Γεωργακοπούλου Ρούλα

Το αποκαλόκαιρο του 2006 ο αργεντίνος σκηνοθέτης Κάρλος Σορίν σκαρφίζεται το τέλειο σενάριο. Ο ήρωας της ταινίας «El camino de San Diego», ένας νεαρός υλοτόμος, μια μέρα, εκεί που κούρσευε με το τσεκουράκι του τα χαμηλά της ζούγκλας, βλέπει μπροστά του ένα κούτσουρο που του φάνηκε ότι σχημάτιζε τη μορφή του Μαραντόνα. Το πήρε, το […]

Η περφόρμανς του Βαρουφάκη και του Κουτσούμπα ήταν σαν την τρίχα στο ζυμάρι. Αρκεί ένα τσακ με το τσιμπιδάκι του Χρυσοχοΐδη, και την πετάς πέρα μακριά. Υπάρχουν όμως και τρίχες τριχιές, σαν τον εναγκαλισμό και τα άνευ μάσκας αεροφιλήματα που αντήλλαξε ο Πρωθυπουργός με τον Αρχιεπίσκοπο, έλάχιστα εικοσιετράωρα πριν ο δεύτερος νοσήσει και νοσηλευτεί. Ο […]

«Βάλαμεπλάτη» είπε ο κ. Τσίπρας, «βάλαμε πλάτη» αντήχησε και η κ. Γεννηματά. Μάλιστα… Η λεξικογραφημένη ερμηνεία δεν μου λέει απολύτως τίποτα. Τέτοιες εκφράσεις είναι λειψές άπαξ και τις απογυμνώσεις από τις συνδηλώσεις τους. Και για να μην τα πολυλογούμε, όταν «βάζεις πλάτη», κατά βάθος περιμένεις να σου πουν ευχαριστώ για κάτι που έκανες με μισή […]

Ηταν ωραίο που αναστάτωσε τα νερά ο κ. Μπαμπινιώτης. Μας απέσπασε από τη μαυρίλα της πανδημίας και το βάρος των Αμερικανικών εκλογών. Ομολογώ ότι το γλωσσικό είναι κάτι σαν την εθνική μας ενδορφίνη, σαν αεροβική με σουφρωτές γκέτες και κολλαριστή Τζαίην Φόντα, σαν παραπέντε πλαγιάς με τα τιμόνια αμολητά που μας προσγειώνει σε λειμώνες όπου […]

Εν αρχή ην ο Λόγος, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, οι ακανέδες και ο Πανσερραϊκός. Κι από κοντά έρχονται τερματοφύλακες σαν τον Κελεσίδη και τον Καρυπίδη, συν τον νεαρό Τσιμίκα, το αριστερό μπακ του Ολυμπιακού που δεν πρόλαβε να χαρεί τη μεταγραφή του στη Λίβερπουλ και κόλλησε κορωνοϊό. Η αλήθεια είναι ότι το περνάει ελαφρά. Αλήθεια είναι […]

Μετά από τέτοια αναδουλειά που έσυρε η οικονομική κρίση και με την πανδημία στο καπάκι, είναι αναπόφευκτο για τους νέους ανθρώπους να συγκατοικούν ακόμα με τους γονείς τους και να βιοπορίζονται από εκείνους. Δεν το φοβάμαι αυτό. Αργά ή γρήγορα θα περάσει. Εκείνο που τρέμω είναι μήπως ο μοιραίος αυτός συγχρωτισμός βαθύνει την ανηλικότητα η […]

Αν θυμάμαι κάτι από το Παρίσι είναι τα ποδοβολητά των Παριζιάνων στις υπόγειες σκάλες, να προλάβουν το τελευταίο μετρό, εκεί γύρω στις δώδεκα και κάτι, τα μεσάνυχτα. Από σήμερα θα κοιτάνε τα ρολόγια τους και θα ζητάνε τον λογαριασμό από τις δώδεκα και κάτι το μεσημέρι. Δεν τον φοβάμαι τον Μακρόν. Είναι μανούλα σε κάτι […]

