυχόν παρεξηγηθώ; Δεν πάνε δυο τρεις μέρες που παραλίγο να δημιουργηθεί ένας διαδικτυακός μικροκαβγάς για την τηλεοπτική διαφήμιση […]

Σκύλο έχω μόνο στα πιο τρελά μου όνειρα. Τον λένε Βέρντι, μου φέρνει τις παντόφλες μου και μου τραγουδάει το «Libiamo» από την «Τραβιάτα» για να μου τονώσει το ηθικό. Συντονίζοντας ωστόσο τη βόλτα μου με την εσπερινή βόλτα των σκύλων, τα κανόνισα έτσι ώστε να έχω γνωριστεί με όλα τα δεσποζόμενα της συνοικίας. Σκύβω, […]

Ο πατέρας μου, μύρο το κύμα του χρόνου που τον τύλιξε, όταν χτιζόταν το αεροδρόμιο των Σπάτων, στριφογύριζε μέσα στο σπίτι και κατέβαζε καντήλια. Μολονότι βαμμένος Βενιζελικός, ωρυόταν ότι το νέο αεροδρόμιο έπρεπε να ονομαστεί Διεθνές αεροδρόμιο «Μαρία Κάλλας» γιατί άλλον τέτοιο παγκόσμιας εμβέλειας μύθο, δεν έχουμε. Το κράτησα αυτό και ομολογώ ότι μου βγήκε […]

Στην Ιταλία η Μελόνι ξέχασε το μουσολινικό της παρελθόν και βάλθηκε να παραστήσει την ακροκεντρώα, χωρίς όμως να ακολουθεί τον ρεαλισμό του Ντράγκι και του Κόντε. Κήρυξε μονομερώς τη λήξη της πανδημίας, με αποτέλεσμα αυτή τη στιγμή ο αγκαθερός ιός της Covid να καλπάζει με επιτάχυνση 30% και πού ‘σαι ακόμα. Κάντε από τώρα τις […]

Αφού πέθανε η Μητροπούλου, τότε μια μέρα θα πεθάνουμε όλοι. Τόσο πολύ είχε εμβάλει μέσα μας το ενδεχόμενο να υπάρχει αιώνια ζωή, για ορισμένους έστω. Η Ρούλα Μητροπούλου ήταν αυτό αλλά ήταν και το άλλο. Ηγετική αλλά και οικεία, διαόλου κάλτσα και φύλακας άγγελος μαζί. Στη δουλειά παθιασμένη και γρήγορη σαν σίφουνας, αφάνταστα όμως υπομονετική […]

Μαραθώνιος, Πολυτεχνείο, Γρηγορόπουλος και οσονούπω Αγιος Βασίλης. Ο κοινωνικός άνθρωπος χρειάζεται απεγνωσμένα την αναπαράσταση ούτως ώστε να πλασαριστεί εύκολα στην ιστορικότητα της ομάδας και, μ’ αυτόν τον τρόπο, να βολευτεί εκεί μέσα χωρίς τον τρόμο του ανήκειν. Η αναπαράσταση όμως είναι εκ κατασκευής ζαβολιάρα. Μας προστατεύει από τη διαλυτική βία της αλήθειας μέσω της συνεκτικής […]

Τούτη την ώρα που σου γράφω είναι ακόμη χτες. Η αίθουσα όπου θα συνεδριάσει η Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ είναι ακόμη άδεια. Δεν έχουν ανοίξει φου φου τα μικρόφωνα, δεν έχουν μπει ακόμη οι καρέκλες. Αρα εσύ είσαι αυτός που έχει το πλεονέκτημα, αγαπητέ μου αναγνώστη, να με πληροφορήσει για το τι συμβαίνει αυτή τη […]

Για μέτρα τα κι εσύ, να μου πεις. Δεν έχουμε κλείσει καλά καλά ούτε πεντάμηνο από τις βουλευτικές εκλογές και παφ, παφ, παφ, σκάνε μια μια οι κοινοβουλευτικές φούσκες, εκείνες που δεν έχουν καμία  ιστορική αναφορά ούτε και εκφράζουν κάποια κοινωνική ανάγκη. Για τον εμφύλιο στον ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουμε να πούμε και πολλά. Δεν προλαβαίνουμε […]

Μέχρι να συνέλθει ο Κασσελάκης από το τζετ λαγκ κι αρχίσω να γλαρώνω κι εγώ, αρπάζω την ευκαιρία να σας απασχολήσω με μια ιστορία του δρόμου. Οχι οποιουδηπότε δρόμου αφού βρίσκεται δεκαπέντε μέτρα από το εμπορικότερο σημείο του Δήμου μας, εκεί που ένα δυάρι νοικιάζεται σε τιμές Μανχάταν. Πιο κάτω, η θάλασσα και η λεωφόρος […]

