Τατσόπουλος Πέτρος

«Θα πρέπει να τονιστεί ίσως πως, πέρα από την απλή έκθεση των ιστορικών στοιχείων, προσπάθησα να τα ερμηνεύσω, αναλύοντας το μωσαϊκό των εμπειριών μου έτσι που η διάρθρωση των γεγονότων και των εξελίξεων να αποδοθεί με τρόπο ολοκληρωμένο και καταληπτό και να αποκαλυφθεί η δομή δύναμης που οδήγησε στην κατοχή της Ελλάδας από το αμερικανικό […]

«Κατέχετε από φέισμπουκ, τουίτερ και τα ρέστα;» «Παιχνιδάκια μού φαίνονται για χασομέρηδες. Του κάκου προσπαθεί η κόρη μου να μου αλλάξει γνώμη…» «Απ’ τη μεριά σας δεν έχετε άδικο. Πρόκειται – αλίμονο – για δισεκατομμύρια χασομέρηδες. Ξέρετε πόσο χρόνο περνάνε καθημερινά στα σόσιαλ μίντια; Δύο ώρες και είκοσι δύο λεπτά κατά μέσο όρο. Εξόν από το να […]

«Από μια περίεργη σύμπτωση, είχα “συναντήσει” τον έναν βασικό πρωταγωνιστή εκείνου του καλοκαιριού. Εναν όροφο πάνω από το διαμέρισμα όπου μέναμε το 1974 ζούσε η αδελφή του Δημήτρη Ιωαννίδη. Τα χρόνια πριν εμφανιζόταν ένας κύριος – συνήθως με στολή – στην πολυκατοικία και πάντοτε έμενε απέξω ένα στέισον βάγκον με άνδρες με πολιτικά, που ανήκαν προφανώς στην […]

Η πολιτική είναι ένα άχαρο, βίαιο και βρώμικο παιχνίδι.  Δεν έχει κανόνες και όλα τα χτυπήματα επιτρέπονται – ιδίως τα πιο ύπουλα χτυπήματα, τα χτυπήματα κάτω από τη μέση, όχι απλώς επιτρέπονται, αλλά με κάποιο νοσηρό τρόπο επιβάλλονται. Το ίδιο θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς για τη ζωή αυτή καθεαυτή, όμως το πιο επιβαρυντικό στοιχείο στην […]

«Τα πάντα στον κόσμο έχουν να κάνουν με το σεξ, εκτός από το σεξ· το σεξ έχει να κάνει με την εξουσία». Η περίφημη ρήση του Οσκαρ Ουάιλντ ήρθε πάλι στον νου μου, καθώς έβγαινα χθες βράδυ από τον αγαπημένο κινηματογράφο της γειτονιάς μου. Είναι μια ρήση που συχνά χρησιμοποιείται ως άλλοθι με αμφίδρομη κατεύθυνση: […]

Οι «Υποψήφιοι» (2012), μια πολιτική κωμωδία του Τζέι Ρόουτς – πρωτότυπος τίτλος: The campaign (Η [προεκλογική] εκστρατεία) – δεν πήγε πολύ καλά στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες, εν μέρει δικαίως: έβριθε από μπαλαφάρες που, πριν από μια δεκαετία ακόμη, τις θεωρούσαμε «αμερικανιές», παρότι  είναι πλέον τόσο ενσωματωμένες και στη δική μας πολιτική ζωή, ούτως ώστε δεν θα μας […]

Οσοι ενασχολούμαστε τα τελευταία χρόνια με τα social media, με ποικίλου βαθμού εθισμό, γνωρίζαμε από καιρό ότι «κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας». Δεν περιμέναμε να αντικρίσουμε την τραγική φιγούρα της Ιωάννας στη διαβόητη πια «δίκη για το βιτριόλι» προκειμένου να αντιληφθούμε σε ποιο απάνθρωπο σημείο μπορεί να σε οδηγήσει ο ναρκισσισμός που καλλιεργείται […]

