Ραγκούση Πέπη

Πώς το έλεγε ο Λουκιανός Κηλαηδόνης; «Θέλω ένα βράδυ να κάνω ένα πάρτι, πάρτι από εκείνα τα παλιά / και να καλέσω σε εκείνο το πάρτι να ‘ρθουν τα πιο καλά παιδιά». Και τα «πιο καλά παιδιά» ήταν οι προσωπικοί ήρωες του αγαπημένου συνθέτη. Οπως ο Φελίνι και ο Μάρκος, ο Σαρλό και ο Καντίνσκι, […]

Η γενιά μου, εμείς δηλαδή, που – λίγο πιο νωρίς, λίγο πιο αργά – μπήκαμε στη λαμπρή δεκαετία των είκοσι χρόνων μας στα eighties, ζήσαμε μια ευτυχή συγκυρία. Μεγαλώσαμε με τις κωμωδίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου στα θερινά σινεμά. Και ενηλικιωθήκαμε με τις παραστάσεις του Ελεύθερου Θεάτρου. Μια θεατρική ομάδα που όχι μόνο άλλαξε τους όρους της […]

Θυμάμαι μία συζήτηση που είχα πριν από λίγα χρόνια με έναν γνωστό Ελληνα, εκπρόσωπο της αστικής Δεξιάς. Το θέμα μας ήταν ποιος τελικά γράφει την Ιστορία ενός τόπου. Οι νικητές όπως είναι η κοινή πεποίθηση ή οι ηττημένοι όπως έχει συμβεί σε αρκετές περιπτώσεις – και στον τόπο μας. Μου είχε κάνει εντύπωση η απάντησή του. […]

Δεν είναι θέμα κομματικής ιδεολογίας. Αλλωστε έχω την αίσθηση ότι ένα από αυτά που θα αφήσουμε πίσω μας λόγω πανδημίας – και μάλιστα σε παγκόσμιο επίπεδο – είναι οι διαχωρισμοί Αριστεράς – Δεξιάς. Ακόμη και η σαρωτική οικονομική κρίση που θα ακολουθήσει δεν νομίζω ότι θα αφήσει χώρο για την ανάπτυξη ενός νέου κύματος λαϊκισμού, τουλάχιστον όχι […]

Σχόλια δηλητηριώδη, άρθρα πύρινα, δηλώσεις μεγαλόσχημες. Για όσους τόλμησαν να αρθρώσουν την άποψη ότι ο εγκλεισμός λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού μπορεί και να είναι μια αφορμή για ενδοσκόπηση, για να βρούμε τα εσωτερικά μας μέτρα, να κάνουμε μια επαναδιαπραγμάτευση με τον εαυτό μας, με τους γύρω μας, με την έννοια της κανονικότητας, με τις […]

Είδα, πριν από λίγες μέρες, τη φωτογραφία να «περνά» στην οθόνη του υπολογιστή και του κινητού. Την προσπέρασα. Μου φάνηκε παλιά, στιγμιότυπο αρχείου. Αλλά την ξαναείδα. Ξανά και ξανά. Τελικά, ολοκαίνουργια ήταν. Οι άνθρωποι φοράνε μάσκες. Και προσποιούνται ότι κρατάνε μεταξύ τους την απόσταση των δύο μέτρων. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. (Η «αστυνομία […]

Αδικημένο επάγγελμα, να τα λέμε αυτά. Ακόμη και από τη λαϊκή στιχουργική. Ενώ, για παράδειγμα, ο Γιάννης Παπαϊωάννου είχε γράψει για «…μια ξανθιά μικρούλα που έχει μάτια έξυπνα, είναι και μοδιστρούλα» και ο Μάνος Ελευθερίου «καλύτερα να σ’ έλεγαν Μαρία και να ‘σουν ράφτρα μες στην Κοκκινιά», για τις κομμώτριες τίποτα από τραγούδι. Μόνο, στο […]

Στην κοιλάδα των Αθηνών Οταν είχα διαβάσει το μυθιστόρημα του Γιώργη Γιατρομανωλάκη «Στην κοιλάδα των Αθηνών», με είχε γοητεύσει το θέμα του. Κεντρικός ήρωας ένας φωτορεπόρτερ που μάζευε υλικό για κάποιο άλμπουμ με στιγμιότυπα από τις παρελάσεις της 25ης Μαρτίου. Στην τελευταία λήψη, ένα εκτυφλωτικό φως που έρχεται από τον Αγνωστο Στρατιώτη γίνεται αιτία να […]

Είναι σαν Πάσχα αλλά και δεν είναι. Αυτό το «σαν» που καλούμαστε όχι μόνο να διαχειριστούμε αλλά και να δημιουργήσουμε. Να το φτιάξουμε εκ του μηδενός. Χωρίς μπούσουλα, χωρίς μοντέλο εμπειρίας, χωρίς προηγούμενες αναφορές. Θυμάμαι πριν από πολλά χρόνια, για να ξεπεράσω έναν σχεδόν παγανιστικό φόβο μήπως κάνω γιορτές μόνη μου, κατέφυγα σε ένα είδος […]

Δεν ξέρω πόσοι το έχουμε συνειδητοποιήσει αλλά σε μια εβδομάδα έχουμε Πάσχα. Υπό κανονικές συνθήκες, σήμερα και αύριο (με τα μαγαζιά ανοιχτά) θα τρέχαμε για τα τελευταία ψώνια. Ανοιξιάτικα εμπριμέ φουστάνια, ανοιχτόχρωμα πουκάμισα, τα πρώτα παντελόνια chino, τα πρώτα εξώφτερνα παπούτσια. Να προλάβουμε να πάρουμε λαμπάδες και σοκολατένια αυγά για βαφτιστήρια και ανίψια, εμείς οι […]

