Τατσόπουλος Πέτρος

Πριν από καμιά σαρανταριά χρόνια, τη χαρισάμενη προδιαδικτυακή εποχή, έκανα τακτικά παρέα με έναν συνομήλικό μου που θα μπορούσε κάλλιστα να διδάσκεται στα σχολεία ως αρχέτυπο της χαμηλής αυτοεκτίμησης. Αισθητά πιο ευπαρουσίαστος από όσο νόμιζε ο ίδιος ότι είναι και ασυγκρίτως πιο ευφυής από όσο αποτιμούσε τον εαυτό του, έπαιρνε συστηματικά μηδέν στη συναισθηματική νοημοσύνη […]

Δεν θα αναλάβουμε τον άχαρο ρόλο να αποτιμήσουμε οι εκπρόσωποι ποιας από τις τρεις μεγάλες και ιδεολογικά αλληλένδετες μονοθεϊστικές θρησκείες (της ιουδαϊκής, της χριστιανικής και της ισλαμικής, κατά σειρά εμφάνισης) ευθύνονται για τη δολοφονία περισσοτέρων συνανθρώπων τους στο διάβα της Ιστορίας – και οι τρεις είχαν ενίοτε τη «χρυσή ευκαιρία» να βάψουν τα χέρια τους με […]

Ο Αγγελος Βλάχος (1915 – 2003) δεν έχει χαραχτεί στη μνήμη μου τόσο για κάποια από τις τέσσερις ιδιότητες με τις οποίες διέπρεψε – διπλωμάτης, συγγραφέας, πολιτικός, ακαδημαϊκός – όσο για το στυφό, βαθιά μελαγχολικό χιούμορ του, κάτι που τον συνέδεε ως ιδιοσυγκρασία με μια άλλη πολυπράγμονα μορφή της κεντροδεξιάς παράταξης, τον αείμνηστο Παναγιώτη Λαμπρία. Ο […]

Σήμερα θα μπορούσα να σας παραθέσω μια σειρά από χιλιοειπωμένες κοινοτοπίες, όπως «η φύση αντιπαθεί το κενό», «στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα», «στην πολιτική λέμε και μια κουβέντα παραπάνω»… – και ξέρετε κάτι; Το αξιοπερίεργο είναι πως όλες αυτές οι κοινοτοπίες, παρότι μεμονωμένα υποβάλλουν μια μάλλον στρεβλή εικόνα της πραγματικότητας, όταν τις συνδυάσουμε δεν απέχουν και […]

Παράγουμε περισσότερες κτηνωδίες από όσες μπορούμε να καταναλώσουμε; Εξαρτάται. Από καθαρά στατιστική σκοπιά πρέπει να βρισκόμαστε κάπου στη μέση. Σε άλλα μήκη και πλάτη του πλανήτη συμβαίνουν καθημερινά αδιανόητα φρικαλέα πράγματα – μα και πάλι: καμαρώνουμε όταν περνάμε κάτω από τον δικό τους πήχη; Εκεί όπου βαυκαλιζόμαστε ότι ανήκουμε, στον σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, οι […]

«Στην αδυσώπητη πάλη του Πνεύματος και του Σώματος, όπου το Πνεύμα εκφράζει καθετί Ιερό και το Σώμα καθετί Ανόσιο, ο ερωτισμός ταξινομείται μαζί με τις άλλες σωματικές εκκρίσεις. Οφείλουμε να τον αντιμετωπίζουμε – κατά τον πάπα Ιννοκέντιο τον Τρίτο – με την ίδια περιφρόνηση που αντιμετωπίζουμε το φτύσιμο, την ούρηση και την αφόδευση. Ηδη από τον τέταρτο […]

