Χωμενίδης Χρήστος

Εχουν οι άντρες το πάνω χέρι στην Ελλάδα; Ασφαλώς. Και όχι διότι κάποιοι διεστραμμένοι βιάζουν και σκοτώνουν. Το να ανάγεις τέτοιες δακτυλοδεικτούμενες περιπτώσεις σε γενικό κανόνα είναι σάμπως να καταδίκαζες συλλήβδην τις γιαγιάδες ορμώμενος από τη γραία Φραγκογιαννού, τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη. Ή να έδινες σε όλες τις πεθερές το φρικτό πρόσωπο της Αρτέμιδος Κάστρου, […]

Θυμάμαι τα Χριστούγεννα που η αιθαλομίχλη επέστρεψε στην Αθήνα. Οι πολυκατοικίες δεν αγόραζαν πετρέλαιο για καλοριφέρ, οι περισσότεροι ένοικοι δεν είχαν να το πληρώσουν, χρωστούσαν ήδη αρκετών μηνών κοινόχρηστα. Aναβαν συνεπώς τα τζάκια. Και τι έριχναν μέσα; Oχι μονάχα κούτσουρα και κλαδιά, ελιά και πεύκο. Αλλά ό,τι εύφλεκτο έβρισκαν, είτε δωρεάν είτε στη χαμηλότερη δυνατή […]

«Ξέρεις ποιο είναι το χειρότερο που μας συνέβη τα τελευταία χρόνια;» μου έλεγε τις προάλλες ένας φίλος. «Δηλητηριάστηκαν οι σχέσεις των ανθρώπων. Επικράτησαν η καχυποψία και η μοχθηρία. Κόπηκαν οι γέφυρες». «Στην αρχή, ναι…» του απάντησα. «Με τη χρεοκοπία του κράτους και με τα πρώτα δύο Μνημόνια, πυροδοτήθηκε τυφλή οργή εναντίον των τότε ηγεσιών και […]

Σε μια κοινωνία σαν τη δική μας, όπου πολλοί και διάφοροι απολαμβάνουν κύρος και ισχύ μόνο και μόνο επειδή τυχαίνουν αποσπόρια σημαντικών γονέων ή παππούδων, η είδηση θα μπορούσε να διατυπωθεί ως εξής: «Απεβίωσε η νύφη του Στράτη Μυριβήλη». Θα ήταν κατάφωα άδικο, κυρίως δε εξόφθαλμα ανακριβές. Το πέρασμα της Καίτης Μυριβήλη από τη ζωή […]

ΕΝΦΙΑ, ΕΦΚΑ, ΟΑΕΕ, «δικαιούστε το επίδομα;», «δικαιούστε τη ρύθμιση;», «δικαιούστε δώδεκα, είκοσι τέσσερις ή τριάντα έξι δόσεις;», «χάσατε τη ρύθμιση…», «χρειαζόμαστε συμπληρωματικά έγγραφα για το επίδομα!», «ποιον είχατε εργοδότη το δεύτερο εξάμηνο του 2011;», «σε ποιον κάνατε μεταφορά μέσω τραπέζης στις 28 Μαρτίου του 2013, στις εννέα και είκοσι οκτώ το πρωί; Πώς; Δεν θυμάστε; […]

Οταν προ ετών επισκεφθήκαμε μια πολύ ηλικιωμένη συγγενή στο εξίσου ηλικιωμένο σπίτι της και η κόρη μου – παιδάκι τότε του νηπιαγωγείου – πήγε στην τουαλέτα, η απορία που εξέφρασε με έφερε σε ιδιαίτερη αμηχανία. «Μπαμπά τι είναι αυτό;», μου έκανε, δείχνοντάς μου τον μπιντέ. Κόμπιασα για κάμποσα δευτερόλεπτα πριν σκαρφιστώ μια φαεινή – νόμισα – απάντηση. «Το γεμίζουν […]

