ΤΑ ΝΕΑ

Οι σημερινές συναντήσεις του Πρωθυπουργού με τους πολιτικούς αρχηγούς κυριαρχούνται από σημαντικά θέματα, όπως είναι τα εθνικά, η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας και ο εκλογικός νόμος.

Στις απαρχές της νέας δεκαετίας γινόμαστε μάρτυρες ενός παιχνιδιού με πολλά και αντικρουόμενα συμφέροντα. Ενός πολύ σκληρού παιχνιδιού που παίζεται σε διάφορες πρωτεύουσες του κόσμου - από την Κωνσταντινούπολη, το Κάιρο και την Τεχεράνη έως την Ουάσιγκτον και τη Μόσχα.

Η Ελληνική Αντικαρκινική Εταιρεία είναι απολύτως σαφής στην προειδοποίησή της: τα αναμμένα τζάκια σε ένα τόσο επιβαρυμένο περιβάλλον όπως είναι αυτό των αστικών κέντρων απειλούν πολύ σοβαρά την ανθρώπινη υγεία. Πολύ σαφής είναι και η έκκληση: τα τζάκια στις μεγάλες πόλεις πρέπει να σβήσουν και να μην ανάψουν ξανά, όπως αποφασίστηκε άλλωστε πριν από χρόνια στη μητρόπολη του Λονδίνου όπου η μαζική καύση ξύλου δημιούργησε μια πραγματικά αποπνικτική ατμόσφαιρα.

Ακόμη και ελάσσονα γεγονότα που σχετίζονται με τη Μέση Ανατολή μπορεί να προκαλέσουν αναταράξεις στις τιμές του πετρελαίου. Αβίαστα συμπεραίνει κανείς λοιπόν πως ένα μείζον γεγονός, όπως είναι αυτό της εκτέλεσης του ιρανού στρατηγού Κασίμ Σουλεϊμανί, μπορεί να προκαλέσει πετρελαϊκό σοκ.

Η εκτέλεση ενός από τους κορυφαίους αξιωματούχους του ιρανικού καθεστώτος με εντολή του Λευκού Οίκου δεν προμηνύει τίποτε καλό για την ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Oχι μόνο επειδή μπορεί να οδηγήσει σε αντίποινα εκ μέρους της Τεχεράνης. Αλλά και επειδή είναι τεράστια πλέον η απόσταση που πρέπει να διανυθεί για να αποκατασταθούν, έστω και μερικώς, οι σχέσεις των δύο πλευρών. Αντίθετα, όλα μαρτυρούν πως οδηγούμαστε σε επιδείνωση, η οποία μπορεί να λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις.

Από την υπογραφή μιας συμφωνίας έως την υλοποίησή της, η απόσταση δεν είναι ποτέ μικρή. Πολλά εμπόδια μπορεί να υψωθούν και πολλές παγίδες να στηθούν μέχρι να λάβουν σάρκα και οστά όσα αναφέρονται γραπτώς σε ένα κείμενο. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία όμως ότι η υπογραφή και μόνο της διακρατικής συμφωνίας ανάμεσα στη χώρα μας, το Ισραήλ και την Κύπρο για την κατασκευή του αγωγού EastMed έχει πολλά και ποικίλα οφέλη τόσο άμεσα όσο και σε βάθος χρόνου.

Η χώρα μας κατατρύχεται συχνά από το σύνδρομο του αναδελφισμού. Οπως φαίνεται όμως εκείνη που απομονώνεται όλο και περισσότερο δεν είναι η δική μας χώρα, αλλά η Τουρκία. Και απομονώνεται εξαιτίας μιας πολιτικής που χαρακτηρίζεται από υπερβολική φιλοδοξία και πλήρη έλλειψη σύνεσης. Με την επιθετική και άφρονα πολιτική του, προϊόν ενός προσωπικού μεγαλοϊδεατισμού, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν άνοιξε μόνο μέτωπα απέναντί του.

