Ραγκούση Πέπη

Στο αστυνομικό δράμα του Τζον Πρίσλεϊ «Ο επιθεωρητής έρχεται», η οικογενειακή γιορτή σε ένα πλουσιόσπιτο διακόπτεται από την έλευση του αστυνομικού επιθεωρητή που ερευνά την αυτοκτονία μίας νέας γυναίκας. Η συνέχεια, παλιά, καλή, δοκιμασμένη συνταγή πλοκής. Ολα τα μέλη της οικογένειας κρύβουν ένοχα μυστικά που, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, τους συνδέουν με […]

Το μυθιστόρημα της Μάργκαρετ Λάντον «Anna and the king of Siam» το γνωρίζετε; Ισως όχι. Οι περισσότεροι όμως θα έχουμε δει το μιούζικαλ που βασίζεται σε αυτό, το «Ο βασιλιάς κι εγώ» του Γουόλτερ Λανγκ με τον Γιούλ Μπρίνερ και την Ντέμπρα Κερ. Αν, πάντως, μας άρεσε, κακώς μας άρεσε. Δεν είναι πολιτικά ορθό και […]

Πειραιώτισσα δεν είμαι. Ο Πειραιάς ωστόσο αποτελούσε, παιδιόθεν, έναν μεγάλο «σταθμό» της προσωπικής μου μυθολογίας. Πρώτα απ’ όλα ήταν – και παραμένει πάντα – ο προθάλαμος της μεγάλης επιστροφής. «Επιστροφής» στις κυκλαδίτικες πατρίδες, όταν κάθε Ιούνιο σαλπάραμε για τα νησιά και επιστροφής στη βάση μου όταν, Σεπτέμβριο πια, και έχοντας βαρεθεί το καλοκαίρι, γυρίζαμε στην Αθήνα. Στην […]

«Το φώναζε η θάλασσα ότι είχαν χυθεί άνθρωποι μέσα της. Τι να κάναμε; Να καθόμαστε να την ακούμε;». Θυμάμαι τα λόγια του ψαρά στην Πάρο αν και έχουν περάσει κάμποσα χρόνια. Περίπου είκοσι. Πρέπει να ήταν το πρώτο ή το δεύτερο καλοκαίρι μετά το ναυάγιο του «Εξπρές Σάμινα», στις 26 Σεπτεμβρίου του 2000, λίγο έξω […]

Ο πρίγκιπας Μίσκιν, ο κεντρικός ήρωας στον «Ηλίθιο» του Ντοστογιέφσκι και ένας από τους πιο δημοφιλείς και αγαπητούς ήρωες της παγκόσμιας λογοτεχνίας, ισορροπεί ανάμεσα σε αυτήν τη λεπτή γραμμή που χωρίζει την καλοσύνη από την ηλιθιότητα και η οποία «μεταφράζεται» από κάποιους ως ένα είδος «αφελούς και ευλαβούς σοφίας» – ας μου συγχωρεθεί ο νεολογισμός. […]

Η οικειοποίηση των μύθων Σταρ, είδωλο, μύθος. Αυτή είναι, κατά τη γνώμη μου, η διαβάθμιση της δημοσιότητας. Ο ορισμός του σταρ – που κατά τη γνώμη μου είναι λειψός και έχει ανάγκη περαιτέρω προσδιορισμού όπως ποπ σταρ, ροκ σταρ, αντιστάρ που είναι η ανάποδη ανάγνωση της ίδιας  ιδιότητας – έχει να κάνει με το αντίκρισμα της λάμψης […]

Ερωτικός εξωτισμός Στην αρχή της ιστορίας μας εκείνη είναι λίγο μετά τα είκοσι πέντε κι εκείνος λίγο μετά τα πενήντα. Εκείνη με πατέρα Γερμανό και μητέρα Ελληνίδα, μεγαλωμένη στην πατρίδα του πατέρα της και με σπουδές στη Νέα Υόρκη, σχετικές με φωτογραφία και design. Μια νεαρή alternative κοσμοπολίτισσα, ένα κορίτσι «νέας κοπής», πανέμορφο, με ανησυχίες, […]

Τον Ζάχο Χατζηφωτίου και τον Σταμάτη Κόκοτα δεν τους συνδέει, τυπικά, κάτι, εκτός από το ότι πέθαναν με μια ημέρα διαφορά. Κι όμως, εμείς που ζήσαμε τα χρόνια της ακμής και των δύο, αντιπροσωπεύουν το ίδιο πράγμα, με διαφορετικό τρόπο ο καθένας. Ισως μάλιστα να ήταν και οι τελευταίοι εκπρόσωποι ενός απενοχοποιημένου κοσμοπολιτισμού (αν εξαιρέσουμε […]

