Ραγκούση Πέπη

Ούτε παχνιδάδικα ούτε βιβλιοπωλεία ούτε καν εκείνο του Πεχλιβανίδη (στην οδό Κοραή, λίγο πιο πάνω από τη Σταδίου αν θυμάμαι καλά) που είχε όλα τα Κλασικά Εικονογραφημένα. Κανένα κατάστημα δεν μου φαινόταν τόσο φαντασμαγορικό στα μικράτα μου όσο του Καλυβιώτη. Πρώτα απ’ όλα εκεί μέσα έμαθα τα χρώματα καθώς ξερογλειφόμουν μπροστά από τις κλωστές DMC […]

Της γλώσσας τα καμώματα Το ημερολόγιο των επετείων μου λέει ότι σαν σήμερα, το 1974, καθιερώθηκε η δημοτική γλώσσα στα δημοτικά σχολεία της Ελλάδας. Σε λιγότερο από ενάμισι χρόνο, συγκεκριμένα τον Ιανουάριο του 1976, ύστερα από μια πολύωρη σύσκεψη στο υπουργείο Παιδείας υπό τον, τότε, υπουργό Γεώργιο Ράλλη, λαμβάνεται η ιστορική απόφαση της χρήσης της […]

Ετσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα Το γράφει ο Μ. Καραγάτσης στην τριλογία του «Ο Κοτζάμπασης του Καστρόπυργου». «Ο Ελληνας είναι ο παράξενος αυτός άνθρωπος που με το ίδιο πάθος μπορεί να σκοτώσει και να σκοτωθεί σήμερα για ένα υψηλό ιδανικό, αύριο για ένα αλόγιστο πείσμα και μεθαύριο για ένα ευτελές συμφέρον». Θεωρώ ότι είναι μία […]

Μου φαίνεται πολύ πιο σημαντική η είδηση από τον αχταρμά των εσωκομματικών εκλογών του ΣΥΡΙΖΑ και από τις θεωρίες – κάτι σαν μαντεψιές πάνω από την κρυστάλλινη σφαίρα της αυτοαναφορικότητάς μας – που τον συνοδεύουν. Και πιο ουσιαστική. Φυσικά και πιο συγκλονιστική. Αλλά και πιο ενδεικτική για το τι βράζει, τέλος πάντων, μέσα στο καζάνι […]

Δεν το ήξερα, δεν το είχα διαβάσει ούτε το είχα ακούσει. Τυχαία έπεσα στο όνομά του, από ένα λάθος γκουγκλάρισμα συγκεκριμένα. Τάσο Μίχα τον έλεγαν και η φωτογραφία έδειχνε έναν κοτσονάτο 90άρη που απεβίωσε πριν από λίγους μήνες. Ενα «παιδί» του πολέμου, της Κατοχής και της φτώχειας που, καταμεσής του Εμφύλιου, κρατώντας σφιχτά κάτω από […]

Στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και στις αρχές του 1980, όταν βιαζόμουν να ξεμπερδεύω με την εφηβεία και να γίνω αυτό που σήμερα λέω «ενεργός πολίτης» ήταν η κυρίαρχη τάση. Να σνομπάρουμε την Ελλάδα και ότι έφερε ευδιάκριτη «ελληνική σφραγίδα». Ηταν ένα είδος απάντησης στη γραφικότητα του «Επιστροφή στις ρίζες» που, μετασχηματιζόμενο, μας ταλαιπωρούσε […]

Η γιαγιά μας η Αθήνα Παρά ένα, εκατόν ενενήντα. Τόσα χρόνια κλείνει ως πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους η «γιαγιά μας η Αθήνα» που σήμερα έχει γενέθλια. Στην πραγματικότητα επρόκειτο για ένα ρομαντικό στοίχημα που δεν ήταν πολλοί όσοι, τότε, πίστευαν ότι θα κερδηθεί. Το ρημαγμένο, γεμάτο ερείπια από τις συγκρούσεις με τους Τούρκους χωριό γύρω […]

Το θέμα είναι ότι από μία ηλικία και μετά – και εννοώ τη δική μου – η εμπειρία σου επιτρέπει να «ανοίγεις» τα πλάνα της συμπεριφοράς των ανθρώπων. Να βλέπεις δηλαδή τι υπάρχει και τι συμβαίνει αριστερά, δεξιά, πάνω, κάτω και πίσω από το απομονωμένο «κάδρο» που θέλει να σου επιβάλει κάποιος. Πώς έφτασε μέχρι […]