Η χώρα μας αντιμετώπισε μια οικονομική κρίση που κράτησε δέκα ολόκληρα χρόνια. Ο κύκλος αυτός έκλεισε επιτέλους με μια τεράστια προσπάθεια που κατέβαλε η ελληνική κοινωνία, ενώ το πολιτικό σύστημα δεν ήρθη πάντοτε στο ύψος των περιστάσεων. Αντίθετα, η στάση ορισμένων πολιτικών δυνάμεων και η ροπή τους προς τον λαϊκισμό επέτειναν το πρόβλημα και αύξησαν τα βάρη που κλήθηκαν να σηκώσουν οι έλληνες πολίτες.

Η χώρα μας δεν αποχαιρετά σήμερα μόνο έναν πολύ σημαντικό μουσικοσυνθέτη. Αποχαιρετά μια πολυσχιδή προσωπικότητα που άφησε πολύ έντονο στίγμα όχι μόνο στα μουσικά πράγματα, αλλά και στην παραγωγή σκέψης. Αποχαιρετά, τελικά, έναν σπουδαίο Ελληνα, ταλαντούχο και δημιουργικό, μουσικό και διανοητή, ένα ανήσυχο πνεύμα και συνάμα γενναιόδωρο.

Η δεκαετία ξεκίνησε με το εξάλεπτο διάγγελμα του Γιώργου Παπανδρέου στο Καστελλόριζο. Και τελειώνει (πολιτικά, όχι μαθηματικά) με την περιφανή νίκη της Νέας Δημοκρατίας στις εκλογές του περασμένου Ιουλίου. Μεσολάβησαν όμως τόσα πράγματα, που υπό κανονικές συνθήκες θα χρειάζονταν πολλές δεκαετίες, όχι μία.

Τα ταξίδια του Πρωθυπουργού και του υπουργού Εξωτερικών στην Ευρώπη, τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Μέση Ανατολή, καθώς και οι φιλελληνικές και φιλοκυπριακές θέσεις τόσο της ΕΕ όσο και μεμονωμένων χωρών όπως η Γαλλία και η Ιταλία, δείχνουν ότι δεν είμαστε μόνοι απέναντι στην επιθετικότητα της Τουρκίας. Στην πραγματικότητα, ήδη από την εποχή της Ναυμαχίας του Ναυαρίνου, δεν έχουμε υπάρξει ποτέ μόνοι. Πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι η κρίση των Ιμίων και η καταλυτική παρέμβαση των ΗΠΑ για την εκτόνωσή της.

Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη είναι αποφασισμένος. Η ανομία θα λάβει τέλος. Οι μπαχαλάκηδες δεν έχουν θέση σε μια δημοκρατική κοινωνία. Τα πανεπιστήμια θα αποδοθούν στους φοιτητές και τους καθηγητές. Τα κατειλημμένα σπίτια στους ιδιοκτήτες τους. Αλλά και η παρουσία της Αστυνομίας στις γειτονιές θα γίνει εντονότερη. Από τα μέσα Ιανουαρίου, δεσμεύτηκε χθες ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, «κάθε δέκα λεπτά οι πολίτες θα βλέπουν αστυνομικούς».

Ο ηγέτης της Τουρκίας δεν χάνει ευκαιρία να εκδηλώσει την επιθετικότητά του. Χθες μίλησε πάλι για γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο, κατηγόρησε την Ελλάδα και τους συμμάχους της ότι προσπαθούν να εμποδίσουν την πρόσβαση της Τουρκίας στη θάλασσα και προειδοποίησε ότι θα αυξήσει τη στρατιωτική του υποστήριξη προς την κυβέρνηση της Λιβύης.

Η διαμαρτυρία είναι δικαίωμα όχι μόνο αναγνωρισμένο από το Σύνταγμα, αλλά και στη συνείδηση του κάθε πολίτη αυτής της χώρας. Δεν είναι δικαίωμα όμως η αναστάτωση της ζωής της πόλης και των πολλών από τους λίγους. Αντίθετα, είναι μια κατάχρηση, στην οποία η πλειονότητα και των πολιτών και των πολιτικών δυνάμεων ζητούν εδώ και χρόνια να μπει τέλος.

