Γεωργουσόπουλος Κώστας

Εξήντα δύο χρόνια συμπληρώθηκαν στις 5 Αυγούστου από τον θάνατο της ξανθιάς, κάποτε αγαπημένης του Χόλιγουντ, που πέθανε απομονωμένη και βυθισμένη στη θλίψη και τις ουσίες

Γρηγόριος Ξενόπουλος

ιδέες

Το καλοκαίρι του 1976 το Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν, σε σκηνοθεσία ενός από τα βασικά του στελέχη, του Δημήτρη Χατζημάρκου, και με πρωταγωνιστή τον Γιάννη Μόρτζο, ανέβασε το «Φιόρο του Λεβάντε» του Γρηγορίου Ξενόπουλου. Τότε ακριβώς συμπληρώνονταν 110 χρόνια από τη γέννηση του σπουδαίου αυτού συγγραφέα και 25 από τον θάνατό του (1951). Σημείωνα […]

Η τέχνη και η τεχνική της κορυφαίας ηθοποιού, που έφυγε από τη ζωή στις 26 Ιουλίου του 1992

ιδέες

Την περίοδο 1975 – 1976 το «Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο» του Μάνου Κατράκη, ύστερα από πολλές περιπέτειες, κυρίως μέσα στη δικτατορία, βρήκε επιτέλους υπήνεμο λιμάνι στον Πειραιά. Και αποφάσισε να εγκαινιάσει αυτή τη νέα περίοδο με ένα έργο υψηλών πνευματικών στόχων, τον «Χριστόφορο Κολόμβο» του Νίκου Καζαντζάκη. Και ήταν προς τιμήν τότε και του ίδιου του […]

Ηξερε να φορεί το διάδημα και το βαρύτιμο δαχτυλίδι. Στο κεφάλι της το στέμμα, στο χέρι της το μονόπετρο, έπαιζαν ρόλο, δεν στόλιζαν, δεν διακοσμούσαν. Δεν έκρυβαν, αλλά φανέρωναν

Τη θεατρική περίοδο 1982-1983, στη Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, ο Κώστας Μπάκας σκηνοθετεί την «Αυλή των θαυμάτων», το εμβληματικό έργο του πατέρα του σύγχρονου νεοελληνικού μας θεάτρου Ιάκωβου Καμπανέλλη, 25 χρόνια μετά την πρώτη, αξέχαστη παρουσίασή του από τον Κάρολο Κουν στο Θέατρο Τέχνης το 1957. Ενα θεμελιώδες κείμενο της θεατρικής μας ιστορίας. Τότε […]

Ο καλλιτέχνης που κόλλησε κάποτε στον θίασο του Βεάκη, έγινε με το πάθος του, το πείσμα του, την ανελέητη βεβαιότητά του, ο άξονας του θεάτρου

Σικελιανός και Πρεβελάκης, Βίοι παράλληλοι

Ο ναξιώτης θεατρικός συγγραφέας με ένα άσφαλτο ένστικτο αφομοίωσε την πρακτική της παράδοσης, χειρίστηκε με ευστροφία τα δοκιμασμένα εργαλεία που του παράδωσε η μαστορική του θεάτρου και οικοδόμησε ένα έργο στέρεο

Η ανάγνωση της θεατρικής κληρονομιάς του σπουδαίου σκηνοθέτη σε σύγκριση με τον τρόπο του Κωνσταντίνου Π. Καβάφη

Τη θεατρική σεζόν 1979 – 1980 στο Εθνικό Θέατρο παρουσιάζεται, σε σκηνοθεσία του Στέλιου Παπαδάκη, το σχετικά ολιγοπαιγμένο, κωμειδύλλιο του Δημητρίου Κόκκου «Ο Μπαρμπα-Λινάρδος». Πρωταγωνιστούσαν η Μιράντα Ζαφειροπούλου, ο Τρύφων Καρατζάς, ο Μηνάς Χατζησάββας, ο Γιάννης Αργύρης, η Αντιγόνη Γλυκοφρύδη, η Πένυ Παπουτσή, ο Γιώργος Παρτσαλάκης. Τα σκηνικά και τα κοστούμια ήταν του Σάββα Χαρατσίδη, […]

Ο πρώτος σύγχρονος άνθρωπος που ξανάβαλε θίασο στην Επίδαυρο, ο πρώτος επαγγελματίας σκηνοθέτης που εγκαινίασε το Ηρώδειο, ο άνθρωπος που γαλούχησε μια χιλιάδα ηθοποιούς, που στάθηκε ασυμβίβαστος λάτρης του ποιητικού θεάτρου

