Ραγκούση Πέπη

Αριθμοί και ποσοστά που σοκάρουν, προσωπικές ιστορίες που μοιάζουν με εφιάλτες. Τα στοιχεία της UNICEF καταγράφουν ένα πρόβλημα που, ανάλογα με τη χώρα, αποκτά ιδιαίτερα πολιτισμικά χαρακτηριστικά, παντού και πάντα όμως έχει την ίδια αφετηρία. Τη φτώχεια που ωριμάζει βίαια τα παιδιά και κάνει τα κορίτσια τραγικές «μικρές κυρίες». Στις μέρες μας η Σάντια, η […]

Δεν θα περίμενα να είναι κάτι διαφορετικό ύστερα από όσα έχουν συμβεί τους τελευταίους μήνες σε ανάλογες τελετές. Βέβαια, θα μπορούσαν να είχαν κάψει επί σκηνής το ομοίωμα του Κέβιν Σπέισι, του Ντάστιν Χόφμαν, του Μάικλ Ντάγκλας και όλων όσοι έχουν κατηγορηθεί για σεξουαλική παρενόχληση. Εντάξει, αυτή είναι άλλωστε, εκ φύσεως, η ουσία της κινηματογραφικής […]

Οταν ήμαστε προς το τέλος της εφηβείας, τότε που λέγαμε τα μεγάλα λόγια και νομίζαμε ότι θα τρέξουμε τη ζωή καβάλα σε άλογα που θα καλπάζουν σε ανοιχτούς ορίζοντες, διακινούνταν στην παρέα μας ένα τσιτάτο που το είχαμε περί πολλού. Λέγαμε ότι, ακόμη και αν αυτό δεν συμβεί ποτέ, πρέπει να έχεις φτιάξει τη ζωή […]

Λένε –κι έτσι είναι –πως μια κωμωδία πρέπει να έχει κάποιες δραματικές υπαινικτικές νύξεις ώστε να μην εκπίπτει στη μπαλαφάρα. Οπως και ότι ένα δράμα πρέπει να κουβαλά και υφέρποντα κωμικά στοιχεία για να μη γίνεται μελούρα. Ολα όμως είναι θέμα αναλογιών και λεπτών ισορροπιών. Που όταν διαταράσσονται και εξελίσσονται τραγικές ιστορίες σε συνθήκες κωμωδίας […]

Τριάντα χρόνια έχουν περάσει από τότε που βγήκε στους κινηματογράφους το «Εξπρές του Μεσονυκτίου» του Ολιβερ Στόουν. Στην αργκό των φυλακών σημαίνει απόπειρα απόδρασης. Στις μέρες μας όμως παραπέμπει στις πολύ σκληρές συνθήκες κράτησης αλλά και στις συνοπτικές διαδικασίες των τουρκικών δικαστηρίων. Ο κεντρικός ήρωας (και συγγραφέας του ομότιτλου βιβλίου) Μπίλι Χέιζ συλλαμβάνεται στην Κωνσταντινούπολη […]

Ο Maximus Thaler, φοιτητής του Πανεπιστημίου Taft’s στη Μασαχουσέτη, πριν από τέσσερα χρόνια δημιούργησε ένα άτυπο εστιατόριο με την επωνυμία The Gleaner’s Kitchen, δηλαδή Η Κουζίνα του Συλλέκτη, που σερβίρει φαγητό δωρεάν. Πώς το κατάφερε; Αρχισε να ψάχνει καθημερινά τους κάδους απορριμμάτων παντοπωλείων της Βοστώνης. Κι εκεί έβρισκε φρέσκα ή συσκευασμένα τρόφιμα μεγάλης αξίας. Επιβεβαιώνοντας […]

