Ραγκούση Πέπη

Μα το σημάδι στον μηρό μου απ’ τη βατσίνα Ψηλά στον μηρό μου έχω ένα σημάδι. Μικρό, στρογγυλό σαν έγκαυμα. Το έχω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Και το έχουν όλα τα «παιδιά» της ηλικίας μου. Κάτι σαν αναγνωριστικό σήμα. Στα μικράτα μας, το συγκρίναμε. Της μιας ήταν πιο μεγάλο, του άλλου πιο […]

Πενήντα τέσσερα χρόνια μετά Ανήκω στη γενιά που η χούντα της 21ης Απριλίου 1967 μας βρήκε μικρά παιδιά και μας άφησε στην πρώιμη εφηβεία. Επί μία επταετία και σε μια πολύ κρίσιμη περίοδο για τη διαμόρφωση ενός ανθρώπου, ζήσαμε – άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο, ανάλογα με τις οικογενειακές καταβολές – ανάμεσα σε αυτά που μας έλεγαν στο […]

Χθες το βράδυ είδα ένα όνειρο. Ημουν, λέει, σε μια πλατεία. Από τις παλιές, τις αθηναϊκές, τις συνοικιακές, αυτές που δεν έχουν την αίγλη μιας Ομόνοιας ή ενός Συντάγματος. Εχουν όμως κραδασμούς ανθρώπων. Των τελευταίων ρομαντικών πιτσιρικάδων που διεκδικούν ακόμη το δικαίωμα στο παιχνίδι σε ανοιχτό χώρο, των ηλικιωμένων που μιλάνε για επικουρικές, αναδρομικά και […]

Είμαστε ό,τι αφήνουμε πίσω μας. Δεν ξέρω ποιος το έχει πει ή αν το έχει πει κάποιος, πάντως ισχύει απόλυτα. Η «ταυτότητά» μας, ένα είδος δαχτυλικού αποτυπώματος, καταγράφεται στο πέρασμά μας από κάπου. Από «παραλίες σκουπιδοτόπων», από ξενοδοχεία και ενοικιαζόμενα, από επιβατικά μέσα, από δημόσια θεάματα, από σπίτια φίλων. Είμαστε οι δεκάδες σβησμένες στην άμμο […]

Ποιος είναι ο ρόλος της αντιπολίτευσης σε όλον τον κόσμο – ή τουλάχιστον εκεί όπου η πολιτική κατάσταση επιτρέπει να υπάρχει αντιπολίτευση; Να ελέγχει την κυβέρνηση και να ασκεί κριτική στο έργο της. Ποιος είναι ο σκοπός της αντιπολίτευσης σε όλον τον κόσμο; Να κόβει ψήφους από την κυβέρνηση και να τις καρπώνεται η ίδια. Νομοτελειακά […]

Καλά μπόλια Η ατμόσφαιρα, ακόμη και η διαδικτυακή, έχει κάτι από νίκες εν καιρώ πολέμου (μήπως έτσι δεν είναι επί της ουσίας αφού αυτή η πανδημία έχει χαρακτηριστεί «πόλεμος»); Κάτι από επέλαση. Πώς λέγανε στον ελληνοϊταλικό «Πήραμε τ’ Αργυρόκαστρο», «Πήραμε την Κορυτσά»; Ε, τέτοιο κλίμα επικρατεί κάθε φορά που ανοίγει μια νέα πλατφόρμα εμβολιασμού για […]

Μήνας Απρίλιος, μέρα 14η, ώρα 11.40. Σαν σήμερα πριν από 109 χρόνια. Ο «αβύθιστος» Τιτανικός, την τέταρτη μέρα του παρθενικού του ταξιδιού, με 2.200 άτομα πλήρωμα και επιβάτες, προσκρούει σε παγόβουνο στον Ατλαντικό ωκεανό. Από εκείνη τη στιγμή αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση. Ολοκληρώνεται σε δύο ώρες και σαράντα λεπτά. Ως τις δύο το πρωί της […]