Ηταν πολύ φασαριόζικη η προχθεσινή επικαιρότητα μέσα κι έξω από το Εφετείο, κι έτσι δεν μπορέσαμε να κοντοσταθούμε λίγο για να γιορτάσουμε την 76η επέτειο της απελευθέρωσης της Αθήνας από τους ναζί. Εβδομήντα έξι χρόνια παθαίνουμε το ίδιο πράγμα κι ακόμα να παραδεχτούμε ότι η Αθήνα είναι η μόνη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα που έμεινε ανεόρταστη διότι […]

Με το που θα κυκλοφορήσει το εμβόλιο, θα σπεύσω να το κάνω και μετά θα φύγω τρέχοντας να βρω τους φίλους μου με τη μπλούζα μου ακόμα ξεκούμπωτη και τη σύριγγα ακόμα καρφωμένη στο μπράτσο, σαν τον Τρότσκι στο σουρεάλ μονόπρακτο του Ντέιβιντ Άιβς, εκεί που συνέχισε να κυκλοφορεί και να προάγει την Επανάσταση με […]

Ενα άλλο πράγμα που πάθαμε τους τελευταίους μήνες, είναι ότι παραγνωριστήκαμε με το σπίτι μας. Δεν νομίζω ότι χτίστηκε με τέτοιες προδιαγραφές. Να το κατοικούμε ανελέητα χωρίς την παραμικρή δυνατότητα να μας πετάξει έξω, να αυτοσυγκεντρωθεί, να ηρεμήσει για λίγο, να ανασυντάξει τις δυνάμεις του ώστε να μπορέσει στη συνέχεια να μας αντέξει. Περπατάω κι […]

Σκληρότερο συνδικάτο απ’ αυτό των γονέων δεν υπάρχει στην Ελλάδα. Το αντιμετωπίζαμε ιδιωτικά, και να τώρα που τα ‘φερε η κατάρα να το βρούμε μπροστά μας και δημόσια. Η διασπορά του ιού που τη διευκολύνουν, καταπώς φαίνεται, νεαροί ξένοιαστοι ξεροψημένοι χαροκόποι, δεν βλέπω να άλλαξε στο παραμικρό τον εσωτερικό κανονισμό των οίκων. Η ζωή συνεχίζεται […]

Οι γονείς μου, αμέσως μετά τον γάμο τους, μπήκαν σε μια πόστα (αργό τρένο με ξύλινους πάγκους) κι έκαναν το εικοσιτετράωρο ταξίδι Καλαμάτα – Θεσσαλονίκη για να δουν την Εκθεση. Κατά μια ευρεία έννοια, γεννήθηκα κι εγώ στη Σαλονίκη αλλά τους ποιητές της δεν πρόλαβα να δω. Τους είδα πολύ αργότερα και συνεχίζω να τους […]

Μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν έχουν ληφθεί αποφάσεις για τους εορτασμούς του Δεκαπενταύγουστου. «Θα το δούμε από Δευτέρα», υποσχέθηκε ο κύριος Πέτσας, εάν και εφόσον…  Δεν είμαι καμιά κακόπιστη, δεν πιέζω, δεν βιάζομαι. Εχω τα μισά μου θάρρητα στην επίσημη πολιτεία και τα άλλα μισά στην επίσημη εκκλησία, γιατί τέτοιας λογής […]

Τα ολομέταξα κρουαζέ φυσεκλίκια της κ. Αχτσιόγλου δεν νομίζω ότι θα βολέψουν. Ούτε και οι ολόσωμες φόρμες είναι τόσο πρακτικές για ορεινή διαβίωση, έστω σαράντα οκτώ ωρών. Δεν ξέρω κιόλας αν έχουν προβλεφθεί τίποτα χάρτινα σπετσάτα με μια τρύπα στη θέση του προσώπου, να φωτογραφίζονται όπως οι παλιοί φαντάροι: «Η καρδιά μου σου ανήκει»… Αν […]

