Καρολίνα Μέρμηγκα

Ο Αβερρόης δουλεύει τα κείμενά του πάνω στον Αριστοτέλη κι ολόγυρά του ευωδιάζει ένας ολάνθιστος κήπος, γουργουρίζουν ερωτευμένα περιστέρια και κελαρύζουν δροσερά νερά, πλημμυρίζοντας μ’ ευγνωμοσύνη τα προαιώνια κύτταρα μιας μνήμης από άνυδρες αραβικές ερήμους· πιο πέρα κυλά ο Γουαδαλκιβίρ, η αγαπημένη του Καρδούη, η Γρανάδα, κι οι εκτάσεις που αργότερα θα λέγονται Ισπανία. Δεκατέσσερις […]

Υπάρχει μια ταινία που, ενώ δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα από την πλοκή της, μου έχει εντυπωθεί για την αρχική της σκηνή: όπου στην αίθουσα αφίξεων του αεροδρομίου Χίθροου οι επιβάτες που φτάνουν πέφτουν στις αγκαλιές εκείνων που τους περιμένουν. Εικόνες που δεν χρειάζεται να γνωρίσουμε από το σινεμά, αφού επαναλαμβάνονται εκατοντάδες χιλιάδες φορές κάθε μέρα, […]

Το φαινόμενο Ντάνινγκ – Κρούγκερ είναι μια γνωστική προκατάληψη που παρατηρήθηκε πειραματικά από τους Ντέιβιντ Ντάνινγκ και Τζάστιν Κρούγκερ στο Πανεπιστήμιο Κορνέλ το 1999. Σύμφωνα μ’ αυτήν, άτομα με περιορισμένη επάρκεια σε έναν συγκεκριμένο τομέα υπερεκτιμούν τις ικανότητές τους, με αποτέλεσμα να αδυνατούν να αναγνωρίσουν τη δική τους έλλειψη δεξιοτήτων και την έκταση της ανεπάρκειάς […]

«… Οταν θα είμαστε νεκροί και θα έχουν περάσει κάποια χρόνια, θα κουραστούν να προσπαθούν να μας ακούσουν» λέει τραυλίζοντας ο Καμίγ Ντεμουλέν στο αριστουργηματικό βιβλίο της Χίλαρι Μαντέλ για τη γαλλική επανάσταση «A Place of Greater Safety». (Σε πρόχειρη απόδοση, «Ενας χώρος μεγαλύτερης ασφάλειας»). «Θα λένε, τι σημασία έχει; Διαλέξαμε τη δική μας θέση […]

Οι αρουραίοι δεν ήταν κάτι καινούργιο, η πόλη πάντα είχε προβλήματα. Βρώμικη, αφώτιστη, με πεζοδρόμια-παγίδες και δρόμους ασφυκτικούς, με αγριεμένους ανθρώπους κι εξαθλιωμένα ζώα. Οι παλαιότεροι θυμόντουσαν δυο-τρεις τοπικούς άρχοντες που είχαν προσπαθήσει να δώσουν λύσεις, αλλά κι αυτοί είχαν αποτύχει. Οταν λοιπόν εμφανίστηκε εκείνος ο άντρας κι είπε «Σε όσους λένε μοιρολατρικά ότι “τίποτα […]

Οι αληθινές παραδόσεις της κάθε χώρας είναι σαν τα υπόγεια νερά: μπορεί να μην τις βλέπεις, μπορείς να μην τις ακούς, αλλά είναι εκεί, κάτω από τα πόδια σου. Ρέουν, κυλούν, ποτίζουν ή λιμνάζουν, κρατούν ζωντανές βαθιές αρχαίες ρίζες ή διαβρώνουν, μουχλιάζουν και καταστρέφουν σύγχρονες κατασκευές. Είναι πάντως εκεί και την εβδομάδα που μας πέρασε […]

Η πρώτη μου φορά ήταν παρακολουθώντας μια ζωντανή ομιλία του Ντέιβιντ Σεντάρις, κάπου στις αρχές του 2000. Η γραφή του Σεντάρις είναι σχεδόν πάντα διασκεδαστική, αλλά το λάιβ του ήταν το κάτι άλλο: συνδυασμός stand up comedy, ολόλαμπρης γρηγοράδας σκέψης κι αφήγησης, συναρπαστικού ξεδιπλώματος στοχασμών, μαζί με τη δική του προφανή, και μεταδοτική, ευχαρίστηση. Φεύγοντας […]

Πρόσφατα μπήκα σε ένα δωμάτιο κατάμεστο με κόσμο. Αμέσως αισθάνθηκα την ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη, όπως λέμε, με κάτι υπέροχο: χαμόγελα, αγκαλιές, βιβλία και χειρόγραφα που πηγαινοέρχονταν από χέρι σε χέρι, πηγαδάκια και συζητήσεις – συζητήσεις που μάντευα, από τη συγκέντρωση στα βλέμματα, συναρπαστικές. Θέλησα να κολυμπήσω κι εγώ σ’ αυτήν τη λίμνη ζωτικότητας κι έτσι έπιασα […]