Εχουμε κλείσει ήδη μία εβδομάδα από τότε που, στον απόηχο από τις πυρκαγιές στον Εβρο και στο «περίμενε» του Daniel, μας ταρακούνησε το βίντεο που κατέγραψε τον τρόπο με τον οποίον έφυγε από τη ζωή ο Αντώνης. Που αμέσως έγινε ο «Αντώνης μας». Και το ταρακούνημα, δικαίως, δεν έχει ακόμη καταλαγιάσει. Δεν ξέρω αν είναι […]

Σιγά που δεν θα γινόταν. Σιγά που μια εθνική τραγωδία δεν θα μας δίχαζε αντί να μας ενώσει. Ποιους; Εμάς; Τους ανάδελφους; Που το αρχαιότερο κείμενο στη σπουδαία, πολύτιμη γλώσσα μας, η Ιλιάδα, αρχίζει με τη λέξη «μήνις», δηλαδή θυμός; Που έτσι έχουμε μάθει να εκφραζόμαστε; Που θεωρούμε την οργή μαγκιά και το μίσος πολιτική […]

Σε συνθήκες κανονικότητας, σύμφωνα με τους νόμους της πραγματικότητας δηλαδή, το μέλλον είναι άδηλο και το παρελθόν δεδομένο. Τόσο δεδομένο δηλαδή που δεν μας συγκινεί εκτός κι αν ξεμακρύνει αρκετά οπότε παράγει νοσταλγία. Τον τελευταίο καιρό, ωστόσο, όλοι φαίνεται να γνωρίζουν ακριβώς τι πρόκειται να συμβεί στο μέλλον μας, εγγύτερο και απώτερο. Διαβάζω όλο και […]

Στην πατρίδα μου τη Σύρο, τους λένε αγαθούς. Είναι εκείνα τα παιδιά που δεν μεγαλώνουν. Ακόμη και στην εμφάνιση, ψηλώνουν μεν, θεριεύουν αλλά στο πρόσωπό τους, στις εκφράσεις τους, κάποιες φορές και στις κινήσεις τους, κρατούν ακόμη το «χάραγμα» της παιδικής ηλικίας. Σαν να μη μπορούν ή να μη θέλουν να συμφιλιωθούν με την «πολλή […]

Διαβάζω αυτές τις ημέρες το καινούργιο μυθιστόρημα του Γιώργου Σκαμπαρδώνη «Ηλιος με ξιφολόγχες» (εκδόσεις Πατάκη). Πρόκειται για μια συναρπαστική «διαδρομή» στη Θεσσαλονίκη του Μεσοπολέμου που καταλήγει στο πογκρόμ και στη πυρκαγιά στο Κάμπελ. Και η οποία μου έδωσε μια ακόμη ευκαιρία για ένα ανεπίσημο γκάλοπ μεταξύ γνωστών και φίλων. Ελάχιστοι και μόνο όσοι έχουν, λόγω […]

Τη θυμάμαι εκείνη την ημέρα, σαν σήμερα πριν από 26 χρόνια. Ισως κάπως περισσότερο λόγω της επαγγελματικής μου ιδιότητας. Το τεύχος Οκτωβρίου του περιοδικού «Marie Claire» όπου δούλευα τότε, ήταν έτοιμο σχεδόν για τυπογραφείο -στα μέσα του μήνα κυκλοφορούσαν τότε τα μηνιαία περιοδικά με την ένδειξη του επόμενου. Η επικαιρότητα όμως μας επέβαλε να αλλάξουμε […]

Καινούργιο κασσελάκι μου και πού να σε κρεμάσω Πώς θα γινόταν σήμερα ένα ριμέικ της υπέροχης ταινίας «Τζένη Τζένη»; Κατ’ αρχάς, δεν θα είχε αυτήν την ανυπέρβλητη σκηνοθετική φινέτσα του Ντίνου Δημόπουλου. Και επίσης, έχω κάποιες αμφιβολίες για το αν οι σύγχρονοι κωμωδιογράφοι θα μπορούσαν να αναπαράγουν αυτό το «ακροβατικό» χιούμορ των Κώστα Πρετεντέρη και […]

Ναι, ξέρω, στην ταινία του Πάνου Κούτρα, γιγαντιαίο είναι ένα κομμάτι μουσακάς, αλλά την περασμένη εβδομάδα, στο μενού του κινηματισμού, διακινείτο ένα τάπερ με παστίτσιο. Το οποίο έβγαλε ένα ζευγάρι για να ταΐσει το παιδί του σε μπιτς μπαρ της Χαλκιδικής, αλλά ο σερβιτόρος τούς το απαγόρευσε και το ζευγάρι έκανε δριμεία καταγγελία στα social […]