Ραγκούση Πέπη

Ο σκληρός μήνας Δεκέμβριος Στα νεόκοπα ήθη των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, ο Δεκέμβριος είναι ο πιο πλουμιστός μήνας. Με τις γιρλάντες του, τα στολίδια του, τις μπαλίτσες του, τα ho ho ho του, κερατάκια τάρανδου, γαντάκια και πολλές, πάρα πολλές κούπες καφέ και αχνιστής σοκολάτας. Στα νεότερα χρονικά μας ωστόσο είναι ένας μήνας άγριος, σκληρός, […]

Στις 16 Σεπτεμβρίου δολοφονήθηκε στο Ιράν (στην κυριολεξία, τη σκότωσαν στο ξύλο), ύστερα από τη σύλληψή της από την Αστυνομία Ηθών, η 22χρονη Μαχσά Αμινί. Δι’ ασήμαντον αφορμήν. Για μερικές τούφες από τα όμορφα μαλλάκια της που ξέφευγαν από το χιτζάμπ της. Κι ήταν αυτή η δολοφονία η σπίθα που άναψε τη φωτιά στους δρόμους […]

Στα μέσα, περίπου, της δεκαετίας του 1970 υπήρχε στην Αθήνα μία ευρύτερη παρέα νεαρών κοριτσιών που θα μπορούσαν να αποτελούν το καστ μίας σύγχρονης τηλεοπτικής σειράς. Συνδύαζαν εντυπωσιακή εμφάνιση με ουσιαστική προσωπικότητα, μόρφωση και καλή αγωγή. Ηταν η Ελένη Φαρμάκη, η Νίνη και η Μικέλα Φιλίνη, η Αννα Ραγκούση, η Ιλεάννα Μακρή, η Μιμή Ντενίση, […]

Χθες, 1η Δεκεμβρίου, ήταν η Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS. Ή μάλλον, πιο σωστά, η Παγκόσμια Ημέρα αντιμετώπισης του AIDS και μνήμης των εκατομμυρίων θυμάτων του. Να πω την αλήθεια; Δεν το θυμήθηκα. Η ημερομηνία δεν ενεργοποίησε τα alarm όπως γινόταν επί πολλά χρόνια. Και εκείνο το κόκκινο κορδελάκι στην πάνω αριστερή γωνία της τηλεόρασης […]

Η πρώτη μου δουλειά ήταν στη δισκογραφική «Lyra» του αείμνηστου Αλέκου Πατσιφά. Και μόλις είχαν κυκλοφορήσει τότε από την εταιρεία τα «Θερινά σινεμά» του Λουκιανού Κηλαηδόνη με τη Βίκη Μοσχολιού. Το παίζαμε συνέχεια στις διαφημιστικές εκπομπές και παρίστανα – για να καμωθώ τη μεγάλη – ότι συγκινούσε και εμένα. Στην πραγματικότητα, καθόλου. Αυτή η σχέση με τα […]

Ηταν πριν από λίγα χρόνια που βρέθηκα σε μια παρέα, ανάμεσα σε έναν διανοούμενο της Αριστεράς και σε έναν πολιτικό της αστικής Δεξιάς. Η κουβέντα μας ήταν σχετική με τον Εμφύλιο γι’ αυτό και τόλμησα την ερώτηση για το ποιος γράφει τελικά την Ιστορία. Οι νικητές ή οι ηττημένοι; Γιατί αυτή η περίφημη πένα φαίνεται […]

Πρώτα απ’ όλα, να διευκρινίσω κάτι ως προς τον τίτλο. Ο χαρακτηρισμός «δικό μου» αναφέρεται στο πότε και πώς έμαθα εγώ για το Χολοντομόρ. Κι αυτή η, ας την πούμε, οικειοποίηση έχει να κάνει με το πώς με επηρέασε, το πώς διαχειρίστηκα τη μετωπική σύγκρουση με αυτήν την ιστορία. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που […]

Οι Λουδίτες του 21ου αιώνα Στις αρχές του 19ου αιώνα η Βιομηχανική Επανάσταση ήταν ήδη σε εξέλιξη. Τότε μπήκαν, επί της ουσίας, οι βάσεις του καινούργιου κόσμου, αφού θα μπορούσε να πει κανείς ότι πρόκειται, κατά κάποιον τρόπο, για ένα είδος πρακτικής εφαρμογής του Διαφωτισμού που μετέφερε το κέντρο βάρους στις επιστήμες και στον ρασιοναλισμό […]

