Ραγκούση Πέπη

«Βιασμός». Αυτή τη λέξη χρησιμοποίησε πριν από χρόνια μία φίλη μου αναφερόμενη στην εισβολή διαρρηκτών στο σπίτι της. Και μου είχε κάνει εντύπωση διότι είχε ζήσει την εμπειρία του βιασμού και ήξερα καλά πόσο την είχε τραυματίσει. Στην προκειμένη μάλιστα περίπτωση οι ληστές δεν είχαν κλέψει αντικείμενα μεγάλης αξίας διότι, απλά, δεν υπήρχαν στο διαμέρισμά […]

Τι μου έμαθε η κρίση – οικονομική, πολιτική και πολιτισμική; Οτι την παρακμή δεν την αναγνωρίζουμε παρά μόνο όταν έχει ολοκληρωθεί. Τα πρώτα σημάδια της τα εκτιμάμε ως παρεκτροπές. Οσο αυτά πυκνώνουν, τα απομονώνουμε και τα καταγγέλλουμε, δημιουργώντας έτσι την εντύπωση, αλλά και την παραμυθία στον εαυτό μας, ότι πρόκειται περί εξαιρέσεων. Και σιγά σιγά βουλιάζουμε […]

Πότε πρωτοδιαβάσαμε (εμείς, το μεγάλο κοινό, όχι οι ειδικοί περί τη λογοτεχνία) Μπρικνέρ στην Ελλάδα; Το 1990 κυκλοφόρησαν τα «Μαύρα φεγγάρια του έρωτα» και σχεδόν ταυτόχρονα το «Ποιος από τους δυο μας επινόησε τον άλλον;». Τα βιβλία του δεν έγιναν απλώς μπεστ σέλερ. Εγιναν θέμα συζήτησης στις παρέες, «διαβατήριο» επίδειξης μοντέρνας διανόησης, ένας λόγος για […]

Το ντοκιμαντέρ «Αναζητώντας τον Καζαντζάκη» ιχνηλατεί, όπως διαβάζω, τις αναφορές τού πιο πολυδιαβασμένου έλληνα συγγραφέα. Που ωστόσο, όπως επισημαίνει ο σκηνοθέτης Αλέξανδρος Σκούρας, παραμένει «ανεξιχνίαστο μυστήριο». Ανεξιχνίαστα μυστήρια κι εμείς οι άνθρωποι, διαπραγματευτές των αντιφάσεών μας, αναγνωρίσαμε τον Καζαντζάκη ως τον αφηγητή των πόθων και των παθών μας. Γιατί δεν είναι απλώς κάποια βιβλία στη […]

Εκείνη τη χρυσή εποχή των περιοδικών στην Ελλάδα, ένα από τα πιο συνήθη θέματα ήταν να απαντά ένα πάνελ διασημοτήτων σε κάποια κοινή ερώτηση. Και κοίτα να δεις που τώρα δεν θυμάμαι ποιος, σε θέμα περί ορισμού της επιτυχίας, μου είχε πει ότι αυτή τεκμηριώνεται μόνο όταν την κατακτάς με τους όρους σου. Και όχι […]

Ο Νίκος Καββαδίας (Κόλιας για τους δικούς του ανθρώπους) πέθανε το 1975. Αν ζούσε μερικά χρόνια ακόμη, η ιστορία του «Ναυαγίου» της Ζακύνθου – που θα μπορούσε να είναι το «Πειρατικό του Captain Jimmy» – και ο καβγάς του πληρώματος που προηγήθηκε θα του είχε δώσει έμπνευση για να σκαρώσει άλλη μια έμμετρη θαλασσινή ιστορία. Μια μικρή […]

Ξεκίνησε το 2010, λειτούργησε ως όχημα του πιο επιθετικού λαϊκισμού και κορυφώθηκε στο δημοψήφισμα του 2015. Ενας αντιευρωπαϊσμός που θύμιζε μεσαιωνικό κυνήγι μαγισσών. Ακριτος, ανερμάτιστος, βίαιος, δαιμονοποιούσε οτιδήποτε είχε ευρωπαϊκό πρόσημο. Η Ευρώπη ήταν (και ίσως είναι ακόμη) για περισσότερους από έξι στους δέκα Ελληνες η πηγή του κακού, η αιτία της χρεοκοπίας μας, το […]