Διατρέχοντας την ελληνική πολιτική ειδησεογραφία των τελευταίων ημερών – από τους νεοναζιστικούς πυρήνες στα σχολεία έως τις διεργασίες στο Κίνημα Αλλαγής για την εκλογή προέδρου – αποκομίζεις την αίσθηση ότι παρακολουθείς πάλι και πάλι τη «Μέρα της μαρμότας» (1993) του αείμνηστου Χάρολντ Ράμις, όχι σε καμία αποκαταστημένη ψηφιακή κόπια, αλλά σε κάποια από εκείνες τις θηριώδεις μπομπίνες […]

Το σκολειό (κατά την θεωρίαν, την οποίαν ανέπτυσσε μεν εν των μελών της επιτροπής, ησπάζοντο δε οι πλείστοι των γονέων), το σκολειό, ας υποθέσουμε, δεν έγινε για να μαθαίνουν τα παιδιά γράμματα, δηλαδή. Εγινε για να μαζώνουνται οι κλήρες, τα παλιόπαιδα, τα διαβολόπουλα. Πώς μπορεί, το λοιπόν, ένας γονιός να τα έχει μπελά απ’ το […]

«Η Νέα Δημοκρατία εκφράζει όλο το πολιτικό φάσμα από  τη Δεξιά μέχρι το Κέντρο και την Κεντροαριστερά». Κυριάκος Μητσοτάκης «Η επόμενη εκλογική αναμέτρηση δεν έχει σημασία. Ας μιλήσουμε για τη μεθεπόμενη». Σε μια χώρα υψηλής πολιτικής ευθύνης κι ευθύτητας κάπως έτσι θα έκλεινε ο Πρωθυπουργός την ετήσια συνέντευξη Τύπου στη Διεθνή Εκθεση της συμπρωτεύουσας. Επειδή […]

Αγαπητά μου παιδιά. Σήμερα θα πιστέψουμε κάπου. Δεν έχει σημασία πού. Κάπου. Κάπου, οπουδήποτε; Οχι, έχετε δίκιο. Δεν είναι φρόνιμο να πιστέψουμε οπουδήποτε. Για την ακρίβεια, πιθανόν να συνεπάγεται αφάνταστες ταλαιπωρίες για εμάς εάν πιστέψουμε οπουδήποτε. Ας συμφωνήσουμε λοιπόν ότι θα πιστέψουμε εκεί που πιστεύουν και οι τριγύρω μας. Και αν οι τριγύρω μας δεν […]

Πρώτα κατάλαβα ότι είχε πεθάνει και μετά έμαθα ότι πέθανε. Μην πάει ο νους σας σε τίποτε μεταφυσικό. Εκείνο το πρωινό της Πέμπτης έκανα τον συνηθισμένο μου περίπατο. Από ένα ανοιχτό παράθυρο άκουσα να ξεχύνεται ένα τραγούδι του. Αυτό από μόνο του δεν ήταν ιδιαίτερα περίεργο, παρότι είχα καιρό ν’ ακούσω τραγούδι του να παίζεται […]

Καθώς γράφονται αυτές οι γραμμές, δυο μέρες προτού δημοσιευθούν στο σαββατιάτικο φύλλο της εφημερίδας, ο Ανθρωπος του Θεού της Γελένα Πόποβιτς έχει ήδη συντελέσει το ταμειακό του θαύμα. Μέσα στο πρώτο πενθήμερο προβολής του προσεγγίζει τα 80.000 εισιτήρια και συνεχίζει τη θριαμβευτική του πορεία ακάθεκτος. Οι κακόπιστοι θα μπορούσαν φυσικά να αντιτείνουν ότι εάν διαιρέσεις […]

Φανταστείτε έναν πλανήτη όπου στο ένα του ημισφαίριο έχει διαρκώς ημέρα και στο άλλο του ημισφαίριο έχει διαρκώς νύχτα. Δεν χρειάζεται καν να τον φανταστείτε. Αυτός ο πλανήτης υπάρχει. Για την ακρίβεια, αναρίθμητοι ανάλογοι πλανήτες υπάρχουν στο Σύμπαν. Ο πιο κοντινός σε εμάς ονομάζεται Εγγύτατος Βήτα. Θεωρείται ο πλησιέστερος εν δυνάμει κατοικήσιμος πλανήτης έξω από […]

