Ραγκούση Πέπη

Δεν είναι η πρώτη φορά και ούτε βέβαια θα είναι η τελευταία που μία ομάδα ανθρώπων, εμφορούμενη από θρησκευτική, κοινωνική, τοπικιστική ή όποιου άλλου είδους αγανάκτηση, διακόπτει μια θεατρική παράσταση ή παρεμβαίνει σε ένα καλλιτεχνικό δρώμενο. Στο προχθεσινό μάλιστα επεισόδιο στο ΚΘΒΕ η κατάσταση δεν ξέφυγε εντελώς, όπως για παράδειγμα πριν από λίγα χρόνια στο […]

Μετά την αθώωσή της ανέκτησε το όνομά της. Δεν είναι πλέον «το 19χρονο μοντέλο που συνελήφθη στο Χονγκ Κονγκ». Είναι η Ειρήνη Μελισσαροπούλου από τη Μυτιλήνη που θα μπορούσε να είναι το παιδί όλων μας. «Οχι, δικό μου παιδί δεν θα μπορούσε να είναι. Εγώ θα μεγάλωνα το παιδί μου με αρχές» είναι σαν να […]

Τι είναι αυτό που συντονίζει τη συγκίνηση και το ενδιαφέρον μας όταν συμβαίνει μια αεροπορική τραγωδία; Τι είδους αυτοματισμός μάς καθηλώνει στο άκουσμα ενός τέτοιου δυστυχήματος ακόμη και αν έχει συμβεί στην άλλη άκρη του πλανήτη; Με έχει απασχολήσει επανειλημμένα αυτό το θέμα ίσως και λόγω της νοσηρής – όπως τη χαρακτηρίζουν οι φίλοι μου – εμμονής […]

Παραφράζοντας το εφηβικό μυθιστόρημα του Αλέξανδρου Δουμά («Μετά είκοσι έτη») δεν μπορεί κάποιος να μην αναγνωρίσει ότι ο Τιμ Μπέρνερς μας επιφύλασσε το πιο συναρπαστικό «παραμύθι» των τελευταίων αιώνων. Τόσο εκτός των μέχρι τότε δεδομένων ώστε, στην αρχή, να μοιάζει γοητευτικά φανταστικό. Και τόσο σαρωτικό, στη συνέχεια, ώστε να είμαστε πλέον υποχρεωμένοι να διαχειριστούμε την […]

Είκοσι πέντε χρόνια συμπληρώθηκαν προχθές από τότε που έφυγε η Μελίνα Μερκούρη. Είκοσι πέντε χρόνια απούσα αλλά ωσεί παρούσα. Μια «παρουσία» που συντηρείται από την έλλειψή της. Οι φωτογραφίες της που πλημμύρισαν το Διαδίκτυο με αφορμή αυτήν την επέτειο – τόσο «σύγχρονες» κι ας τραβήχτηκαν πριν από σαράντα ή πενήντα χρόνια – ήταν απλώς η αφορμή ώστε […]

Είναι μια αλήθεια που δεν χαϊδεύει αυτιά αλλά με την οποία έρχομαι αντιμέτωπη κάθε φορά που πρόκειται να γράψω για θέματα που έχουν να κάνουν με τη Δικαιοσύνη. Τότε που μιλάω διεξοδικά με συναδέλφους του σχετικού ρεπορτάζ ή φίλους δικηγόρους. Οτι άλλο η νομοθεσία της χώρας και άλλο το θυμικό του λαού. Και, κυρίως, ότι […]

Είναι η δεύτερη φορά, μέσα σε λίγες ημέρες, που το υπουργείο Πολιτισμού βρίσκεται σε θέση απολογίας έστω και για τους λάθους λόγους. Η πρώτη ήταν για το πολυώροφο ξενοδοχείο μπροστά από την Ακρόπολη που δεν φαντάζομαι ότι υπάρχει περίπτωση να άρχισε η ανέγερσή του χωρίς να έχουν προηγουμένως εκδοθεί οι απαιτούμενες άδειες. Εκ των υστέρων […]

Ηταν 14 Ιουλίου 1992. Τα γραφεία του περιοδικού «Ταχυδρόμος» όπου δούλευα τότε, βρίσκονταν στην οδό Κορνάρου, έναν μικρό δρόμο που ένωνε την Καραγεώργη Σερβίας με την Ερμού. Λίγο πιο πάνω, κοντά στο υπουργείο Οικονομικών, είχε ανοίξει ένα καινούργιο σαντουιτσάδικο όπου, εκείνο το απόγευμα, πηγαίναμε με έναν συνάδελφο για καφέδες και σάντουιτς. Περπατούσαμε ήδη στην Καραγεώργη […]