«Σε αντίθεση με την οικονομική αποστέρηση, η οποία γίνεται αυτομάτως αντιληπτή από όσους τη βιώνουν, η πολιτισμική ένδεια συνεπάγεται την έλλειψη της συνείδησης της ένδειας αυτής» ΝΙΚΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ «Αναγνώσεις, αναγνώστες και αναγνώστριες: Το βιβλίο και το κοινό του στην Ελλάδα» (κοινή έκδοση GUTENBERG/ΟΣΔΕΛ)   Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, επιμένω να αναρωτιέμαι με αθεράπευτη παιδική αφέλεια […]

 «Τι πρέπει να γίνει, λόγου χάριν, εάν – εκτός από τις γαστρονομικές και τις ενδυματολογικές σου ιδιαιτερότητες – μεταφέρεις και την αταλάντευτη πίστη σου στο ισλαμικό δίκαιο, όχι υποχρεωτικά στην ακραία του μορφή, τη σαρία, αλλά και σε πιο συντηρητικές, εξίσου όμως απαράδεκτες για τους επιγόνους του Δαντόν και του Ροβεσπιέρου; Πρέπει το κοσμικό κράτος να διαπραγματευθεί […]

Τόσο ο 29χρονος γιος μου όσο και η 14χρονη κόρη μου, με μια ανατριχιαστική αταβιστική ακρίβεια, όταν έκλειναν τα έξι, έγιναν έξω φρενών με τις πρώτες δυσοίωνες φήμες που έφθασαν στα αφτιά τους: ίσως και να μην υπήρχε ο Aγιος Βασίλης. Ειδικά για την κόρη μου το πλήγμα ήταν ισχυρό, καθώς ήταν η δεύτερη «συνωμοσία […]

Ο Ηρακλής Πουαρό, ο αρχετυπικός ντετέκτιβ της Αγκαθα Κρίστι, όχι μονάχα ήταν Βέλγος, αλλά και ιδιαίτερα εύθικτος με όποιον τον περνούσε για Γάλλο. Με αυτή την τσαχπίνικη πινελιά η Κρίστι πετύχαινε δύο σατιρικούς στόχους ταυτόχρονα: αφενός αναμόχλευε τη διαχρονική αμοιβαία απέχθεια Βέλγων και Γάλλων, αφετέρου κολάκευε τη βρετανική υπεροψία απέναντι σε όλους αυτούς αδιακρίτως που […]

Το ανέκδοτο παλιό, σύντομο και μακάβριο. Κάποιος πέφτει από τον εικοστό όροφο και, στο ύψος του πέμπτου, μονολογεί: «Μέχρι εδώ καλά πάμε». Η σύλληψη της Εύας Καϊλή στις Βρυξέλλες ήρθε για να μας υπενθυμίσει ότι δεν πέφτουν όλοι από τα σύννεφα με την ίδια ψυχραιμία και την ίδια χάρη. Χονδρικά θα μπορούσαμε να τους χωρίσουμε […]

Ο προνοητικός επιχειρηματίας πρέπει να διαθέτει μια αλυσίδα ζαχαροπλαστείων, γυμναστηρίων και γραφείων κηδειών: τα δύο πρώτα (στεγαζόμενα, ει δυνατόν, στο ίδιο κτιριακό συγκρότημα) θα μας υπενθυμίζουν την αέναη πάλη ανάμεσα στην ακατανίκητη έλξη προς την απόλαυση και την αδήριτη ανάγκη να διατηρήσουμε τη φόρμα μας, ενώ τα τρίτα θα αναλαμβάνουν να μας παραλάβουν όταν ο […]

Υστερα από πέντε χρόνια απροσχημάτιστης συγκάλυψης (κλειδώνοντας στο συρτάρι ένα βούλευμα-καταπέλτη για παραπομπή στο επισκοπικό δικαστήριο, μια δίκη που δεν έγινε ποτέ) και τρεις μήνες ιλαροτραγικών παλινωδιών (με αρχιεπισκοπικά τελεσίγραφα μεταμορφωμένα, από τη μια μέρα στην άλλη, σε γριφώδη ήξεις-αφήξεις), η Αρχιεπισκοπή αποφάσισε να πράξει το στοιχειώδες προκειμένου να διαφυλάξει ό,τι της έχει απομείνει από […]

