Γεωργακοπούλου Ρούλα

Αυτά παθαίνει όποιος πηγαίνει αργά διακοπές. Βρίσκει τον τόπο όπως είναι κι όχι όπως τον βλέπουν οι περιστασιακοί χρήστες του. Τώρα οι τόποι παραθερισμού συγκεντρώνονται ξανά στα δικά τους, κουρδίζονται, επιστρέφουν στους οικείους ρυθμούς τους, ανακουφισμένοι  από τα εποχικά τραλαλά. Γύρω η φύση εξακολουθεί να μαίνεται χωρίς όμως την υποχρέωση να εξυπηρετήσει κανενός τη φαντασίωση […]

Είναι δύσκολο να ανήκεις στην προκρούστεια γενιά, μισή Θεοδωράκης, μισή Σαββόπουλος και να πρέπει ξαφνικά να κοιτάξεις τη μια σου πλευρά σα να ξεφύτρωσε μόλις τώρα, γιατί αυτά έχει ο θάνατος. Σε αναγκάζει να βλέπεις τον νεκρό με άλλα μάτια από εκείνα που τον κοίταζες ως τώρα, κι όποιος δεν το έχει πάθει αυτό να […]

Βιάζομαι να πω ότι ο Σταύρος Μπένος είναι συμπατριώτης μου και φίλος μου. Δεν ήθελε πολύ να γίνεις φίλος μ’ εκείνον τον ονειροπόλο πασοκτζή, τον τριαντάρη μηχανικό που βγήκε από τους πορτοκαλεώνες της Αγιάννας και κατάφερε να κερδίσει τη θηριώδη πλειοψηφία μιας τόσο δεξιάς, καχύποπτης και ταξικής πόλης σαν την Καλαμάτα. Κι αν όλο αυτό […]

Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τον όρο «γυναικοκτονία». Σάμπως είναι η πρώτη φορά που τον ακούμε; Εχει υπονοηθεί ήδη εκτενώς για το ομαδικό ξεπάστρεμα νεογέννητων κοριτσιών στις βόρειες περιοχές της σύγχρονης Κίνας, για τη μουσουλμανική συνήθεια να εκτελούνται γυναίκες δημόσια ή κατ’ οίκον επειδή δυσαρέστησαν το πιο μουστακαλίδικο δίκαιο από καταβολής κόσμου, για τις απαγωγές […]

Σ’ αυτούς τους Ολυμπιακούς της σιωπής, που και καρφίτσα να πέσει κάτω την ακούς, θυμάμαι τον Πύρρο Δήμα. Οχι πεποικιλμένο με τη σειρά από τα πολλά του μετάλλια, αλλά τον άλλον Πύρρο, των μουσαμαδένιων παραπηγμάτων του ΟΑΚΑ και των κελαρυστών, ακατέργαστων ακόμα, ελληνικών του. Δεν με ρώτησε κανείς αλλά θέλω να το λέω και θα […]

Με τον Φίλη ήμασταν φίλοι κι αυτό δεν είναι μαντινάδα. Η μισή Ελλάδα ήταν φίλη μας, γιατί αυτό ήταν το βασικό χάρισμα του ΚΚΕ εσωτερικού  και ημών των Ρηγάδων. Να αρέσουμε σε όλους αλλά να μη μας ψηφίζει ούτε η μάνα μας. Αυτό πού το πας; Η δική μου π.χ. ψήφιζε Καραμανλή, στο καπάκι όμως […]

Ολον αυτόν τον καιρό, δεν άντεχα να δω τι ακριβώς έκαναν τα οχτώ καμάρια των γονιών τους στον Βαγγέλη Γιακουμάκη γιατί με το που έπαιρνε κάτι το μάτι μου μού ερχόταν αμέσως λιποθυμιά. Η Δικαιοσύνη που τους έκρινε όλους ένοχους, σε δεύτερο μάλιστα βαθμό, σίγουρα ήταν κι αυτή «τυφλή» αλλά όχι με τον ερασιτεχνικό τρόπο […]

Και ποιος (δις εμβολιασμένος) δεν θυμάται το απόλυτο μπεστ σέλερ του 1990; Οι εκδόσεις Αγρα ανατύπωσαν έκτοτε κάμποσες φορές το εντυπωσιακό αστυνομικό του Ολιβερ Μπανκς και στην επικράτεια δεν υπήρχε οικιακή βιβλιοθήκη που να μην ήταν κάπου σφηνωμένη η γυαλιστερή μαυροκόκκινη ράχη του. Πέντε χρόνια αργότερα κυκλοφόρησε και «Ο χαμένος πίνακας του Ρέμπραντ» του ίδιου […]