Είχε για τα καλά νυχτώσει όταν μπήκαμε στο τζιπ για να επιστρέψουμε από τη Μονή Ιβήρων στη Μονή Παντοκράτορος. Ο οικοδεσπότης και οδηγός μας – καλόγερος με διδακτορικό στη Γαλλία, πολυταξιδεμένος και πολυδιαβασμένος όπως καμπόσοι στο Aγιον Oρος – φόρτωνε στην καρότσα όποιον οδοιπόρο συναντούσαμε. «Σάλτα και εσύ πίσω, χωράς!». Φτάσαμε να ‘μαστε μια ντουζίνα οι επιβάτες […]

Το να επιχαίρεις επειδή ο Λάκης Λαζόπουλος έπαιξε στο Ηρώδειο μπροστά σε άδειες κερκίδες, το να ηδονίζεσαι από την πτώση του, φανερώνει τα χειρότερα. Οχι για εκείνον. Για σένα. Παρακολουθούμε τα τελευταία χρόνια πολλούς θεαματικούς ξεπεσμούς. Ανθρωποι που, στα ελπιδοφόρα 80s, στα ανέμελα 90s, στα βουλιμικά 00s, περνιόντουσαν για ημίθεοι, λατρεύονταν από τα πλήθη, περιβάλλονταν […]

«Εσένα τον μπαμπά σου δεν τον ήξερε κανείς!». Το εννοούσε ως κοπλιμέντο. Ηθελε να πει ότι εγώ είμαι αυτοδημιούργητος, πως δεν στηρίχτηκα σε κάποια οικογενειακή παράδοση. Στη χώρα που όχι μόνο οι πολιτικοί αλλά και οι ηθοποιοί – και οι τραγουδιστές ακόμα – δίνουν το «δαχτυλίδι» στα παιδιά τους, γιατί να μην το κάνουν και όσοι γράφουν […]

Πριν από λίγους μήνες, ένα ανοιξιάτικο δειλινό, ένας τριαντάρης φίλος μου δέχθηκε – εκεί που ρέμβαζε στον λόφο του Στρέφη – ληστρική επίθεση. Σε αντίθεση με το αδικοχαμένο παιδί στου Φιλοπάππου, επέδειξε σωτήριο ρεαλισμό. Παρέδωσε αυθωρεί ό,τι είχε στις τσέπες του, χρήματα, κινητό, μέχρι και τα κλειδιά της μηχανής. Και γλίτωσε από του Χάρου – πιθανότατα – τα δόντια. […]

Ανοιξα να ξαναδιαβάσω την Οδύσσεια με αφορμή όχι το πρωθυπουργικό διάγγελμα μα το σπουδαίο βιβλίο του ελληνιστή Ντάνιελ Μέντελσον «Ενας Πατέρας, Ενας Γιος, Ενα Επος», την άνοιξα κι έπεσα πάνω στην Ελένη. Κι έγινα έξαλλος όπως κάθε φορά. Τι συμβαίνει; Στις ραψωδίες γ και δ, πριν καν εμφανιστεί ο Οδυσσέας επί σκηνής, ο Τηλέμαχος – παρακινούμενος […]

Οταν, στο καφενείο όπου περνούσε τις ώρες της σχόλης του, ανακοίνωσε ότι θα παντρευόταν, η τσακαλοπαρέα – τύποι σαν και τον ίδιον, μάστορες και μικρέμποροι, οικογενειάρχες και μπεκιάρηδες, άπαντες περασμένης εσοδείας – η τσακαλοπαρέα του άρχισε τα πειράγματα. «Καψουρεύτηκες στα στερνά, μπαρμπα-Σήφη;», «Σε έπιασαν όψιμες φουσκοδεντριές;», «Μην τον παρεξηγείτε», είπε ο καφετζής. «Καμιά συνομήλική μας, καμιά χήρα […]

«Για ποιο ηρωικό φρόνημα μου μιλάτε; Αυτοί είχαν διαρκώς τον νου τους στο φαΐ και στο πιοτό!». Ετσι κατακεραύνωσε ένας γερμανός φιλόλογος του περασμένου αιώνα τα έπη του Ομήρου. Και προκειμένου να αποδείξει τον ισχυρισμό του, μέτρησε τα τσιμπούσια που παρατίθενται στην «Ιλιάδα» και στην «Οδύσσεια». Τις εκατόμβες των βοδιών που θυσιάζονται με κάθε ευκαιρία […]