Νιάρχος Θανάσης Θ

Σχεδόν τριάντα χρόνια πριν, στα εγκαίνια του θεάτρου Κάτια Δανδουλάκη και στην πρεμιέρα του έργου «Βυσσινόκηπος», ενώ έχει τελειώσει η παράσταση και φίλοι των ηθοποιών έχουμε παραμείνει στο φουαγέ για μια μικρή δεξίωση, δέχομαι την «επίθεση» του συγχωρεμένου σκηνοθέτη Ανδρέα Βουτσινά με χαρακτηρισμούς που, ακόμα και επιεικώς, θα τους χαρακτήριζε κανείς εξαιρετικά υβριστικούς. Τι είχε […]

«Η μέρα στήνει πάλι το σκηνικό της / με πρόχειρους πασσάλους και σανίδες», λένε δυο εκπληκτικοί στίχοι της Κατερίνας Αγγελάκη – Ρουκ. Πώς τους θυμηθήκαμε; Στη διασταύρωση της Παπανικολή με την Αριστοτέλους, στο Χαλάνδρι, ο Πακιστανός που καθαρίζει τα τζάμια όποιου διερχόμενου ΙΧ συμβεί να το ζητήσει ο οδηγός του, ευγνώμων προς ένα ταξί που […]

Ζώντας μέσα σε μια ατμόσφαιρα «ήξεις αφήξεις», όπου ο καθένας, σε σχέση με τους πολιτικούς, μπορεί να λέει, χωρίς καμιά απολύτως δέσμευση από πλευράς του, «το μακρύ του και το κοντό του», θυμηθήκαμε παλαιά στρατευμένα πρόσωπα που ακόμη και μέσα στις πιο δραματικές πολιτικά συνθήκες δεν μασούσαν τα λόγια τους. Πιο συγκεκριμένα, τη σπουδαία πεζογράφο […]

Οταν χρησιμοποιούμε τις ίδιες ακριβώς λέξεις προκειμένου να αποδώσουμε γεγονότα ενός τελείως δυσανάλογου ανάμεσά τους εκτοπίσματος, σημαίνει πως οι λέξεις δεν μας χρειάζονται ως προς αυτό που πραγματικά είναι. Eχουν πάψει δηλαδή να υπάρχουν ως ένα μέσον ώστε να εκφραζόμαστε με τη μεγαλύτερη δυνατή επάρκεια και έχουν μεταβληθεί σε ένα εργαλείο που, όπως προσφυώς είχε […]

Ακούσαμε επανειλημμένα στα πολύωρα δελτία ειδήσεων για το δυστύχημα στα Τέμπη πως ανάμεσα στους νεκρούς υπήρξε ένας νεκρός, μάλλον αλλοδαπός, που «δεν έχει ταυτοποιηθεί», παραμένει δηλαδή ένας άγνωστος σε σχέση με τους υπόλοιπους νεκρούς που με γονείς, αδέρφια, συγγενείς, φίλους, όνομα, επώνυμο και διεύθυνση, «περισυνελέγησαν» (Θεέ μου, τι φοβερή λέξη) ώστε να οδηγηθούν στην τελευταία […]

Γιατί χρειάζεται πάντα να μεσολαβεί ένα χρονικό διάστημα για να αντιλαμβανόμαστε την πραγματική σημασία και το εκτόπισμα των γεγονότων, έχοντας στο μεταξύ καταναλώσει πολύτιμη φαιά ουσία, που θα μπορούσε να έχει χρησιμοποιηθεί επωφελέστερα, και να μην καταλαβαίνουμε εξαρχής πως έχουμε να κάνουμε αντί για κάτι συγκλονιστικό με αέρα κοπανιστό; Πώς γίνεται να μην αθροίζονται ή […]

Οσο και αν παραμένει κανείς ένας επιλεκτικός τηλεθεατής είναι τόσος ο αριθμός των εκπομπών με τα τηλεπαιχνίδια και τα υψηλά οικονομικά bonus που δεν μπορεί, όχι μόνο να έχει επισημάνει την παρουσία τους αλλά και ένα βασικό και κυριαρχικό τους «σύμπτωμα». Το πόσο, όσον αφορά τις τέχνες γενικότερα (θέατρο, κινηματογράφος, μουσική, ζωγραφική), είναι η λογοτεχνία […]

Λυπάται κανείς ειλικρινά όταν αισθάνεται υποχρεωμένος να κατακρίνει πρόσωπα που θα ήθελε να τα επαινεί, γιατί κάθε άλλο παρά άμοιρα ικανοτήτων ή μάλλον ταλέντου είναι, αλλά και μιας παρεμβατικής στα δημόσια – πολιτικά και καλλιτεχνικά – πράγματα ευχέρειας. Οταν η τελευταία δεν εκδηλώνεται κακόβουλα και με μια δήθεν διορθωτική πρόθεση για τα κακώς κείμενα, ενώ στην πραγματικότητα […]

Δεν είναι κακό να συζητάει κανείς για καταστάσεις παγιωμένες, ακόμα και να τις καταγγέλλει, έστω και αν δεν πρόκειται να πάψουν να υφίστανται ή ακόμη χειρότερο, να εμφανιστούν στο μέλλον περισσότερο επιδεινωμένες. Σχεδόν ειδυλλιακή ακούγεται η αντίδραση της ηλικιωμένης μητέρας μιας φίλης δημοσιογράφου, όταν σχεδόν την επέπληξαν τα παιδιά της, βλέποντάς την να έχει ετοιμαστεί […]