Ηταν το 2013, αν θυμάμαι καλά. Ντάλα οικονομική κρίση. Η δημοσιογραφική ιδιότητα ωστόσο έδινε τη δυνατότητα για κάποια ψευδαίσθηση πολυτέλειας. Ετσι, σε μια εποχή που μετρούσαμε τα χρήματα για ένα Σαββατοκύριακο διακοπών, βρέθηκα καλεσμένη, ως δημοσιογράφος εννοείται, από μια μεγάλη εταιρεία ποτών σε μια υπέροχη κρουαζιέρα. Μπήκαμε στο κρουαζιερόπλοιο στη Σαρδηνία κι από ‘κεί Κάννες, […]

Συμπληρώνονται τρεις μήνες από τότε που η καταγγελία της Σοφίας Μπεκατώρου άνοιξε τον ασκό του ελληνικού #metoo. Τις πρώτες μέρες «έπαιξε» στην αιχμή της ειδησεογραφίας. Και όταν η υπόθεση άρχισε να εξαντλείται, ξαναφούντωσε με επίκεντρο αυτήν τη φορά το θέατρο. Εδώ το ενδιαφέρον του κοινού ήταν μεγαλύτερο διότι είχε να κάνει με πρόσωπα που έχει […]

Και με το μίσος περνάει ο καιρός. Με αυτήν τη φράση αρχίζει το μυθιστόρημα του Μάνου Ελευθερίου «Η γυναίκα που πέθανε δύο φορές», το οποίο αναφέρεται στο (κατά τη φαντασία του συγγραφέα) «μετά» τη δολοφονία της κορυφαίας ηθοποιού Ελένης Παπαδάκη από την Οργάνωση Προστασίας Λαϊκών Αγωνιστών τον Δεκέμβριο του 1944. Τα περισσότερα χρόνια της ζωής […]

Το περιστατικό έχει καταγραφεί στα παραπολιτικά της επίσημης Ιστορίας που σημαίνει ότι και ακριβώς έτσι να μην έγιναν τα πράγματα, θα μπορούσαν να είχαν γίνει. Στις εκλογές του 1964 στις ΗΠΑ, υποψήφιος των Δημοκρατικών ήταν ο Λίντον Τζόνσον, εν ενεργεία πρόεδρος μετά τη δολοφονία του Τζον Κένεντι. Αντίπαλός του ο Ρεπουμπλικάνος Μπάρι Γκολντγουότερ. Κατά τη […]

Το ανέκδοτο είναι θεατρικό, από τη δεκαετία του 1980. Στάρλετ της επιθεώρησης επισκέφθηκε, εν όψει της θερινής σεζόν, μεγαλοπαραγωγό για… καλλιτεχνική ενημέρωση. «Κύριε Ταδέλη» τον ρώτησε ακιζόμενη και με αργόσυρτη φωνή «τι γίνεται το καλοκαίρι;». Κι εκείνος, γνωστός για το ισοπεδωτικό του χιούμορ, της απάντησε: «Τα καρπούζια». Το θυμήθηκα με αφορμή την ερώτηση που, τις […]

Τα μαγαζιά θ’ ανθίσουν και φέτος Ποια ήταν η τελευταία φορά που πήγα σε εμπορικό μαγαζί; Που μπήκα κανονικά εννοώ, όχι να παραλάβω, σχεδόν συνωμοτικά, το πακέτο στην είσοδο λες κι επρόκειτο για προκηρύξεις στα χρόνια της χούντας. Μέσα Ιανουαρίου ήταν, τότε που είχαν ανοίξει για λίγες μέρες. Και μάλιστα, για να είναι πιο ακριβής, […]

Τη θυμάμαι αυτήν τη μέρα και θα είναι από αυτές που θα θυμάμαι για πάντα. Ετσι όπως καταγράφηκε όχι μόνο από το δραματικό γεγονός που τη σημάδεψε αλλά και από τις λεπτομέρειες της δικής μου καθημερινότητας. Αυτό δεν είναι άλλωστε η ζωή; Κάνει από μόνη της ένα ξεσκαρτάρισμα και, για να περισώσει στη μνήμη μας […]