Ο Αχμέντ θα μπορούσε να είναι ο παππούς μου. Κι ο δικός του παππούς ή προπάππους είχε φύγει στα χρόνια της Επανάστασης διωγμένος από τη βία της οικονομικής ξεραΐλας του συριανού βράχου για να αναζητήσει μια καλύτερη τύχη στα παράλια της Μικράς Ασίας. Εγκαταστάθηκε στο Αϊβαλί, πρόκοψε, οι απόγονοί του ευημέρησαν, ο προπάππους μου μοσχανάθρεψε […]

Λένε ότι μεγαλύτερη σημασία από το λάθος που κάνεις έχει ο τρόπος που θα το διορθώσεις. Υπάρχουν όμως λάθη που, με όποιον τρόπο και να τα διορθώσεις, αφήνουν τρύπες στην προσωπική ιστορία σου. Ακόμη και αν ο μετέπειτα χειρισμός τους αποτελεί παράσημο. Η Ράνια Αντωνοπούλου αστόχησε δύο στα δύο. Εκανε το λάθος ατόπημα στη λάθος […]

Μοιάζει με ταινία. Ενας κλεμμένος πίνακας αξίας 800.000 ευρώ, «ξεχασμένος» στον χώρο αποσκευών ενός λεωφορείου. Η περίπτωση να τον ξέχασε κάποιος εκεί δεν χωράει σε κανένα σενάριο. Πιο πιθανό μοιάζει να μη μπορούσε να τον πουλήσει και θέλησε να τον ξεφορτωθεί. Τότε γιατί δεν τον κατέστρεψε; Μπορεί, αλήθεια, να «μαχαιρώσει» έναν πίνακα έστω και κάποιος […]

Από τη μια τα δάκρυα του Παναγιώτη Πικραμμένου και από την άλλη τα χάχανα του Παύλου Πολάκη. Από τη μια η έκκληση του πρώην πρωθυπουργού να αποδοθεί άσπιλος στην κοινωνία και από την άλλη το «άι στο διάολο» της Τασίας Χριστοδουλοπούλου. Από τη μια η συντριβή του αθώου για την αδικία της κατηγορίας εις βάρος […]

Για τους περισσότερους από εμάς, για τους ανθρώπους της στεριάς, ο φάρος είναι ένα γραφικό κτίσμα στην άκρη της θάλασσας. Συμβολικά, ο «οδηγός» στην πορεία της ζωής, όπως, στην πραγματικότητα, οδηγεί την πορεία των καραβιών. Οι πιο ποιητικοί τού δίνουν μια μυστηριακή διάσταση που έχει να κάνει με τη μοναχικότητα. Και για αρκετούς λογοτέχνες είναι […]

Οι διαμαρτυρίες εκ μέρους πολλών αρχιτεκτόνων για το εσπευσμένο της υποβολής δηλώσεων συμμετοχής στη φετινή Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής καλλιεργεί την ιδέα «ειδικών προτιμήσεων». Ανεξάρτητα από το αν υπάρχει ποσοστό αλήθειας σε αυτό και παρ’ όλο που η Χριστίνα Αργυρού και ο Ράιαν Ναϊχάιζερ (θα είναι οι επιμελητές της ελληνικής συμμετοχής στη διοργάνωση) χαίρουν εκτίμησης στην επαγγελματική […]

Τους βλέπουμε, τους προσπερνάμε, τους συνηθίσαμε. Ενίοτε φωτογραφίζουμε και τα αυτοσχέδια «νοικοκυριά» τους και αναρτάμε τις φωτογραφίες στο Διαδίκτυο, εγείροντας τη συγκίνηση και αλιεύοντας likes –κυρίως αναγνώρισης της ευαισθησίας του αναρτώντα και λιγότερο συμπάθειας για τον αναξιοπαθούντα. Είναι τα «φαντάσματα» της κρίσης που κουρνιάζουν κάτω από σκέπαστρα και στις εσοχές των μεγάλων κτιρίων. Οι άστεγοι […]