«Οι Αγγλοι ισχυρίζονται ότι ο γερμανικός λαός αμύνεται κατά των ολοκληρωτικών πολεμικών μέτρων της κυβέρνησης. Δεν θέλει τον ολοκληρωτικό πόλεμο, λένε οι Αγγλοι, μα τη συνθηκολόγηση. Σας ερωτώ: θέλετε τον ολοκληρωτικό πόλεμο; Τον θέλετε, εάν χρειαστεί, πιο ολοκληρωτικό και ριζοσπαστικό απ’ όσο μπορούμε καν να τον φανταστούμε σήμερα;» ΓΙΟΖΕΦ ΓΚΕΜΠΕΛΣ Ηταν 18 Φεβρουαρίου του 1943. […]

Κατά τη διάρκεια των επιβεβλημένων παρατεταμένων εγκλεισμών (lockdowns) την πρώτη και πιο δύσκολη περίοδο της πανδημίας, ένα αλλόκοτο φαινόμενο πέρασε σχεδόν απαρατήρητο και, ως εκ τούτου, ασχολίαστο από τα λαγωνικά της ειδησεογραφίας. Αυξήθηκαν ραγδαία οι καταγγελίες για ενδοοικογενειακή βία (λυπηρή μεν παρενέργεια, αναμενόμενη δε, σε καταστάσεις καταναγκαστικού συγχρωτισμού) αλλά οι τηλεφωνικές κλήσεις των θυμάτων μειώθηκαν, […]

Ως εξώγαμο τέκνο αγνώστου πατρός πέρασα τα τρία πρώτα χρόνια  της ζωής μου έγκλειστος στο Πατριωτικό Ιδρυμα Κοινωνικής Προνοίας και Αντιλήψεως, ευρέως γνωστό στο πανελλήνιο από το αρκτικόλεξό του: ΠΙΚΠΑ. Η βιολογική μου μητέρα, μια πάμφτωχη γυναίκα από την Κρήτη, απέκτησε πέντε παιδιά με τρεις άνδρες, από τους οποίους παντρεύτηκε τους δύο κι έδωσε τη […]

Πριν από μια περίπου τριακονταετία είχε τύχει να βρεθώ στον Βόλο και να παρακολουθήσω μια επιθεώρηση που είχε ανεβάσει το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο (ΔΗΠΕΘΕ) της περιοχής – ένας πολιτιστικός φορέας, ειρήσθω εν παρόδω, που είχε γνωρίσει εξαιρετική άνθηση καθ’ άπασα την ελληνική επικράτεια επί Μελίνας Μερκούρη κι επί Θάνου Μικρούτσικου, τα χρόνια της λεγόμενης «πολιτιστικής αποκέντρωσης», […]

Ως γνωστόν, το placebo είναι ένα εικονικό φάρμακο. Σε αντίθεση με τα αυθεντικά φάρμακα, στην περίπτωση του placebo δεν έχει την παραμικρή σημασία ποια είναι τα συστατικά του, αρκεί – εξυπακούεται – να μην είναι συστατικά επιβλαβή: σε ένα placebo, λόγου χάριν, μπορείς να βάλεις ζαχαρίνη, αλλά δεν μπορείς να βάλεις χλωρίνη. Το ουσιώδες είναι να πρόκειται […]

«Σε καιρούς ειρήνης κι όταν υπάρχει σχετική ευημερία, τόσο οι πολιτείες όσο και τα άτομα είναι πιο καλοπροαίρετοι ο ένας για τον άλλον, επειδή δεν φτάνουνε σε απόγνωση από άκρα ανάγκη που δεν τους ήρθε με τη θέλησή τους· ο πόλεμος όμως, που παίρνει ύπουλα κάτω απ’ τα πόδια των ανθρώπων την ευκολία να κερδίζουν […]

