Νιάρχος Θανάσης Θ

Δεν χρειαζόταν το κείμενο του εικαστικού Μιχάλη Μανουσάκη για να αντιληφθούμε το μέγεθος της ευαισθησίας του. Οσο κι αν το «τα εν οίκω μη εν δήμω» έχει κάτι το αντιπαθητικό, υπάρχουν στιγμές που γίνεται εξαιρετικά συγκινητικό, φτάνει να πληροφορηθεί κανείς ότι την παραμονή μιας εξαιρετικά δύσκολης χειρουργικής επέμβασης η αγωνία του Μιχάλη Μανουσάκη ήταν μία και μόνο: να φτάσει έγκαιρα το κείμενο για τη σελίδα της φωτογραφίας στην εφημερίδα. Και η χαρά μας είναι διπλή, γιατί το διαβάζει με χιλιάδες άλλους ενώ αναρρώνει. Σιδερένιος

Η νεότητα δεν είναι επιχείρημα. Γίνεται επιχείρημα όταν σε συνδυασμό με παλαιότερες γενιές και κυρίως ως αυθόρμητη αξία φέρνει κάτι το εντελώς ξεχωριστό και το γνήσια προοδευτικό. Και ομολογουμένως όσον αφορά την Ελεωνόρα Ζουγανέλη με την παρατήρησή της ότι «η ανάγκη να επικοινωνήσεις με τους άλλους ίσως να σε βάζει πιο βαθιά μέσα στην αλήθεια […]

Δεν υπάρχει τέχνη που να συνδυάζεται με τον χρόνο μ’ έναν τόσο συναρπαστικό τρόπο όσο η τέχνη του θεάτρου. Κυρίως γιατί γλυκαίνει τις αναμνήσεις και τις κάνει ζωντανές ακόμη κι όταν όλοι και όλα έχουν ξεχαστεί. Πράγμα που δεν ισχύει βέβαια για τη σημερινή φωτογραφία κι ας έχουν περάσει 63 χρόνια από τότε που τραβήχτηκε, καθώς οι πρωταγωνιστές της έχουν στιγματίσει τη συνείδηση παλαιότερων αλλά και νεότερων θεατρόφιλων. Οπως πολύ σωστά σημειώνει ο πεζογράφος Γεράσιμος Δενδρινός, αν και ηθοποιοί, «πέρασαν για να μείνουν».

Ο 36χρονος συγγραφέας αφηγείται μια ιστορία που ενώ μοιάζει να αφορά μια με πολύ κόπο κατακτημένη και κοινωνική αποκατάσταση, στην πραγματικότητα αφορά την κατάκτηση μιας εσωτερικής ελευθερίας

Θ.Ν.: Γνωρίζουμε όλοι μας πολύ καλά πως ό,τι συμβαίνει στην Ελλάδα δεν είναι μια αυτόνομη απόφαση της σημερινής ή μιας παλαιότερης κυβέρνησης, αλλά σε μεγάλο βαθμό υπαγορεύεται από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Γιατί λοιπόν όταν ζητάμε τον λογαριασμό, το κάνουμε πάντα με συγκεκριμένους έλληνες πολιτικούς; Ολ.Κ.: Θα μου επιστρέψετε να διαφωνήσω με όλο το σκεπτικό σας. […]

«Εγώ δεν γράφω ποιήματα / σταυρούς σε μνήματα καρφώνω», λένε δύο σπουδαίοι στίχοι του μέγιστου Μίλτου Σαχτούρη και μας τους επανέφερε ζωηρά στη μνήμη το θαυμάσιο κείμενο του θεσσαλονικού πεζογράφου Αλέξανδρου Κοσματόπουλου. Αφού είτε πρόκειται για την Πάρο είτε για το Αγιον Ορος είτε για το κοιμητήριο του Μελισσοχωρίου Θεσσαλονίκης, η αίσθησή σου είναι για μια Ελλάδα που όση ζωή διακινείται καθημερινά στο ορατό μέρος του κορμού της τόση και περισσότερη θάλλει κάτω από τα χώματά της. Μεγάλη παρηγοριά.