Δεν θα σιγοντάριζα την παράδοση στη γραφικοποιημένη εκδοχή της. Την αναφορά στην Ελλάδα με το τουριστικό στερεότυπο των πολλών «S» (sea, sun, sand, sex, souvlaki, syrtaki) που στην ουσία αποτυπώνουν την ασπρόμαυρη εικόνα της φτωχής, «χειροποίητης» πλην τίμιας και, κυρίως, ανέμελης χώρας. Καταρχήν γιατί συμβάλλουν στην ωραιοποίηση της φτώχειας και την ταύτισή της με την […]

«Δημήτρη, απόψε είμαι καλεσμένη σε πάρτι. Να πάρω κάτι να φορέσω και τη Δευτέρα να σου το φέρω πίσω του κουτιού;». «Να πάρεις ό,τι θέλεις και να μου το φέρεις όποτε θέλεις. Μη μου το φέρεις και ποτέ». Και η φράση τέλειωνε με το κελαρυστό, δυνατό γέλιο του, που αντηχούσε στο κατάστημα της οδού Νίκης. […]

Θυμάται κανείς την Τάλα; Αμφιβάλλω. Τρία χρόνια είναι πολλά. Η συγκίνηση έχει πιο σύντομη ημερομηνία λήξης. Και η ιστορία της Τάλα μάς συγκίνησε την επομένη της Πρωτοχρονιάς του 2015. Ο πατέρας της ήταν πρόσφυγας από τη Συρία και μαζί με την κόρη του ξεκίνησε το μακρύ ταξίδι της προσφυγιάς από τη Δαμασκό. Κατόρθωσε να φτάσει […]

Ηταν 17 Αυγούστου του 1999. Τρεισήμισι μόλις χρόνια από το θερμό επεισόδιο στα Ιμια, από τότε που, έστω και για λίγες ώρες, η πιθανότητα σύρραξης με την Τουρκία ήταν τόσο έντονη ώστε, αργότερα, αποτυπώθηκε στην ποπ κουλτούρα με το «Πάμε πόλεμο;» του Τζίμη στους «Δέκα Μικρούς Μήτσους» του Λαζόπουλου. Τέλος πάντων, εκείνη τη νύχτα του […]

Είχαν κάποτε ρωτήσει τη Μάρθα Γκράχαμ πώς αισθάνεται που είναι μπροστά από την εποχή της. Η κορυφαία χορογράφος και χορεύτρια, στην ουσία θεμελιώτρια του σύγχρονου χορού, απάντησε ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι που είναι μπροστά από την εποχή τους. Απλώς, όταν αυτοί είναι στην εποχή τους, οι άλλοι έχουν μείνει πίσω. Θυμήθηκα την Γκράχαμ με αφορμή […]

Τελευταία φορά μού συνέβη πριν από λίγες μέρες. Παίζοντας με το κινητό μου στην αίθουσα αναμονής ενός ιατρείου, έπεσα σε σάιτ με φωτογραφίες της Αθήνας του 19ου αιώνα. Κόλλησα τόσο που σχεδόν δυσαρεστήθηκα όταν ήρθε η σειρά μου και έπρεπε να σταματήσω αυτήν την κατάδυση στο παρελθόν. Κατάδυση και ανάδυση μαζί διότι η γοητεία που […]

Είμαι 100% άνθρωπος της πόλης. Πάντα έλεγα χαριτολογώντας ότι, αν μείνω για μεγάλο διάστημα στην εξοχή, επιστρέφοντας θα κολλήσω τη μούρη μου σε μια εξάτμιση. Για να εισπνεύσω, συμβολικά, τον «αέρα μου» που, μπορεί να μην είναι καθαρός, αλλά από παιδί είχα μάθει να αποκωδικοποιώ και να αναγνωρίζω τις παραλλαγές του. Διέκρινα, ή τουλάχιστον έτσι […]