Είμαι παιδί «παιδιού της Κατοχής». Και η γιαγιά μου «μάνα της Κατοχής». Ως κρίκος σε αυτήν την αλυσίδα γυναικών, με νωπές σχετικά τις κατοχικές μνήμες της μητέρας μου εκείνη την εποχή, μεγάλωσα με την απειλή του μπαμπούλα της πείνας που επιστρατευόταν σε κάθε σκανταλιά μου. «Θα γίνει Κατοχή, θα πεινάσεις και τότε θα δούμε αν θα […]

Πριν από λίγες ημέρες, δεν θυμάμαι ποιας ευκαιρίας δοθείσης, προσπάθησα να εξηγήσω στον πεντάχρονο ανιψιό μου τι εστί Τζέιμς Μποντ. Αν και ο μικρός με τις πρώτες νύξεις περί πολυμορφικών αυτοκινήτων και εξολοθρευτή των κακών έμοιαζε να εκστασιάζεται, εγώ δυσκολεύτηκα. Από τη μία οι ταινίες με τον ήρωα του Ιαν Φλέμινγκ δεν ήταν και πολύ […]

Συνέβη πριν από χρόνια σε κάποιο τηλεοπτικό σόου αφιερωμένο σε ελαφρολαϊκό βάρδο. Το κόνσεπτ ήταν να υπάρχει πίσω από τον τραγουδιστή μια μεγάλη κλασική ορχήστρα για να κάνει πλούτο. Η παραγωγή όμως έκρινε το κόστος τόσων μουσικών ως μη απαραίτητο, αφού ούτως ή άλλως η μουσική θα ήταν play back. Το κόνσεπτ όμως, κόνσεπτ. Και […]

Ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις. Αλίμονο. Σίγουρα, όταν η πολιτική ορθότητα άρχισε πριν από χρόνια να βάζει όρους και δεσμεύσεις στον λόγο και στην επικοινωνία, ο στόχος ήταν να προστατευθούν οι ευαίσθητες και ευάλωτες κοινωνικά ομάδες καθώς και τα άτομα που είναι εκτός κάποιων γενικώς αποδεκτών και καθιερωμένων προτύπων. Το […]

Το έργο του Ντέιβιντ Μάμετ «Αμερικάνικος βούβαλος» είναι ιδιαίτερα δημοφιλές και στη χώρα μας. Αν και ο τίτλος αναφέρεται σε ένα νόμισμα, σήμερα θα μπορούσε να είναι συμβολικός για τον Ντόναλντ Τραμπ. Και οι ήρωές του τα «οχήματα» που τον έφεραν στον Λευκό Οίκο. Σαν να έχουν βγει από το ίδιο καλούπι, μόνο που ο […]

Οταν η ταινία «Πολίτικη Κουζίνα» έσπαγε ταμεία, ρώτησα τον σκηνοθέτη της Τάσο Μπουλμέτη πού, κατά τη γνώμη του, οφειλόταν η επιτυχία της. «Εχει να κάνει με αποχωρισμό» θυμάμαι ότι μου είχε απαντήσει. Και, συζητώντας, είχαμε συμφωνήσει πώς ο τρόπος που γρατζουνάει το συναίσθημα ο αποχωρισμός, είτε πρόκειται για βίωμα είτε για φόβο, είναι ένα είδος […]

Λένε πως η ποιότητα ενός κράτους ή μιας κυβέρνησης καταγράφεται και στον τρόπο με τον οποίο φροντίζει και μεριμνά για τους ηλικιωμένους και τα παιδιά. Ας προσπεράσω το ότι με αυτήν την κυβέρνηση 35.000 παιδιά μένουν φέτος εκτός παιδικών σταθμών. Ας προσπεράσω και την επικείμενη μείωση των συντάξεων, αν και το προεκλογικό παροχολογικό κρυφτούλι «τις […]

Είναι κάτι γυναίκες που λες και ενσαρκώνουν την έννοια της απενοχοποίησης από βαριές, αταβιστικές συμβάσεις, προκαταλήψεις και στερεότυπα. Που έχουν έναν μοναδικό τρόπο όχι απλώς να μην υπακούουν στους κανόνες της αισθητικής, αλλά να τους υπερβαίνουν έτσι ώστε κανείς να μην μπορεί να τις πει κακόγουστες. Που δεν τις νοιάζει τι γνώμη έχουν οι άλλοι […]