Τη νύχτα που χειροκρότησε ο κόσμος Το θυμάμαι εκείνο το βράδυ. Πρέπει να ήταν του Αγίου Δημητρίου. Μετά το γραφείο πήγα κατευθείαν σε μια ταβέρνα στα Πετράλωνα όπου ο εορτάζων φίλος είχε καλέσει μια μεγάλη παρέα. Είχα πάει, ως συνήθως, καθυστερημένη και ενώ ήμουν ακόμη με το πρώτο παϊδάκι στο χέρι, ακούστηκαν από τα γύρω […]

Στη γειτονιά μου έμενε παλαιότερα – τώρα πια είναι συγχωρεμένος – ένας απόστρατος αξιωματικός ο οποίος κάθε φορά που συνέβαινε κάτι εκτός καθημερινότητας, κρεμούσε στο μπαλκόνι τη σημαία. Δηλαδή όχι μόνο στις εθνικές γιορτές αλλά και τα Χριστούγεννα, την Πρωτοχρονιά, των Θεοφανίων, το Πάσχα, τον Δεκαπενταύγουστο, την ημέρα της ονομαστικής του γιορτής, Κωνσταντίνου και Ελένης. Επίσης, στις […]

«Θολά νερά και μίλια τέσσερα το ρέμα» Ελέχθη πριν από αρκετά χρόνια σε ένα από αυτά τα νυχτερινά μαγαζιά μετά μουσικής και ασμάτων. Στην παρέα μας ήταν και ο «καπετάνιος». Πλοιοκτήτης δηλαδή ήταν ο άνθρωπος, αλλά από αυτούς που ξεκίνησαν δουλεύοντας στα καράβια, «όργωνε» τις θάλασσες ακόμη και όταν απέκτησε περιουσία και θεωρούσε σαφώς μεγαλύτερη […]

Οι ξένοι «Ελληνες» Χθες ξημέρωσε μια υπέρλαμπρη μέρα – όπως θα έγραφαν και στα παλιά αναγνωστικά. Στην Αθήνα τουλάχιστον. Ηλιος, διαυγής ατμόσφαιρα, ελαφρύ αεράκι. Ιδανική για παρέλαση. Την οποία παρακολουθήσαμε από τον καναπέ μας. Τηλεφωνικά και διαδικτυακά μοιραστήκαμε με φίλους και γνωστούς τη συγκίνησή μας. Κάποιοι (από τα βάθη της Αριστεράς και της δεκαετίας του 1980) […]

Συμπληρώθηκε ήδη ένας χρόνος από τότε που μπήκε στη ζωή μας η αποστολή μηνύματος προκειμένου να βγούμε από το σπίτι μας. Μου το θύμισαν οι σχετικές επετειακές αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης περί «ενοικίασης σκύλου για κωδικό 6» και κάτι φωτογραφίες με καναρίνια, χελώνες και γάτες που, υποτίθεται, τις έβγαζαν βόλτα με λουράκι. Ηταν ακόμη […]

Η χθεσινή Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης θα μπορούσε να είναι μία ακόμη εθνική μας γιορτή. Οχι μόνο διότι πρόκειται για ελληνική ιδέα (του ποιητή Μιχαήλ Μήτρα που πρώτα γιορτάστηκε στην Ελλάδα το 1998 και την επόμενη χρονιά, ύστερα από εισήγηση του τότε πρεσβευτή μας στην UNESCO Βασίλη Βασιλικού, καθιερώθηκε ως Παγκόσμια Ημέρα). Ούτε ακόμη επειδή ένας […]

Είναι η δεύτερη φορά τους τελευταίους μήνες που «ανεβαίνει» στην ειδησεογραφία το θέμα του δικαιώματος των γυναικών στην άμβλωση. Τώρα, αφορμή είναι η ψήφος του ευρωβουλευτή της Νέας Δημοκρατίας Στέλιου Κυμπουρόπουλου, σε ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου σχετικό με την προστασία του παιδιού. Πριν από ένα, περίπου, χρόνο ήταν κάποιες αφίσες – στους σταθμούς του μετρό αν θυμάμαι […]