Οχι πως δεν μπαίνω στον πειρασμό να πω και στους άλλους: ηθελέστα και παθέστα. Κρατιέμαι όμως. Είκοσι φορές τη μέρα κρατιέμαι, όχι γιατί είμαι καλό παιδί αλλά επειδή είμαι το χειρότερο. Δεν μπορώ να ξεχάσω φερειπείν την εικόνα της προχθεσινής αριστεροαριστερής ανθυποψηφίας του Κασσελάκη, τη μοναδική χρονιά που καταδέχτηκε να ζητήσει τον σταυρό του ελληνικού […]

Τι είναι προτιμότερο; Να ρίξεις το ΠΑΣΟΚ μέσα στη λεκάνη με το μπεν μαρί του ΣΥΡΙΖΑ χτυπώντας με το συρμάτινο αναδευτήρι, ή να κάνεις το ίδιο αλλά από την ανάποδη; Οπως και να το κάνεις, το μείγμα θα σβολιάσει γιατί τα υλικά είναι ασύμβατα. Εχουμε ξεμείνει από κόμματα που λειτουργούν με διαδικασίες και ορατούς στόχους […]

Λένε ότι η πραγματική φωνή λαού ακούγεται στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Δεν το πιστεύω. Αν το πίστευα δεν θα  καθόμουν τώρα δα να με χτυπάνε αλύπητα μυριάδες άγνωστες φάτσες με τη χαρτούρα τους, γεμίζοντάς με ενοχές μην αδικήσω κανέναν. Αγνωστη μεταξύ αγνώστων. Ετσι αισθάνομαι και έτσι πιθανότατα θα πάω να ψηφίσω αύριο τέτοια ώρα, πρώτα ο […]

Ας συμφωνήσουμε τουλάχιστον ως προς αυτό. Ο κύριος Κασσελάκης είναι πολύ γρήγορος. Πότε τον γνωρίσαμε και πότε κιόλας παραγνωριστήκαμε; Στο άψε σβήσε. Αυτό δεν σημαίνει ότι το μέλλον δεν επιφυλάσσει εκπλήξεις, γιατί αλλιώς τι μέλλον θα ήτανε; Το run ωστόσο βρίσκεται ακόμη στο πρώτο βιράζ και δεν ωφελεί να σταθούμε σε κανένα επεισόδιο γιατί αμέσως […]

Πρώτα άκουσα τη φωνή του. Μια φωνή μέσα στη ζέστη που ήξερε τι ήθελε. Κοφτή. Σίγουρη. Διόλου παρακαλετή. Δεν θα ήταν πάνω από πέντε – έξι ετών. «Θέλω να μου αγοράσεις κάτι». Ενας μικρός ρομά. Ενα τσιγγανάκι. Ενας κούκλος. Με τράβηξε προς το καραγκιόζ μπερντέ περίπτερο της γειτονιάς μου, ταράχτηκα, ενοχοποιήθηκα, όλα τα ‘παθα. Ναι […]

Οταν «εκνευρίστηκε» το Μαξίμου, η εκκρεμότητα που προέκυψε μας φάνηκε αιώνας. Μέχρι να οριστεί επιτέλους ο νέος υποψήφιος, το εκλογικό σώμα δεν μπορούσε να φέρει βόλτα την αδημονία του και μια καλά κρυμμένη δυσφορία για τον πρώην περιφερειάρχη. Αρχισε αίφνης να κατακλύζει τον δημόσιο λόγο, επίσημο και ανεπίσημο. Πώς κι έτσι; Σα να μην τον […]

Αθώο κήρυξε το δικαστήριο τον Κέβιν Σπέισι αλλά τι σημασία έχουν τα μερικά δευτερόλεπτα αθώωσης; Μέχρι να εκφωνηθεί η απόφαση και η είδηση να στροβιλιστεί για μια μέρα  στον ιμάντα της επικαιρότητας, είχαν προηγηθεί χρόνια και χρόνια διασυρμού τα οποία, ως γνωστόν, συνεχίζουν να κάνουν δουλίτσα και μετά την απόφαση του όποιου δικαστηρίου. Το διακρίνω […]

Τώρα δα, με αφορμή τη φάση «Κιτσοπούλου», άρχισα να σκέφτομαι πόσες να ήταν άραγε οι φορές που στη μακραίωνη θεατρική μου ζωή έχω φύγει από τη μέση μιας παράστασης. Τις μετράω και μου βγαίνουν λιγότερες από τα δάχτυλα της μιας μου παλάμης, ανοιχτής προς τα μένα. Μετανιώνω; Ούτε κατά διάνοιαν. Ασφαλώς και θα μπορούσαν να […]