Δημοσιογραφικά, χαρακτηρίζεται κελεπούρι. Μια συνέντευξη που ρίχνει φως στην ιδιωτική ζωή του συνεντευξιαζόμενου σταρ και των επίσης διάσημων φίλων του. Που αποκαλύπτει καθημερινές συμπεριφορές, αδυναμίες και μικρότητες, σπανιότερα τις μεγαλειώδεις εκδοχές τους, ενώ μεγάλη «ζήτηση» έχουν και τα χρόνια της ανέχειας. Είναι αυτά που καλλιεργούν ένα είδος «εκδικητικής λατρείας» του κοινού για τα είδωλά του. […]

Είναι βασικό κεφάλαιο στη μυθολογία της ελληνικής καθημερινότητας. Από το παλιακό, ως λέξη, «κουτούκι» που κορόιδεψε η ποπ κουλτούρα της πρώτης νιότης μας μέχρι τη «μεταταβέρνα» στην εποχή της έκρηξης της νεοελληνικής εστίασης. Και τα meat restaurants, τις ροτισερί και τα γκριλάδικα των ημερών μας με το κρέας νεροβούβαλου, τον μαύρο χοίρο και τη μους […]

Είναι η γειτονιά μου, Συριανή γαρ. Μικρά, άνυδρα νησιά, η Μύκονος, η Δήλος, η Σύρος, μαζί με την ακόμη πιο μικρή και ακόμη πιο άνυδρη Γυάρο. Ετσι όπως τα βλέπεις στον χάρτη, αν τα ενώσεις με μια νοητή γραμμή, είναι σαν να σχηματίζουν μια βάση που προφυλάσσει τις «μεγαλοκυράδες» Τήνο και Ανδρο. Και μετά είναι […]

Στα πρώτα χρόνια της κρίσης ήταν μία από τις πιο σοκαριστικές, όπως νομίζαμε τότε, εικόνες. Τα κλειστά, ανοίκιαστα μαγαζιά σε εμπορικούς δρόμους, εκεί όπου άλλοτε έδινες όσα όσα για να νοικιάσεις λίγα τετραγωνικά (θυμάμαι τον ηλικιωμένο πατέρα μιας φίλης μου που όταν, γύρω στο 2000, του πρότειναν ένα ποσόν για ενοίκιο μιας «τρύπας» που είχε […]

Η ιστορία της Τζόι είναι σπαραχτική. Και την κάνει ακόμη πιο τραγική το ότι είναι μια ιστορία συνηθισμένη. Μια ιστορία ρουτίνας για την Αστυνομία, τους διακινητές, τις Αρχές, για εμάς τους ίδιους. Απλώς, αποφεύγουμε να κάνουμε τις αναγωγές όταν βλέπουμε –περνώντας νύχτα με το αυτοκίνητο από την οδό Σωκράτους, την Ευριπίδου, την Πατησίων –να σουλατσάρουν […]

Πριν από λίγες εβδομάδες ο Γιάννης Μπουτάρης είχε δώσει συνέντευξη μέσα σε έναν οίκο ανοχής. Πριν από λίγους μήνες είχε φωτογραφηθεί με πολύχρωμο κιμονό. Πριν από δύο χρόνια είχε κάνει διαφήμιση κοσμημάτων. Και πιο πριν, μια έκθεση με την προσωπική του επιλογή κιτς αντικειμένων. Συμβάντα που, διογκούμενα μέσα από τα μεγεθυντικά και παραμορφωτικά κάτοπτρα του […]

Την είχα γνωρίσει πριν από λίγα χρόνια σε κάποιο ακτοπλοϊκό των Κυκλάδων. Μια συνηθισμένη γυναίκα άνω των εξήντα, συμπαθής, από αυτές, ωστόσο, που δεν σταματάει το βλέμμα σου επάνω τους. Μόνη εκείνη, μόνη κι εγώ, μοιραστήκαμε το τραπεζάκι στο σαλόνι του πλοίου και ύστερα από τα πρώτα αμήχανα «ενοχλώ;», «παρακαλώ», «ευχαριστώ», ανοίξαμε μία υποτυπώδη συζήτηση […]