Το τελευταίο πράγμα που χρειαζόταν αυτή τη στιγμή η Εκκλησία της Ελλάδος, ήταν ένα ένας βιτριολισμός του κοινού ποινικού με μπόλικα στοιχεία υστερίας, που να την περνάει από την αποκλειστική εκπροσώπηση του θεϊκού θελήματος, κατευθείαν στον πάτο της κοινωνίας. Θα χρειαστούν πολλά χρόνια για να μπει μπροστά ένα rebranding που θα αποκαθιστούσε ενδεχομένως την επιρροή […]

Δεν ξέρω αν χρειάζεται λεζάντα η πρόσφατη εικόνα του δύστυχου αυτού νέου εν μέσω των σκοτεινών δεσμοφυλάκων του. Τόσα που έχουμε πει μέσα στα χρόνια, θα αρκούσαν νομίζω για να εξηγήσουν την κατάσταση χωρίς να είναι ανάγκη να προστεθεί ούτε λέξη. Η εποχή μας όμως είναι πολύ φλύαρη. Τρελαίνεται για εξηγήσεις, επιστρατεύει τα βασικά επιχειρήματα […]

Εχουμε δει, και τι δεν έχουμε δει στο θέατρο. Προκηρύξεις δρόμου να τρυπώνουν στην πρόζα του Μπρεχτ, συνδικαλιστικά κατεβατά να εκβιάζουν το χειροκρότημα του κοινού, Αριστοφάνηδες να μιλάνε με τσιτάτα εφήμερων λαοπλάνων, κείμενα τρομοκρατών να αντηχούν περήφανα σε κρατικές σκηνές, το «Ιτε παίδες Ελλήνων» από τους Πέρσες του Αισχύλου, ακόμα κι αυτό το έχουμε δει […]

Οι ιστορικοί της συμπεριφοράς, σίγουρα θα πρέπει να έχουν να προσθέσουν δυο τρία λογάκια σε ένα φαινόμενο που οι απαρχές του μας πάνε πίσω, ίσαμε τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και έκτοτε διακλαδίζονται σε κάθε τόπο και χρόνο. Από τις μαύρες δούλες της Σκάρλετ Ο’ Χάρα που της έσφιγγαν τον κορσέ και μετά αντιμετώπιζαν την ελευθερία τους […]

Να πέσει φωτιά να με κάψει αν πω κακιά κουβέντα για τα ριάλιτι σε καιρούς εγκλεισμού. Δεν έχουμε όλοι σπίτι μας Νέτφλιξ και  Cinobo αλλά και πόσες σειρές και ταινίες να δεις χωρίς να σου γίνει το μυαλό πολτός και το αίσθημα της απομόνωσης τσιμέντο. Χρειάζεται και μια κατώτερης υποστάθμης ενασχόληση, που και ποιος δεν […]

Και γιατί  δεν ρώταγε εμένα, που είμαι και Καλαματιανή, παρά πήγε και υποχρεώθηκε στον κάθε Καρανίκα, για ναμας κογιονάρει ακόμα και η «Αυγή»; Θα τον έστελνα εγώ, εχέμυθα και παστρικά, τσιφ στα πρόσωπα τα σωστά, που έχουν εμπειρία πάππου προς πάππον και μπορούν να σε ορμηνέψουν για τα πάντα σχετικά με την καλλιέργεια, τη διανομή […]

Θυμόσαστε τι έγινε τότε, με τα γενόσημα; Τι ξεσηκωμός, τι φωνή λαού για το χαπάκι το σωστό το εισαγόμενο που να γράφει πάνω Neospirex π.χ. και όχι παρακεταμόλη; Katourlix π.χ. και όχι νατριουρητικά, θειαζίδες, διουρητικά της αγκύλης, φοροσεμίδη και αναστολείς της καρβοανυδράσης; Τι είναι αυτά τα κορακίστικα ρε; Τα ξέραμε και χθες; Το κράτος θέλει […]

