Γεωργουσόπουλος Κώστας

Μετά τον δεύτερο μεγάλο πόλεμο, ως γνωστόν, πολλά, σχεδόν τα πάντα, άλλαξαν και στην Ευρώπη και στη Βόρεια Αμερική. Κυρίως τα ήθη. Εξάλλου πρώτος ο Θουκυδίδης στην Ιστορία του και ιδιαίτερα στα κεφάλαια που οι εκδότες του ονόμασαν «Παθολογία του πολέμου» καταγράφει με τρόπο καταλυτικό πώς αλλοιώθηκαν θεμελιώδη ήθη και στέρεες έως τότε ηθικές αρχές. […]

Η σημασία του «δασκάλου» από την υποκριτική τέχνη ώς την πολιτική, με μακροπρόθεσμο στόχο την ανάπτυξη των κρυμμένων δεξιοτήτων των μαθητών

Η οργή και ο θυμός ως στοιχείο της ελληνικής τραγικότητας που μεταλαμπαδεύθηκε στη δυτική τέχνη

ο αρχαιότερο διεθνώς θεατρικό έργο με κάθετη και ανελέητη κριτική της πολιτικής πραγματικότητας είναι η τραγωδία του Φρυνίχου «Μιλήτου Αλωσις». Οι Αθηναίοι είχαν σπεύσει να βοηθήσουν με στόλο την πολιορκημένη από τους Πέρσες μεγάλη ελληνική πόλη της Μικράς Ασίας, τη Μίλητο, αλλά ύστερα από μια μακροχρόνια επιχείρηση η πολιτική ηγεσία του Αστεως ανακάλεσε τους αθηναίους […]

Ο «Συμβολαιογράφος» του Αλέξανδρου Ρίζου Ραγκαβή, που σκηνοθετεί ο Σταμάτης Φασουλής, ως αφορμή για την επανεκτίμηση της πνευματικής παρακαταθήκης του συγγραφέα

Η μίμηση ως κοινωνική συμπεριφορά, η θεατρική υποκριτική ως τέχνη και η αλλαγή της σημασίας της στη λέξη «υποκρισία»

«Φάτε και πίνετε, άρχοντες, κι εγώ θα σας διηγούμαι»: έτσι αρχίζει ένα ριζίτικο τραγούδι της Κρήτης που στα χρόνια μας το αθανάτισε ο Ξυλούρης, σε επιμέλεια Μαρκόπουλου. Ενας στίχος που μας οδηγεί βαθιά μέσα στην ιστορική μνήμη και κυρίως στα πρώτα ποιητικά μας ριζώματα: στον Ομηρο, εκατοντάδες στίχοι και στα δύο έπη περιγράφουν τραπεζώματα και […]

Κάθε φορά που επιχειρούμε δημόσια να εκτιμήσουμε τον βίο και τις πράξεις ενός ιστορικού προσώπου που έπαιξε στιγμές δύσκολες σημαίνοντα ρόλο σε μια συγκυρία του τόπου μας, βρισκόμαστε μπροστά σε ό,τι ο μέγας Θουκυδίδης έγραψε πως τον συνόδευε πάντα όταν έγραφε την ιστορία του. Αναφερόμενος στον «Επιτάφιο» ο Περικλής δηλώνει ότι ο ιστορικός αντιμετωπίζει: Αν […]

Η συλλογή «Παροιμίες και παροιμιακές φράσεις του Ελληνισμού» από τη βαθιά αρχαιότητα έως σήμερα που συνέλεξε ο διδάκτωρ του ΑΠΘ Αλέξης Δημ. Κούβελας

Εχω, από την αρχή κιόλας της κριτικής μου θητείας, ομολογήσει την απόλυτη παράδοσή μου στη φάρσα. Θυμίζω πως η ιστορία του θεάτρου, δυστυχώς, χωρίς τεκμήρια, αναφέρει πως στο βάθος της ελληνικής ιστορίας του θεάματος υπήρχε ένα λαϊκό και τελείως διονυσιακό δρώμενο που λάμβανε χώρα στα Μέγαρα και ονομάστηκε μεγαρική φάρσα. Ο Αριστοφάνης συχνά και εμμέσως […]

Η μαθητεία υπό την επιρροή σημαντικών δασκάλων (από τον Γεώργιο Μέγα ώς τον Αναστάσιο Ορλάνδο) ως ειδοποιός διαφορά με το σημερινό επίπεδο εκπαίδευσης

ίναι παρήγορο που υπάρχουν ακόμη στην πνευματική μας αγορά νέες και νέοι ερευνητές και συνάμα πρακτικοί του θεάτρου, με εφόδια πανεπιστημιακά αλλά και σκηνοθετικές ικανότητες, που ψάχνουν και βρίσκουν τιμαλφή της νεοελληνικής δραματουργίας. Εχοντας ως οδηγό τις εξαίρετες έρευνες του μακαρίτη Δημήτρη Σπάθη και την πλούσια συγκομιδή θεωρητική και σκηνοθετική του αείμνηστου Σπύρου Ευαγγελάτου διαθέτουμε […]

Οι παράλληλες πορείες και ταυτίσεις μεταξύ της ανθρώπινης εξέλιξης και της εξέλιξης των ζώων

Ιρλανδία, ανεξάρτητα αν η ιστορική μοίρα τη μοίρασε στα δύο, είναι ως συνείδηση λαού, ως παραδόσεις, ως θρησκευτικό σύνδρομο μία και αδιαίρετη. Ο Ερρίκος Η’ για να παντρευτεί την ερωμένη του, χωρίζοντας τη γυναίκα του, γαλλίδα πριγκίπισσα, που αν τη σκότωνε όπως τις προηγούμενες συζύγους του θα ήταν αιτία πολέμου με τη Γαλλία, αποκόπηκε θρησκευτικά […]

Η προσαρμογή των κατοικίδιων ζώων: μία παραβολή για τις απαγορεύσεις, τους ηθικούς φραγμούς και τα στερητικά σύνδρομα της ανθρώπινης κοινότητας