ΤΑ ΝΕΑ

Ο παραιτηθείς υπουργός Αμυνας δεν παρέλειψε να υπενθυμίσει πόσο ακατάλληλος ήταν για το αξίωμα το οποίο του εμπιστεύθηκε ο Πρωθυπουργός: επιβάρυνε τον ελληνικό λαό με χιλιάδες ευρώ μόνο και μόνο για να κάνει μια τελευταία επίδειξη πατριδοκαπηλίας με στρατιωτικό ελικόπτερο πάνω από το Αιγαίο.

Με την επίσκεψη της γερμανίδας καγκελαρίου στην Αθήνα και την υποδοχή που της επιφύλαξε ο έλληνας Πρωθυπουργός κλείνει ένας κύκλος διχασμού και αντιευρωπαϊσμού που άνοιξε το 2010, όταν η τότε κυβέρνηση υποχρεώθηκε στην υπογραφή του Μνημονίου προκειμένου να μη χρεοκοπήσει άτακτα η χώρα.

Στη συνέντευξη που παραχώρησε χθες στον τηλεοπτικό σταθμό Open, ο Πρωθυπουργός αναγνώρισε για πρώτη φορά κάτι που είναι πλέον πανθομολογούμενο: ότι το πρόβλημα της κυβέρνησής του δεν είναι απλώς αριθμητικό, αλλά πολιτικό. Εξέφρασε ασφαλώς τη βεβαιότητα ότι θα έχει τη στήριξη του (πρώην) κυβερνητικού του εταίρου. Εκείνο που έχει σημασία όμως δεν είναι η κατά συνθήκην βεβαιότητα, αλλά η προσθήκη σχετικά με τον δρόμο που θα ακολουθήσει εάν δεν λάβει την πολυπόθητη στήριξη: ο δρόμος αυτός, όπως παραδέχθηκε, οδηγεί σε πρόωρες εκλογές.

Η έκφραση «πολικές θερμοκρασίες» που χρησιμοποιείται κατά κόρον από τα μέσα ενημέρωσης μπορεί να ακούγεται υπερβολική και να είναι για όλους όσοι εκτίθενται ελάχιστα στο κρύο ή απολαμβάνουν τη ζέστη στο σπίτι τους και τη δουλειά τους.

Ηταν μόλις πριν από δεκαπέντε ημέρες όταν ο Πρωθυπουργός διαβεβαίωνε τους εκπροσώπους του Τύπου πως ο κυβερνητικός του εταίρος δεν πρόκειται να εγκαταλείψει την κυβέρνηση με το ρητορικό ερώτημα «Πού να πάει ρε παιδιά;».

Η κρίση της ευρωζώνης απέδειξε αν μη τι άλλο πως η κατασκευή του κοινού νομίσματος είχε δομικά προβλήματα. Αν και ένα πανίσχυρο νόμισμα, το ευρώ έπασχε στην αρχιτεκτονική του όχι μόνο για πολιτικούς και οικονομικούς, αλλά και για ιστορικούς λόγους, οι οποίοι μπορούν να συνοψιστούν στο εξής: η Γερμανία αντάλλαξε το σκληρό μάρκο με μια οικονομική ορθοδοξία που θα διασφάλιζε την οικονομική της ευρωστία.

Το 2018 δεν αφήνει πίσω του μόνο εκκρεμότητες, αλλά και ανοικτές πληγές. Κι αν στην πρώτη κατηγορία, εκείνη των εκκρεμοτήτων, ανήκει η συμφωνία των Πρεσπών, η μεταμνημονιακή επιτροπεία ή και μια σειρά από σκάνδαλα που η κυβέρνηση έσπευσε να φορτώσει στους αντιπάλους της, στη δεύτερη, εκείνη των πληγών, ανήκει η πολύνεκρη τραγωδία στο Μάτι.

Ο Πρωθυπουργός αποδέχθηκε πριν από δύο μήνες την παραίτηση του υπουργού Εξωτερικών με τη διαβεβαίωση ότι δεν θα ανεχθεί στο εξής άλλη φωνή πέρα από την επίσημη κυβερνητική στην εξωτερική πολιτική.

Οπως δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις, μηδεμιάς εξαιρουμένης, το εκλογικό έτος που έρχεται θα είναι και έτος κυβερνητικής αλλαγής. Η σημερινή κυβέρνηση που αποτελείται από τα κόμματα του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ θα παραδώσει τη σκυτάλη είτε σε μια αυτοδύναμη κυβέρνηση της ΝΔ είτε σε μια κυβέρνηση συνασπισμού, βασικός κορμός του οποίου θα είναι και πάλι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Η τροπολογία που κατέθεσε η κυβέρνηση για την αγορά εκλογικού υλικού με απευθείας αναθέσεις δεν αποκαλύπτει μόνο τις προθέσεις της. Μαρτυρά και τη σπουδή της εξαιτίας της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει: ο πολιτικός χρόνος μοιάζει ασφυκτικός και αυτή η συνθήκη ασφυξίας φέρνει τον εκλογικό ορίζοντα όλο και πιο κοντά.

