Ραγκούση Πέπη

Νομίζω ότι σε τίποτα άλλο δεν καταγράφονται τόσο ξεκάθαρα οι αλλαγές και οι εξελίξεις, οι κοινωνικοί και ταξικοί μετασχηματισμοί όσο στα ρούχα που φοράμε. Πρωτίστως οι γυναίκες – λόγω μεγαλύτερου εύρους γκαρνταρόμπας – και δευτερευόντως οι άνδρες. Αν ξεφυλλίσουμε, για παράδειγμα, ένα περιοδικό των αρχών της δεκαετίας του 1950, αν δούμε μία ταινία ή οικογενειακές […]

Πώς το έλεγε εκείνη η παλιά διαφήμιση; «Ντυθείτε γαμπρός ή σαν γαμπρός». Α, γεια σου. Ή το άλλο, το τραγούδι του Καρρά; «Θα ντυθώ γαμπρός κι από δω και μπρος θα τα πίνω για μένα, θα τα σπάω για μένα…». Τέλος πάντων, παντρεύτηκε με τον Τάιλερ Μακμπέθ ο Στέφανος Κασσελάκης και με γεια του και […]

Διαβάζω και ακούω από προχθές, με αφορμή τον θάνατό της σε ηλικία 76 ετών, αναφορές στη Ματούλα. Οπου την αποκαλούν άλλοτε «Ματούλα του Κολωνακίου», άλλοτε «πρωταγωνίστρια της κοσμικής Αθήνας στις δεκαετίες του ’60 και του ’70», «ασυμβίβαστη», «θρυλική περσόνα» και άλλα τέτοια, λίγο έως πολύ αόριστα. Διότι μόνο αν εντάξεις τη Ματούλα στο πλαίσιο της […]

Σημαία της Παλαιστίνης στο δημαρχείο του Χαλανδρίου (δεν ξέρω αν ανεμίζει ακόμη) και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Επικλήσεις στο δίκιο του παλαιστινιακού λαού, θρήνος και κοπετός για τους βομβαρδισμούς στη Γάζα. Συγκεντρώσεις υπέρ Παλαιστίνης, ούτε καν «με τον άνθρωπο» αλλά «με τη μαντίλα», στην Αθήνα. Και οι τρομοκράτες γίνονται «μαχητές». Παράλληλα, τσιμουδιά για το μακελειό […]

Εμαθα να διαβάζω τις ώρες βλέποντας καράβια. Το σπίτι της γιαγιάς μου στη Σύρο είχε, τότε, απρόσκοπτη θέα στην είσοδο του λιμανιού. Εστηνα λοιπόν καραούλι και μόλις έμπαινε, για παράδειγμα, το «Καραϊσκάκης» που ήξερα ότι φτάνει στις τρεις (είχα αποστηθίσει ονόματα καραβιών και ώρες άφιξης, λες και δούλευα στο λιμεναρχείο) κοιτούσα το μεγάλο ρολόι στον […]

Το εκλογικό κέντρο όπου ψήφιζα χθες ήταν ψιλοάδειο. Βέβαια, είχα πάει μεσημέρι, κατά τις τρεις, την ώρα του φαγητού, αλλά, όπως μου είπαν οι εκλογικοί αντιπρόσωποι, η προσέλευση ήταν από το πρωί εντυπωσιακά χαμηλή. Μιλάμε βέβαια για έναν περιφερειακό δήμο της Αττικής, χωρίς μεγάλoυς πολιτικούς σταρ και δυνατές κομματικές επιρροές, όμως και πάλι η χαμηλή […]

Πώς το είχε πει η Χάνα Αρεντ θέλοντας να προσδιορίσει το απόλυτο κακό; «Υπάρχουν εγκλήματα που ο άνθρωπος δεν μπορεί ούτε να τα τιμωρήσει ούτε να τα συγχωρήσει». Οπως το καταλαβαίνω εγώ, η κορυφαία φιλόσοφος αναφέρεται σε εγκλήματα που ξεπερνούν τα όρια της ανθρώπινης συνείδησης. Ή, όπως το λέγανε απλοϊκά οι παλιοί, που δεν τα […]

Οταν έφτασα εχθές στο εκλογικό μου τμήμα, είχα την ατυχία να το βρω άδειο. Μόνο μία κυρία που μου έδωσε τα ψηφοδέλτια και ένας νεαρός που τσέκαρε το όνομά μου στους καταλόγους. Α, και κάτι σάντουιτς καλοδιπλωμένα σε σελοφάν στη  άκρη του θρανίου – γραφείου (το αναφέρω διότι, στο σκηνικό ενός εκλογικού τμήματος, θεωρώ το […]

Εχω μεγαλώσει με τα «ιερά και τα όσια», τους θρύλους και τα τοτέμ της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου. Τη Βουγιουκλάκη και την Καρέζη, τον Δαλιανίδη και τον Δημόπουλο, τον Φλερύ που χορογραφούσε τα όνειρα των ηρώων του, τα μίνι της Λάσκαρη και τα μπικίνι της Καραγιάννη, τα τσιλιμπουρδίσματα του Βουτσά και τις κοφτές ματιές […]