«Χθες ένα παιδί βγήκε έξω να ανακαλύψει τον κόσμο, έπιασε μια λιβελούλα και την έβαλε σ’ ένα κουτί, τρόμαξε που ο ουρανός γέμισε κεραυνούς, έκλαψε όταν τ’ αστέρια έπεφταν στη γη. Και οι εποχές πάνε γύρω γύρω, και τα ξύλινα αλογάκια πάνε πάνω-κάτω, κι είμαστε όλοι παγιδευμένοι στο καρουζέλ του χρόνου. Δεν μπορούμε να γυρίσουμε […]

Η εκκλησία ήταν γεμάτη. Καθώς έπεφτε το απογευματινό φως περνώντας από τα πλαϊνά παράθυρα, χρύσιζαν τα μαλλιά των καθισμένων (παιδικές μπούκλες, αθηναϊκές κομμώσεις, πανκ υπερπαραγωγές και σεβάσμια λευκά), χρύσιζαν τα δοξάρια των βιολιών και βιολοντσέλων. Σαν να χρύσιζε και η ίδια η μουσική. Πώς βρεθήκαμε όλοι εμείς εκεί; Απ’ έξω η κίνηση μαινόταν, τα τεράστια […]

«Η τέχνη τού να βάζεις τους κατάλληλους ανθρώπους στην κατάλληλη θέση είναι πρωταρχική στην επιστήμη της διακυβέρνησης· αλλά εκείνη τού να βρίσκεις θέσεις για τους δυσαρεστημένους είναι η πιο δύσκολη». Χωρίς μεγάλη προσπάθεια βρίσκουμε πάντα κάτι έξυπνο που είπε ο Ταλεϋράνδος, γιατί είπε πάρα πολλά έξυπνα, διασκεδαστικά και κυρίως διαχρονικά – σαν το παραπάνω. Εγώ […]

Η ανάμνηση είναι από τις πιο παλιές και περιέχει, όπως και οι πιο διάσημες αντίστοιχες της λογοτεχνίας, όλες τις αισθήσεις μαζί – και μυρωδιά, και γεύση και βέβαια, αφή. Η ανάμνηση είναι της παιδικής ηλικίας: ένας κήπος στην Κηφισιά, άναρχος, αφρόντιστος, που μας υποδεχόταν τις πρώτες μέρες της άνοιξης για να «ανοίξουμε» το σπίτι. Οι […]

Το γνώριζα σαν ένδειξη αισθητικής και «καλών τρόπων» ότι τα λουλούδια που προσφέρονται πρέπει να είναι σε μονό αριθμό, αλλά στη Ρωσία αυτό δεν έχει καμία σχέση με καθωσπρεπισμούς: εκεί  πιστεύουν πως τα λουλούδια σε ζυγό αριθμό φέρνουν γρουσουζιά στους ζωντανούς – και γι’ αυτό είναι μόνο για κηδείες. Ομως η Αναστασία, όπως και πολλοί […]

«Περί το συλλέγειν προσήλυτους ήτο άριστος ο Κωλέττης», γράφει στις Ιστορικές Αναμνήσεις του ο Νικόλαος Δραγούμης (1874). «Δοξάζων και μετά πολλών άλλων ότι τα μηδενικά συντελούσιν εις κατάρτισιν αριθμών, συνεσώρευε τοιαύτα μετ’ απαράμιλλου αριθμητικής τέχνης και εσχημάτιζε αθροίσματα, άμοιρα μεν αξίας εσωτερικής, έχοντα όμως την της δυνάμεως και την των αριθμών, ην κυρίως εθήρευεν υπέρ […]

«Ενας άντρας επιστρέφει στην πατρίδα του προβλέποντας ότι θα τον σκοτώσουν, και τον σκοτώνουν». Αυτή ήταν η απάντηση του Τ. Σ. Ελιοτ όταν ερωτήθηκε για την πλοκή του έργου του «Φονικό στην Εκκλησιά» – για τη δολοφονία δηλαδή του αρχιεπισκόπου Τόμας Μπέκετ από ανθρώπους του βασιλιά Ερρίκου ΙΙ, το 1170. Γιατί πηγαίνουν και ξαναπηγαίνουν κάποιοι […]

Οι αμερικανικές εκλογές και ο ρόλος του Ανωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ στην εκλογική διαδικασία

Στο υπόγειο ήταν σκοτεινά και οι φακοί μας χαιρετίστηκαν σαν δυο βαπόρια σε νυχτερινό πέλαγος. Σταθήκαμε δίπλα-δίπλα και κοιτάξαμε τα σκονισμένα μεταλλικά κουτιά στον απέναντι τοίχο, κάτω από τη σκάλα, με τα κεφάλια μας πλαγιαστά – με το ύφος, μάλλον, μαγεμένου φιλότεχνου μπροστά στη Μόνα Λίζα. Σιωπηλές. Μετά η κυρία Φωτεινή, του τρίτου, αναστέναξε: «Δεν […]