Η εικόνα σχετικά με όσα συνέβησαν στο Κουκάκι δεν είναι καθαρή. Παραμένει θολή από τους εκ διαμέτρου αντίθετους ισχυρισμούς της Αστυνομίας, από τη μία πλευρά, και της οικογένειας που κατοικεί δίπλα στο κατειλημμένο κτίριο, από την άλλη.

Σε αυτήν την ιδιαίτερα ευαίσθητη περίοδο για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, δεν μπορεί παρά να περιμένει κανείς εκείνη τη στιγμή που θα σημάνει τη μετάβαση από τη φάση της κλιμάκωσης σε εκείνη της αποκλιμάκωσης.

Η προηγούμενη κυβέρνηση είχε απαγορεύσει την πρόσβαση των μέσων ενημέρωσης στους προσφυγικούς καταυλισμούς, όπως είναι αυτός της Μόριας.

Ο εντοπισμός εκρηκτικού μηχανισμού με καρφιά στον χώρο της Πανεπιστημιούπολης υπενθυμίζει πως η βία στη χώρα μας μπορεί να λάβει τις πιο απεχθείς μορφές

Η χώρα μας βίωσε μια δεκαετή κρίση, η οποία άφησε βαθιά τα σημάδια της τόσο στο σύνολο της κοινωνίας όσο και σε κάθε μέλος της ξεχωριστά και ειδικά στα λιγότερο προνομιούχα. Κάθε πολιτική επομένως που στοχεύει στην ανακούφισή τους δεν μπορεί παρά να είναι καλοδεχούμενη. Η ενίσχυση των ασθενέστερων οικονομικά στρωμάτων είναι αναγκαία επειδή σε πολλές περιπτώσεις συνδέεται με την ίδια τους την πρόσβαση σε βασικά αγαθά.

Στα δημοκρατικά καθεστώτα, τη λύση στα πολιτικά αδιέξοδα δίνουν οι εκλογές. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως η λαϊκή ετυμηγορία είναι πάντοτε «σοφή». Το αποτέλεσμα της κάλπης μπορεί να οδηγήσει σε νέα αδιέξοδα, τα οποία μάλιστα εκφεύγουν των ορίων της πολιτικής.

Κάθε μέτρο που στοχεύει στον επαναπατρισμό Ελλήνων του εξωτερικού υψηλής ειδίκευσης και επιστημονικής εμπειρίας είναι ευπρόσδεκτο. Κανένα μέτρο όμως δεν πρόκειται να αποδώσει όταν είναι αποσπασματικό και έχει στοιχεία εντυπωσιασμού. Και η πρόσκληση που απηύθυνε η κυβέρνηση, με αμοιβές 3.000 ευρώ τα οποία θα επιδοτεί η ίδια, έχει δυστυχώς και αποσπασματικό χαρακτήρα, ενώ φαίνεται να μην πείθει τους έλληνες επιστήμονες που άφησαν τη χώρα στα χρόνια της κρίσης, όπως δηλώνουν οι ίδιοι στα «ΝΕΑ».

Σε μια χώρα που δίνει πολλές φορές την εντύπωση πως πάσχει από ιδεασμούς αναδελφισμού, σχεδόν επιβάλλεται να της θυμίζει κανείς με απτά παραδείγματα πως δεν είναι μόνη. Το πλέον πρόσφατο παράδειγμα είναι η απόφαση της γαλλικής και της ιταλικής κυβέρνησης να στείλουν από μία φρεγάτα στην Κύπρο, γεγονός που αποδεικνύει πως η έκνομη δραστηριότητα της Αγκυρας στην Ανατολική Μεσόγειο δεν είναι μόνο ελληνοτουρκική υπόθεση.

