Γεωργουσόπουλος Κώστας

Παραπέμπω στο σημερινό μου κείμενο σε ένα έργο, στον «Δαβίδ» (αγνώστου χίου λογίου), εξόχως ερεθιστικό για σκηνοθέτη και παραγωγή (ηθοποιούς, εικαστικούς, συνθέτες) μιας παράστασης. Αφορμή η παράσταση του Σπύρου Α. Ευαγγελάτου και του ΑΜΦΙ-ΘΕΑΤΡΟΥ το 1980, σε καλοκαιρινή περιοδεία, αλλά και στην πατρίδα του αγνώστου ποιητή, στη Χίο, με σκηνικά και κοστούμια του Γιώργου Πάτσα […]

Η έννοια της τυραννίας, όπως αναπτύσσεται σε δεκάδες έργα του Σαίξπηρ, μας εφοδιάζει με υλικό για ερμηνεία των ιστορικών γεγονότων και κυρίως με την προετοιμασία για κινδύνους που αχνοφαίνονται, αλλά πλησιάζουν, καλπάζοντας

Είναι αρκετή η φτώχεια, όχι μόνο στην Ελλάδα, της θεατρικής νέας δραματουργίας που αισθάνομαι κάθε φορά γραφικός να παραπέμπω σε παλιά μου κείμενα κριτικής θεατρικών γεγονότων που σημάδεψαν τη Μεταπολίτευση. Το 1975 ο ιδιοφυής σκηνοθέτης και εκλεκτός, καρδιακός φίλος Σπύρος Α. Ευαγγελάτος, με το νεοπαγές τότε Αμφι-θέατρό του, μας χάρισε μια βαθιά θεατρική και λογοτεχνική […]

Δεν θυμάμαι να υπήρξε σπίτι στην κωμόπολη της Αταλάντης να μην ψήνει αρνί το Πάσχα στην αυλή, μαζί με τους γείτονες, και πέντε κοκορέτσια και σπληνάντερο στις σούβλες

Οι εκκλησιαστικοί ύμνοι της Μεγάλης Εβδομάδας και της Ανάστασης είναι ποιητικά κατορθώματα που με καμιά λογοτεχνική άλλη κατάθεση δεν μπορεί να παραβληθεί

Ο «Γουανάκος» του Γιάννη Ψυχάρη που γράφτηκε το 1901 ήταν για την εποχή του ένα κατόρθωμα τόλμης και πρωτοτυπίας, έργο με θέση, σίγουρα, πρόκληση και προσκλητήριο

Ο μεγάλος δάσκαλος Κάρολος Κουν, όπως όλοι οι σημαντικοί δημιουργοί, είχε προσωπική άποψη για την τέχνη του και την επέβαλε. Ο Κουν ήταν ρεαλιστής σκηνοθέτης, γι’ αυτό και, εκτός του άλλου παγκόσμιου δραματολογίου, ευδοκίμησε σε έργα ρεαλιστικά και απέτυχε στο ποιητικό θέατρο. Ετσι απέτυχε στον Αισχύλο, ενώ θριάμβευσε στον Ευριπίδη. Το καλοκαίρι του 1975 ο […]

Αν πληροφορούσατε έναν ευρωπαίο ηθοποιό, σκηνοθέτη, θεατρολόγο πως ένας ηθοποιός έπαιξε, και μάλιστα έξοχα, τόσο διαφορετικά αισθητικά και ιδεολογικά κείμενα, δεν θα σας πίστευε

Οι ομοιότητες και διαφορές ανάμεσα στο είδος του κριτικού δοκιμίου και της λογοτεχνικής γραφής ως προς τους τρόπους, μεθόδους, επιχειρήματα και σκοπούς

Το καλοκαίρι του 1976 ο Σπύρος Ευαγγελάτος και το Αμφι-θέατρο παρουσιάζουν στο Ηρώδειο τη «Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη και ο σημαντικός σκηνοθέτης κατέθεσε μια ολοκληρωμένη, σύγχρονη προσέγγιση της αριστοφανικής κωμωδίας, εκείνη την εποχή, όπου το θέατρο δεν ήταν ρεπερτόριο, αλλά πολιτική πράξη. Η μετάφραση ήταν του Κώστα Ταχτσή, η σκηνογραφία και τα κοστούμια του Νίκου Πετρόπουλου, […]