Η πόλη που αγαπάμε να μισούμε Δεν είμαι Αθηναία εκ καταγωγής. Την Αθήνα όμως την αγαπάω περισσότερο από τις ιδιαίτερες πατρίδες μου. Εδώ τριγυρνάνε οι μνήμες μου, σε δρόμους και δρομάκια, σε πλατείες και μαγαζιά, σε μυρωδιές και ήχους που έρχονται από τη δεκαετία του 1960. Τότε που η πόλη έβαζε φόρτσα για να γίνει […]

Ο Ουγκώ και μια μάνα Μας αρέσει να αποκωδικοποιούμε τη ζωή με λογοτεχνικούς όρους. Και να αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους ως δραματουργικούς ήρωες, «ζυμωμένους» με τα υλικά της φαντασίας, της ευαισθησίας και της ιδεολογίας ενός συγγραφέα. Είναι βολικό και παρήγορο διότι στο λογοτεχνικό σύμπαν δεν υπάρχουν μονοδιάστατοι χαρακτήρες, δηλαδή εντελώς και μόνο καλοί ή εντελώς και […]

Ο τίτλος, στη γαλλική γλώσσα, κάνει ομοιοκαταληξία του être με το paraître, κάτι που τονίζει ακόμη περισσότερο τη διαφορά μεταξύ των δύο εννοιών. Δηλαδή, ανάμεσα στο τι είμαι και πώς φαίνομαι ή πώς θέλω να φαίνομαι – ακόμη χειρότερο, πώς νομίζω ότι φαίνομαι. Εννοιες εντελώς διαφορετικές, όσο και αν στα εγχώρια ήθη θεωρούμε ότι η […]

Χθες ήταν η Παγκόσμια Ημέρα Τρίτης Ηλικίας. Ομως για να υπάρχει «τρίτη ηλικία» θα έπρεπε να υπάρχει και πρώτη και δεύτερη. Ε, δεν υπάρχει. Απλά, είναι ένας πολιτικά ορθός όρος για τους ηλικιωμένους. Τώρα ποιοι θεωρούνται ηλικιωμένοι άλλη ιστορία. Πικρή. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει βιολογικός ή κοινωνικός ορισμός άρα και διαχωρισμός. Θεωρητικά, λένε ότι ο […]

Το βίντεο είναι σοκαριστικό. Το πηγαίνεις πίσω – μπρος για να βεβαιωθείς ότι έτσι έγινε, δεν πρόκειται για μοντάζ ούτε για κάτι που δεν καλοβλέπεις. Συνέβη στην Ιρλανδία ύστερα από επιδείξεις ενόργανης γυμναστικής στις οποίες συμμετείχαν κορίτσια όχι μεγαλύτερα από δώδεκα ετών. Παιδιά δηλαδή. Στο τέλος, κάποια κυρία βραβεύει συμβολικά όλα τα κορίτσια που συμμετείχαν […]

Ας κάνουμε ένα μικρό κουίζ. Πόσοι από εμάς θυμόμαστε ποιο θέμα βρισκόταν στην κορυφή της ειδησεογραφίας τέτοιες μέρες πριν από έναν χρόνο; Ποιο γεγονός μας είχε συνταράξει και συγκινήσει συγχρόνως; Σε ποια υπόθεση αφιέρωναν μεγάλο μέρος τα δελτία ειδήσεων; Τι ήταν αυτό για το οποίο είχε πάρει φωτιά το Διαδίκτυο με σχόλια, παρασχόλια και φωτογραφίες. […]

Τραγικός επίλογος για τη Μικαέλα και τον Φίλιπ που ήρθαν στο Πήλιο για να παντρευτούν. Το τατουάζ που έδωσε απαντήσεις

Δεν θυμάμαι πώς αρχίζει το ανέκδοτο, θυμάμαι όμως πώς τελειώνει. Με τη σύζυγο που, προκειμένου να στηρίξει τον άνδρα της που της προσφέρει τα πάντα, αποφαίνεται μεγαλοπρεπώς ότι η ερωμένη του (την οποία αποκαλεί «η δικιά μας») είναι καλύτερη από εκείνη του αντιπάλου του. Ε, κάπως έτσι διαχειρίστηκε ο ΣΥΡΙΖΑ τις προχθεσινές εσωκομματικές εκλογές του. […]

Το γράφει ο Καραγάτσης (που χθες ήταν η επέτειος του θανάτου του) στο «10», όταν αναφέρεται στον Λούση. Εναν περιθωριακό και λαθρόβιο τύπο που έλεγε τερατώδη ψέματα. Οταν πέθανε η γυναίκα του, ο Λούσης πλακώθηκε με την κουνιάδα του για την κληρονομιά, να σκοτωθούν πήγαν. Που τι ήταν δηλαδή η «κληρονομιά»; Το τίποτα. Κάτι παλιοντετζερέδια, […]