Η κοινωνία μας ζει τις τελευταίες δεκαετίες με μια βόμβα στα θεμέλιά της. Και αυτή δεν είναι άλλη από το λεγόμενο Δημογραφικό, ένα πρόβλημα που επισημαίνεται σε όλες, μα όλες τις μελέτες. Στην τελευταία από αυτές, την οποία δημοσιεύουν σήμερα «ΤΑ ΝΕΑ», σημειώνεται πως ένας τοξικός συνδυασμός γήρανσης του πληθυσμού, υπογεννητικότητας και έκρηξης των ευέλικτων μορφών εργασίας θα έχει τεράστιο κόστος. Το ασφαλιστικό σύστημα θα επιβαρυνθεί με 50 δισ. ευρώ, γεγονός που θα οδηγήσει στην αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης.

Η πολιτεία δεν κέρδισε μία, αλλά δύο φορές το στοίχημα του περιορισμού της βίας στις πιο εμβληματικές περιπτώσεις: ούτε η πορεία του Πολυτεχνείου, αλλά ούτε και εκείνη που πραγματοποιήθηκε προ ημερών στη μνήμη του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου αμαυρώθηκε από βίαια επεισόδια που άλλοτε μετέτρεπαν το κέντρο της Αθήνας σε ανοχύρωτη πόλη

Κανενός συμβιβασμού το αποτέλεσμα δεν είναι τέλειο. Είναι όμως το καλύτερο δυνατό. Και το καλύτερο δυνατό είναι πάντοτε προτιμότερο από το καθόλου. Καλύτερα να έχει κανείς κάτι από το να μην έχει απολύτως τίποτε. Το αξίωμα αυτό ισχύει κατεξοχήν στην πολιτική – στην τέχνη του εφικτού, όπως έχει χαρακτηριστεί. Και κάτω από αυτό το πρίσμα θα […]

Ηταν μετά τη συνάντηση με τον τούρκο πρόεδρο όταν ο έλληνας Πρωθυπουργός υπενθύμισε πως με την Τουρκία «υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα δυσκολίες». Ο βαθμός των δυσκολιών δεν είναι ασφαλώς πάντα ο ίδιος. Σε αυτή τη φράση όμως συμπυκνώνεται το είδος της σχέσης που έχει διαχρονικά η χώρα μας με τη γειτονική χώρα. Αλλά είναι και από αυτή την ίδια φράση που προκύπτει ο στόχος: η επίτευξη ενός modus vivendi.

Οπως καταδείχθηκε και από την τελευταία έρευνα του ΟΟΣΑ, η οποία πραγματοποιήθηκε μέσω του προγράμματος PISA, το εκπαιδευτικό σύστημα στη χώρα μας νοσεί.

Θα έπρεπε να είναι κανείς αιθεροβάμων για να περιμένει θεαματικά αποτελέσματα από τη συνάντηση του έλληνα Πρωθυπουργού με τον τούρκο πρόεδρο. Αντίθετα, θα ήταν ρεαλιστής εάν ανέμενε αυτό που τελικά συνέβη: η συνομιλία εξελίχθηκε σε μια ανταλλαγή απόψεων χωρίς να υπάρξει κοινό έδαφος.

Αρκεί το επεισόδιο και μόνο ανάμεσα στους προέδρους των ΗΠΑ και της Γαλλίας για να αντιληφθεί κανείς σε ποια κατάσταση περιέρχεται ημέρα με την ημέρα η Βορειοατλαντική Συμμαχία. Σε αυτό το νέο πλαίσιο που διαμορφώνεται, κύριος αρχιτέκτονας και υπαίτιος του οποίου είναι ο αμερικανός πρόεδρος, τόσο η Ευρώπη στο σύνολό της όσο και η χώρα μας ατομικά οφείλουν να αναζητήσουν έναν νέο βηματισμό.

