Ραγκούση Πέπη

Αν ζούσε, λένε, αυτές τις μέρες θα γινόταν ενενήντα ετών. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη που πέθανε σαν σήμερα, το 1996, τρεις μέρες μετά τα γενέθλιά της. Αντε καλέ που θα ενενηντάριζε. Ναι, μπορεί να έσβηνε μία τούρτα με ένα κεράκι – ερωτηματικό, να ήταν κοινό μυστικό τα πόσα έκλεινε, αλλά έχω την εντύπωση ότι θα έκανε […]

Τι καλοκαίρι των επετείων κι αυτό. Των «στρογγυλών», των επίσημων. Αυτών που προσφέρονται για άρθρα, αναλύσεις, αφιερώματα, εκδηλώσεις. Πενήντα χρόνια από την εισβολή στην Κύπρο, πενήντα από τη Μεταπολίτευση, είκοσι από τους Ολυμπιακούς της Αθήνας, άλλα τόσα από την κατάκτηση του Euro. Δηλαδή πέρυσι που ήταν σαράντα εννέα ή δεκαεννιά, είχε καμιά διαφορά; Ναι, ναι, […]

Είναι κάποια πράγματα που δεν μπορείς να τα φαντασθείς όσο ζωηρή (ή νοσηρή) φαντασία κι αν έχεις. Η πραγματικότητα αποδεικνύεται πολύ πιο ευφάνταστη, ενίοτε δε και πιο σαδιστική και προβοκατόρισσα. Για παράδειγμα, αν πριν από έναν χρόνο μάς περιέγραφε κάποιος αυτό που συμβαίνει σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ, θα τον παίρναμε στο ψιλό. Θα του λέγαμε «Καλό […]

Η σημαία είναι η αφορμή. Εξαιρετική αφορμή μάλιστα, αφού πρόκειται για το ύψιστο σύμβολο. Ελα όμως που αυτό το κομμάτι ύφασμα, το οποίο για άλλους σημαίνει τα πάντα ενώ για κάποιους μπορεί να μη σημαίνει και τίποτα, πέραν του συμβολισμού της, δεν μπορεί να τα καλύψει όλα, να τυλίξει τα πάντα μέσα στο κλέος της, […]

Μεγάλωσα στην εποχή της μυθοποίησης του τουρισμού στην Ελλάδα. Οι αφίσες του ΕΟΤ είχαν έντονα, «ψεύτικα» χρώματα και αναπαρήγαν το μήνυμα των τριών «S»: sun, sea, sand. Ή syrtaki, souvlaki, sex. Ή οποιαδήποτε «τρίλιζα» μπορεί να φανταστεί, να επιθυμήσει ή να στοχεύσει ο καθένας με αυτές τις έξι λέξεις. Οι δε τουρίστες αντιπροσώπευαν τις νέες, […]

Το έγραφα πριν από ακριβώς μία εβδομάδα σε τούτη τη στήλη. Οτι η Γαλλία, η χώρα της σύγχρονης δημοκρατίας και των κινημάτων, δεν θα «τελειώσει» στην «αγκαλιά – κεφαλοκλείδωμα» της Ακροδεξιάς. Οτι η Ευρώπη δεν ξεχνά τόσο εύκολα τι πλήρωσε στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και τα αποτελέσματα της Κυριακής αυτό απέδειξαν. Συν κάποια παρελκόμενα που […]

Την περασμένη Παρασκευή, με αφορμή την επέτειο του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου, έγραφα για το πόσο κοντινή μάς φαίνεται η χρονική απόσταση από γεγονότα που ζήσαμε σε σχέση με αυτά που δεν έχουμε ζήσει. Ανέφερα συγκεκριμένα ότι από το 1967 έως σήμερα έχουν περάσει 56 χρόνια, όσα δηλαδή και από το «προϊστορικό» 1911 έως το […]

«Γιατί το είπες έτσι;». «Και γιατί να μην το πω έτσι;». «Για να το πεις αλλιώς». «Και γιατί να το πω αλλιώς;». «Για να μην το πεις έτσι». Μοιάζει κάπως με παιδικό παιχνίδι αλλά είναι σημείο των καιρών σε ό,τι αφορά όχι μόνο τον δημόσιο αλλά και τον προσωπικό λόγο. Σημασία δεν έχει τι λες […]

Φέτος είναι η χρονιά των «στρογγυλών» επετείων. Οχι ότι σημαίνει αυτό κάτι ως προς καθαυτό το γεγονός, αλλά μας δίνει μια αφορμή να αναλογιστούμε τι συνέβη, τι μεσολάβησε από τότε έως τώρα, να κάνουμε συγκρίσεις. Εχουμε λοιπόν τα πενήντα χρόνια από τη Μεταπολίτευση, τα είκοσι από τους Ολυμπιακούς της Αθήνας αλλά και από εκείνη την […]

Ο κόσμος δεν τελειώνει με έναν κρότο αλλά με έναν λυγμό. Ετσι γράφει ο Τ.Σ. Ελιοτ στην «Ερημη Χώρα». Και όχι μόνο ο κόσμος. Τα πάντα. Οι σχέσεις, οι ιδεολογίες, οι ελπίδες, οι βεβαιότητες, ό,τι είναι να τελειώσει τέλος πάντων. Και δεν τελειώνουν όταν όλοι νομίζουν πως πέφτει η αυλαία. Το πραγματικό τέλος συντελείται αργότερα, […]

Από τη μέρα που γεννήθηκε γνώρισε μόνο τη σκληρή πλευρά της ζωής. Μάλλον πιο σωστό θα ήταν να έλεγα ότι γεννήθηκε σε έναν σκληρό κόσμο. Τριών χρονών ήταν, ίσα που μιλούσε, όταν έγιναν καταγγελίες για έντονη παραμέληση ανηλίκου και καταλαβαίνουμε πολύ καλά τι σημαίνει κάτι τέτοιο. Αυτός ήταν το ανήλικο. Ενα παιδί που μεγάλωνε κατά […]

Ο Κάρλο Γκολντόνι παρουσίασε για πρώτη φορά την «Τριλογία του παραθερισμού» το 1761. Και στα τρία έργα («Η μανία για τον παραθερισμό», «Οι περιπέτειες του παραθερισμού», «Η επιστροφή από τον παραθερισμό») που, πλέον, αποτελούν τις τρεις πράξεις μιας ενιαίας παράστασης, αναδύεται από τον ευρηματικό δραματουργό η επιθυμία για επίδειξη μιας τάξης για την οποία η […]

Πρώτα απ’ όλα το να γίνεται, επί πέντε ημέρες, θέμα συζήτησης και αντιπαράθεσης, στα σόσιαλ μίντια, ο Μ. Καραγάτσης, τα γραπτά του, οι ιδέες του, η κοσμοθεωρία του είναι κάτι καλό. Και επειδή γνωρίζω ότι ο «προβολέας» σε αυτά τα μέσα πέφτει, κυρίως, σε διάφορους μικρόκοσμους, το να φωτίσει – έστω και πρόσκαιρα, έστω και […]