Δεν έπρεπε να τον αποβάλουν της αιθούσης τον άνθρωπο. Επρεπε να τον αφήσουν και να του δώσουν κι από πάνω bonus χρόνο για να ξεδιπλώσει τη σκέψη του σχετικά με τον πρωκτό, να ξέρουμε κι εμείς με τι έχουμε να κάνουμε. Οχι πώς δεν πάει ο νους μας, αλλά μια προσωπική ομολογία από κοινοβουλευτικό άνδρα […]

Μας παίζει στα δάχτυλα ο Ερντογάν, μας πατάει εκεί που πονάμε.  Δεν το ξέραμε ότι η μεσοβέζικη ομηρεία της Αγίας Σοφίας κάποια μέρα μπορεί και να άλλαζε ρότα; Δεν το ξέραμε ότι σ’ αυτή την υπόθεση είμαστε μόνοι, γιατί έτσι είχε αποφασιστεί από τους Βυζαντινούς; Με εξαίρεση την Αρβελέρ και τον Σβορώνο, η Βυζαντινή Ιστορία […]

Σε ένα μόνον πέσαμε εντελώς έξω σχετικά με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αναφέρομαι στη γητειά του «Διχασμού» που με τόση μαεστρία προσπάθησε να νεκραναστήσει και να ξαναφέρει στη μόδα. Και είναι αλήθεια πως παρέες σκίστηκαν στα δυο, φιλίες έκαναν κρακ μέχρι τα τρίσβαθα και για όσα κάναμε τα στραβά μάτια έφτασε η ώρα που είπαμε «ως εδώ […]

Μέχρι να το αποφασίσει ο κ. Μιωνή να περάσει σε νέο επεισόδιο, μας παίρνει νομίζω να χαζολογήσουμε λιγάκι πάνω στα μέχρι τώρα δεδομένα. Το παρακολουθώ αλλά δεν συμμερίζομαι την άποψη ότι ο Τσίπρας κάλυψε τον Νίκο Παππά ούτε όμως κι ότι τον άφησε ακάλυπτο. Η ισχνή άποψή μου είναι ότι ο τέως πρωθυπουργός αδιαφορεί πλήρως […]

Εσύ μπακαλόγατος και γω μπακαλογατί, έλεγε ο Χατζηχρήστος στην ταινία του Ντίνου Κατσουρίδη. Ο Νίκος Παππάς όμως δεν είναι Ζήκος να ξέρει ποια είναι η θέση του στο μαγαζί και σ’ αυτό φταίει χίλια τα εκατό ο μπακαλόγατος που τον είχε για τα θελήματα και τους αταίριαστους αρραβώνες με την Ντίνα Τριάντη. Είναι τώρα κανα […]

Τι ήταν αυτό που είχαμε δυο μήνες μαντρωμένο και τώρα ξεμπουκάρει με τέτοια ορμή; Δεν θέλω να πιστέψω πως η κοινωνικότητα που μας έλειψε ισοδυναμεί με την εγκληματικότητα που παρατηρείται το τελευταίο διάστημα. Απαγωγές παιδιών με ερεβώδη κίνητρα, βιτριολισμοί, συζυγοκτονίες, παιδοκτονίες, πατροκτονίες, σεξουαλική κακοποίηση, οικογενειακή βία, κι όλα αυτά μονοκοπανιά, λες και η στάγδην ελευθερία […]

Χάσαμε τόσο χρόνο μέχρι να ταυτοποιήσουμε το αμμώδες γλωσσίδι που έμπαινε στη θάλασσα και εν τω μεταξύ μας διέφυγε εντελώς το λεκτικό μήνυμα. Τι θέλει να πει ο ποιητής με το state of mind; Πολύ φοβάμαι ότι το σλόγκαν είναι αμετάφραστο στα ελληνικά αφού, σύμφωνα με το λεξικό του Cambridge, σημαίνει την ψυχική κατάσταση – […]

