Ραγκούση Πέπη

Η Μαντόνα είναι η Μαντόνα που όλοι ξέρουμε, η Like a prayer. Η Τζασίντα είναι η Αρντερν, η πρωθυπουργός της Νέας Ζηλανδίας. Τι κοινό μπορούν να έχουν αυτές οι δύο γυναίκες εκτός από το ότι αυτές τις μέρες παίζουν στα ψηλά της ειδησεογραφίας; Θα το δούμε παρακάτω. Ή, μάλλον, όχι το κοινό αλλά η διαφορά […]

Πριν από λίγες μέρες, με αφορμή την κηδεία του Πελέ, στα ελληνικά μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά και στις ψιλοκουβέντες μας, πολλοί εξέφρασαν κάτι μεταξύ αποτροπιασμού και χλεύης για τη συμπεριφορά της κόρης του και των λοιπών στενών συγγενών έξω από την εντατική και πάνω από το φέρετρό του. Επειδή έβγαζαν σέλφι και επειδή χαμογελούσαν και […]

«Κατοχή. Πάνω σε μια γυμνή και παγωμένη άσφαλτο με μοναδικό φωτισμό την ψυχρή όψη ενός φεγγαριού, προχωράμε μ’ ένα φίλο. Ενας λεπτός μα διαπεραστικός ήχος μπουζουκιού καθρεφτίζεται – λες – μες στην άσφαλτο και μας ακολουθεί βήμα προς βήμα. Ο φίλος μου προσπαθεί να μου εξηγήσει τη διάθεση φυγής και την έντονη εμμονή σ’ αυτήν τη διάθεση […]

Ηταν οι στίχοι που πριν από εξήντα, περίπου, χρόνια έδωσε, ως κατευόδιο, ο Ντίνος Χριστιανόπουλος σε έναν νεαρό από τη Θεσσαλονίκη που, με μια κιθάρα στον ώμο, έκανε ωτοστόπ σε ένα φορτηγό και έφτασε στην Αθήνα: «Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας /ποτέ δεν λένε την αλήθεια / ο κόσμος υποφέρει και πονά /κι […]

Εκανε σκοπό ζωής την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα, έναν σκοπό που μπορεί να έμεινε ανεκπλήρωτος, έως σήμερα, ωστόσο διήρκεσε μέχρι το τέλος της ζωής της

Η ταινία του Χίτσκοκ «Life boat» (ελληνικός τίτλος «Στον ίσκιο του θανάτου» ή «Ναυαγοί») διαδραματίζεται εξ ολοκλήρου μεσοπέλαγα, μέσα σε μια σωσίβια λέμβο. Και το εκπληκτικό είναι ότι ο ιδιοφυής σκηνοθέτης τη γύρισε σε ένα στούντιο, το μικρότερο μάλιστα στο Χόλιγουντ του 1944. Οταν λοιπόν ο Χίτσκοκ συζητούσε με τον συνεργάτη του που ήταν υπεύθυνος […]

Εχω ήδη χάσει τον λογαριασμό. Και μετράμε μόνο δέκα μέρες από το 2023. Και όμως, μέσα σε αυτό το δεκαήμερο έχουμε ήδη διχασθεί και πλακωθεί. Με κομματικό άξονα και δι’ ασήμαντες αφορμές. Μια για την drag queen που διάβασε παραμύθια σε νήπια, μια για την αποκάλυψη και την παραδοχή από το «Spiegel» ότι η ιστορία […]

Να λοιπόν που πιάσαμε, για άλλη μια φορά, να μιλάμε για τα Γλυπτά του Παρθενώνα. Οχι ακριβώς να μιλάμε δηλαδή, να πλακωνόμαστε αφού πρώτα έχουμε ομαδοποιηθεί και φανατιστεί για ένα θέμα που, σε κανονικές συνθήκες λαού και κοινωνίας, θα έπρεπε να μας ενώνει. Για παράδειγμα, όταν το 2014 είχε έρθει στη χώρα μας, για την […]

Δεν θυμάμαι να έχω νιώσει τόσο σπαραγμό, τέτοια απόρριψη, τόσο μεγάλη απομόνωση και τόσο έντονο το συναίσθημα της αποσυνάγωγης όπως τότε. Που δεν θυμάμαι πότε ακριβώς ήταν αλλά θυμάμαι πολύ καλά τον λόγο για τον οποίο βίωσα εκείνη τη συντριβή. Στους κινηματογράφους έπαιζαν το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» του Τζεφιρέλι, με πρωταγωνιστές την Ολίβια Χάσεϊ και […]

