Ραγκούση Πέπη

Μα τι υπέροχο τραγούδι – αυτό από το οποίο έχω «κλέψει» σήμερα τον τίτλο. Και πόσο σουρεαλιστικό. Μπροστά όχι μόνο από την εποχή που γράφτηκε (αρχές της δεκαετίας του 1960) αλλά, γενικώς, μπροστά από τα αναμενόμενα. Το έγραψαν ο Νίκι Γιάκοβλεφ και ο Πυθαγόρας και το πρωτοτραγούδησε η Μαίρη Λω. «Βαριέμαι, βαριέμαι, βαριέμαι να σ’ αγαπώ […]

Είχα κάποτε μια φίλη. Λέω «είχα» διότι η γυναίκα «αποσύρθηκε» εδώ και είκοσι, περίπου, χρόνια. Λίγο μετά τα σαράντα, στην καλύτερη και πιο δημιουργική ηλικία της. Τότε επέστρεψε στο νησί απ’ όπου καταγόταν αλλά ακόμη και σε αυτό απομονώθηκε, σήμερα ζει σχεδόν σαν ερημίτισσα. Ο λόγος της απομόνωσής της ήταν μία απώλεια, η πιο τραγική […]

Ας δούμε ένα υποθετικό σενάριο που συγχρόνως όμως είναι και απόλυτα ρεαλιστικό. Ενας αλλοδαπός φίλος βρίσκεται στη χώρα μας τη Μεγάλη Εβδομάδα. Φυσικά και θα τον πάμε στην πομπή του Επιταφίου. Θα δει λοιπόν – αυτός, ο μη έχων ιδέα για τη χριστιανορθόδοξη παράδοση – χρυσοντυμένους ιερείς να περιφέρουν, ανάμεσα σε εξαπτέρυγα, μια «ανθοστολισμένη κατασκευή» και να […]

Στην ταινία «Οι κληρονόμοι», παραγωγής 1964, σε σκηνοθεσία Δαλιανίδη και σενάριο των Τσιφόρου – Βασιλειάδη, ο αποδημήσας ιδιοκτήτης ενός οίκου μόδας, βάζει γρίφους με τη διαθήκη του. Κληροδοτεί την επιχείρησή του σε δύο ανιψιούς του, τον διευθυντή του οίκου και μία χορεύτρια. Τρεις από αυτούς έχουν το 24% και ένας το 28%. Ποιοι θα συμφωνήσουν […]

Ανακοινώθηκε την περασμένη Παρασκευή. Και πέρασε στο ντούκου. Εντελώς όμως. Σαν να επρόκειτο για μια μικρή μεταβολή στους δείκτες του χρηματιστηρίου του Τόκιο. Ή την καλλιέργεια κάποιας ποικιλίας τετράγωνης πατάτας. Δεν τίθεται δε θέμα σύγκρισης μεταξύ του ενδιαφέροντος που έδειξε το ελληνικό κοινό για την τελετή στέψης του Κάρολου του Γ’. Μιλάμε για κολοσσιαίες διαφορές. […]

Να μιλήσουμε για γιαουρτώματα; Να μιλήσουμε. Εξάλλου, στην ποπ κουλτούρα μας υπάρχει αυτή η εμβληματική και συγχρόνως καλτ σκηνή στην ταινία του Δαλιανίδη «Νόμος 4000». Τότε που η παρέα του Κώστα Βουτσά αποφασίζει να γιαουρτώσει τον αυστηρό γυμνασιάρχη που υποδύεται ο Βασίλης Διαμαντόπουλος, αλλά ο άτυχος που, τελικά, συλλαμβάνεται είναι ο Θανάσης Παπαδόπουλος. Τον κουρεύουν […]

Πότε πρωτακούσαμε το όνομά του; Στις αρχές του Μαρτίου του 2020, τότε που ο κορωνοϊός ήταν ήδη εδώ κι εμείς, σαστισμένα ανθρωπάκια, χάναμε τις βεβαιότητές μας κάτω από την απειλή του άγνωστου και του ανεξέλεγκτου. Τότε μάθαμε για τον Σωτήρη Τσιόδρα. Θα ήταν, λέει, ο επικεφαλής της επιτροπής για την πανδημία. Εντάξει, τι θα μας […]