Ο Αβραάμ Λίνκολν έλεγε ότι όλοι οι άνθρωποι μπορούν να αντέξουν τις αντιξοότητες, αλλά αν θες πραγματικά να δοκιμάσεις τον χαρακτήρα κάποιου, δώσ’ του εξουσία. Εμείς πάλι λέμε ότι στα ωραία και τα εύκολα όλοι είμαστε υπέροχοι. Στις στραβές, όπως λέει η περιφερειάρχης Αττικής, αναδεικνύονται τα ψυχικά αποθέματα που έχουμε ή δεν έχουμε. Και φέτος […]

Θυμάμαι πριν από πολλά χρόνια, όταν η κόντρα ανάμεσα στη Ρίτα Σακελλαρίου και τη νύφη της Κατερίνα Στανίση είχε γίνει λαϊκό ανάγνωσμα, η αείμνηστη Ρίτα, ελαφρώς πικαρισμένη επειδή η Στανίση τραγουδούσε με τον Νταλάρα, έλεγε σε εμπιστευτικό ύφος ότι της είχε κάνει πρόταση για την καλοκαιρινή περιοδεία του ο Πάριος, αλλά «πού να τρέχω μεγάλη […]

Αν και αναφέρομαι σε προσωπικά βιώματα, θεωρώ ότι ανήκω σε μια καθόλου μικρή κατηγορία. Είμαστε όλοι εμείς που μεγαλώσαμε σε κάποιο σημείο τής, μήκους 13.676 χιλιομέτρων, ελληνικής ακτογραμμής, σε ένα από τα περίπου διακόσια κατοικημένα νησιά της χώρας. Σε τόπους που δεν υπάρχει σόι, γειτονιά, συντροφιά χωρίς ναυτικούς. Εμείς που λέμε ακόμη τα πλοία βαπόρια […]

Οι φίλοι μου το καλοκαίρι μιλούσαν για σειρές του Netflix. Οπως και πέρυσι τον χειμώνα και πέρυσι το καλοκαίρι και πρόπερσι τον χειμώνα. Κάποιοι δηλώνουν εξαρτημένοι, ένας δυο δεν ακολούθησαν βραδινές εξόδους της παρέας γιατί είχαν κολλήσει με μια σειρά. Καινούργια ονόματα και τίτλοι εγκαταστάθηκαν στις κουβέντες μας. Και στα μπαρ έπαιζαν το μουσικό θέμα […]

Ενα ζευγάρι παντρεύτηκε back to back με την έξοδό από τα Μνημόνια. Μετά τις πρώτες μεταμνημονιακές περίπατοι και ο πρώτος μεταμνημονιακός γάμος. Να ζήσουν τα παιδιά και καλούς απογόνους. Ο γαμπρός, εμφορούμενος από τη γαμήλια αλεγκρία, κρατούσε πικέτο όπου έγραφε «Της είχα πει ότι θα παντρευτούμε όταν βγούμε από τα μνημόνια. Γιατί ρε Τσίπρα;». Και […]

Κοίτα να δεις που πήγε κιόλας 11 Αυγούστου. Οι μέρες μίκρυναν, οι νύχτες μεγάλωσαν, από τις οκτώμισι έχει πια νυχτώσει. Μετρώντας με τα παιδικά δαχτυλάκια της νοσταλγίας, το «ηλιοστάσιο» είναι όπως, περίπου, την Πρωτομαγιά. Σαν αργοπορημένο Πάσχα. Μεθαύριο η κορύφωση του Δεκαπενταύγουστου και μετά σιγά σιγά η απόσυρση. Σαν να ακούγεται από μια μακρινή γωνιά […]

Το αλίευσα από τα σόσιαλ μίντια και το υπογράφει ο δημοσιογράφος Αχιλλέας Πατσούκας. Ενα στιγμιότυπο που περιγράφει απλά και συγχρόνως ουσιαστικά τον τρόπο που διαχειριζόμαστε το πένθος. Το δικό μας και των άλλων. Λέει λοιπόν ο Αχιλλέας: «Πριν από οκτώ περίπου χρόνια, σε ένα νησί των Κυκλάδων, πέθανε απρόσμενα ένας πολύ αγαπημένος μου φίλος, κολλητός […]