Ραγκούση Πέπη

Τώρα που έχει αρχίσει να κατακάθεται ο κουρνιαχτός από αυτές τις τόσο κρίσιμες γαλλικές εκλογές, το τελικό ποσοστό που πήρε η Λεπέν με προβληματίζει ακόμη περισσότερο από τότε που διαφαινόταν, έστω και αχνά, ο κίνδυνος να αναδειχθεί νικήτρια. Και τι μας λέει αυτό το ποσοστό; Οτι δύο στους τρεις Γάλλους – απ’ όπου κι αν προέρχονται […]

Αδειασε, σου λέει, η Αθήνα και τα μεγάλα αστικά κέντρα, φράκαρε και φρίκαρε η περιφέρεια. Είχα την ευκαιρία να το διαπιστώσω και η ίδια σε μια περιοχή της Πελοποννήσου όπου έχω κάνει Πάσχα κι άλλες χρονιές – και μάλιστα τις προμνημονιακές εποχές της ευμάρειας – αλλά ποτέ δεν θυμάμαι στους δρόμους του χωριού τράφικ τύπου πλατείας Συντάγματος. […]

Ηθική, προκατάληψη και manspreading Η δεκαετία του 1960 και του 1970 ήταν τα χρόνια της παιδικής ηλικίας και της εφηβείας μου. Μια εποχή μεταβατική από την «παλιά» στη «νέα» Ελλάδα, όπου άλλαζαν οι νόρμες για πολλά. Από την αισθητική έως την ηθική. Και, ίσως, η πρώτη συμπαρέσυρε τη δεύτερη – ή το αντίθετο. Οι αλλαγές ήταν […]

Εμένα, για να πω την αλήθεια μου, πιο πολύ με συγκινούν οι επιθεωρήσεις (οι παλιές, οι καλές) από τα κομματικά συνέδρια έτσι όπως, τα τελευταία χρόνια, έχουν εκπέσει από πολιτικά γεγονότα, σε συγκεντρώσεις τύπου «to know us better» που καταλήγουν σε «επιτάφιους για εχθρούς και φίλους». Κι εδώ που τα λέμε, υπήρξαν επιθεωρήσεις και επιθεωρησιακά […]

Πώς την έλεγαν εκείνη την πόλη στην Κίνα; Γουάν; Γιοχάν; Ουχάν; Ναι, Ουχάν. Που τον Ιανουάριο του ’20 (ή μήπως τον Δεκέμβριο του ’19;) μαθαίναμε ότι συνέβαιναν εκεί φοβερά και τρομερά πράγματα εξαιτίας, λέει, μιας πανδημίας. Απαγόρευαν στους ανθρώπους να βγουν από το σπίτι τους, τα βίντεο από τους δρόμους της πόλης έμοιαζαν με φωτογραφίες […]

Ασπρη – μαύρη η φωτογραφία Το έχει πει ο σπουδαίος φωτογράφος Γκάρι Γουίνογκραντ θέλοντας να δώσει έναν ορισμό της τέχνης του: «Η φωτογραφία είναι ένα παιδί που κρατά ένα καπέλο πάνω από το κεφάλι του και κανείς ποτέ δεν θα μάθει αν το βγάζει ή αν το βάζει». Που τι σημαίνει – τουλάχιστον όπως το καταλαβαίνω […]

Ουφ, είπα κι εγώ! Ηταν δυνατόν η Πέμπτη Γαλλική Δημοκρατία να καταλήξει στα χέρια της Λεπέν; Η πρώτη γυναίκα πρόεδρος της Γαλλίας να ήταν ακροδεξιά; Ιδωμεν, βέβαια, μέχρι τη μεθεπόμενη Κυριακή, αλλά τουλάχιστον περάσαμε το σοκ εκείνου του «στήθος με στήθος» που έδειχναν, προχθές, οι τελευταίες δημοσκοπήσεις και τα πρώτα exit polls. Και τα «κουκιά» […]

Αν, αυτές τις μέρες, η μισή μου καρδιά βρίσκεται γιατρέ στη Γαλλία και στις πιο κρίσιμες – όχι μόνο για την ίδια τη χώρα αλλά για όλη την Ευρώπη – εκλογές των τελευταίων δεκαετιών, η άλλη μισή στην Αγγλία βρίσκεται. Και στους Αγγλους. Οι οποίοι είναι, πάντα, απόλυτα συνεπείς με τους μύθους που τους ακολουθούν. Την έλλειψη […]

Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης μιλάει για συγκινήσεις που προέρχονται από έναν στίχο, μια συνάντηση, ένα σκονισμένο κιβώτιο σε μια αποθήκη θεάτρου, μια πέτρα σε έναν αρχαιολογικό χώρο