Φαίνεται άδικο και μίζερο να γκρινιάζει κανείς με πράξεις τόσο ουσιαστικές και συγκινητικές όπως είναι αυτή του ανάδοχου γονέα, πολύ περισσότερο όταν θα ευχόταν από καρδιάς και θα έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του ώστε η θεάρεστη αυτή αναδοχή να αποκτούσε μια επιτακτική αισθηματική προτεραιότητα ακόμη και για ανθρώπους που θα τους ήταν αδύνατον […]

Δεν μπορεί να γνωρίζει κανείς σε ποιο βαθμό κακοπαθαίνουν οι λέξεις και κατά συνέπεια η γλώσσα εξαιτίας της άστοχης χρήσης τους σε διάσημες, παρ’ όλα αυτά, φράσεις. Και για να έρθουμε στα δικά μας, αδυνατεί να υπολογίσει κανείς αν δεν είναι η φράση του Ανδρέα Παπανδρέου στον Αντώνη Τρίτση, πριν τον αποπέμψει από υπουργό, όταν […]

Το σκεπτικό και η δομή του «Λεξικού κύριων ονομάτων» του Γιώργου Μπαμπινιώτη

Θα ήταν ευλογία Θεού να ζει κανείς μέσα σε έναν κόσμο όπου οι αλληλοσυγκρουόμενες απόψεις δεν θα ήταν κατασκευασμένες, υποβολιμαίες και μάλιστα με καλά κρυμμένο τον απώτερο στόχο τους που είναι, μέσω της επιχειρούμενης εξαπάτησης, το κέρδος. Το μεγάλο κέρδος. Η ζημιά και πάλι θα ήταν μικρή αν περιοριζόταν στο φαινόμενο που θέλουμε να επισημάνουμε […]

Στον Διονύση Καραβασίλη Δεν αισθανόμαστε να εκθέτουμε έναν άνθρωπο, περιγράφοντας την κατάστασή του, πολύ περισσότερο όταν ο ίδιος την έχει εκθέσει προ πολλού σε κοινή θέα. Μιλάμε για έναν άστεγο που, στο κούφωμα ενός κτιρίου, στη συμβολή της Ακαδημίας με τη Χαριλάου Τρικούπη, χωρίς κανείς περαστικός να χρειάζεται να λοξοδρομήσει για να συνεχίσει τον δρόμο […]

Είναι μαύρος ή μάλλον πολύ μαύρος, θεοσκότεινος, ο ουρανός της ζωής όλων μας και επομένως θα ήταν πιο σωστό και υγιές, τόσο εμείς όσο και πολλοί άλλοι γράφοντας να προσφέρουμε μια χαραμάδα έστω αισιοδοξίας. Οσο όμως και αν θέλεις να αισιοδοξήσεις, για λογαριασμό των άλλων περισσότερο, τα γεγονότα «σε τραβάνε από το μανίκι» και αν […]

Αναρωτιέται κανείς γιατί άραγε συζητάμε, ποιος δηλαδή είναι ο απώτερος στόχος μιας συζήτησης και ενός ενδιαφέροντος με καθολικές διαστάσεις σε σχέση με το σκάνδαλο της Ευρωβουλής. Τι ακριβώς μας ενδιαφέρει ώστε να δικαιολογείται τόσος θυμός, τόση οργή, τόσο ξόδεμα σε ώρες σαν να έχουν πάψει αιφνιδίως να υφίστανται όλα τα άλλα, επείγοντα ή λιγότερο επείγοντα […]

Μια επιφυλλίδα δεν μπορεί να έχει άμεσα πολιτικό χαρακτήρα, μπορεί όμως να τον αποκτά όταν η πολιτική συναρτάται με θέματα μιας επώδυνης και εξειδικευμένης, ειδικής, τάξεως και προπαντός με θέματα που άπτονται όχι απλώς άμεσα αλλά δίνουν στις λέξεις το ιδιαίτερό τους βάρος και αναδεικνύουν τη γλώσσα σε όργανο επικοινωνίας και διαφώτισης και όχι συσκότισης […]

Οταν τα θέματα ή τα προβλήματα είναι ή εξελίσσονται σε πολύ σοβαρά, καθοριστικά για τη ζωή ενός ανθρώπου, ενός λαού και μιας ολόκληρης χώρας το τελευταίο που θα έπρεπε να ενδιαφέρει είναι ο άνθρωπος που τα σχολιάζει και τα κρίνει, θέλει να ακούγεται ως πρωτότυπος και ρηξικέλευθος. Εχουμε όλοι μας παρατηρήσει σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις […]

Στην ανταπόκρισή της από την Κωνσταντινούπολη η παρουσιάστρια-ρεπόρτερ ενός τηλεοπτικού καναλιού ακούστηκε να λέει με έναν εξαιρετικό υπογραμμισμένο, βαρύγδουπο τόνο πως «ο Ερντογάν δεν μπορεί να χωνέψει (ακριβώς: “να χωνέψει”) την απόφαση της Αμερικής να μην πουλήσει στην Τουρκία τα F-16». Αν η μοναδική ζημιογόνος επίπτωση για το κοινό που την άκουγε θα ήταν να […]

«Κάθαρμα ο Πούτιν», «κτήνος ο Ερντογάν», δεν τους διαβάζουμε βέβαια στις εφημερίδες, ακούμε όμως καθημερινά τους χαρακτηρισμούς αυτούς, να τους εκτοξεύουν άγνωστοί μας στον δρόμο, ενώ μιλούν στο τηλέφωνο, αλλά συχνά και δικοί μας άνθρωποι. Χωρίς να αναρωτιούνται πώς είναι δυνατόν τόσο μεγάλα θέματα σε σχέση με τους ηγέτες που τα διαχειρίζονται να καλυφθούν ή […]