Η τράπουλα είναι γεμάτη από τις ίδιες δαχτυλιές. Τα ανακατεύω, τα κόβω, τα μοιράζω αλλά όλο ο Τσίπρας πέφτει στο τραπέζι. Αν μάλιστα στις υποψηφιότητες προστεθούν η αψάδα του Πολάκη και η ιερή κάρα του Νίκου Παππά, θα έχει συμπληρώθει το καρέ που οδήγησε στην πρόσφατη  βροντερή εκλογική αποτυχία. Αυτό θέλουμε; Α προπό, κλείνει ένας […]

Λυπάμαι, αλλά έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, είμαι υποχρεωμένη να το παραδεχτώ. Κακώς, πολύ κακώς χλευάσαμε τον καημένο τον Τσίπρα τότε που μιλούσε για στροφή «360 μοιρών», αχαχούχα. Είναι κι άλλοι πολλοί που το πάνε φιρί φιρί να ζαλιστούν και να μηδενίσουν, γιατί η αυτοκαταστροφή, όπως και να το κάνεις, είναι λιβιδινική κατάσταση. Ιλιγγος, στρόβιλος […]

«Και περάσανε μέρες πολλές μέσα σε λίγη ώρα». Ετσι έτρεξε μπροστά μου η ζωή μου όλη τα τελευταία δέκα χρόνια και μ’ αυτούς ακριβώς τους στίχους του Ελύτη ξεπροβόδισα τον Τσίπρα, προχθές. Γιατί είμαστε κάμποσοι εμείς που δεν το ΄χουμε και πολύ με τις εκδηλώσεις χαράς, κι είναι μεγάλο το κρίμα, μια φορά στα εκατό […]

Αύριο για σας (μεθαύριο για μένα) θα βρεθούμε ξανά στην κάλπη για να επιβεβαιώσουμε τα ήδη επιβεβαιωμένα. Το συγκεκριμένο ρεπό δεν ήταν, θαρρώ, άνευ λόγου, ούτε μια άχρηστη χρονοτριβή λόγω μιας ατεχνίας του εκλογικού συστήματος που δεν λέει να κατασταλάξει. Αυτό το στάσιμο ήταν χρήσιμο για να επανεκτιμηθεί ο αχός, η ανησυχία και η έξαψη […]

Αν κάνω λάθος, δεν θέλω να με διορθώσετε, παρακαλώ. Θέλω να με αφήσετε στην άθλια πλάνη μου. Να πιστεύω ότι οι δύστυχοι που τους ζήλεψε ο μαύρος πόντος, είχαν χαράξει ρότα προς Ιταλία κι ότι το ναυάγιο συνέβη σε διεθνή ύδατα κι όχι στο έμπα του κόλπου του Ναυαρίνου, όπου και το καταβύθισαν με τις […]

Κανονικά δεν θα το έλεγα γιατί μέσα σε κάθε οικογένεια υπάρχουν αμετάφραστοι συμβολισμοί, η γιαγιά μου όμως, σε μια ηλικία που εγώ ήμουν νήπιο, ανακοίνωσε ότι δεν είναι πλέον γυναίκα, ταρατατά! Δεν το είπε σε όλους, το είπε μόνο σε εμένα ίσως επειδή είχε διακρίνει την ψυχική μου ευρυχωρία όσον αφορά τα ανεξήγητα και τα […]

Παράγουμε περισσότερες οχιές από (εθελοντές) σερπετολόγους και τούτο αντανακλάται και στην οικονομία. Κι ενόσω η νέα φρουρά του ΠΑΣΟΚ ψάχνει επιχειρήσεις να τους αλλάξει τον αδόξαστο στη φορολογία, οι μόνοι επιχειρηματίες που είναι ορατοί διά γυμνού οφθαλμού είναι κάτι τύποι με δυνατό ίνσταγκραμ και αέρα πατέρα επαγγελματικές δραστηριότητες. Ανθρωποι του τζίρου που παράγει η «νύχτα» […]

Οπως για την υγρασία έχω βαρόμετρο τα γόνατά μου, έτσι και για τα θέματα εσωτερικής πολιτικής έχω βαρόμετρο τ’ αυτιά μου. Αν ιδρώνουν με το παραμικρό, αν κινούνται προς όλες τις κατευθύνσεις σαν της γάτας, τότε σίγουρα κάτι κακό μας περιμένει. Εδώ και δυο χρόνια, δεν άκουγα τίποτα. Ή μάλλον άκουγα τα πάντα, με πρωτοφανή […]