Νταλιάνης Γιάννης

Κι όμως, τα όνειρα που είδαν τα ανείπωτα, αέρινα σαν τις σκιές και φευγαλέα ένα τίποτα, στο τέλος, όταν όλα πια χαθήκαν, μείναν μονάχα αυτά. Τα όνειρα που ονειρευτήκαν. Εχω την εντύπωση, ή μάλλον τη βεβαιότητα, ότι αυτός εδώ ο ανελκυστήρας είναι εκτός λειτουργίας. Και για να το θέσω πιο ωμά, εκτός πραγματικότητας. Δεν ανήκει […]

Τα εικοσι ένα χρόνια είναι ένα διάστημα σεβαστό – όσα έχουν μεσολαβήσει από το ανέβασμα της «Νύχτας της Κουκουβάγιας» του Γιώργου Διαλεγμένου από τον Λευτέρη Βογιατζή –, αναμφισβήτητα πολύ πιο σεβαστά είναι τα ογδόντα οκτώ χρόνια που αριθμεί η δημοσιευόμενη φωτογραφία. Και χρειαζόταν αναμφισβήτητα η ευαισθησία ενός εκ των πρωτεργατών της μυθικής πια αυτής παράστασης, του ηθοποιού Γιάννη Νταλιάνη, ώστε μια σχέση «υπόγεια», ανάμεσα στο θεατρικό έργο και τη ζωή που όσο θα τη φανταζόσουν επινοημένη άλλο τόσο θα τη χαρακτήριζες πραγματική, να σε κάνει να σκεφτείς τη ρήση του Ουάιλντ πως «η ζωή αντιγράφει την τέχνη»