«Omnium mulierum vir et omnium vivorum mulier». Τουτέστιν; «Ο άνδρας όλων των γυναικών και η γυναίκα όλων των ανδρών». Αυτή τη φήμη αποδίδει ο ρωμαίος ιστορικός Σουητώνιος στον Ιούλιο Καίσαρα χρίζοντάς τον ταυτόχρονα σε έναν από τους πιο διάσημους bisexual της Ιστορίας, πολλούς αιώνες πριν εφευρεθεί ο σχετικός όρος. Η αλήθεια είναι πως ο Ιούλιος […]

Δίχως πρόθεση, παιδεία ή ικανότητα να κάνω αντίπραξη στις χαρτορίχτρες και στα μέντιουμ, από απλή αίσθηση κοινωνικής ευθύνης και μόνο, νιώθω υποχρεωμένος να μοιραστώ μαζί σας την ενόρασή μου για όσα πρόκειται να διαβάσετε στα πρωτοσέλιδα το επόμενο εξάμηνο, με μικρά, πολύ μικρά περιθώρια στατιστικού σφάλματος. Γνωρίζω την ακριβή ημέρα και ώρα όσων αποτρόπαιων θα […]

Μια κι έχουμε μπροστά μας το εορταστικό τριήμερο, είπα κι εγώ να το ρίξω έξω, να ξεσκάσω, «απαλλαγμένος από τις συμφορές της νοημοσύνης» (αθάνατοι Μόντι Πάιθον). Εμπόριο θαυμάτων, Ουκρανικό, βιασμοί ανηλίκων -με τίποτε από όλα αυτά δεν θα σας γανώσω το κεφάλι, σαν κουτσομπολίστικο ένθετο σε χαζοχαρούμενο τηλεοπτικό μαγκαζίνο που κάθε φορά λες, δεν γίνεται, […]

Εις τον αφρό, εις τον αφρό της θάλασσας η αγάπη μου, η αγάπη μου κοιμάται παρακαλώ σας κύματα μη μου την εξυπνάτε Παραδοσιακό παιδικό τραγούδι Επτανήσων   Την ίδια ώρα που ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος γνωστοποιούσε δημόσια το «τελεσίγραφο των πέντε ημερών» που έχει επιδώσει στον ιερέα Δημήτριο Λουπασάκη και στη δεκαπενταμελή του ακολουθία ώστε να […]

Απότοκο πολύωρων συζητήσεων του δημοσιογράφου Νίκου Ευσταθίου με τον «άνευ άλλων συστάσεων» Πύρρο Δήμα, αλλά κι επίμοχθης έρευνας του πρώτου για μια εποχή που λόγω ηλικίας (γεννημένος το 1992) δεν την έζησε από πρώτο χέρι, είναι το βιβλίο που κυκλοφόρησε προ ημερών από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος και, καθώς συνηθίζουμε να λέμε, διαβάζεται σαν μυθιστόρημα: «Πύρρος […]

Οφείλουμε ευθύς εξαρχής να ξεκαθαρίσουμε ότι οιαδήποτε ημερίδα με συγγενές θέμα – «Η αξιοπιστία των θαυμάτων κατά τον 21ο αιώνα» ή «Το ράσο του κληρικού ως ποινικό αλεξίσφαιρο» – σε οιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα, ακόμη και σε εκείνες που έχουν μεγάλη θρησκευτική παράδοση (όπως η Ιταλία, η Πολωνία, η Γαλλία και η Ισπανία), θα διοργανωνόταν αποκλειστικά από καλλιτεχνικά […]