Η ρήση του Γκρούτσο Μαρξ είναι γνωστή, έχει γίνει πια σλόγκαν. «Αυτές είναι οι απόψεις μου και, αν δεν σας αρέσουν, έχω κι άλλες». Επί της ουσίας, είναι κάτι που το εφαρμόζουν πολλοί, ειδικά στον χώρο της πολιτικής. Αμοραλισμός; Καιροσκοπισμός; Επιθετική ουδετερότητα; Κουτοπονηριά; Ανικανότητα; Υψηλού επιπέδου διπλωματική αρετή; Από τον τρόπο εφαρμογής και τη διαχείριση […]

Παρατηρώ, σε δημοσκόπηση της Opinion Poll και στην ερώτηση για το ποιος έχει την κύρια ευθύνη για την επίθεση της Ρωσίας στην Ουκρανία (που δεν είναι, απλώς, επίθεση, είναι εισβολή, αλλά τέλος πάντων), τις απαντήσεις ανάλογα με το κόμμα που ψηφίζουν οι ερωτώμενοι. Και παρατηρώ κάποιες περίεργες – που μπορεί να μην είναι και εντελώς περίεργες […]

Ανθρώπων χέρια Είναι αυτά τα κοντινά πλάνα στα χέρια των δολοφονημένων στην Μπούτσα που εδώ και τρεις μέρες περνούν από τις οθόνες μας και κάνουν πιο έντονη την αποτύπωση της φρίκης. Περισσότερο από ολόκληρη την εικόνα του πτώματος. Πάντα εξάλλου, η λεπτομέρεια δίνει μεγαλύτερη διάσταση στο δράμα. Είναι σαν να το βλέπεις από πιο κοντά. […]

Μπούτσα όπως Δίστομο, όπως Καλάβρυτα «Ο πατέρας μου μας προέτρεψε να κατεβούμε στο κατώι, να κλειστούμε και να περιμένουμε. Κατεβήκαμε κι αμπαρωθήκαμε. Εφταναν ουρλιαχτά, άγριες κραυγές, πυροβολισμοί από τα διπλανά σπίτια. Η αγωνία άρχισε να γίνεται τρόμος. Μερικές γυναίκες κρύφτηκαν πλάι στα βαρέλια, άλλες στις γωνιές, στις λαδίκες. Βάλαμε και τον πρόσθετο σύρτη, μάνταλο στην […]

Η Τζέιν Μαρπλ είναι λογοτεχνικός χαρακτήρας, δημιούργημα της Αγκάθα Κρίστι και ο δεύτερος σε δημοφιλία ρόλος της «μεγάλης κυρίας του αστυνομικού μυθιστορήματος» μετά τον Ηρακλή Πουαρό. Συστήθηκε με το κοινό της στα τέλη της δεκαετίας του 1920 και, ως προς την εξωτερική της εμφάνιση και τους τρόπους της, έμοιαζε με απολίθωμα της βικτωριανής εποχής. Μια […]

Ανατομία ενός εγκλήματος Είναι μια υπόθεση, αυτή της Ρούλας Πισπιρίγκου, που έχει όλα όσα εξάπτουν το ενδιαφέρον, τα ένστικτα, τους αυτοματισμούς της κοινωνίας, μετασχηματίζοντάς την σε «κοινό». Το οποίο λειτουργεί όπως απέναντι σε ένα θέαμα, σε ένα θεατρικό έργο. Και συγκινείται από αυτό ακόμη και όταν γνωρίζει το τέλος. Μια μητέρα που φέρεται να έχει […]

Τι μάθαμε από την Ουκρανία Πέντε εβδομάδες σήμερα από την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία. Πέντε εβδομάδες που το θράσος ενός δικτάτορα αναμετριέται με το ήθος ενός λαού. Τριάντα πέντε ημέρες βλέπουμε στιγμιότυπα και μιλάμε για ιστορίες πολιορκίας και προσφυγιάς που νομίζαμε ότι ανήκαν οριστικά στο παρελθόν του ευρωπαϊκού μας πολιτικού πολιτισμού. (Ναι, του ευρωπαϊκού, […]

«…Μ’ ένα χαστούκι παραπάνω» Ούτε εντυπωσιακά χορευτικά ούτε τρυφερά ντουέτα ούτε σούπερ ρούχα. Αυτά είναι περασμένα μεγαλεία από μια εποχή τόσο κοντινή αλλά και, συγχρόνως, τόσο μακρινή. Από τότε δηλαδή που ο κινηματογράφος ήταν, εκτός πολλών άλλων σημαντικών, κι ένα «εργοστάσιο παραγωγής σταρ». Αυτό ήταν κάτι που τελείωσε όταν άρχισαν να αναπτύσσονται αλματωδώς οι πλατφόρμες […]