Οταν υπενθυμίζεις σε έναν social media influencer την ταπεινή του καταγωγή, θα πρέπει να αναμένεις μία εκ των δύο εκ διαμέτρου αντίθετων αντιδράσεων: είτε την κομπλεξική είτε την ακομπλεξάριστη. Στη δεύτερη περίπτωση, την πιο δυσεύρετη, ο social media influencer, όχι μονάχα δεν θα διαψεύσει την ταπεινή καταγωγή του, αλλά μπορεί και να βουρκώσει, να σπεύσει […]

Τα παιχνίδια έχουν κανόνες. Αυστηρούς, ελαστικούς, δίκαιους, άδικους, απλοϊκούς, πολύπλοκους – κανόνες πάντως. Ακόμη και η παραβίασή τους ενίοτε δεν υποδηλώνει παρά την ύπαρξή τους και νομιμοποιεί όλους εμάς να διαμαρτυρόμαστε. Εάν δεν υπήρχαν κανόνες, λόγου χάριν, στο ποδόσφαιρο, κανένας δεν θα εμπόδιζε τον αντίπαλό σου να σε ξαπλώσει στο χορτάρι με κάταγμα και στην πιθανή […]

«Κάθομαι εδώ και περιμένω να έρθουν. Δεν υπάρχει κανείς να βοηθήσει εμένα ή την οικογένειά μου. Απλώς κάθομαι μαζί τους και με τον σύζυγό μου. Και θα έρθουν για ανθρώπους σαν εμένα και θα με σκοτώσουν. Δεν μπορώ να αφήσω την οικογένειά μου. Ετσι κι αλλιώς, πού να πάω;». ΖΑΡΙΦΑ ΓΚΑΦΑΡΙ Αυγουστιάτικα, σε μια Κίμωλο […]

Τι κοινό έχει ο Κυριάκος Βελόπουλος με τον Ντόναλντ Τραμπ; Ευκολάκι. Είναι και οι δύο μεγάλοι πολιτικοί ηγέτες. Εντάξει, αυτό είναι εμφανές, αλλά ίσως δεν είναι ευγενικό να μιλάμε για το πολιτικό μέγεθος του Ντόναλντ σε χρόνο ενεστώτα. Ο Τραμπ είναι ήδη ένας ηγέτης του παρελθόντος. Οι πιθανότητες για ένα εκκωφαντικό του comeback το 2024 […]

Οπως ήταν αναμενόμενο, τουλάχιστον για όσους δεν εκλαμβάνουν τα εκάστοτε δραματικά γεγονότα ως ασύνδετους πηχυαίους τίτλους προορισμένους να καταναλωθούν από λωτοφάγους, οι πρόσφατες μεγάλες πυρκαγιές, πέρα από την εύλογη αναμόχλευση της ανησυχίας για μια κλιματική αλλαγή που έχει μεταπηδήσει ήδη από την επιστημονική φαντασία στην απτή καθημερινότητά μας, έριξαν πάλι νερό στον μύλο της παράνοιας: […]

Πριν από ενάμιση χρόνο, από αυτήν εδώ τη σελίδα («Ενα Οσκαρ για την κλιματική αλλαγή», ΤΑ ΝΕΑ, 15/2/2020) πλέξαμε το εγκώμιο του Χοακίν Φίνιξ για το «παραληρηματικό» λογύδριό του τη μέρα που παρέλαβε το χρυσό αγαλματάκι. Δεκαοκτώ μήνες δεν είναι και κανένα αβυσσαλέο χρονικό διάστημα – ούτε καν η στιγμιαία χρονική απόσταση από τον έναν χτύπο […]

«Η υποχρεωτική χιτζάμπ δεν είναι ένα κομμάτι ύφασμα, είναι ο βασικός στυλοβάτης της θρησκευτικής μας δικτατορίας. Είναι το πιο ορατό σύμβολο καταστολής, είναι το Τείχος του Βερολίνου του καθεστώτος: αν το πετάξουμε, το καθεστώς θα πέσει». Μασίχ Αλινετζάντ   Η κακόπιστη σύγκριση, η αντιπαραβολή που εξυπηρετεί μια ολοφάνερη επικριτική σκοπιμότητα – το διαβόητο whataboutism (κι […]