Ο Γιώργος Αγγελόπουλος, που τον μάθαμε ως Ντάνο, έπαιξε κάποια στιγμή πριν από ενάμιση χρόνο να είναι ο πιο διάσημος Ελληνας έστω και γι’ αυτά τα δεκαπέντε λεπτά δημοσιότητας που μας επιδίκασε ο Γουόρχολ. Πάντως γεγονός είναι ότι το καλοκαίρι του 2017, τετράχρονα πιτσιρίκια στις παραλίες πλακώνονταν για το ποιος είναι ο Ντάνος. (Εντάξει, μπορεί να […]

Στο θεατρικό έργο του Αλεξέι Αρμπούζοφ «Καημένε μου Μάρικ», ο ήρωας λέει σε κάποιο σημείο ότι δεν είναι αργά να αλλάξει κάποιος τη ζωή του ακόμη και μισή ώρα πριν πεθάνει. Οταν το είχα πρωτακούσει, σε εφηβική ηλικία, μου άρεσε μεν ως τσιτάτο αλλά, μεταξύ μας, το θεωρούσα σοφιστεία. «Ποια ζωή να αλλάξεις στα τελειώματά […]

Τα πειραματικά σχολεία – τα μόνα δημόσια όπου αξιολογούνται οι καθηγητές γι’ αυτό και έχουν τους καλύτερους – βρίσκονται στον «αέρα», όπως διαβάζω στο ρεπορτάζ της Μάρνυς Παπαματθαίου. Αποτέλεσμα ενός παραλογισμού που ακροβατεί πάνω στο τεντωμένο σχοινί της ιδεοληψίας εναντίον της αριστείας και στη διαστρεβλωμένη άποψη που έχουν στα σωματεία των εκπαιδευτικών για την αξιολόγηση των μελών […]

Είναι, κατά κάποιον τρόπο, αμήχανο αλλά συγχρόνως και παράξενα γοητευτικό να γράφεις σε μια εφημερίδα για πρωτοσέλιδα εφημερίδων που κυκλοφόρησαν πριν από δύο, σχεδόν, αιώνες. Εμείς που κάνουμε πολλά χρόνια αυτή τη δουλειά, έχουμε εθιστεί στην έννοια του «εφήμερου», λέξη που έχει την ίδια ετυμολογική ρίζα με την εφημερίδα. Αυτό που σήμερα είναι νέο, αύριο […]

Από μυθιστόρημα αμερικανού συγγραφέα της pulp fiction λοιπόν αντλεί την έμπνευσή του για το σενάριο της νέας του ταινίας ο Γιώργος Λάνθιμος. Εκ του pulpe που σημαίνει πολτός. Και σε ελεύθερη μετάφραση, από ευκολοδιάβαστα μυθιστορήματα έως παραφιλολογία. Μια ακόμη ταμπέλα ή επί της ουσίας διαχωρισμός; Και τι σημαίνει «ευκολοδιάβαστο μυθιστόρημα»; Οπωσδήποτε κακό; Ενώ το δυσκολοδιάβαστο […]

Πώς ήταν εκείνο το τραγούδι του Μουζάκη – «τραγούδι της ταβέρνας», διότι έχει υπάρξει και αυτή η υποκατηγορία στην ελληνική δισκογραφία; «Ομορφη που ήτανε η παλιοπαρέα μας, με τα καυγαδάκια μας και με τα ωραία μας, καλαμπούρι, αλητεία, κατοστάρι, κανταδίτσα στο κορίτσι με φεγγάρι, τσακωμοί και φασαρίες κάπου κάπου και τα βράδια ραντεβού στου Φιλοπάππου». Ο,τι […]

«Εξυπνη κινητικότητα», «εναλλακτική μετακίνηση» και άλλοι σύγχρονοι όροι για την αναβάθμιση ενός αγαπημένου παιδικού παιχνιδιού σε μέσον μεταφοράς στις σύγχρονες μεγαλουπόλεις. Και πέρα από αυτό, μια νέα κουλτούρα που αρχίζει από τον τρόπο που μετακινούμαστε για να ξεβάψει ακόμη και στις πολιτικές επιλογές μας. Μιλάμε βέβαια για την Ελλάδα και ειδικά την Αθήνα – αν και […]