Χθες ήταν η Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου έτσι όπως θεσπίστηκε από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου το 1961. Ας τη «γιορτάσουμε» λοιπόν κι εμείς προσαρμόζοντάς την στην τρέχουσα επικαιρότητα. Με ένα είδος αφιερώματος σε έναν ρόλο του νέου ελληνικού ρεπερτορίου που εμπλουτίζεται εδώ και πάνω από μια εικοσαετία. Ας τον τοποθετήσουμε λοιπόν στο έργο των ημερών. Κάποιος […]

Πόλεμος και ειρήνη Ας το πιάσουμε από παλιά. Συγκεκριμένα από το 1823, από τότε, δηλαδή, που ο Διονύσιος Σολωμός έγραφε τους στίχους του «Υμνου εις την Ελευθερίαν» που έγινε, στη συνέχεια, ο εθνικός μας ύμνος. Τι λέει ο πρώτος στίχος; «Σε γνωρίζω από την κόψη / Του σπαθιού την τρομερή / Σε γνωρίζω από την […]

Ελληνικός φιλοπουτινισμός Ας αφήσουμε τους αριθμούς να μιλήσουν. Σύμφωνα με δημοσκόπηση της Euroskopia που διεξάχθηκε σε Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία, Γαλλία, Γερμανία και Ολλανδία και δημοσιεύτηκε την περασμένη εβδομάδα στο Politico, τρεις στους πέντε συμπολίτες μας θεωρούν απαράδεκτη την εισβολή του Πούτιν στην Ελλάδα. Δηλαδή, λίγο περισσότεροι από τους μισούς. Που σημαίνει ότι λίγοι λιγότεροι από […]

Φιέστες ολοκληρωτισμού Οταν βλέπουμε κάποια γεγονότα ή στιγμιότυπα υπό το πρίσμα της Ιστορίας, όταν, δηλαδή, μας χωρίζει από αυτά ο χρόνος και η επικαιρότητα, είμαστε πιο αποστασιοποιημένοι. Μπορεί να μας σοκάρουν, να μας διδάσκουν αλλά δεν μας προβληματίζουν ως προς τις συνέπειές τους. Ούτως ή άλλως αυτές έχουν καταγραφεί. Οταν όμως παρακολουθούμε να συντελούνται στον […]

Σε βρίσκει η ποίηση Φαντάζομαι ότι μόνο τυχαία δεν καθιερώθηκε, το 2001 και ύστερα από πρόταση του Βασίλη Βασιλικού, η σημερινή ημέρα – της αρχής της άνοιξης – ως Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης. Φαντάζομαι ότι θα ήθελαν να συμβολίσουν την «ανθοφορία» που μπορεί να φέρει η ποίηση στη ζωή του ανθρώπου, παρόλο που ο Τ.Σ. Ελιοτ, από τους […]

Ποιους ενώνει η Τέχνη; Το διαβάζουμε και το ακούμε σε όλα τα μανιφέστα και τα τσιτάτα διαμαρτυρίας για την αναστολή των παραστάσεων κρατικών ρωσικών πολιτιστικών φορέων στην Ελλάδα. Η οποία, βεβαίως, ήταν στο γράμμα και το πνεύμα μίας παγκόσμιας κίνησης αποκλεισμού όχι μόνο καλλιτεχνικών παραγωγών από τη Ρωσία αλλά και ρώσων καλλιτεχνών οι οποίοι είτε […]

Οι προτεραιότητες των ανθρώπων Στις 26 Φεβρουαρίου συμπληρώθηκαν δυο χρόνια από την επιβεβαίωση του πρώτου κρούσματος Covid-19 στην Ελλάδα – η κυρία από τη Θεσσαλονίκη που επέστρεφε από επαγγελματικό ταξίδι στην Ιταλία. Αυτή η δυσάρεστη επέτειος έπεσε Σάββατο, έτσι στη σαββατιάτικη έκδοση των «ΝΕΩΝ» έγραψα ένα σχετικό κείμενο. Μόνο που τα κείμενο του Σαββάτου πρέπει να […]

Το τέλος της Μεγάλης Ουτοπίας Ο έλληνας κινηματογραφιστής και μέγας μετρ του ντοκιμαντέρ Φώτος Λαμπρινός παρουσίασε το 2017, με ευκαιρία τα 100 χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση, τη «Μεγάλη Ουτοπία». Μία καταγραφή της πρώτης περιόδου της μέσα από σπάνια ντοκουμέντα και τον ίδιο τον Λαμπρινό, στον ρόλο του αφηγητή, να διηγείται τα γεγονότα με καθόλου […]