Την περασμένη εβδομάδα, από τις 11 έως 14 Νοεμβρίου συγκεκριμένα, στο θέατρο του Κολλεγίου Αθηνών στο Ψυχικό, είχε «Θεία από το Σικάγο». Την αγαπημένη κωμωδία του Αλέκου Σακελλάριου με τη Γεωργία Βασιλειάδου στον πιο απολαυστικό, ίσως, ρόλο της καριέρας της. Επρόκειτο για μια παράσταση με ερασιτέχνες ηθοποιούς, περισσότερο ή λιγότερο γνωστούς Αθηναίους, που ανέβασε η […]

Για γάλα δεν ήταν εκείνη η παλιά διαφήμιση με το τζινγκλάκι που έλεγε «Τρέξε, τρέξε μικρούλη, γίνε άντρας μικρούλη»; Και την οποία θυμάμαι κυρίως από την παρωδία της με τον Χάρρυ Κλυνν στον ρόλο του μικρούλη που έτρεχε; Ηταν στη δεκαετία του 1980, μάλλον προς το τέλος της, και στη ζωή μας είχε ήδη μπει […]

Πού «γεννιούνται» οι λογοτεχνικοί ήρωες; Εννοώ αποκλειστικά στο μυαλό και τη φαντασία του συγγραφέα ή κάποιοι από αυτούς έχουν στοιχεία ή και το «όλον» ανθρώπων που υπήρξαν στην πραγματικότητα; Βέβαια, ακόμη και στη δεύτερη περίπτωση, ο λογοτέχνης «ντύνει» τους ήρωες και τις ηρωίδες του με χαρακτηριστικά που υποστηρίζουν το δραματουργικό τους υπόβαθρο και εξυπηρετούν την […]

Πρώτα απ’ όλα γιατί «κορίτσι» μια γυναίκα που έφυγε σε ηλικία 78 ετών; Διότι αυτό ήταν η Μίνα Αδαμάκη. Ενας άνθρωπος που δεν έχασε, μέχρι το τέλος, την «πολυτέλεια» της έκπληξής της, που δεν συμφιλιώθηκε ποτέ με τα δεδομένα. Ενίοτε, μέχρι σουρεαλισμού. Σαν να ήταν από πάντα περιχαρακωμένη στον δικό της εφηβικό και κάπως μελαγχολικό […]

Στην Ελλάδα δεν είσαι μόνο ό,τι δηλώσεις όπως έλεγε ο Τσαρούχης – ή, τέλος πάντων, όποιος το έλεγε. Είσαι και ό,τι δεν δηλώσεις. Δηλαδή, αν δεν δηλώσεις θεατής της ελληνικής τηλεόρασης, υποτίθεται ότι αυξάνεις τα ποσοστά της κουλτούρας σου. (Η οποία κουλτούρα βέβαια είναι σαν τη μαρμελάδα. Οσο πιο λίγη έχεις, τόσο πιο πολύ την απλώνεις […]

Δεν θυμάμαι πότε είχε αρχίσει να κυκλοφορεί εκείνη η ιστορία, πάντως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε γίνει ακόμη κυβέρνηση. Ντάλα οικονομική κρίση δηλαδή, την εποχή που στην Κουμουνδούρου μια ολόκληρη πτέρυγα μάς έδειχνε (στους τηλεοπτικούς «Πρωταγωνιστές») πώς «δένανε το ατσάλι» στα σχετικά νεοπαγή ακόμη τότε σόσιαλ μίντια. Ο «αστικός μύθος» λοιπόν (που δεν πρόλαβε καν να […]

Ο θάνατος μάς πάει πολύ Συνέβη πριν από λίγα χρόνια, στην πρώτη άνθηση των σόσιαλ μίντια, όταν διάφοροι και διάφορες προσπαθούσαν να δημιουργήσουν, με τις αναρτήσεις τους, ένα προφίλ που θα τους εξασφάλιζε και μια πιο χειροπιαστή επαγγελματική καριέρα (άσχετο αν οι περισσότεροι από αυτούς μείνανε μόνο στο προφίλ το οποίο, τελικά, περιόρισε την «καριέρα» […]