Τρεις, νομίζω, είναι οι βασικές αφορμές που μας κάνουν να συνειδητοποιούμε ότι μεγαλώνουμε. Η πρώτη είναι αυτό το «κόμπιασμα» του σώματος, η μετέωρη κίνηση όταν, το πρωί, σηκωνόμαστε από το κρεβάτι. Η δεύτερη, όταν παρατηρούμε τις πρώτες ρυτίδες στο πρόσωπο, τις πρώτες λευκές τρίχες στα μαλλιά των παιδιών και των ανιψιών μας, αυτών που, κάποτε, […]

Στο Φαρ Ουέστ του Διαδικτύου Και ενώ είχα «στριμώξει» το σημερινό θέμα και ήμουν έτοιμη να αρχίσω το γράψιμο, ένα τυχαίο σκρολάρισμα στο Διαδίκτυο κι έσκασε στα μούτρα μου η είδηση. Θα μπορούσε να μου είχε διαφύγει διότι δεν την είδα να αναπαράγεται και πολύ. Στην ψηφιακή πραγματικότητα που μας περικυκλώνει μπορεί να μη θεωρήθηκε […]

Τα μετράω και τα ξαναμετράω. Με τα δάχτυλά μου, σαν μικρό παιδί. Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι έχει περάσει πάνω από μισός αιώνας – πενήντα έξι χρόνια για την ακρίβεια – από την 21η Απριλίου 1967, από αυτό που όρισε το «πριν» και το «μετά» στην πρόσφατη Ιστορία μας, από εκείνο το πρωί που άκουσα τον παππού μου […]

Η αλήθεια είναι ότι μέχρι την περασμένη Δευτέρα που «έσκασε η βόμβα», είχα ψιλοξεχάσει ότι ο Αλέξης Γεωργούλης ήταν ευρωβουλευτής. Δεν μας θάμπωσε δα με το πλούσιο έργο του ή τον στιβαρό εκλογικό λόγο του κατά τη διάρκεια της θητείας του. Για να είμαι ειλικρινής, ψάχνοντας στο σάιτ του ευρωβουλευτή βρήκα καμιά τριανταπενταριά (συνολικά μέσα […]

Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο Το σημερινό κείμενο θα μπορούσε να έχει τίτλο και «Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι». Βέβαια, όταν, στη δεκαετία του 1970, είδαμε την ταινία του Μάσιμο Νταλαμάνο που βασίζεται στο μυθιστόρημα του Οσκαρ Ουάιλντ και πέσαμε ξερές από τη γοητεία του Χέλμουτ Μπέργκερ, ούτε ξέραμε ούτε φανταζόμασταν ότι το στοίχημα με την […]

Πάσχα των Ελλήνων λέμε. Ναι, αλλά ποιων Ελλήνων; Αυτή η μεγάλη θρησκευτική γιορτή που αποθεώνει τη σημειολογία του θανάτου, του πένθους και της ανάστασης, η γιορτή με τα ισχυρά τοπικά δρώμενα, ήθη και έθιμα, η απόλυτα συνδεδεμένη με την αναγέννηση της φύσης και το προανάκρουσμα του ελληνικού καλοκαιριού, αυτό που ήδη πέρασε αφήνοντας ξεβάμματα από […]

Οταν το Σάββατο 1 Απριλίου ανακοινώθηκε η υποψηφιότητα του Μιθριδάτη με τον ΣΥΡΙΖΑ, στον νότιο τομέα της Αθήνας, ήταν πολλοί αυτοί που πίστεψαν ότι επρόκειτο για πρωταπριλιάτικη φάρσα. Ο δημόσιος λόγος, έτσι όπως έχει καταγραφεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά και η καλλιτεχνική ταυτότητα του ιδρυτικού μέλος των πάλαι ποτέ Ημισκούμπριων είναι οριζοντίως, καθέτως και […]

Οταν εδώ και πάνω από τριάντα χρόνια ακούγαμε το «Τραγούδι της κουτσομπόλας» (σε μουσική Σταμάτη Κραουνάκη και στίχους Λίνας Νικολακοπούλου) από την Αννα Παναγιωτοπούλου στην παράσταση το «Εκτο πάτωμα», πιστεύαμε ότι αναφερόταν σε μια γραφικότητα που, όσο θα περνούσαν τα χρόνια, θα έμπαινε όλο και περισσότερο στο περιθώριο. Οχι βέβαια ότι υπάρχει περίπτωση να εξαλειφθεί […]