Ο Τσόρτσιλ το έβλεπε κάπως στρατηγικά. «Η επιτυχία είναι να προχωράς από αποτυχία σε αποτυχία χωρίς να χάνεις τον ενθουσιασμό σου». Ο Μπέκετ πάλι, το έλεγε πιο ποιητικά. «Πάντα προσπάθεια. Πάντα αποτυχία. Δεν πειράζει. Προσπάθησε ξανά. Απότυχε ξανά. Απότυχε καλύτερα» είναι από τις πιο γνωστές ρήσεις του. Ενώ ο Ρόμπερτ Κένεντι πίστευε ότι μόνο αυτοί […]

Ο πλανήτης φοβάται Ενα από τα πιο πετυχημένα διεθνή πρωτοσέλιδα που αφορούν στα αποτελέσματα των εκλογών στην Ιταλία ήταν το χθεσινό της γαλλικής «Liberation». Μια φωτογραφία της Μελόνι, όχι προβοκατόρικα σκιαχτική, αλλά με μια έκφραση που, παρά το πλατύ γέλιο της ιταλίδας πολιτικού, σε κάνει να θέλεις κάπως να αλλάξεις θέση στην καρέκλα σου. Και […]

Εναν μύθο θα σας πω Η περασμένη εβδομάδα, όσον αφορά στα τηλεοπτικά προγράμματα, θα μπορούσε να περιγραφεί με μία παράφραση της γνωστής παροιμίας: «Καινούργια κοσκινάκια μου και πού να σας κρεμάσω». Βέβαια, στην προκειμένη περίπτωση, τα «κοσκινάκια» μόνο καινούργια δεν είναι. Στην πραγματικότητα είναι παμπάλαια, αρχέγονα αφού μιλάμε για μυθοπλασία. Δηλαδή, για μύθους και παραμύθια. […]

Κομμένα κατάμαυρα μαλλιά Οταν πριν από δύο ημέρες έγραφα για τον θάνατο ή μάλλον τη δολοφονία της Μαχσά Αμινί στην Τεχεράνη, οι διαδηλώσεις στο Ιράν δεν είχαν, ακόμη, πάρει τόσο μεγάλες διαστάσεις. Ή, τέλος πάντων, οι εικόνες τους δεν έφταναν στον υπόλοιπο κόσμο. Οταν όμως αυτά τα «ποτάμια της οργής» σπάζουν τα φράγματα των καθεστώτων […]

Από τους «Φοιτητές» του Ξενόπουλου… Το Εθνικό Πανεπιστήμιο Αθηνών (που ονομάστηκε και Καποδιαστριακό το 1911 προκειμένου να εισπράξει ένα μεγάλο κληροδότημα του ηπειρώτη ευεργέτη Ιωάννη Δόμπολη) ιδρύθηκε το 1837, πρωτοστεγάστηκε μάλιστα στο σπίτι του Σταμάτη Κλεάνθη, ενός εκ των αρχιτεκτόνων που σχεδίασαν, επί χάρτου, την Αθήνα. Η πρωτεύουσα ήταν ακόμη τότε ένα μεγάλο χωριό ούτε […]

Οι γυναίκες της οργής Θυμάμαι ένα εξώφυλλο της αραβικής Vogue πριν από τρία, περίπου χρόνια. Παρουσίαζε τρία πανέμορφα κορίτσια, τρεις μελαψές καλλονές. Ολες φορούσαν χιτζάμπ ή δεν ξέρω πώς ακριβώς το λένε – και ούτε προτίθεμαι να το μάθω – τέλος πάντων, μαύρη μαντίλα. Στην «ταυτότητα» της φωτογράφισης βλέπω μάλιστα ότι αναφέρονται οι οίκοι οι οποίοι υπογράφουν […]

Η βασίλισσα της μοναξιάς Με τη χθεσινή κηδεία της Ελισάβετ (επί δέκα λεπτά προσπαθώ να βρω μία λέξη που να περιγράφει πιο παραστατικά από το «κηδεία» αυτό που έγινε, αλλά νομίζω ότι δεν υπάρχει στην ελληνική γλώσσα) έκλεισε, θεωρητικά, αυτός ο δωδεκαήμερος κύκλος του θανάτου της βασίλισσας. Ενα παγκόσμιο γεγονός που καταφέραμε (όχι που θα […]