Είμαι λίγο πιο μεγάλη, στην ηλικία, από την ελληνική τηλεόραση. Οταν, δηλαδή, ξεκίνησε η εκπομπή προγράμματος από το Εθνικό Ιδρυμα Ραδιοφωνίας (με το αρχαιοπρεπές λογότυπο που θυμάμαι ακόμη) πήγαινα στην πρώτη Δημοτικού. Και με το που πήγα στη Δευτέρα, εγκαταστάθηκε στο σπίτι μας η συσκευή. Τη θυμάμαι. Telefunken ήταν, κανονικό έπιπλο, με ξύλινη επένδυση, «πόδια» […]

Εναλλακτικός ή εγωκεντρικός; Suis generis ή αυτοαναφορικός; Ενας πάμπλουτος αντισυστημικός ή κάποιος ο οποίος ακολουθεί πιστά τους κώδικες του αντισυστημισμού που είναι, τελικά, κι αυτός ένα σύστημα; Ο,τι κι αν είναι ο Παύλος Ευμορφίδης (ή ο κύριος Coco-Mat για να χρησιμοποιήσουμε το επιχειρηματικό του προσωνύμιο), έγινε το πρόσωπο της εβδομάδας λόγω της εντελώς κάζουαλ εμφάνισής […]

Είναι γεγονός ότι τον τελευταίο καιρό η ειδησεογραφία είναι ζοφερή και δυσώδης. Σαν να άνοιξε το καπάκι ενός βόθρου και μας πήραν από τη μύτη οι αναθυμιάσεις του. Δολοφονικές επιθέσεις δι’ ασήμαντον ή για καμία αφορμή, εγκαταλείψεις θυμάτων τροχαίων, επιθέσεις, βιασμοί και, κυρίως, κακοποιήσεις και σεξουαλική εκμετάλλευση παιδιών. Σαν δυνατή κλωτσιά στο μαλακό υπογάστριο μιας […]

Πριν από τρία χρόνια, στην επέτειο της 28ης Οκτωβρίου του 2019, ένα γκρουπ γυναικών ηθοποιών παρεισέφρησε στη μαθητική παρέλαση στη Νέα Φιλαδέλφεια και μιμήθηκε το sillywalk των Μόντι Πάιθονς. Για ποιο λόγο; Ετσι μωρέ, για τη μαγκιά της επανάστασης. Να δώσουν μια μπούφλα στο κατεστημένο, στη συντήρηση, σε ό,τι μας κρατά σε κατάσταση ανελευθερίας. Στην […]

Στα μέσα της δεκαετίας του 1980, τα κορίτσια της γενιάς μου ζούσαμε την εκλαμπρότητα της συναρπαστικής ηλικίας που έχει μπροστά το «δύο». Τότε που νομίζεις ότι τα ξέρεις όλα, αλλά ακόμα και οι πρώτες ρωγμές της παντογνωσίας σου εύκολα στοκάρονται από πανταχόθεν «προσφερόμενα υλικά». Εκείνη την εποχή, λοιπόν, στον χάρτη των ειδώλων μας ακουγόταν ακόμη […]

Στο εμβληματικό μυθιστόρημα του Κώστα Μουρσελά «Βαμμένα κόκκινα μαλλιά» (κατά τη γνώμη μου, μαζί με την «Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα» της Αλκης Ζέη και το «Κιβώτιο» του Αρη Αλεξάνδρου αποτελούν την τριάδα των καλύτερων μεταπολεμικών μυθιστορημάτων) υπάρχει ένας τριτεύων χαρακτήρας, ένας πρώην κομμουνιστής που ονειρεύεται το μέλλον και την ανάπτυξη. Και προσπαθεί να πείσει τον θείο […]

Ας σκεφτούμε μία ουτοπική κοινωνία όπου οι σκοτεινές πλευρές των ανθρώπων, τα εγκληματικά τους ένστικτα, οι διαστροφικές τους τάσεις θα ήταν άμεσα αναγνωρίσιμα. Να είχαν, ας πούμε, κάτι σαν σφραγίδα στο μέτωπο, σαν σημάδι στη μύτη, σαν σπυρί στο πηγούνι. Ακόμη καλύτερα να υπήρχε και κατηγοριοποίηση. «Σφραγίδα» στο μέτωπο σημαίνει παιδοφιλία, το σημάδι στη μύτη […]

