Ραγκούση Πέπη

Ηταν σαν σήμερα, 15 Ιανουαρίου, του 2015. Δέκα μέρες πριν από τις εκλογές και ο ΣΥΡΙΖΑ κάλπαζε προς την εξουσία. Τι κάλπαζε δηλαδή, σχεδόν την είχε φτάσει, ήδη την άγγιζε. Οι δημοσκοπήσεις δεν άφηναν περιθώρια λάθους. Ο λεγόμενος αντιμνημονιακός αγώνας έφερνε τα «δώρα» του σε αυτούς που τον είχαν μοντάρει έτσι ώστε να λειτουργήσει σαν […]

Εσείς – και απευθύνομαι κυρίως στις γυναίκες – το ξέρετε το Januhairy, το τιμάτε; Αν όχι, είστε πολύ πασέ, εντελώς κυρπαντελούδες, μην πω και βλαχάρες, και ντροπή σας που ρίχνετε κουβάδες με νερό στον μύλο της πατριαρχίας και της αρσενικής τοξικότητας. Λοιπόν το Januhairy είναι ένα κίνημα να το πω, πρωτοβουλία να το περιγράψω, ακτιβισμό […]

Μεγάλωσα στην εποχή του «Ακατάλληλον». Και μάλιστα σε τρεις παραλλαγές. «Κατάλληλον άνω των 13», «Ακατάλληλον», «Αυστηρώς ακατάλληλον». Εκείνη την εποχή που ο κινηματογράφος αποτελούσε για εμάς την πιτσιρικαρία τη μεγάλη εικόνα του κόσμου και τη μεγάλη «πύλη εισόδου» στον κόσμο αυτό, ένας από τους λόγους που βιαζόμασταν να μεγαλώσουμε ήταν να υπερβούμε αυτό το «ακατάλληλο». […]

Την ταινία «Poor Things» την είδατε; Και αν την είδατε σας άρεσε ή μήπως είστε τίποτα βλαχαδερά; Γιατί, αν δεν σας άρεσε, τελειωμένες βλαχάρες είστε. Από την άλλη, μπορεί να σας άρεσε ή να μη σας άρεσε και χωρίς να την έχετε δει. Αυτά είναι μικρολεπτομέρειες στο σύμπαν των σόσιαλ μίντια και του μέσου έλληνα […]

Οι κωμωδίες, ακόμη και οι καλύτερες, έχουν μία οριακή, κόκκινη γραμμή. Που δεν πρέπει να ξεπερνιέται διότι, όταν ξεπερνιέται, το χιούμορ χάνει τη δυναμική του και εκπίπτει σε κάτι γκροτέσκο που, τελικά, προκαλεί θλίψη. Σε αυτό ακριβώς το σημείο, ένα κλικ πριν από την κόκκινη γραμμή, βρίσκεται αυτή τη στιγμή ό,τι έχει απομείνει τέλος πάντων […]

Η χρονιά που αφήσαμε πίσω έκλεισε με έναν σπαραξικάρδιο διαδικτυακό αποχαιρετισμό και έναν medical καρσιλαμά – ανάρμοστο, όπως αποφάνθηκε το διαδικτυακό κονκλάβιο. Κατά την ταπεινή γνώμη μου, εντελώς σικέ και τα δύο. Ο θρήνος και ο κοπετός έγιναν για το Ideal που την προτελευταία μέρα του χρόνου έκανε την τελευταία του προβολή. Τι μου λέτε; […]

Είναι η τρίτη φορά τις τελευταίες μέρες που αναφέρομαι στον Διονύση Σαββόπουλο. Αλλά είναι σαν αυτός ο άνρωπος, στα εξήντα τόσα χρόνια που μας τροφοδοτεί με τα τραγούδια του, να έχει χρωματίσει τα πιο σημαντικά τοπία της ζωής μας. Να έχει βρει τις λέξεις για όλα τα συγκεχυμένα που μας πληγώνουν και μας απελευθερώνουν συγχρόνως. […]

Τι περίεργες συμπτώσεις σκαρώνει η ζωή. Να πεθάνουν, μαζί σχεδόν, ο Ντελόρ και ο Σόιμπλε. Δύο άνθρωποι που όρισαν ο πρώτος την αρχή και ο δεύτερος το τέλος μίας Ελλάδας που τη ζήσαμε, την ευχαριστηθήκαμε, την πληρώσαμε αλλά, στην πραγματικότητα, δεν υπήρξε ποτέ. Και που την έχει περιγράψει (περιγράφοντας εμάς) ο Μένης Κουμανταρέας, στην αρχή […]

Προσπαθώ και ξαναπροσπαθώ να θυμηθώ αλλά εις μάτην. Τι συζητούσαμε στα γιορτινά τραπέζια παλιά, πολύ παλιά, πριν από δεκαπέντε χρόνια και μια αιωνιότητα δηλαδή; Τότε που τα σόσιαλ μίντια δεν είχαν εισβάλει ορμητικά στη ζωή μας για να αλλάξουν άρδην τον τρόπο που διαχέονται (διότι περί διάχυσης πρόκειται) και αξιολογούνται οι ειδήσεις ανάγοντας το ασήμαντο […]

Ναι, μωρέ, αναστατωθήκαμε αίφνης διότι οι έλληνες μαθητές, στην αξιολόγηση της PISA, είχαν χαμηλές επιδόσεις στην κατανόηση κειμένου. Λες και δεν έχουμε πάρει χαμπάρι ότι η «μη κατανόηση κειμένου» είναι χαρακτηριστικό της εποχής μας. Οχι μόνο κείμενο αλλά ούτε τον λόγο του άλλου είμαστε διατεθειμένοι να παρακολουθήσουμε. Τον λόγο και τη λογική του. Και αν […]

Ηταν Ιούλιος. Ενας άχαρος Ιούλιος του 1978, λίγες μόνο ημέρες μετά τον μεγάλο σεισμό της Θεσσαλονίκης. Η είδηση που έγινε πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες ήταν από αυτές που, τότε, λέγαμε «γκραν γκινιόλ». Η νεαρή δικηγόρος Αριάδνη Αλεξάνδρου έκανε βόλτα με το ποδήλατό της σε μία παραλία της βόρειας Εύβοιας. Της επιτέθηκαν δύο μπουλντόγκ και, κυριολεκτικά, την […]

Το εστιατόριο ήταν από τις λεγόμενες «νέες αφίξεις» στην Αθήνα, ολίγον κοσμικό, ολίγον αλτέρνατιβ, οπωσδήποτε «τρεντιά» και με ωραίες φάτσες στα τραπέζια. Σαν να λέμε ότι απέπνεε «συγχρονίλα». Στην παρέα που καθόταν ακριβώς δίπλα μου, υπήρχε ένα πανέμορφο κορίτσι. Οχι πάνω από είκοσι πέντε ετών, μία ακόμη ζωντανή επιβεβαίωση για το πόσο έχουν ομορφύνει οι […]

Εχει αρχίσει να παίρνει πια  στοιχεία επιθεώρησης. Με σκετς, νούμερα, γκανγκς, αναρωτιέμαι μήπως στο άμεσο μέλλον εντάξουν και μουσικοχορευτικά. Ας πούμε με ιδέες «κλεμμένες» από το West Side Story που για τον προέδρο Κασσελάκη (ναι, στον ΣΥΡΙΖΑ αναφέρομαι) είναι, τουλάχιστον ως τίτλος, η ζωή του όλη. Να πάνε σε μια ωραία ταράτσα της Αθήνας (του […]