Μπαλτάς Αριστείδης

Οι πολιτικές εξελίξεις επιταχύνονται. Οπου, για μία φορά, η επιτάχυνση δεν οφείλεται σε επερχόμενες εκλογές. Την προκαλούν οι αντιφάσεις, οι ρωγμές και οι ασάφειες που χαρακτηρίζουν τόσο το επικρατούν πολιτικό πλαίσιο όσο και κάθε πολιτική δύναμη χωριστά. Τα ρεπορτάζ έχουν καλύψει και εξακολουθούν να καλύπτουν τα συναφή γεγονότα: τις αυξανόμενες εντάσεις στο εσωτερικό της ΝΔ […]

Ο όρος «μεταπολιτική» δεν μου αρέσει. Oχι μόνο γιατί το «μετά» έχει υποστεί πληθωρισμό (μετα-αλήθεια, μεταβιομηχανική κοινωνία,…), αλλά κυρίως γιατί η χρήση τούτης της ουδέτερης πρόθεσης υποδηλώνει μια αμηχανία καθόλου αθώα: τι ακριβώς συμβαίνει ή έχει συμβεί; Τι οφείλουμε να σκεφτούμε κριτικά; Δύσκολα θα διαφωνούσε κανείς με το ότι στις «κανονικές» νεωτερικές κοινωνίες, δηλαδή στις […]

Ο σοσιαλισμός, νοούμενος ως δημοκρατικός δρόμος, είναι εγγεγραμμένος στα καταστατικά κείμενα όλων των συνιστωσών της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Αλλά ο όρος αδρανεί. Οι ίδιες δίστασαν μπροστά στη γενναία αυτοκριτική που θα ξεκαθάριζε όσα όφειλαν να ξεκαθαριστούν ήδη από την εποχή του Στάλιν και αρνήθηκαν έμπρακτα να την αναλάβουν. Αποτέλεσμα; η «αριστερή μελαγχολία», όπως απορρέει από την […]

Μια μέρα – λίγες ώρες – απομένουν μέχρι το παραβάν πριν από την κάλπη. Οπου πίσω του θα ληφθεί κατά μόνας μια καίρια απόφαση: ποιος θα κυβερνήσει τη χώρα. Απόφαση έμπλεη ευθύνης, απόφαση δύσκολη για αρκετούς – τουλάχιστον εδώ οι δημοσκοπήσεις δεν πέφτουν έξω: οι λεγόμενοι «αναποφάσιστοι» είναι πολλοί. Απόφαση δύσκολη έτσι κι αλλιώς: ένα απλό χαρτί καλείται […]

Είμαστε υποχρεωμένοι να αναγνωρίσουμε ότι βρισκόμαστε εν μέσω μιας τέλειας καταιγίδας που ωθεί την ανθρωπότητα προς έναν νέο ιστορικό κύκλο, αν όχι στον όλεθρο. Οι εκφάνσεις του φαινομένου βρίσκονται μπροστά στα μάτια μας: η πανδημία συνεχίζεται μεταλλασσόμενη ενώ νέες προδικάζονται. Η κλιματική κρίση πολλαπλασιάζει τα «ακραία καιρικά φαινόμενα». Η οικολογική καταστροφή μετατρέπεται ραγδαία σε μη […]

Οι ανθρώπινες κοινωνίες, από τις απαρχές της ιστορίας, υπόκεινται σε μορφές νομιμότητας. Νομιμότητας αναγκαίας για να υφίσταται η ίδια η κοινωνική συνθήκη. Η εκάστοτε μορφή νομιμότητας είναι κατά κανόνα ανισοβαρής, μεροληπτική, άδικη. Αλλά, πάλι κατά κανόνα, αυτή γίνεται εν τοις πράγμασι αποδεκτή παρά τις αναπόφευκτες εντάσεις. Αλλιώς καμιά κοινωνία δεν μπορεί να λειτουργήσει ως, ακριβώς, […]

Επί πολλά χρόνια, ο νεοφιλελευθερισμός εμφανιζόταν ως ο μονόδρομος που όφειλαν όλοι να ακολουθήσουν: ιδιωτικοποιήσεις παντού,  συρρίκνωση μέχρις εξαφανίσεως του κοινωνικού κράτους, εξαφάνιση μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων. Με τα απαραίτητα συμπληρώματα: διαρκής λιτότητα, συρρίκνωση μισθών και συντάξεων, εκτίναξη της ανεργίας, κατάργηση όλων των μέσων προστασίας της εργασίας, ανενδοίαστη λεηλασία των χωρών του λεγόμενου κάποτε «τρίτου […]