Πριν από λίγες μέρες, ένας «φίλος» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τίμησε (σύμφωνα με τα νέα διαδικτυακά ήθη) την επέτειο του θανάτου του πατέρα του. Ανάμεσα στις δυο τρεις φωτογραφίες, την προσοχή μου τράβηξε μια από εκείνες που τραυματίζουν τη δική μου τουλάχιστον εθνική συνείδηση. Μια φωτογραφία πλήθους στην οποία δύσκολα αναγνωρίζεις πρόσωπα, καταγράφεται όμως η […]

«Δεν μου φτάνουν οι ξένες έννοιες, έχω και τις δικές μου». Αυτήν τη μνημειώδη φράση μού την έχει πει αγρότισσα από την Κω με την οποία βρέθηκα να συνταξιδεύω, πριν από λίγα χρόνια, στο καράβι. Και που, αφού με χειρουργικό τρόπο κατόρθωσε να εκμαιεύσει την «ομολογία» ότι είμαι δημοσιογράφος, με ρωτούσε πολύ διεξοδικά για τις […]

Στην ταινία του 1966 «Κατηγορώ τους ανθρώπους», σε σκηνοθεσία Ντίνου Δημόπουλου και σενάριο Νίκου Φώσκολου, ο Νίκος Κούρκουλος υποδύεται έναν φιλόδοξο εισαγγελέα που αναλαμβάνει μια πολύκροτη δίκη. Η κατηγορούμενη είναι μια νέα γυναίκα που δικάζεται για τη δολοφονία γνωστού ζωγράφου (και πλέι μπόι σύμφωνα με τη γλώσσα της εποχής). Κατά τη διάρκεια της εξέτασης των […]

Προχθές μπήκα στη διαδικασία να σβήσω από το μαγνητόφωνο του κινητού κάποιες παλιότερες συνεντεύξεις. Τυχαία πάτησα ένα κουμπί, τυχαία άκουσα ένα μικρό απόσπασμα από τη συνομιλία μου, στις αρχές του περασμένου Μαρτίου, με έναν πολύ γνωστό ηθοποιό και σκηνοθέτη. Μιλούσαμε για το έγκλημα στην Ανδραβίδα. Κάτι που φαίνεται ότι μονοπωλούσε το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης […]

Θυμάμαι πριν από πολλά χρόνια, άντε είκοσι δηλαδή, πώς αντιμετώπιζε την τηλεόραση η νέα γενιά των θεατρικών ηθοποιών που είχε αρχίσει, τότε, να συγκροτείται. Μετά βδελυγμίας τουλάχιστον. Οι διαχωριστικές γραμμές ήταν βαθιά χαραγμένες και τα «τείχη» ψηλά με σύρματα αγκαθωτά και ηλεκτροφόρα. Οι «νόμοι» καλλιτεχνικής δεοντολογίας που ίσχυαν στο Θέατρο Τέχνης επί Καρόλου Κουν και […]

Ραντεβού με την Ιστορία… Χθες ήταν η επέτειος των 41 χρόνων από τότε που το ΠΑΣΟΚ έγινε, για πρώτη φορά, κυβέρνηση. Για πολλά χρόνια, θυμόμουν αυτήν την επέτειο από την προηγούμενη ή και την προπροηγούμενη μέρα. Σαν να προετοιμαζόμουν. Τα τελευταία, τη θυμάμαι ανήμερα και μάλιστα από τις αναρτήσεις στο Διαδίκτυο. Ετσι και εφέτος. Ούτως […]

Την περασμένη εβδομάδα χρησιμοποίησα πέντε, έξι φορές ταξί. Πλην ενός, όλοι οι οδηγοί μού άνοιξαν κουβέντα για την υπόθεση του Κολωνού. Το ίδιο και ο περιπτεράς – αυτός, τουλάχιστον, ξέρει ότι είμαι δημοσιογράφος. Δύο φορές που κάθισα για καφέ και μία που πήγα σε εστιατόριο, στο διπλανό τραπέζι για το ίδιο θέμα μιλούσαν. Και στην ουρά […]