Η ηλεκτρονική ψηφοφορία που διεξήχθη στο Τμήμα Πληροφορικής του ΕΚΠΑ προσφέρεται για χρήσιμα συμπεράσματα τόσο ως γεγονός αυτό καθαυτό αλλά και ως προς το αποτέλεσμά της. Οι «πληροφορικάριοι», ως καθ' ύλην αρμόδιοι μάλλον, είναι οι πρώτοι που αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν την τεχνολογία για να διευρύνουν την εκλογική τους βάση. Για να δώσουν, με άλλα λόγια, μεγαλύτερη δημοκρατική νομιμότητα στις αποφάσεις που σχετίζονται με την ακαδημαϊκή τους ζωή. Ποιος, αλήθεια, θα μπορούσε να πει «όχι» σε μια τέτοια διεύρυνση;

Η καταδίκη της χώρας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο έπειτα από προσφυγή πολίτη που περίμενε δέκα ολόκληρα χρόνια για να εκδικαστεί η υπόθεσή του από τα ελληνικά δικαστήρια αναδεικνύει το εξαιρετικά σοβαρό ζήτημα της καθυστέρησης στην απονομή της δικαιοσύνης.

Το δικαίωμα του συναθροίζεσθαι είναι αναγνωρισμένο από το Σύνταγμα. Εξίσου ιερό είναι το δικαίωμα στη διαμαρτυρία. Και τα δύο αυτά δικαιώματα, όπως και άλλα ακόμη, τυγχάνουν απολύτου σεβασμού τόσο από την πολιτεία όσο και από την ίδια την κοινωνία. Δεν μπορεί όμως να διαφωνήσει κανείς πως πολλές φορές γίνεται κατάχρηση όχι του ίδιου του δικαιώματος, αλλά του τρόπου που ασκείται.

Οπως δείχνουν οι μετρήσεις, οι πολίτες αποτιμούν θετικά το πρώτο αυτό διάστημα διακυβέρνησης από το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Παράλληλα προσφέρουν τη στήριξή τους σε θέματα που θεωρούνταν ακανθώδη στον δημόσιο διάλογο, όπως είναι το πανεπιστημιακό άσυλο και ο αντικαπνιστικός νόμος. Σε μεγάλο ποσοστό και ανεξάρτητα από τις κομματικές της προτιμήσεις, η κοινωνία φαίνεται να στηρίζει την ατζέντα της κυβέρνησης σε μια σειρά από ζητήματα.

Οι διεθνείς σχέσεις βασίζονται πολλές φορές και στην καλή προαίρεση. Είναι άλλο όμως η καλή προαίρεση να εκλαμβάνεται ως αυτό που είναι και άλλο να ερμηνεύεται ως ένδειξη αδυναμίας.

Η κυβέρνηση προτείνει έναν νέο τρόπο υπολογισμού των ασφαλιστικών εισφορών με βάση τον οποίο το ύψος αυτών θα καθορίζει και το ύψος της σύνταξης που θα καταβάλλεται. Οσο υψηλότερες είναι οι εισφορές τόσο υψηλότερη θα είναι και η σύνταξη σε ένα εύρος που ξεκινάει από τα 775 ευρώ και μπορεί να φτάσει έως τα 2.500 ευρώ.

Ηταν πριν από περίπου έναν χρόνο όταν το ρεπορτάζ των «ΝΕΩΝ» αναδείκνυε το πρόβλημα της περιοχής της Κινέτας. «Η Κινέτα κινδυνεύει να γίνει Μάνδρα» ήταν ο τίτλος του ρεπορτάζ, στόχος του οποίου δεν ήταν ασφαλώς να κινδυνολογήσει, αλλά να ενημερώσει το κοινό. Το ρεπορτάζ εκείνο δεν ήταν προφητικό. Ηταν βέβαιο πως η Κινέτα θα γινόταν μια μέρα Μάνδρα. Και έγινε χθες, χωρίς ευτυχώς να θρηνήσουμε θύματα όπως συνέβη με τις φονικές πλημμύρες στη Μάνδρα τον Νοέμβριο του 2017.