Κάποιες εικόνες είναι, με έναν τρόπο, σταμπιλαρισμένες στη συλλογική μας συνείδηση. Και μέχρι τώρα, οι μικρές εξαιρέσεις και διαφοροποιήσεις επιβεβαίωναν, απλώς, τον κανόνα. Για παράδειγμα, σε συναυλία διεθνούς τενόρου στο Ηρώδειο, ιδιαίτερα μάλιστα αν γίνεται υπό την αιγίδα φιλανθρωπικού σωματείου, ξέρεις ποιες και ποιους θα δεις. Αν όχι τα ονόματά τους, το στυλ τους. Τα […]

Ο θάνατος μας πάει πολύ Συμβαίνουν αυτά στις συγκυρίες της πραγματικότητας. Απανωτοί θάνατοι διάσημων προσώπων. Ετσι έγινε και τις τελευταίες μέρες. Μέσα σε λίγες ώρες έφυγαν από τη ζωή ο Κώστας Καζάκος, η Ειρήνη Παπά, ο Δημήτρης Παντερμαλής. (Και ο Γκοντάρ που «φώτισε» με τους προβολείς του τη νιότη μιας γενιάς.) Σε άλλες εποχές, προ […]

Τα Ελισαβετιανά Η Ελισάβετ υπήρξε μια βασίλισσα – η μόνη βασίλισσα τουλάχιστον της εποχής μας – με το επικοινωνιακό αποτύπωμα ενός ροκ σταρ. Κι αυτό προκύπτει από τον συνδυασμό της τεράστιας αναγνωρισιμότητάς της (μιλάμε για το πιο αναγνωρίσιμο άτομο στον πλανήτη) σε συνδυασμό με το γεγονός ότι δεν θέλησε ποτέ να «επανεφεύρει» τον εαυτό της. Ισως και […]

Παίζοντας με την Ιστορία Η ανάμνηση είναι μακρινή, από τα παιδικά μου χρόνια, πλην όμως σαφέστατη. Καλοκαίρι ήταν, στο χωριό του πατέρα μου, στην Πάρο. Μιλάμε για τη δεκαετία του 1970 που, ακόμη και προς το τέλος της, κάποια πράγματα παρέμεναν σαφώς διαχωρισμένα. Στη Σύρο (πατρίδα της μητέρας μου) έπαιζα αστικά – ας τα πούμε έτσι […]

Εχω αρχίσει ήδη να τρέμω, μην πω ότι κροταλίζουν και τα δόντια μου. Τα ψηφιακά και αναλογικά αστεία που διακινούνται ήδη για τον δύσκολο επερχόμενο χειμώνα ρίχνουν τις θερμοκρασίες σε επίπεδα πολύ χαμηλότερα από τα κανονικά για την εποχή. (Είναι κι αυτό το «επερχόμενος» που δίνει μια άλλη διάσταση, πιο μεγαλοπρεπή στο θέμα. Ο ταξιτζής […]

Ο σκληρός Σεπτέμβρης του ’55 Θα είναι πάνω από τριάντα χρόνια που πήγα για πρώτη φορά στην Κωνσταντινούπολη. Η οικογένεια ενός φίλου ανέλαβε να με ξεναγήσει στην πόλη και την ιστορία της. Και τότε έμαθα, πρώτη φορά, για τα Σεπτεμβριανά. Κάτι είχα ακούσει για τους διωγμούς των Ελλήνων της Πόλης αλλά κάπως αόριστα. Τα επεισόδια […]

Μετά (σχεδόν) είκοσι έτη Ή, μάλλον, δεκαοκτώ. Τόσα έχουν περάσει από εκείνον τον Αύγουστο των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα. Εκείνον τον φαραωνικό Αύγουστο (ας μου επιτραπεί ο νεολογισμός) που νομίσαμε ότι είχαμε αφήσει πίσω μας, οριστικά και αμετάκλητα, την «αγκαλιά» της Ψωροκώσταινας, τον βαλκανικό μιζεραμπιλισμό μας, μην πω και την Τουρκοκρατία – αυτά ήταν πλέον μόνο […]

Περί τουρισμού και άλλων «δαιμονίων» Φέτος, που τα ρεκόρ ως προς την προσέλευση των τουριστών σπάνε το ένα μετά το άλλο, βλέπω μια διάχυτη γκρίνια – ενίοτε και υπό τη μορφή άρθρων – για τους κινδύνους του υπερτουρισμού που θα αλλοιώσει, λένε, ακόμη και το ίδιο το τουριστικό προϊόν, ενώ συχνά αναφέρονται και τα παραδείγματα της Βενετίας […]