Το Μαξίμου έχει επιλέξει να μην απαντά στα εύλογα ερωτήματα που προκύπτουν από την υπόθεση Πετσίτη.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η ελευθερία του Τύπου έχει δεχθεί τα τελευταία χρόνια ένα ισχυρό πλήγμα στη χώρα μας. Η τρομοκρατική επίθεση στα γραφεία του Σκάι και της «Καθημερινής» δεν πιστοποιεί απλώς αυτό το γεγονός.

Πολύ σωστά η Δικαιοσύνη είναι τυφλή. Δεν επιτρέπεται όμως να είναι κουφή. Και τα όσα εκκωφαντικά έχουν δει τα φώτα της δημοσιότητας για τον «φίλο» κορυφαίου στελέχους της κυβέρνησης και τη σχέση του όχι μόνο με τον ίδιο αλλά και με το Μέγαρο Μαξίμου, θα πρέπει να έχουν φτάσει στα αφτιά της. Θα πρέπει να […]

Κανένας συμβολισμός δεν θα αποτύπωνε τόσο έντονα μια δυστοπική πραγματικότητα και συγχρόνως μια τραγική αποτυχία όπως αυτός: το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης αποφάσισε να εντάξει στο λογότυπο αλληλογραφίας εσωτερικού τη φράση «Το ΑΠΘ ζητά την προστασία της Πολιτείας από τα φαινόμενα βίας και ανομίας». Τη δυστοπική πραγματικότητα βιώνει το πανεπιστημιακό ίδρυμα. Και η τραγική αποτυχία βαραίνει μια κυβέρνηση που από τυφλή ιδεοληψία και μόνο αρνείται να πράξει το καθήκον της.

Υπό τον σηµερινό Πρωθυπουργό, το Μέγαρο Μαξίµου έχει αποδειχθεί λαλίστατο. Πότε µε non papers και άλλοτε µε επίσηµες ανακοινώσεις, συνηθίζει να απαντάει επί παντός του επιστητού - πολλές φορές µάλιστα µε ύφος που δεν προσιδιάζει σε ανώτατο πολιτειακό όργανο, όπως είναι το Πρωθυπουργικό Γραφείο.

Ο ένας υπουργός ζητούσε από τους φοιτητές να γίνουν αρκούντως ρωμαλέοι για να περιορίσουν την ανομία στα πανεπιστήμια, ο άλλος να εξηγηθεί σε αυτούς που ασκούν βία στους πανεπιστημιακούς χώρους ότι έτσι δεν βάλλεται το «σύστημα».

Πληθαίνουν ημέρα με την ημέρα οι ενδείξεις ότι ο Πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του πολιτεύονται με έναν και μόνο γνώμονα: ποια θα είναι η κατάλληλη στιγμή όχι απλώς για να προκηρύξουν εκλογές, αλλά για να αιφνιδιάσουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης με την προκήρυξή τους.

Πέρα από την ουσία της, η υπόθεση του ενεχυροδανειστή έχει πολύ ισχυρούς συμβολισμούς για να μη ρίξει βαριά τη σκιά της στη δημόσια ζωή. Ενας άνθρωπος που πλούτισε εν μέσω της κρίσης εκμεταλλευόμενος τη δραματική πτώση του βιοτικού επιπέδου συνανθρώπων μας εξέθεσε με την τροπή που πήρε η δίωξή του ένα ολόκληρο κράτος και μάλιστα […]

Η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να βρει υποψήφιο για την Αθήνα μαρτυρά το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει το κυβερνών κόμμα. Μαρτυρά ότι, παρά τους ισχυρισμούς στελεχών του περί κρυφών δημοσκοπήσεων που καταγράφουν αναστροφή του κλίματος, ο βασιλιάς είναι γυμνός. Μαρτυρά ακόμη ότι η κυβέρνηση δεν φοβάται απλώς την αναμέτρηση, αλλά ότι τρέμει τη συντριβή.

Με τη δήλωσή του χθες στη Βουλή ότι «εμείς τις πρώτες πραγματικά δικές μας 100 μέρες τις κλείνουμε αύριο που κλείνουμε 100 μέρες από την έξοδο της χώρας από τα Μνημόνια», ο Πρωθυπουργός δεν επιχείρησε απλώς να μηδενίσει το κοντέρ.