Είχαμε ως πολιτιστικό μας γνώρισμα περίπου έναν αιώνα μετά τους Βαυαρούς μας «πάτρωνες» μια κριτική των ηθών και των ιδεών μας μέσω της σκηνής που είχε πρόγονο τον Αριστοφάνη. Την Επιθεώρηση. Κατά καιρούς νέοι μορφωμένοι, θεατρικά και πολιτικά ευαίσθητοι, προσπαθούν να αναβιώσουν, χωρίς να έχουν τη λαϊκή παράδοση στην προσέλευση της παλιάς κοινωνικής μας συνθήκης. […]

Ο συναισθηματισμός ήταν η αρετή και το ελάττωμά του. Μόνο μέσα από αυτό το φίλτρο μπορούσες να επικοινωνείς μαζί του. Μόνο έτσι μπορείς να τον θυμάσαι και μόνο έτσι και να τον κρίνεις

Το καλοκαίρι του 1977 ο θίασος Ελεύθεροι Καλλιτέχνες, με επικεφαλής τον καλό φίλο και συνοδοιπόρο Φοίβο Ταξιάρχη, παρουσίασε το εξαιρετικό, θεατρικό έργο του Επτανήσιου Δημήτριου Γουζέλη «Ο Χάσης». Εγραφα τότε στην κριτική μου στο «Βήμα» για το πρώτο στη θεατρολογική μας, πρόσφατη άλλωστε, επιστήμη θεμελιώδες έργο της θεατρικής μας νεοελληνικής ιστορίας: «Είναι ενδεικτικό της πνευματικής […]

Οταν δημιουργήθηκε το Φεστιβάλ της Επιδαύρου, γνώριμοί μου θεατράνθρωποι γελούσαν, χλεύαζαν που θα υπήρχε κοινό να ταξιδέψει χιλιόμετρα να δει τραγωδία και κωμωδία στον αργολικό κάμπο

Μ. Χουρμούζης

Η τραγωδία, ο Σοφοκλής και ο Αισχύλος, έφτασαν μέσα σε κοινωνίες τελείως ξένες με το αρχαίο ελληνικό ήθος. Κι όμως, παγίδεψαν και συντάραξαν ανθρώπους λαϊκούς που δεν είχαν ποτέ τους ακούσει ούτε πού πέφτει η Ελλάδα

Παραπέμπω στο σημερινό μου κείμενο σε ένα έργο, στον «Δαβίδ» (αγνώστου χίου λογίου), εξόχως ερεθιστικό για σκηνοθέτη και παραγωγή (ηθοποιούς, εικαστικούς, συνθέτες) μιας παράστασης. Αφορμή η παράσταση του Σπύρου Α. Ευαγγελάτου και του ΑΜΦΙ-ΘΕΑΤΡΟΥ το 1980, σε καλοκαιρινή περιοδεία, αλλά και στην πατρίδα του αγνώστου ποιητή, στη Χίο, με σκηνικά και κοστούμια του Γιώργου Πάτσα […]

Η έννοια της τυραννίας, όπως αναπτύσσεται σε δεκάδες έργα του Σαίξπηρ, μας εφοδιάζει με υλικό για ερμηνεία των ιστορικών γεγονότων και κυρίως με την προετοιμασία για κινδύνους που αχνοφαίνονται, αλλά πλησιάζουν, καλπάζοντας

Είναι αρκετή η φτώχεια, όχι μόνο στην Ελλάδα, της θεατρικής νέας δραματουργίας που αισθάνομαι κάθε φορά γραφικός να παραπέμπω σε παλιά μου κείμενα κριτικής θεατρικών γεγονότων που σημάδεψαν τη Μεταπολίτευση. Το 1975 ο ιδιοφυής σκηνοθέτης και εκλεκτός, καρδιακός φίλος Σπύρος Α. Ευαγγελάτος, με το νεοπαγές τότε Αμφι-θέατρό του, μας χάρισε μια βαθιά θεατρική και λογοτεχνική […]

Δεν θυμάμαι να υπήρξε σπίτι στην κωμόπολη της Αταλάντης να μην ψήνει αρνί το Πάσχα στην αυλή, μαζί με τους γείτονες, και πέντε κοκορέτσια και σπληνάντερο στις σούβλες

Οι εκκλησιαστικοί ύμνοι της Μεγάλης Εβδομάδας και της Ανάστασης είναι ποιητικά κατορθώματα που με καμιά λογοτεχνική άλλη κατάθεση δεν μπορεί να παραβληθεί