Πουπάλου Δέσποινα

Είναι δυνατόν ένα καφενείο να κάνει ώστε 115 χρόνια να τα αισθάνεται κανείς ότι μπορεί να τα καλύψει με μια δρασκελιά; Και βέβαια είναι. Οπως με μια βρύση, με έναν κορμό δέντρου, με μια φλοκάτη, που αγγίζοντάς τα κανείς νιώθει να επιστρέφει στην εποχή που χτίστηκε η βρύση, φυτεύτηκε το δέντρο και υφάνθηκε η φλοκάτη, άλλο τόσο σε ένα καφενείο μπορεί να αφουγκραστεί και να διακρίνει στους τοίχους του κανείς τις φωνές και τις εικόνες που έχουν απορροφήσει. Και να συμμεριστεί τη συγκίνηση της θεατρολόγου και φιλολόγου Δέσποινας Πουπάλου όταν αναφερόμενη σε μια ολόκληρη εποχή την εκλιπαρεί «ας ερχόσουν για λίγο»