Αν διαβάσετε φωναχτά σε μια τάξη μαθητών ένα ποίημα της Σαπφώς και ένα ποντιακό τραγούδι ή έναν μύθο του Αισώπου και ένα παραμύθι της Ηπείρου, θα ξεπεράσετε το άχθος της αρχαίας γλώσσας ως ξένης

Το καλοκαίρι του 1979 στην Επίδαυρο το Αμφι-Θέατρο του Σπύρου Α. Ευαγγελάτου παρουσιάζει την «Ψυχοστασία», μια σύνθεση αποσπασμάτων χαμένων τραγωδιών του Αισχύλου. Η συρραφή – μετάφραση ήταν του Τάσου Ρούσσου, τα σκηνικά και τα κοστούμια του Γιώργου Πάτσα, η μουσική του Χριστόδουλου Χάλαρη, η χορογραφία της Ντόρας Τσάτσου – όλοι αυτοί οι σημαντικοί συνεργάτες του […]

Σκέφτομαι με τρόμο αν δίδασκα σε μια εποχή κατά την οποία πέρναγα από τα ιδεώδη του Θουκυδίδη στις ιδεολογικές αναζητήσεις του Μεγάλου Βασιλείου και του Αγίου Χρυσοστόμου

Σε μεγάλο ιδιωτικό σχολείο στην Αθήνα ρώτησα 90 μαθητές ποιος διαβάζει λογοτεχνία και τι. Σήκωσαν τα χέρια τους μόνο τρία παιδιά, ένα αγόρι και δύο κορίτσια...

ιδέες

Για τα 30 χρόνια από τον θάνατο της Μελίνας Μερκούρη στις 6 Μαρτίου 1994

Στο προηγούμενο άρθρο προσπάθησα να προσεγγίσω το περιεχόμενο, τις ιδέες, τους θεσμούς της «Ορέστειας» του Αισχύλου, αφού έχουμε την τύχη η γραπτή παράδοση να διασώζει μια ολόκληρη τετραλογία (τριλογία και σατυρικό δράμα). Σήμερα συνεχίζω με τα προβλήματα της μορφής στην «Ορέστεια», όπως τα διατύπωσα στην κριτική μου στο «ΒΗΜΑ» το 1972, με αφορμή την παράσταση […]

Οι σιωπές της εγκυμονούσαν μια κοσμογονία και ο καίριος λόγος της, τελειωμένος όπως ήταν, κάλυπτε τη συνέχεια με σιωπή. Η κίνησή της δεν πρόδινε ποτέ την προπαρασκευή. Εδινε την εντύπωση του αυθόρμητου. Η τυποποιημένη στάση, η πόζα τής ήταν άγνωστες

Με αυτόν τον τίτλο πριν από 52 χρόνια (1972) διατύπωνα τις απόψεις μου στην κριτική μου στο «ΒΗΜΑ» για το μείζον δράμα του διεθνούς δραματολογίου, την «Ορέστεια» του Αισχύλου, ένα όριο αξεπέραστο της δραματουργικής παράδοσης, και με αφορμή εκείνο το καλοκαίρι την παράσταση της αισχύλειας τραγωδίας από το Εθνικό Θέατρο, με σκηνοθεσία του Τάκη Μουζενίδη […]

Σκέφτηκα να αναφερθώ σε υποκριτικές οντότητες του παρελθόντος πριν από 70 χρόνια που ξεκίνησα να βλέπω συστηματικά θέατρο

ιστορία θεάτρου

Είναι πάντα γοητευτικό και συχνά τυραννικό να μελετάς τους ρυθμούς της φύσης, χειμώνας - καλοκαίρι, νύχτα - μέρα, γη και ύδατα, θάλασσα και στεριά, ύπνος και ξύπνιος και βέβαια η τραγική προαιώνια εμπειρία, η διαδοχή της ζωής από τον θάνατο

ιστορία θεάτρου

ιστορία θεάτρου