Αυτές τις ώρες, του μεγάλου καύσωνα και της μεγάλης δυσφορίας, όπου οι αντοχές μας αγγίζουν κυριολεκτικά το κόκκινο, η σκέψη μου  τρέχει σ’ εκείνους τους συμπατριώτες μας που δεν απομακρύνονται ποτέ από την περιοχή του κόκκινου, που η βάρδια τους συχνά ξεκινάει με τη σειρήνα ενός συναγερμού. Εβλεπα τις προάλλες μια φωτογραφία με δυο πυροσβέστες […]

Εάν μπείτε στον κόπο και ρωτήσετε ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα από τη δική μου ηλικιακή ομάδα, τους εξήντα και φεύγα, ποιες ταινίες την έχουν σημαδέψει από τα νεανικά της χρόνια, θα λάβετε φυσικά ποικίλες απαντήσεις, αλλά μάλλον θα σκοντάψετε συχνότερα από όσο προβλέπουν οι στατιστικές πιθανότητες και στις εξής τρεις: «Φράουλες και αίμα» (1970) του Στιούαρτ […]

Στην αρχαία ελληνική τραγωδία ο από μηχανής θεός είναι, κυριολεκτικά, εκείνος ο θεός ή εκείνη η θεά που εμφανίζεται λίγο πριν από το τέλος του έργου και δίνει διέξοδο -συνήθως με συμβιβαστική/διδακτική διάθεση – σε όλες τις εκκρεμότητες της πλοκής. Στους νεωτερικούς χρόνους, ιδίως κατά τον 19ο αιώνα, όταν ήταν της μόδας να δημοσιεύονται σε συνέχειες […]

* Οπως μου την αφηγήθηκε ο Τάκης Λαμπρίας

Η διαρκής εθνική μας ομφαλοσκόπηση, με την γκρίνια μας να τη συνοδεύει ως μόνιμο «μουσικό χαλί», εμποδίζει συχνά να φθάσει ως εμάς ο απόηχος, πόσω μάλλον ν’ αντικρίσουμε τη φρίκη που αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητας σε άλλες (σχετικά κοντινές) γειτονιές γύρω από τη μεσογειακή λεκάνη. Διάφορα αστροπελέκια ενίοτε, από εκείνα που χαρακτηρίζουμε συλλήβδην ως […]

Την άνοιξη του 2020, όταν το μεγαλύτερο μέρος της υφηλίου αντιμετώπιζε το πρώτο μαζικό φονικό κύμα της πανδημίας, μια παράξενη είδηση έκανε τον γύρο των διεθνών πρακτορείων και πέρασε, όχι ακριβώς απαρατήρητη, αλλά σίγουρα χωρίς να της δοθεί η έμφαση που θα της δινόταν εάν δεν απασχολούσαν την ανθρωπότητα πιο επείγουσες προτεραιότητες: τα θυρανοίξια ενός […]

Οχι. Κανένας δεν ζήτησε συγγνώμη από την αλβανική κοινότητα για το έγκλημα στα Γλυκά Νερά. Ούτε και πρόκειται να ζητήσει. Οι προκαταλήψεις δεν ζητούν συγγνώμη. Τα στερεότυπα δεν ζητούν συγγνώμη. Ακόμη και αν, σε κάποια περίπτωση, φιλοτιμηθούν οι προκατειλημμένοι να ζητήσουν συγγνώμη, σύντομα θα πλακώσει το επόμενο έγκλημα με εθνοτική υπογραφή και θα «δικαιώσει» την […]

Ερχεται μία αποφράδα ημέρα, άλλοτε νωρίς, άλλοτε αργά, άλλοτε στην… ώρα της, και οι πιο πολλοί από εμάς υποχρεώνονται να ποντάρουν στο Στοίχημα του Πασκάλ. Ο ίδιος ο Μπλεζ Πασκάλ (1623 – 1662), μαθηματικός, φυσικός, φιλόσοφος, μία από τις μεγαλύτερες διάνοιες του 17ου αιώνα, δεν θεωρούσε τον συλλογισμό του ως… στοίχημα, αφ’ ης στιγμής ποντάριζες […]