Ενιωσα την ανάγκη να απλώσω φαρδύ πλατύ το ονοματεπώνυμό της στον τίτλο του σημερινού μου κομματιού ως ένα μήνυμα σε μποτίλια προς το μέλλον, ένα μέλλον από όπου τόσο εγώ όσο -λυπάμαι που σας το λέω – και αρκετοί από εσάς θα έχουν προ πολλού αναχωρήσει. Τι μπορείς να προβλέψεις για ένα επτάχρονο κορίτσι που έχει […]

Εσύ ονειρεύεσαι μια πεταλούδα ή μια πεταλούδα ονειρεύεται εσένα; Η παλιά κινέζικη απορία καταδεικνύει πόσο εύθραυστη είναι η πρόσληψη της πραγματικότητας. Πόσες πραγματικότητες υπάρχουν; Εξαρτάται. Οι γνώμες διίστανται. Σύμφωνα με τη γνώμη που επικρατεί (και ιδού το πρώτο οξύμωρο: επικρατεί μολονότι σχεδόν όλοι την παραβλέπουν) η πραγματικότητα είναι μία και μοναδική, ανεξάρτητη από την ορθή […]

«Είμαστε κακομαθημένοι, τελεία και παύλα». Ανώνυμη   «Μια γυναίκα στο Βερολίνο»   1959 Η χλευαστική διαπίστωση της ανώνυμης αφηγήτριας του «Μια γυναίκα στο Βερολίνο», ενός συνταρακτικού ντοκουμέντου που δημοσιεύτηκε πρώτη φορά το 1959 (δεκατέσσερα ολόκληρα χρόνια μετά το «Ετος Μηδέν», αποτυπωμένου με τα πιο μελανά χρώματα) και η αυθεντικότητα του οποίου έχει πλέον πιστοποιηθεί πέραν πάσης αμφιβολίας, […]

Κατ’ αρχάς οφείλουμε, έστω και με σχεδόν δύο αιώνες καθυστέρηση, να επιδώσουμε τα θερμά μας συγχαρητήρια στους γονείς του Λιούις Κάρολ (1832-1898) διότι έφεραν στον κόσμο το βλαστάρι τους τη σωστή εποχή και στη σωστή χώρα. Ετσι του δόθηκε η μοναδική ευκαιρία, μεταξύ πολλών άλλων ευκαιριών, να συλλάβει με τη φαντασία του, να περάσει στο […]

Τα ανέκδοτα με τα «στήθη» και τα «πεπόνια» (meloni αμφότερα στα ιταλικά) καλά κρατούν, όπως και οι χοροί: τα πρώτα πριμοδοτεί η ίδια η νικήτρια των ιταλικών εκλογών με ψιλοσαχλά υπονοούμενα, ενώ στους δεύτερους δηλώνει άρον-άρον συμμετοχή κάθε ακροδεξιά ψυχή ανά την υφήλιο. Δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι δικοί μας ακροδεξιοί από του Κουτρούλη […]

Ο Χρήστος Παππάς ξύπνησε καταϊδρωμένος, κατάκοπος και κακόκεφος. Πρώτη φορά ένιωθε τόσο έντονα το βάρος των εξήντα του χρόνων. Κοίταξε το ρολόι δίπλα στο κρεβάτι του: 07.30. Σε λιγότερες από τρεις ώρες θα πετούσε για Ρώμη. Η αλήθεια είναι πως δεν είχε την παραμικρή όρεξη, όχι να πετάξει στη Ρώμη, αλλά ούτε ως το διπλανό […]

«Σε κάθε εκατό ανθρώπους, εκείνοι που όλα τα ξέρουν: πενήντα δύο· / οι ανασφαλείς σε κάθε βήμα: σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι· / οι έτοιμοι να βοηθήσουν, αρκεί να μην κρατήσει πολύ: έως σαράντα εννέα· / οι πάντοτε καλοί, επειδή δεν μπορούν να είναι αλλιώς: τέσσερις, άντε πέντε· / οι ικανοί να είναι ευτυχισμένοι: το πολύ […]