Γεωργουσόπουλος Κώστας

Πρωτοφόρεσα δικά μου ρούχα, ραμμένα στα μέτρα μου, όταν ξεκίνησα από την επαρχία για τις σπουδές στην Αθήνα. Το μόνο που μας παρηγορούσε ήταν πως βρίσκαμε τρόπους να διαβάζουμε, κυρίως λογοτεχνία, ελληνική και ξένη

ιστορία θεάτρου

Σκέφτομαι συχνά ότι θα ήταν χρήσιμο να επανέρχομαι σε παλαιά κριτικά μου κείμενα πάνω στο κλασικό δραματολόγιο. Το βρίσκω αναγκαίο για να μπορώ να ισχυριστώ μια τραγική αλήθεια: πως ο πολιτισμός της ανθρωπότητας προχωρεί, οπισθοχωρώντας προς μια αισθητική, ιδεολογική και ηθική ουδετερότητα. Σκέφτεστε, αλήθεια, γιατί εδώ και έναν αιώνα, ίσως – για να είμαι πιο […]

ιστορία θεάτρου

Θέλω να μιλήσω για τον ρυθμό στην Τέχνη που είναι μια ιδιαίτερη κατασκευή ρυθμικού σύμπαντος αποκλειστικά από τη φαντασία και την ευρηματικότητα της ανθρώπινης βούλησης

Ιστορία θεάτρου

H πορεία της ελληνικής γλώσσας από τον Ομηρο ως τον Ευριπίδη, από τον Ρωμανό τον Μελωδό ως τον Διονύσιο Σολωμό και από τον Παλαμά ως τον Σεφέρη και τον Ελύτη είναι μια γλωσσική εποποιία σοφίας και ελιγμών, λύσεων και ορίων

Η ρουμελιώτικη προφορά μου συνάντησε συχνά τον γέλωτα σε μαθητές μου στου Ψυρή, αλλά και στην Κόρινθο. Αλλαξαν γνώμη όταν μετέφερα στην τάξη λαϊκά παραμύθια, παραδόσεις, ποιήματα και τραγούδια σε διαφορετική γλωσσική, ελληνική και αρβανίτικη, διάλεκτο

Ο ξαφνικός θάνατός του μας έκανε φτωχότερους, αλλά θα μας συντροφεύει πάντα το παράδειγμα του αφοσιωμένου στην ποιότητα καλλιτέχνη, το χιούμορ του και η αυστηρή ματιά του πάνω στα έθιμα της θεατρικής αγοράς, της μόδας και της επιφανειακής καριέρας

Εχω στα χέρια μου τον πέμπτο τόμο των θεατρικών απάντων του Γιώργου Μανιώτη «Η τριλογία της πανδημίας» (εκδόσεις Αιγόκερως, σελίδες 399). Ο Μανιώτης είναι ένας δρων δραματικός συγγραφέας με παράλληλες επιδόσεις στην πεζογραφία, μυθιστόρημα και διήγημα. Εχω την εντύπωση πως ποσοτικά είναι ο μεγαλύτερος λογοτεχνικός παραγωγός της χώρας. Είναι ακόμη ενεργός πολίτης και δημιουργός, άρα […]

ιστορία θεάτρου

ΙΣΤΟΡΙΑ ΘΕΑΤΡΟΥ

Στην ελληνική επαρχία, μετά την Κατοχή και τον Εμφύλιο, μόνο κάτι φωτισμένοι δάσκαλοι έδειχναν τον δρόμο και η οικογενειακή πνευματική αρωγή, αν υπήρχε

ΙΣΤΟΡΙΑ ΘΕΑΤΡΟΥ

Ο μεγάλος σκηνοθέτης Δημήτρης Ροντήρης έλεγε πως την κίνηση στον άνθρωπο τη γεννά ο λόγος. Εχετε δει άνθρωπο σε κηδεία να περπατάει, χορεύοντας; Εχετε δει στρατιώτη στη μάχη να περπατάει ευθυτενής και χαρούμενος;

Η αγραμματοσύνη των χουντικών τυράννων στα χρόνια που μας εξουθένωσαν πολιτικά και οικονομικά επέτρεψε σε ανθρώπους της τέχνης, πεζογράφους, εικαστικούς και θεατρανθρώπους, να διοχετεύσουν, ακόμα και μέσα από κρατικούς θυλάκους, έργα της ευρωπαϊκής πρωτοπορίας και ελευθερίας των ιδεών. Είναι από τα παράδοξα, ανάμεσα σε άλλα, της χώρας μας. Η πνευματική τύφλα των γαλονάδων άφησε διαδρόμους […]

Πριν από 33 χρόνια, στις 11 Νοεμβρίου 1990, έφυγαν την ίδια μέρα από τη ζωή δύο μείζονες συνειδήσεις του Ελληνισμού: ο Αλέξης Μινωτής και ο Γιάννης Ρίτσος

Χωρίς να κρατήσω χρονολογική σειρά των σύγχρονων γερμανικών έργων, αλλά ακολουθώντας τη χρονιά που παίχθηκαν στην Ελλάδα, που σημαίνει πως τότε γνωρίσαμε μια όντως έξοχη περίοδο, όχι μόνο του γερμανικού, αλλά και του παγκόσμιου θεάτρου, θα αναφερθώ σε κριτικές μου που το υποδέχθηκαν. Το 1973 το κοινό μας ήρθε σε επαφή με το σημαντικό έργο […]

Ακόμη και στην καθημερινή της έκφραση, έλεγε ο Ροντήρης, η γλώσσα ανήκε στις μουσικές αξίες. Είχε ρυθμό, είχε μέλος, κρεσέντι και ντιμινουέντι, σιωπές – παύσεις της μουσικής ροής

Σε όλο το εύρος, σε όλη τη σύγχρονη πνευματική (ας συνεχίζουμε να τη χαρακτηρίζουμε έτσι) ζωή, είτε είναι λογοτεχνία, είτε μουσική, είτε χορός, είτε εικαστικές προτάσεις, ακόμη και αρχιτεκτονική (παρότι φαίνεται να αντιστέκεται) υπάρχει ένα μούδιασμα, για να μην το χαρακτηρίσω αδράνεια, αμηχανία, πλήξη. Αν δεν υπήρχε η τηλεόραση που λειτουργεί και εκπέμπει όλο το […]

Τι φορούσαν άραγε οι αρχαίοι ηθοποιοί στους «Πέρσες» του Αισχύλου; Σήμερα που έχουμε στο οπλοστάσιό μας μόδες και εποχές δεν μπορούμε να αντιληφθούμε πως οι πληροφορίες των αρχαίων λαών για τα ήθη και τις μόδες των παλαιών καιρών δεν ήταν πληροφορίες προσβάσιμες

Εγραφα πριν 50 χρόνια πως «ο Ντίρενματ είναι ο τελευταίος καρτεσιανός του θεάτρου της σύγχρονης Ευρώπης. Εχει το κουράγιο ακόμα να πιστεύει και να εμπιστεύεται τη λογική μας». Το έργο του «Ρωμύλος ο Μέγας» ανέβηκε στο Θέατρο Αυλαία το 1973 σε σκηνοθεσία της Μαίρης Βοσταντζή και βασικούς πρωταγωνιστές τον Αλέκο Πέτσο και τον Γιάννη Κάσδαγλη. […]