Και με το μίσος περνούσε ο καιρός Πώς άρχισε το 2023; Οπως ακριβώς αρχίζει η Ελληνική Γραμματεία. Που το πρώτο της έργο είναι η «Ιλιάδα» της οποίας η πρώτη φράση λέει: «Μήνιν άειδε, θεά, Πηληιάδεω Αχιλήος ουλομένην…». Που σημαίνει «Ψάλε θεά την οργή του γιου του Πηλέα, του Αχιλλέα, την καταραμένη οργή…». Μήνις λοιπόν – δηλαδή […]

Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες. Αυτές οι μέρες με τη μεγαλύτερη συμβολική διάσταση από όλες. Χθες, σήμερα, άντε και μέχρι αύριο, οι πρώτες μέρες κάθε καινούργιας χρονιάς. Με υποσχέσεις στον εαυτό μας και τους άλλους, με δεσμεύσεις, στόχους, ελπίδες και προσδοκίες. Μέρες ορόσημα που πολύ γρήγορα όμως τις «καταπίνει» η καθημερινότητα, τις ισοπεδώνει, τις εξομοιώνει με […]

Απέναντι ακριβώς από το σπίτι όπου πέρασα τα πιο «γόνιμα» παιδικά μου χρόνια υπήρχε ένα περίπτερο. Κάθε Παρασκευή πρωί, το περίπτερο αυτό ήταν για μένα το κέντρο του κόσμου. Κυκλοφορούσε το Μίκι Μάους. Αξημέρωτα, πριν φύγω για το σχολείο, με τις πιτζάμες που λέει ο λόγος και κρατώντας σφιχτά τρεις δραχμές στην παλάμη μου (τον […]

Οι αφορμές είναι πολλές και μεγεθύνονται περισσότερο από το κλίμα των ημερών. Ακόμη και η πολύ καλή έκθεση «Πολυκατοικία» στην Ελλημοαμερικανική Ενωση που καταγράφει πώς καταστάλαξε στο σημερινό αστικό μας τοπίο μία αρχιτεκτονική κατασκευή, στάθηκε η αφορμή για να ρίξω ματιές στο παρελθόν. Οι αναμνήσεις οι δικές μου αλλά και φίλων, γνωστών και διαδικτυακών κοινωνών, […]

Ας πάμε τρία χρόνια πίσω. Παραμονές εκείνων των τόσο κοντινών αλλά και τόσο μακρινών Χριστουγέννων. Για να έχουμε εικόνα, των Χριστουγέννων που ο δήμος της Αθήνας, στους πρώτους μήνες της θητείας του Κώστα Μπακογιάννη, είχε στολίσει τη λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας με φώτα που έμοιαζαν με ηλεκτρική θερμάστρα ή ψηστιέρα και κάποιοι το είχαν πάρει πολύ […]

Από σήμερα μετράμε αντίστροφα Σήμερα λοιπόν. Δέκα, περίπου, λεπτά πριν από τα μεσάνυχτα, ο ήλιος, για το βόρειο ημισφαίριο του πλανήτη μας, θα βρεθεί στο χειμερινό ηλιοστάσιο. Για να μην μπλέξουμε με αστρονομικές ορολογίες, σημαίνει ότι αύριο είναι η μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου, με διάρκεια δεκατεσσεράμισι ώρες. Αυτό σηματοδοτεί και την επίσημη έναρξη του χειμώνα. […]

Χθες «ανέβηκε» στην πλατφόρμα του Netflix το «Maestro» του Χριστόφορου Παπακαλιάτη. Είναι αυτό το μεγαλύτερο επίτευγμα της ελληνικής τηλεοπτικής μυθοπλασίας; Και βέβαια είναι αφού πρόκειται για μια πολύ ξεκάθαρη συνθήκη. Το Netflix είναι εδώ και μερικά χρόνια το μέτρο της τηλεοπτικής ποιότητας. Φιλοξενεί εξαιρετικές και πανάκριβες παραγωγές, με σημαντικούς ηθοποιούς, εμπνευσμένα θέματα και καλοδουλεμένα σενάρια. […]

