Γεωργουσόπουλος Κώστας

Στη «Διαθήκη της Μαρίας» και στην «Κυρά της Ρω» οι φιγούρες μιας μάνας και μιας συζύγου που κουβάλησαν στις πλάτες τους όλα τα πάθη και τους καημούς του κόσμου έλαμψαν στην αθηναϊκή θεατρική σκηνή

ταν έγιναν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στη Μόσχα (1980) η Κυβέρνηση του Λαού (!) έβαλε την αστυνομία και μάζεψε όλες τις πόρνες της σοβιετικής πρωτεύουσας και τις μάντρωσε σ’ ένα χώρο-γκέτο, ώστε λόγω της συρροής χιλιάδων φιλάθλων και από τον καπιταλιστικό κόσμο να μην πληροφορηθεί ο αστικός κόσμος πως 60 χρόνια μετά την Επανάσταση και τον […]

Η διττή υπόσταση της ανθρώπινης φύσης που μετεωρίζεται διαχρονικά μεταξύ του ορθολογισμού και της «επιστροφής στην αγέλη»

Μνήμη Θανάση Προυτζόπουλου Εφυγε πριν από λίγες μέρες από τη ζωή ο Θανάσης Προυτζόπουλος, φιλόλογος και ραδιοφωνικός σκηνοθέτης, στέλεχος της παλιάς Ελληνικής Ραδιοφωνίας. Επιτρέψτε μου τις προσωπικές αναφορές, αλλά με τον Προυτζόπουλο μας συνέδεε πολύχρονη και συστηματική συνεργασία στον χώρο της ραδιοφωνίας, μια εποχή μάλιστα, μετά το ’90, που και η κρατική ΕΡΤ έχοντας ως […]

Θα επανέλθω σε παλιότερες σκέψεις μου για τον Τσέχοφ και ιδιαίτερα τον «Βυσσινόκηπο» όχι μόνο διότι δεν έχω αλλάξει απόψεις αλλά γιατί βρήκα στην παράσταση του Μαρκουλάκη στο θέατρο Χορν μια συγγένεια μ’ αυτές τις απόψεις, που την εποχή που διατυπώθηκαν (1988), πριν από τριάντα χρόνια (!), είχαν έρθει σε αντίθεση με την έως τότε […]

Ο «Βόιτσεκ» του Γκέοργκ Μπίχνερ ως πρότυπο φόρμας σε σκηνές και η σκηνική πρόταση της Κατερίνας Ευαγγελάτου στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Στη μακαρία τη λήξει Σοβιετική Ενωση, κυρίως κατά την περίοδο του σταλινικού καθεστώτος, είχε, ως γνωστόν, εφαρμοστεί στις τέχνες σοσιαλιστικός ρεαλισμός, ένα κυριολεκτικά τερατώδες μόρφωμα που στηριζόταν στο δόγμα της «Αισιόδοξης τραγωδίας»! Εξάλλου η «Αισιόδοξη τραγωδία» ήταν ένα από τα πολυπαιγμένα στις σοσιαλιστικές δημοκρατίες θεατρικά έργα που εξιστορούσε με πόσο κέφι, πόση χαρά και πόση […]

Μετά τον δεύτερο μεγάλο πόλεμο, ως γνωστόν, πολλά, σχεδόν τα πάντα, άλλαξαν και στην Ευρώπη και στη Βόρεια Αμερική. Κυρίως τα ήθη. Εξάλλου πρώτος ο Θουκυδίδης στην Ιστορία του και ιδιαίτερα στα κεφάλαια που οι εκδότες του ονόμασαν «Παθολογία του πολέμου» καταγράφει με τρόπο καταλυτικό πώς αλλοιώθηκαν θεμελιώδη ήθη και στέρεες έως τότε ηθικές αρχές. […]

Η σημασία του «δασκάλου» από την υποκριτική τέχνη ώς την πολιτική, με μακροπρόθεσμο στόχο την ανάπτυξη των κρυμμένων δεξιοτήτων των μαθητών

Η οργή και ο θυμός ως στοιχείο της ελληνικής τραγικότητας που μεταλαμπαδεύθηκε στη δυτική τέχνη

ο αρχαιότερο διεθνώς θεατρικό έργο με κάθετη και ανελέητη κριτική της πολιτικής πραγματικότητας είναι η τραγωδία του Φρυνίχου «Μιλήτου Αλωσις». Οι Αθηναίοι είχαν σπεύσει να βοηθήσουν με στόλο την πολιορκημένη από τους Πέρσες μεγάλη ελληνική πόλη της Μικράς Ασίας, τη Μίλητο, αλλά ύστερα από μια μακροχρόνια επιχείρηση η πολιτική ηγεσία του Αστεως ανακάλεσε τους αθηναίους […]