Τη δεκαετία του 1990 είχα βρεθεί στο Ισραήλ για ένα ρεπορτάζ που μου είχε προκαλέσει μεγάλη συναισθηματική φόρτιση. Θα συναντούσα νεαρά άτομα από τη Γερμανία, κορίτσια τα περισσότερα, λίγο πάνω από τα είκοσί τους χρόνια, που πρόσφεραν εθελοντικά τις υπηρεσίες τους ως οικιακοί βοηθοί ή νοσοκόμοι σε μοναχικούς, ηλικιωμένους Εβραίους και Εβραίες που είχαν επιζήσει […]

Η αφορμή γι’ αυτό το κείμενο είναι, συνειρμικά, η έκθεση Made in Greece στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων, μία αναδρομή 160 ετών στην εγχώρια βιομηχανία, στην πραγματικότητα μια νοσταλγική ανάκληση της Ιστορίας μας ως καταναλωτές ελληνικών προϊόντων εδώ και ενάμιση αιώνα. Η αιτία όμως προέκυψε πριν από αρκετούς μήνες όταν, σε μια παρέα, αρχίσαμε να […]

Πνευματικό πατέρα των κόμικς θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε τον Γκαίτε. Διότι αν ο μέγας δραματουργός δεν είχε ενθαρρύνει τον φίλο του ελβετό δάσκαλο και ζωγράφο Ροδόλφο Τόπφερ να δημοσιεύσει την ιστορία του κυρίου Vieux Bois, η περίφημη ένατη τέχνη θα είχε απλώς γεννηθεί αργότερα. Ούτως ή άλλως, σήμερα όμως θα είχε γιγαντωθεί και θα αποτελούσε […]

Ετσι που πάει, σε λίγο καιρό η ερώτηση θα είναι απολύτως αναμενόμενη και εθιμοτυπική. «Εσείς τι θα κάνετε την Πανσέληνο;». Οπως λέμε, τι θα κάνετε την Πρωτοχρονιά, το Πάσχα ή πού θα πάτε διακοπές. Στην άκρη της γλώσσας το έχω να απαντήσω «γιουβαρλάκια! Για να ταιριάζουν με το σχήμα του φεγγαριού», αλλά ας όψονται τα […]

Ηταν το αγαπημένο μου παιδικό ανάγνωσμα. «Οι περιπέτειες του μικρού Θωμά Εντισον» που ασχολιόταν με τα δευτερεύοντα επιτεύγματα του μεγαλύτερου, ίσως, εφευρέτη όλων των εποχών. Νεαρός ακόμη ο Εντισον, πήγαινε στο σπίτι ενός κοριτσιού που πολύ του άρεσε. Είχε αγοράσει γλυκά, αλλά τον έπιασε καταρρακτώδης βροχή και τα γλυκά έγιναν πολτός. Ετσι, το πολυμήχανο μυαλό […]

Ηταν χούντα κι εμείς παιδιά που παριστάναμε τους πρωτοέφηβους. Η φίλη μου, αυτή με την οποία είχα μια πιο στενή σχέση, άρχισε κάποια στιγμή να γίνεται πιο μελαγχολική. Και να απουσιάζει από τις, κυριακάτικες συνήθως, «κραιπάλες» με παγωτά στα παγκάκια της πλατείας. Ηθελα να τη ρωτήσω, αλλά με εμπόδιζε ο «αυτοπροστατευτικός» φόβος που έχουν τα […]

Η φίλη μου είναι αυτό που λέμε γυναίκα καριέρας. Επικεφαλής μιας μεγάλης εταιρείας που της εξασφαλίζει ένα πολύ καλό, για την εποχή μας, επίπεδο ζωής. Χωρισμένη, λίγο μετά τα πενήντα, ζει μόνη της από τότε που η κόρη της έφυγε για σπουδές στο εξωτερικό. Με εντυπωσιακή εμφάνιση που σε συνδυασμό με την ενδιαφέρουσα προσωπικότητά της […]