Είδα προχθές τη θεατρική μεταφορά του μυθιστορήματος της Μαρίας Ιορδανίδου «Λωξάντρα» σε διασκευή του Ακη Δήμου και σκηνοθεσία του Σωτήρη Χατζάκη. Σε κάποια σκηνή, η πληθωρική Πολίτισσα που υποδύεται η Ελένη Κοκκίδου, συναντά, στην Αθήνα πια, τον τούρκο πρόξενο. Ξεχνιέται όμως και του μιλάει σαν να είναι συμπατριώτης της. Του λέει για θαύματα και εκκλησιές. […]

Με τις πρώτες μνήμες μου να με γυρίζουν στη δεκαετία του 1960, μεγαλωμένη στην Αθήνα αλλά με γονείς από δύο νησιά του Αιγαίου όπου περνούσαμε απαρεγκλίτως όλες τις ημέρες των σχολικών διακοπών, ξέρω καλά τα κλισέ εκείνης της εποχής για τα «επαρχιωτάκια». Που φαντάζομαι ότι θα ίσχυαν ακόμη πιο έντονα για τους μικρούς ακρίτες. Παιδιά […]

Η λέξη άρχισε να πρωτοεμφανίζεται στο καθημερινό μας λεξιλόγιο αφότου  η οικονομική κρίση σάρωσε τα έως τότε δεδομένα της καθημερινότητάς μας. Ορος μάλλον αδόκιμος, άλλωστε και ο Γιώργος Μπαμπινιώτης περίμενε να δει αν θα καθιερωθεί ώστε να τη συμπεριλάβει για πρώτη φορά στην επόμενη έκδοση του λεξικού του. Μιλάω για την ενσυναίσθηση, μία όχι και […]

Το ξέρω το σπίτι που κατέρρευσε την περασμένη Κυριακή στο Γκάζι. Και το άλλο που έπεσε δύο μέρες αργότερα στην Πνύκα. Κι εσείς τα ξέρετε. Είναι τα «σπίτια» που πρωτοχαράξαμε στις παιδικές μας ζωγραφιές. Ενα τετράγωνο, μια πόρτα στη μέση και δύο παράθυρα αριστερά και δεξιά. Και ένα «Δ» για στέγη. Οταν τα χεράκια μας σήκωναν […]

Η περίπτωση του εκπαιδευτικού Νίκου Γαλάνη είναι μια ευκαιρία να αναδειχθεί για άλλη μια φορά (που, σε αυτήν την περίπτωση, ποτέ δεν είναι περιττή) η σχέση δάσκαλου και μαθητή. Μια πυρηνική σχέση, η πιο σημαντική, κατά τη γνώμη μου, έπειτα από αυτήν με τους γονείς, στη ζωή ενός ανθρώπου. Προσωπικά, είχα την ευλογία της ζωής […]

Σε μία εποχή που κάτι «παραμυθάκια» τόσα δα διεκδικούν διαστάσεις μύθου, η συνέντευξη και γενικά οι αναμνήσεις του Ιθαν Ράσελ, εκτός από συναρπαστικές, είναι και ένας επαναπροσδιορισμός των αληθινών μεγεθών – για να μην ξεχνιόμαστε. Το λέει και ο ίδιος όταν επισημαίνει ότι δεν τον ενδιέφεραν οι πόζες και τα στημένα πλάνα από εκείνη την εποχή. […]

Το είπε ο Τίτος Πατρίκιος σε συνέντευξή του στα «ΝΕΑ» πριν από λίγες μέρες. «Την Ιστορία και το παρελθόν το εργαλειοποιούν όσοι θέλουν να δικαιολογήσουν πράξεις του παρόντος». Και το θυμήθηκα με αφορμή τη δήλωση της Ελμα Τατάρατζιτς στον Γιάννη Ζουμπουλάκη ότι κανείς, δηλαδή, δεν έχει το δικαίωμα να μονοπωλεί την Ιστορία. Το έχει πει, […]

Τελευταία νιώθω ότι κάπου, σε ένα παράλληλο σύμπαν, μπορεί και στο Αλφα του Κενταύρου ή αριστερά, όπως μπαίνουμε στην Ανδρομέδα, κάποιος τύπος που δεν είναι καθόλου εντάξει έχει χακάρει τους κωδικούς της λογικής, της αισθητικής και της ανεκτικότητάς μας. Δεν εξηγείται αλλιώς αυτό που συμβαίνει με την κουμποραφή μας (όπου κουμποραφή, στη γλώσσα των παλιών […]