Η ψυχολόγος και συγγραφέας συνδέει με το νήμα της αφήγησής της τις ζωές δύο συνονόματων ανθρώπων που έζησαν με διαφορά πέντε γενεών ο ένας από τον άλλον

Υπάρχουν ανάμεσα σε πολλές άλλες δύο χαρακτηριστικές αποστροφές της βουλευτού Επικρατείας της Νέας Δημοκρατίας Νίκης Κεραμέως και της προέδρου των Εκπαιδευτηρίων Νέα Γενιά Ζηρίδη, Κατερίνας Ζηρίδη, που, αν γινόταν να συναντηθούν, αισθάνεται κανείς τον συνδυασμό τους να προσφέρει το κλειδί για τη λύση πολλών προβλημάτων του σύγχρονου κόσμου μας. Οταν η κυρία Κεραμέως μιλάει για τις πληροφορίες που παράγονται πλέον ανά δέκα λεπτά και ισοδυναμούν με όση πληροφορία είχε παραχθεί από καταβολής κόσμου, ώς πριν από 10 χρόνια, και η κυρία Ζηρίδη αναφέρεται στη φυλή της Αφρικής που είχε εφεύρει τον πιο ιδιοφυή τρόπο προκειμένου να συνεφέρει ένα παιδί που είχε ατακτήσει.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το να συζητάνε ένας πολιτικός μ’ έναν καλλιτέχνη – ζωγράφο στη συγκεκριμένη περίπτωση –, με τόσο ενδιαφέρον και τόση γνώση του ενός για τον τομέα ειδίκευσης του άλλου, είναι αυτό που τους πλουτίζει με μια διαφορετικού είδους, αλλά σπάνια οπωσδήποτε οξύνoια. Και τον Σταύρο Θεοδωράκη και τον Στέφανο Δασκαλάκη τους αντιλαμβάνεσαι ως ανθρώπους τόσο συναρπαστικούς σε μια δημόσια συζήτηση όσο και σε μια συνομιλία που θα γινόταν με τρεις - τέσσερις ανθρώπους σ’ έναν κλειστό χώρο.

Πολυεπίπεδο χωρίς ποτέ να γίνεται σκοτεινό ή λαβυρινθώδες μοιάζει να εξιστορεί το καθετί και σχεδόν τίποτε να μη μένει κρυφό ενώ οι «ήρωές» του διατηρούν μια αυτονομία που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν τους γνώρισες ποτέ

Δεν υπάρχει τίποτα πιο συγκινητικό από το ν’ ακούς ώριμους ανθρώπους, είτε πρόκειται για ηθοποιούς είτε για πολιτικούς, που θέλουν ν’ αλλάξουν ριζικά τα κακώς κείμενα του κόσμου μας. Δεν γράφουμε μαζί με το συγκινητικό και ελπιδοφόρο, γιατί είναι μόνο οι νέοι άνθρωποι που θα μπορούσε ν’ αλλάξουν προς το καλύτερο τον κόσμο. Ετσι ή αλλιώς όμως ο Κώστας Βουτσάς και ο Παναγιώτης Λαφαζάνης διεκδικούν με τα λεγόμενά τους το μερίδιο μιας αλλαγής που κι αν ακόμη δεν υπάρξει, η ελπίδα της κρατάει ζωντανό τον κόσμο.

Ας λογαριαστεί το θαυμάσιο κείμενο του θεσσαλονικιού πεζογράφου Γιάννη Πατσώνη ως μια ψηφίδα σ’ αυτή την απέραντη τοιχογραφία που συνιστά το παρελθόν κάθε πόλης και στη σημερινή περίσταση της μακεδονικής πρωτεύουσας της δεκαετίας του ‘’50. Γραμμένο με αυτόν τον υπόγεια συγκινητικό τρόπο που κάνει τον καθένα που έχει ζήσει ως παιδί τη δεκαετία αυτή στη Θεσσαλονίκη να αισθάνεται τον στίχο της Κικής Δημουλά «σιγά σιγά μυθιστορίζεσαι» πως έχει γραφεί για χάρη του

Οι στοχασμοί του μεγάλου ποιητή για τη ζωή και την τέχνη προσφέρουν έναν πλοηγό γνωριμίας και δίαυλο επικοινωνίας με τη μαγεία του έργου Κωστή Παλαμά αλλά παράλληλα ανασυστήνουν με φωτεινά χρώματα την πνευματική ατμόσφαιρα των αρχών του 20ού αιώνα που σημάδεψε με τη γραφή του ο εθνικός μας βάρδος

Ανδρέας Λοβέρδος - Σοφία Φιλιππίδου

Από την πρώτη κιόλας, ή μάλλον τη δεύτερη, σελίδα του βιβλίου διηγημάτων (δέκα στο σύνολό τους) του Γεράσιμου Δενδρινού «Βήματα σε λιθόστρωτο» αποκτάς μια απολύτως ακριβή εντύπωση της εντελώς ιδιαίτερης πεζογραφίας του όταν γράφει στο διήγημα «Θριάσιο Πεδίο»: «Κάθε φορά που το σμήνος των πουλιών περνάει πάνω από την Εθνική (σ.σ.: την Εθνική Οδό), η […]