Ημουν τυχερή που μου έτυχε εμβολιαστικό κέντρο στου διαόλου τη μάνα. Αυτό μου έδωσε την ευκαιρία να απολαύσω ένα μποτιλιάρισμα μούρλια, μακράν καλύτερο από τότε που δεν είχαμε λοκντάουν. Το βασικό όμως ήταν που μπόρεσα να δω την πασχαλινή διακόσμηση της Αθήνας με τη σφραγίδα «Περιφέρεια Αθηνών». Τον συμπαθώ πολύ τον κ. Πατούλη από τότε […]

Είμαι με το ρολόι στο χέρι. Δυο ώρες τώρα που γύρισα από την πρώτη δόση του εμβολίου, αλλά ακόμα τίποτα. Κανένα σύμπτωμα μικροαδιαθεσίας απ’ αυτά που μου λέγανε. Δυο και πέντε λεπτά για την ακρίβεια, κι ακόμα περιμένω αυτό που τόσο πεθύμησα ενάμιση χρόνο τώρα. Να εφορμήσουν επιτέλους αυτά τα αισθησιακά ρίγη, να με πιάσουν […]

Αν πάρουμε υπ’ όψιν μας τα δεδομένα, το παιδί της κυρίας «από το οποίο είναι μητέρα» (sic) είναι σίγουρα λυκειόπαις, άρα πιθανότατα ελεύθερος, συμφώνως τω νόμω, να ψηφίσει, ακόμα και να παντρευτεί χωρίς την ευχή των γονιών του. Παρ’ όλα αυτά, παρ’ όλα αυτά, κυρίες και κύριοι, η θεσσαλονικιά μάνα αισθάνεται ότι έχει ακόμη τον […]

Πρέπει να ξέρεις ποια είναι η θέση σου κι αυτό δεν το γράφει κανένα metoo γιατί απλούστατα, η περίπτωσή της Φον ντερ Λάιεν είναι από τα άγραφα. Στα μάτια μου η γυναίκα αυτή διέλυσε προχθές ό,τι συνιστά την ΕΕ με την πρωτοβουλία που πήρε να αράξει στον οντά που της υπέδειξε ο σουλτάνος-ζήτουλας και σ’ […]

Είναι τώρα κάτι μέρες που μια ειδοποίηση, κάτι σαν διαβαθμισμένο διαδικτυακό έγγραφο, φρακάρει το μέσεντζερ. Στην υφή, στη μυρωδιά και στο περιεχόμενο μοιάζει με την επιστολή του Αγίου Νεκταρίου. «Αν δεν το προωθήσεις σε άλλους εκατό, θα πάθεις μεγάλο κακό. Ενας που δεν το προώθησε του κάηκε το ρούτερ, τον μπάναρε το Φέισμπουκ, βγήκαν στη […]

Πες το μου κι ας είναι ψέμα, κι ας με συγχωρέσουν παρακαλώ τα κρούσματα, οι οικείοι τους και οι γιατροί τους. Η 24η Μαρτίου ενεστώτος έτους ήταν για μένα η μόνη Covid free ημέρα των τελευταίων δώδεκα μηνών. Αυτός ο εορτασμός που σε κανονικές συνθήκες θα πέρναγε με γκρίνιες, καγχασμούς και σηκωμένα φρυδάκια, πέρασε μέσα […]

Ετσι έλεγαν οι παλιοί το Made in England, έτσι το είχε πιάσει τ’ αυτί τους, και αυτό τους ήταν αρκετό για να δηλώσουν την απόλυτη τελειότητα και πάσα αρχή παυσάτω. Σ’ ένα κόσμο απονήρευτο και αναγκεμένο, η εμπιστοσύνη ήταν αρετή, σήμερα είναι ψόγος. Τίποτα δεν θεωρείται πλεον μέγκλα, από το εμβόλιο της Astra Zeneca μέχρι […]

Σαν τον πισσωμένο κορμοράνο του Περσικού Κόλπου, αν θυμάστε. Σε τέτοιο μαύρο χάλι αναδυόμουν από τη δημοσιογραφική μελάνη που τόσες μέρες χυνόταν για την υπόθεση Λιγνάδη, κι ακόμα χύνεται αλλά πιο περιθωριακά πλέον, καθότι το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης εύκολα μετατοπίζεται κι εύκολα αλλάζει στόχους και συντεταγμένες. Εστω κι έτσι όμως, μέσα στην τόση παραζάλη […]