Με αφορμή την κινητοποίηση για τη συνέχιση της λειτουργίας των κινηματογράφων Ιντεάλ, Αστορ και Ιρις ξεκίνησε μια μεγάλη δημόσια συζήτηση για το πού κτυπά, τελικά, η «καρδιά» της πόλης, για τη διάσωση της αστικής μνήμης, για τον κίνδυνο να γίνει το κέντρο της Αθήνας «τουριστούπολη» και άλλα τέτοια. Που ξεκινούν από λογική βάση και, όπως […]

Ναι, το ξέρω. Αλλιώς τα λέει, στο τραγούδι, ο στίχος τη Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου. «Δεν φταις εσύ, η φαντασία μου τα φταίει». Αλλά θεωρώ ότι πρόκειται για ποιητικό σχήμα. Στην Ελλάδα, το «δεν φταις εσύ» δεν υφίσταται. Είμαστε η χώρα τού «δεν φταίω εγώ». Από τις ερωτικές και τις οικογενειακές μας σχέσεις έως τις κοινωνικές και […]

Πανικός; Απελπισία; Κακή εκτίμηση της πραγματικότητας; Κακοί συμβουλάτορες; Μήπως το κοινώς λεγόμενο παραμύθιασμα; Ή όλα αυτά μαζί; Οπως και να είναι, ποτέ δεν κατάλαβα τι είναι αυτό που κάνει τον αρχηγό ενός κόμματος να συμπεριλάβει στα ψηφοδέλτιά του έναν καλλιτέχνη. Και επειδή το «καλλιτέχνης», όσο να ‘ναι, προκαλεί κάποιους συνειρμούς, ας πούμε έναν «εκπρόσωπο της […]

Ηταν μια μανία των εφηβικών μου χρόνων. Τα αστυνομικά μυθιστορήματα της Αγκαθα Κρίστι. Σε εκείνες τις εκδόσεις Λυχνάρι με το χαρακτηριστικό κίτρινο εξώφυλλο. Το οποίο, όπως έμαθα αργότερα, μόνο τυχαίο δεν ήταν αφού υπήρχε μια παράδοση να κυκλοφορούν τα αστυνομικά με εξώφυλλο σε κίτρινο χρώμα, γι’ αυτό και στην Ιταλία τις ιστορίες μυστηρίου τις λένε […]

Αντίπαλες δυνάμεις Ο σημερινός τίτλος είναι «κλεμμένος» από ένα ποίημα του Τίτου Πατρίκιου που έγραψε μέσα στην πρώτη καραντίνα και περιλαμβάνεται στη συλλογή «Ο δρόμος και πάλι» (Κίχλη, 2020). Λέει λοιπόν ο ποιητής: «Τόση δύναμη έχει η αλήθεια / που μπορεί τελείως να νικάει / ακόμα και το πιο καλοστημένο ψέμα / Τόση δύναμη έχει […]

Πόσα χρόνια πήγα τώρα πίσω. Πολλά, πάρα πολλά. Επέστρεψα σε μια Ελλάδα που ούτε καν μπορούσε να ονειρευτεί το ευρωπαϊκό, το διεθνές της μέλλον. Σε μια χώρα απομονωμένη και «στον γύψο» λόγω χούντας. Και σε ένα παιδί του Δημοτικού (δηλαδή εμένα) που προσπαθούσε να κοιτάξει τον μεγάλο, τον έξω κόσμο από τα λιγοστά «παράθυρα» της […]

Κάποτε, όχι και πριν από πολύ καιρό δηλαδή, αναπαράγαμε τη ρήση του Βαγγέλη Βενιζέλου από μια ομιλία του τον Δεκέμβριο του 2013 περί εκτσογλανισμού της κοινωνίας και της πολιτικής στη χώρα μας. Σήμερα – και δεν εννοώ μόνο τον τελευταίο καιρό αλλά ειδικά σήμερα – αυτό μου φαίνεται πολύ λάιτ. Αλλωστε τι είναι το τσογλάνι, εκ του […]

Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου Οχι, δεν μπερδεύτηκα. Η ημέρα που τιμάται, παγκοσμίως, το θέατρο είναι η επόμενη Δευτέρα, η 27η Μαρτίου. Αλλά στην Ελλάδα, για άλλη μια φορά, υπήρξε σπουδή να γιορταστεί νωρίτερα, μη μας προκάμουν και τίποτα άλλοι. Αλλά, πρώτα απ’ όλα, να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Στο θέατρο υπάρχει μία, ας την πούμε σύμβαση μεταξύ ηθοποιών […]