Μάινας Αλέξιος

Μια αναδρομή στα 2.500 χρόνια του «γένους» από την έννοια που του ΠΡΟΣΕΔΙΔΑΝ στην αρχαιότητα έως το «ποιητικό εγώ» που εισάγει η Μαργκαρέτε Ζούσμαν

Τα «Πρόσωπα» δημοσιεύουν μια ποιητική ενότητα από την ανέκδοτη συλλογή του Αλέξιου Μάινα «Καλοκαίρι στα λόγια»

Σκέψεις για την ουσία της ποίησης και κατά πόσο τα ποιήματα παραμένουν αναλλοίωτα στο πέρασμα του χρόνου, με αφορμή το διήγημα «Πιερ Μενάρ, ο συγγραφέας του Δον Κιχώτη» από τις «Μυθοπλασίες» του Χ.Λ. Μπόρχες

Ο Αλέξιος Μάινας επιλέγει ποιήματα από την ενότητα «Ηρόστρατος» με αφορμή την ουκρανική τραγωδία ύστερα από τη ρωσική εισβολή

Caelumque aspicit et dulcis moriens reminiscitur Argos* (Βιργίλιος) Δεν ξέρω από πού να μπω στο χαρτί, τι να πρωταναφέρω. Στο χαρτί που θα λάβεις αύριο. Θα το μεταφέρω δυόμισι χιλιάδες μίλια, θα το διπλώσω και θα το ρίξω η ίδια στο γραμματοκιβώτιο, θα ζωγραφίσω και τη στάμπα στον φάκελο, θα γράψω κάπως ξεθωριασμένα: εδώ πριν […]

Κακή ανταμοιβή για τον δάσκαλο να μένει κανείς πάντοτε απλά ο μαθητής (Fr. Nietzsche) «Μαθητές» και «μαθητική συνθήκη» Καλεσμένος από σχολεία – τα χρόνια πριν από την πανδημία – σε συζητήσεις και εισηγήσεις για τον ρόλο της λογοτεχνίας στην εκπαίδευση ή στη ζωή των μαθητών, κατέληξα αναπόφευκτα να αναρωτιέμαι για τον ρόλο του σχολείου και της εκπαίδευσης […]

Με αφορμή την ανάμνηση του Γιάννη Κοντού, που έφυγε από τη ζωή το 2015