Μεταξύ πλατείας και πραγματικότητας Η πλατεία, ως λέξη αλλά και ως ό,τι αυτή σηματοδοτεί, έχει μια ιδιαίτερη βαρύτητα και μια ειδική δυναμική στη συλλογική μας συνείδηση. Αν και δεν μου πολυαρέσει η σύνδεση με το «αρχαίο πνεύμα αθάνατο» προκειμένου να εξηγήσουμε ήθη και αναφορές του παρόντος, ίσως αυτή η παράδοση να κρατά από την αρχαία […]

Από την περσινή Καθαρή Δευτέρα πέρασε ένας χρόνος και μια «αιωνιότητα», καθώς η πανδημία μας έχει οδηγήσει σε μια εποχή που το «πριν» καταρρέει και το «μετά» είναι ακόμη θολό

Σαν χθες, στις 15 Μαρτίου του 1975, πέθανε, από μυασθένεια, στο Παρίσι ο Αριστοτέλης Ωνάσης. Ηταν μόνο 69 ετών. Και ήταν σαν να είχε ζήσει πέντε, δέκα, δεκαπέντε ζωές. Ενας χρόνος από τη δική του ζωή, ολόκληρη η ζωή ενός «κανονικού» ανθρώπου. Μήπως γι’ αυτό ασκεί γοητεία και προκαλεί το ενδιαφέρον έως σήμερα; Σε μια […]

Fight or flight Είναι όρος που χρησιμοποιείται στη συμπεριφοριολογική θεωρία. Fight or flight. Δηλαδή, μάχη ή πέταγμα. Σε ελεύθερη μετάφραση, πολέμησε ή φύγε. Και είναι η φυσική αντίδραση του ανθρώπου, αλλά και όλου του ζωικού βασιλείου, όταν αισθάνεται τον κίνδυνο, όταν νιώθει ότι απειλείται. Η γάτα, για παράδειγμα, απέναντι στον έστω και αόρατο «εχθρό», παίρνει […]

Συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες Τις δυο – τρεις τελευταίες ημέρες, εν μέσω αύξησης των κρουσμάτων, αυστηριοποίησης του lockdown, metoo, καταγγελιών, Κουφοντινιάδας, πορειών, γεγονότων στη Νέα Σμύρνη, η είδηση παίζει ανάμεσα στις πρώτες. Και η είδηση είναι η συνέντευξη του πρίγκιπα Χάρι και της Μέγκαν Μαρκλ. Εντάξει, ας μην αυτομαστιγωνόμαστε. Το φαινόμενο είναι παγκόσμιο. Στο […]

Πότε ξεκίνησε αυτό με τις «κορνίζες» εν είδει δήλωσης και θέσης – πείτε το και διαδικτυακό ακτιβισμό – στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης; Σε ευρεία τουλάχιστον κλίμακα ήταν πριν από έξι χρόνια, μετά τη δολοφονική επίθεση στο «Charlie Hebdo». Εκείνο το περίφημο, το πρώτο, το «αθώο» Je suis Charlie. Μετά ήρθαν πολλά. Αλλα σοβαρά και ουσιαστικά, άλλα φαιδρά. […]

Ημέρα της Γυναίκας σήμερα και τις τελευταίες δεκαετίες, από τότε δηλαδή που η ημερομηνία αυτή καταγράφηκε στα κατάστιχα της μαζικής κουλτούρας μας, έχει τροποποιηθεί και ως προς τον συμβολισμό και ως προς τον «εορτασμό» της – τα εισαγωγικά διότι εδώ και λίγα χρόνια ακούω ότι δεν πρόκειται περί μίας «παγκόσμιας ημέρας» αλλά περί «φεμινιστικής απεργίας», απεργία […]

Ακρότητες Αρχικά, είχα βάλει για τίτλο μια φράση που πρόβαλλε τις υπερβολές και τις εκτροπές της πολιτικής ορθότητας. Δεν νομίζω όμως πως έχει θέση οτιδήποτε σχετικό με την ορθότητα (και τα παράγωγά της) στην κατάσταση που έχει διαμορφωθεί. Και που το καινούργιο της επεισόδιο είναι το θέμα που προέκυψε με τη μετάφραση των ποιημάτων της […]