Ο «Συμβολαιογράφος» του Αλέξανδρου Ρίζου Ραγκαβή, που σκηνοθετεί ο Σταμάτης Φασουλής, ως αφορμή για την επανεκτίμηση της πνευματικής παρακαταθήκης του συγγραφέα

Η μίμηση ως κοινωνική συμπεριφορά, η θεατρική υποκριτική ως τέχνη και η αλλαγή της σημασίας της στη λέξη «υποκρισία»

«Φάτε και πίνετε, άρχοντες, κι εγώ θα σας διηγούμαι»: έτσι αρχίζει ένα ριζίτικο τραγούδι της Κρήτης που στα χρόνια μας το αθανάτισε ο Ξυλούρης, σε επιμέλεια Μαρκόπουλου. Ενας στίχος που μας οδηγεί βαθιά μέσα στην ιστορική μνήμη και κυρίως στα πρώτα ποιητικά μας ριζώματα: στον Ομηρο, εκατοντάδες στίχοι και στα δύο έπη περιγράφουν τραπεζώματα και […]

Κάθε φορά που επιχειρούμε δημόσια να εκτιμήσουμε τον βίο και τις πράξεις ενός ιστορικού προσώπου που έπαιξε στιγμές δύσκολες σημαίνοντα ρόλο σε μια συγκυρία του τόπου μας, βρισκόμαστε μπροστά σε ό,τι ο μέγας Θουκυδίδης έγραψε πως τον συνόδευε πάντα όταν έγραφε την ιστορία του. Αναφερόμενος στον «Επιτάφιο» ο Περικλής δηλώνει ότι ο ιστορικός αντιμετωπίζει: Αν […]

Η συλλογή «Παροιμίες και παροιμιακές φράσεις του Ελληνισμού» από τη βαθιά αρχαιότητα έως σήμερα που συνέλεξε ο διδάκτωρ του ΑΠΘ Αλέξης Δημ. Κούβελας

Εχω, από την αρχή κιόλας της κριτικής μου θητείας, ομολογήσει την απόλυτη παράδοσή μου στη φάρσα. Θυμίζω πως η ιστορία του θεάτρου, δυστυχώς, χωρίς τεκμήρια, αναφέρει πως στο βάθος της ελληνικής ιστορίας του θεάματος υπήρχε ένα λαϊκό και τελείως διονυσιακό δρώμενο που λάμβανε χώρα στα Μέγαρα και ονομάστηκε μεγαρική φάρσα. Ο Αριστοφάνης συχνά και εμμέσως […]

Η μαθητεία υπό την επιρροή σημαντικών δασκάλων (από τον Γεώργιο Μέγα ώς τον Αναστάσιο Ορλάνδο) ως ειδοποιός διαφορά με το σημερινό επίπεδο εκπαίδευσης

ίναι παρήγορο που υπάρχουν ακόμη στην πνευματική μας αγορά νέες και νέοι ερευνητές και συνάμα πρακτικοί του θεάτρου, με εφόδια πανεπιστημιακά αλλά και σκηνοθετικές ικανότητες, που ψάχνουν και βρίσκουν τιμαλφή της νεοελληνικής δραματουργίας. Εχοντας ως οδηγό τις εξαίρετες έρευνες του μακαρίτη Δημήτρη Σπάθη και την πλούσια συγκομιδή θεωρητική και σκηνοθετική του αείμνηστου Σπύρου Ευαγγελάτου διαθέτουμε […]

Οι παράλληλες πορείες και ταυτίσεις μεταξύ της ανθρώπινης εξέλιξης και της εξέλιξης των ζώων

Ιρλανδία, ανεξάρτητα αν η ιστορική μοίρα τη μοίρασε στα δύο, είναι ως συνείδηση λαού, ως παραδόσεις, ως θρησκευτικό σύνδρομο μία και αδιαίρετη. Ο Ερρίκος Η’ για να παντρευτεί την ερωμένη του, χωρίζοντας τη γυναίκα του, γαλλίδα πριγκίπισσα, που αν τη σκότωνε όπως τις προηγούμενες συζύγους του θα ήταν αιτία πολέμου με τη Γαλλία, αποκόπηκε θρησκευτικά […]

Η προσαρμογή των κατοικίδιων ζώων: μία παραβολή για τις απαγορεύσεις, τους ηθικούς φραγμούς και τα στερητικά σύνδρομα της ανθρώπινης κοινότητας