«Η Λιούμπα έμεινε 15 μέρες καραντίνα και από αύριο θα έρθει, επιτέλους, να εγκατασταθεί στο σπίτι της μητέρας μου» μου είπε τις προάλλες η φίλη στο τηλέφωνο. Η μητέρα της, κοντά στα ενενήντα, έχει κινητικά προβλήματα και η Λιούμπα είναι η γυναίκα που τη φροντίζει. Πήγαινε καθημερινά στο σπίτι της ηλικιωμένης κυρίας – να της μαγειρέψει, […]

Προχθές το πρωί, όπως κάθε πρωί τις τελευταίες δέκα μέρες, ξύπνησα, πλύθηκα, χτενίστηκα, έβγαλα τη φόρμα ύπνου, έβαλα μια άλλη φόρμα ύπνου, έβγαλα τις παντόφλες, έβαλα άλλες παντόφλες και «βγήκα» στο σαλόνι να πιω τον καφέ μου. Ολα στο σπίτι ήταν όπως πάντα. Αν «με έβλεπα» έτσι πριν από ένα μήνα, θα υπέθετα ότι θα […]

Δύσκολοι καιροί για δημοσιογράφους Συγχωρήστε μου την προσωπική αναφορά – αν και αναρωτιέμαι ποια είναι τα στεγανά του «προσωπικού» όταν κοινός παρονομαστής μας είναι πλέον η ηλεκτρονική πρόσληψη αυτού που λέμε «ζην». Οταν, η ζωή εκτυλίσσεται αποκλειστικά σε παντός είδους οθόνες και ακουστικά τηλεφώνου. Και όταν ο καθένας, όπως ξέρει και μπορεί (ή δεν μπορεί), […]

Μαθήματα πολέμου Πόλεμος; Μήπως έχω ζήσει πόλεμο για να ξέρω πώς είναι; Πρόκειται άλλωστε για εμπειρία που επηρεάζει τόσο ριζικά τον ψυχισμό ώστε είναι δύσκολο να μεταφερθεί περιγραφικά. Από την άποψη των συνθηκών της καθημερινότητας, η ανατροπή τους είναι, σίγουρα, «πολεμικά» ακραία. Με επιπλέον, την ανάγκη της απομόνωσης που μας στερεί την παρηγορητική δύναμη της […]

Πώς το έλεγε, σε ανύποπτους καιρούς, εκείνο το τραγούδι ο Λουκιανός Κηλαηδόνης; «Θα κάτσω σπίτι, θ’ αράξω σπίτι / λοιπόν απόψε δεν πρόκειται να βγω / Θα κάτσω σπίτι, θ’ αράξω σπίτι / κι άμα πεινάσω τηγανίζω καν’ αυγό». Αυτό ακριβώς. Ο,τι ονειρευόμασταν τρέχοντας να προλάβουμε τις ώρες που δεν έφταναν, θα εγκατασταθεί στα τετραγωνικά […]

Κυρίες και κύριοι, σας καλωσορίζουμε στη νεοελληνική επιθεώρηση «Ραντεβού με την υστερία vol. 2» – το vol. 1 είχε ανεβεί το 1983 στο θέατρο Μινώα από την Ελεύθερη Σκηνή. Κέφι, χορός, τραγούδι, αυτοεκπληρούμενες προφητείες, συνωμοσιολογίες, μπαλέτα, ταχυδακτυλουργοί, δέκα κρίκοι ένα τάληρο και ο ψεκασμός δωρεάν. Γιατί η χώρα μας, εδώ και χρόνια, κινείται σε δύο τροχιές. […]

Κράσαρε η ειδησεογραφία το Σαββατοκύριακο. Οχι μόνο από γεγονότα, αλλά κυρίως από την «κατανάλωσή» τους. Καθείς και η γνώμη του, η γνωμάτευσή του, η αποψάρα του, η εκτίμησή του, η συμβουλή του, η προτροπή του, η αποκλειστική πληροφορία του. Μέσα από τον ορυμαγδό έμεινα στην απάντηση του προπονητή της Λίβερπουλ Γιούργκεν Κλοπ όταν τον ρώτησαν […]

Ημέρα της γυναίκας αύριο. Και σκεφτόμουν τι σχετικό θα μπορούσα να γράψω σε μια εποχή που το γυναικείο κίνημα φαίνεται να έχει εκτροχιαστεί, να έχει μεταλλαχθεί σε μετερίζι μίσους. Για τις παρεκτροπές του #MeToo που, σε κάποιες περιπτώσεις, εκδηλώνεται ως ένα είδος νεομακαρθισμού; Για την υστερία του «Ο βιαστής είσαι εσύ» που στοχοποιεί σύσσωμο το […]

Πριν από λίγες μέρες επρόκειτο να διεκπεραιώσω μια υπόθεσή μου σε δημόσιο οργανισμό. Απλή υπόθεση και προς όφελός μου αφού διεκδικούσα ένα ποσόν το οποίο δικαιούμουν. Ωστόσο είχα ένα άγχος. Θεωρητικά, αδικαιολόγητο. Ούτε χρωστούσα, ούτε είχα παρανομήσει σε κάτι, ούτε είχα κάτι να κρύψω. Η ταλαιπωρία και η ασυνεννοησία που υπέθετα ότι θα αντιμετωπίσω ήταν […]