Ιδιαίτερα δημοφιλής στους λογοτεχνικούς κύκλους η παρομοίωση των κριτικών με τους ευνούχους – «ξέρουν τα πάντα για το σεξ, αλλά δεν μπορούν να το κάνουν» – είναι εν μέρει άδικη. Στην πραγματικότητα υπήρξαν και υπάρχουν πολλοί άξιοι λογοτέχνες που ήταν και είναι άξιοι κριτικοί λογοτεχνίας. Για να περιοριστούμε στους τεθνεώτες, αξίζει να μνημονεύσουμε ενδεικτικά ορισμένους από τους […]

Η «Ομολογία» (1970) ήταν μια δυσάρεστη έκπληξη για πολλούς από τους αριστερούς θαυμαστές τού – 88χρονου σήμερα – σκηνοθέτη Κώστα Γαβρά. Καθώς παρεμβαλλόταν ως σφήνα ανάμεσα σε δύο ταινίες του ιδίου με αναμενόμενο πολιτικό προσανατολισμό – το «Ζ» (1969) και την «Κατάσταση πολιορκίας» (1972) -, έμοιαζε πιο πολύ με ιδεολογικό τυπογραφικό λάθος παρά με ακέραιη ηθική στάση προς […]

Χαζεύουμε. Κυριολεκτικά. Κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος – και όχι αποκλειστικά οι κακογερασμένοι γκρινιάρηδες – μπορεί εύκολα να παρατηρήσει ότι μειώνεται τα τελευταία χρόνια η νοητική μας ικανότητα. Μια μείωση μετρήσιμη – υφίστανται ήδη αξιόπιστες επιστημονικές μελέτες που καταγράφουν τη μείωση σε ποσοστιαίες μονάδες. Ασφαλώς, πρόκειται για γενίκευση και όπως όλες οι γενικεύσεις, έτσι και αυτή, αδικεί τις εξαιρέσεις από […]

«Εύθυμη Αγγλία, Χρυσός Αιώνας, Μπελ Επόκ: τέτοια λαμπερά εμπορικά ονόματα πλάθονται πάντοτε εκ των υστέρων. Κανένας στο Παρίσι δεν είπε ποτέ, το 1895 ή το 1900: “Ζούμε στην Μπελ Επόκ, καλά θα κάνουμε να την αξιοποιήσουμε στο έπακρο”. Ο χαρακτηρισμός που περιγράφει εκείνη την εποχή της ειρήνης ανάμεσα στην καταστροφική γαλλική ήττα του 1870-71 και […]

Γαλουχημένοι με «βιβλικές καταστροφές», «πύρινες λαίλαπες», «θύελλες αντιδράσεων», «καρατομήσεις υπουργών» και όποια άλλη στερεότυπη έκφραση επιστρατεύει η δημοσιογραφική αμετροέπεια προκειμένου να τραβήξει καθημερινά την προσοχή μας (δίχως να απομακρυνθεί, παράλληλα, από την πνευματική οκνηρία της), δυσκολευόμαστε να ξεχωρίσουμε εκείνες τις σπάνιες περιπτώσεις όπου τα γεγονότα ταυτίζονται με την κλισέ διατύπωσή τους: πώς να αισθανθείς μια […]

Κάθε φορά που θορυβείται η παγκόσμια κοινή γνώμη από ένα φρέσκο περιστατικό κρατικής τρομοκρατίας, ανατρέχω στον Κόφι Ανάν (1938-2018), το αείμνηστο τέκνο της Γκάνας. Με την ιδιότητα του γενικού γραμματέα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών είχε δηλώσει τον Ιούνιο του 1998 στη Συνδιάσκεψη της Ρώμης: «Ακόμη και σήμερα διατρέχει κανείς μεγαλύτερο κίνδυνο να προσαχθεί ενώπιον της […]