Μοσχολιού Τζίνα

Ηθελα από παιδί να γίνω δημοσιογράφος. Τότε δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα βρεθώ να διαβάζω ειδήσεις τύπου «ο αριθμός των πτωμάτων ανέβηκε στα 86 καθώς διαπιστώθηκε ότι πάνω σε κάποιες από τις σορούς υπήρχαν μέρη με διαφορετικό γενετικό υλικό». Ακόμη πιο σίγουρα δεν θα φανταζόμουν ότι θα περνούσα τη μέρα μου ασχολούμενη με τύπους όπως […]

Οταν ήμουν μικρή έβλεπα τον ίδιο εφιάλτη για πολλά πολλά χρόνια, ότι πλησιάζω μια χαμηλή φωτιά και αυτή φουντώνει και με τυλίγουν οι φλόγες και με καίνε. Δεν κράτησα ποτέ λαμπάδα και ακόμη φοβάμαι τον Επιτάφιο και την Ανάσταση. Μου πήρε πολλά χρόνια να ανάψω έναν απλό αναπτήρα. Ολα τα ζώα φοβούνται τη φωτιά. Κάποια […]

Ποτέ δεν κατάλαβα όσους υποτιμούν το ποδόσφαιρο. Οχι τόσο αυτούς που δεν βλέπουν, περί ορέξεως ουδείς λόγος, αλλά αυτούς που το υποβιβάζουν με εξυπνάδες τύπου «άντρες με σορτσάκια που τρέχουν πίσω από ένα τόπι» ή που θεωρούν τους οπαδούς εξ ορισμού ανεγκέφαλα όντα. Υπάρχει μια δόση αντικοινωνικότητας στη στάση αυτή. Αν είναι μια παραδεδεγμένη συνειδητή […]

Οι τραμπούκοι της παιδικής ηλικίας μου με θεωρούσαν διαφορετική από αυτούς χωρίς να καταλάβω ποτέ, ακόμη και τώρα που είμαι ολόκληρη γαϊδάρα, πώς ακριβώς ήμουν, τελικά, διαφορετική από αυτούς –πέρα από το ότι φορούσα γυαλιά, δεν είχα σταθερό βάρος, αγχωνόμουν τρομερά κι έβρισκα ικανοποίηση στο να κάνω τα δικά μου, κάπως μόνη μου. Σιγά τη […]

Το 2003, μετά τις Πανελλήνιες, όπως ένα κάρο κορίτσια της ηλικίας μου κι ύστερα, γιόρτασα την ενηλικίωσή μου κάνοντας τατουάζ αστέρια στο πόδι μου. Μετά πήγα διακοπές με φίλους στην Κρήτη και γνώρισα ένα αγόρι στο καράβι που το ερωτεύτηκα για περίπου 8 ώρες και το ξέχασα το επόμενο μεσημέρι. Φορούσα συνέχεια ένα ροζ τζιν […]

Ο φίλος μου ο Χρήστος ήταν ένα αδιανόητο πλάσμα. Αν κάποιος διαβάσει αυτά που γράφουμε γι’ αυτόν θα νομίζει ότι είναι οι υπερβολές της αγάπης μέσα από το φίλτρο του πόνου του αποχωρισμού. Ο πόνος είναι μεγάλος αλλά οι περιγραφές μας είναι ακριβείς. Ο Χρήστος ήταν ένας άνθρωπος λαμπερός, σαν να ήταν φτιαγμένος από αστερόσκονη, […]