Τη θυμάμαι εκείνη την ημέρα. Ισως επειδή ήμουν πολύ νέα, ίσως επειδή δεν ήμασταν ακόμη εξοικειωμένοι με τρομοκρατικές επιθέσεις τέτοιου μεγέθους, ίσως γιατί το Μινιόν και ο Κατράντζος ήταν από τα πιο γνωστά τοπόσημα της πόλης και σημεία αναφοράς της αστικής μας μυθολογίας. Οπως και να ‘χει, το πρωί της 19ης Δεκεμβρίου 1980 ξυπνήσαμε με […]

Η πρωταγωνίστρια της «Τρελής του Σαγιό» μιλάει για την κωμωδία και το δράμα, για το θέατρο που προσφέρει χαρά και για τη σημερινή κρίση

Την ιστορία με τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη την έχει καταγράψει ο Σταμάτης Σταματίου, ο εκδότης της εφημερίδας «Ακρόπολις» όπου ο μέγας Σκιαθίτης έδινε, έναντι αμοιβής, διηγήματά του προς δημοσίευση. Ηταν λοιπόν παραμονές Χριστουγέννων και ο Παπαδιαμάντης πήγε να παραδώσει ένα χριστουγεννιάτικο διήγημά του και να πληρωθεί. Να πω ότι εκείνη την εποχή, αρχές του προηγούμενου αιώνα, […]

Πειράζοντας τις λέξεις Πρωτοκυκλοφόρησε πέρυσι, όταν ο 18χρονος Ρομά Νίκος Σαμπάνης έπεσε νεκρός από σφαίρες αστυνομικών κατά τη διάρκεια καταδίωξης. Τότε είδαμε να γράφεται το σύνθημα ΔΗΚΕΟΣΙΝΗ. Και τώρα, με αφορμή τη δολοφονία του 16χρονου Κώστα Φραγκούλη, ξαναεμφανίστηκε σε πανό διαμαρτυρίας, πρωτοσέλιδα εφημερίδων και «κρεμάστηκε» σε διαδικτυακά προφίλ. Ως δείγμα συμπαράστασης στους Ρομά αφού «μιλάει» […]

Το αντίο στον Γιάννη Διακογιάννη με πήγε συνειρμικά πίσω, στις παλιές μέρες της τηλεόρασης, όταν η «Αθλητική Κυριακή» του ήταν αναφορά για όλους, ακόμη και για τους μη φίλαθλους, η εικόνα ασπρόμαυρη, η οθόνη «φουσκωτή» με στρογγυλεμένες γωνίες και οι παρουσιαστές φορούσαν ανοιχτόχρωμα σακάκια. Οι δε συσκευές ογκώδεις, τεράστιες, ενίοτε αυτόνομα «έπιπλα» με ποδαράκια και […]

Ολα για την Εύα Βολεύει και το όνομα. Διότι άλλο να σε λένε Εύα και άλλο να σε λένε Καλλιόπη. Αν δηλαδή την Καϊλή την έλεγαν Καλλιόπη, πώς, στον τίτλο του σημερινού κειμένου, θα έκανα αναφορά στην ταινία του Τζόζεφ Μάνκιεβιτς «All about Eve» με την Μπέτι Ντέιβις, που το μακρινό 1950 μάς σύστησε τη […]

Η γιαγιά μου είχε το συνήθειο να ορίζει τον χρόνο όχι με ημερομηνίες και χρονολογίες αλλά με βάση… το περιεχόμενο της ντουλάπας της και τα πηγαινέλα στη μοδίστρα της. Για παράδειγμα, στην ερώτηση «Πότε ξεμπάρκαρε οριστικά ο θείος Νικολής» η απάντηση μπορεί να ήταν «Μετά που είχα ράψει το φόρεμα με τον μελιτζανί φιόγκο». «Και […]

Αθήνα, δεκαετία του 1960. Πρέπει να πήγαινα στην Τρίτη Δημοτικού και ήμουν το πιο ευτυχισμένο κοριτσάκι της περιοχής μου διότι είχα επιλεγεί για το σκετς της 25ης Μαρτίου. Δεν θα έκανα πια το βουβό αγγελάκι όπως στα χριστουγεννιάτικα tableaux vivants των προηγούμενων χρόνων. Θα είχα ρόλο, λέμε, και τα βράδια ονειρευόμουν τι πλουμιστά ρούχα θα […]