Της Πεντηκοστής. Την μέρα που μετράει για τρεις, τότε που οι Απόστολοι έβγαλαν ο καθένας από μια φλογίτσα στο κεφάλι κι αμέσως – αγράμματοι άνθρωποι – άρχισαν να λαλούν τις γλώσσες όλου του κόσμου, την ίδια εκείνη ημέρα μια βουλευτίνα της Αριστεράς διάλεξε να κάνει κι αυτή το θαύμα της. Δεν είναι τόσο που σηκώθηκε στα νύχια […]

Σαν να την είχε ανάγκη αυτή τη γλύκα η ελληνική κοινωνία. Αυτό συμπεραίνω από τον ευγενικό και συγκινημένο αποχαιρετισμό της προς την Αμαλία Μεγαπάνου. Την θυμόταν άραγε όλα αυτά τα χρόνια ή μήπως διαλέγουμε ποιον θα θυμηθούμε ανάλογαμε τις δικές μας ανάγκες της στιγμής; Το πρώτο μού φαίνεται λιγάκι υπερβολικό και το δεύτερο με βάζει […]

Μας βόλεψε, είναι αλήθεια, το ξεχαρβάλωμα της κομμουνιστικής Βαλκανικής, τότε που τα Καλάσνικοφ, ταρατατά, κατέκλυσαν την αγορά εγκληματικότητας στην Ελλάδα. Και ποιος δεν είχε κάνει τη δουλειά του παστρικά κι ωραία με ένα τέτοιο μισοτιμής μαραφέτι; Το θλιβερό αυτό έθνικ μονοπώλιο στο οποίο κατέφευγαν επαγγελματίες αλλά και ατζαμήδες του κοινού εγκλήματος, άφησε πίσω του πολλά […]

Θυμάστε το συντομότερο ανέκδοτο της δεκαετίας του 1990; Ποιος θα το ‘λεγε ότι θα ερχόταν μέρα που το γέλιο θα πάγωνε στα χείλη μας κι ότι θα προσευχόμαστε γονατιστοί πότε, αχ πότε θα ξαναρχίσουν να σκάνε μύτη από τον Βορρά παλιάς τεχνολογίας κουρσάκια με τζάτζαλα, προμήθειες, τη γιαγιά και το καναρίνι; Λέω να μην ξανακάνουμε […]

Αν δεν υπήρχε ένα κορίτσι διαμελισμένο και μιαρά κακοποιημένο ίσως ο τίτλος αυτός να είχε καλύτερο πάτημα. Αλλά και πάλι. Είναι αδύνατον να σπουδάσω νομικά μέσα σε ένα απόγευμα, οπότε καταφεύγω στον Ψαθά και στις αποκρυσταλλώσεις της λαϊκής γλώσσας η οποία με την επωδό «εισαγγελέας καταπέλτης», ταληθή έλεγε, και τα ρέστα αυτιστικές τσιριμόνιες. Ποτέ στη […]

Υπάρχει ένα θεατρικό έργο του 1985, γραμμένο από τον Ιρλανδό Μπράιαν Φρίελ, πολυπαιγμένο και στην Ελλάδα, «Μόλλυ Σουήνυ» το λένε και όπως καλά καταλάβατε έχει για τίτλο το όνομα της ηρωίδας του. Αυτό είναι το έργο που παίζεται κάθε μέρα μέσα μου, από τότε που πήρα την άδεια να εγκαταλείψω την κρύπτη μου και να […]

Προσπαθώ να θυμηθώ το τελευταίο μου στοπ καρέ πριν από την έναρξη της επίσημης καραντίνας. Ηταν θαρρώ παραμονές 25ης Μαρτίου, δεν θυμάμαι ποιας χρονιάς αλλά δεν αποκλείω να ήταν του 1821. Είχα μόλις τσακωθεί με τους φίλους μου που ήταν έτοιμοι να επιβιβαστούν στην κοιλία του κήτους, στα κλειστού τύπου πλοιαράκια του Αργοσαρωνικού, εκεί που […]