Χωμενίδης Χρήστος

Ο θρήνος σύσσωμου του ελληνικού λαού σύντομα θα κοπάσει. Οι πολιτικές ευθύνες θα καταλογισθούν από τον κάθε πολίτη και θα βαρύνουν ίσως στο αποτέλεσμα των επόμενων εκλογών. Τις τυχόν ποινικές ευθύνες θα τις διερευνήσει η Δικαιοσύνη. Οι προβολείς θα απομακρυνθούν από το Μάτι Αττικής για να φωτίσουν τα επόμενα γεγονότα, τις προσεχείς πράξεις του συλλογικού […]

Οι βαθύτερα χαραγμένες μνήμες μας, εκείνες που πιο δύσκολα ξεθωριάζουν, είναι οι παιδικές. Θυμάμαι το καλοκαίρι του 1974, το καλοκαίρι που έγινα οκτώ χρονών, ως αναστάσιμο. Ο κόσμος -αγκυλωμένος μέχρι τότε και βλοσυρός, καταθλιπτικά «ελληνοχριστιανικός» –από τη μια μέρα στην άλλη ξεμαρμάρωσε, πλημμύρισε από χρώματα και ευωδιές. Με την επιστράτευση της 20ής Ιουλίου η κατασκήνωση […]

Δεν είναι τυχαίο ότι οι βασίλισσες της Ανατολής –που η εξουσία τους ασκούνταν μόνο εν κρυπτώ, πίσω από τα καφασωτά του χαρεμιού, που ο έξω κόσμος έπρεπε να τις αντιμετωπίζει σαν εύθραυστα λουλούδια –μεταφέρονταν όπως οι ασθενείς: σε φορεία. Οποιος έχει από φοβία ή από βλακώδη εστετισμό απαξιώσει να αποκτήσει δίπλωμα οδήγησης, έστω και για […]

Εικόνα πρώτη. Βεράντα σε γειτονιά της Αθήνας ή της Θεσσαλονίκης ή οποιασδήποτε ελληνικής πόλης. Βραδάκι. Γονείς σαράντα πέντε έως πενήντα χρονών, νέοι, βιολογικώς ακμαίοι στην εποχή μας. Κορίτσι στην προτελευταία τάξη του Λυκείου. Αγόρι τσακαλάκι του Δημοτικού. Τέντα λουλουδάτη, τραπέζι μπαμπού, πτυσσόμενες καρέκλες σκηνοθέτη, αγορασμένα όλα από πολυεθνική αλυσίδα φτηνών επίπλων. Η οικογένεια μασουλάει πίτσα. […]

Θεόδωρος Κατσίκης, πολιτικός επιστήμων και κοινοτάρχης στα Γλυκά Νερά Αττικής. Γεώργιος Συμπιλίδης, ιατρός από το Κιλκίς. Βουλευτές αμφότεροι κατά τη δεκαετία του 1990. Και ο πλέον ρέκτης χρονικογράφος της Μεταπολίτευσης κανονικά θα προσπερνούσε τα ονόματά τους. Ουδείς τους διακρίθηκε ιδιαίτερα για τους κοινωνικούς αγώνες του, για την κοινοβουλευτική του παρουσία, για τη συμμετοχή του στο […]

Στην πρόσφατη συνεδρίαση της Βουλής για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έψεξε τον Αλέξη Τσίπρα διότι ενώ ο ίδιος αγόρευε, εκείνος έπαιζε με το κινητό του. Οταν έλαβε ο Πρωθυπουργός τον λόγο, του ανταπέδωσε την παρατήρηση, σε σκωπτικότερο κάπως τόνο. «Αστειεύομαι, κύριε πρόεδρε» του είπε. «Μπορείτε να ασχολείσθε με ό,τι θέλετε…». […]

Θα έτριζαν άραγε τα κόκαλα του Μεγαλέξαντρου με τη συμφωνία με τα Σκόπια; Θα σηκωνόταν απ’ τον τάφο του και θα μας έπαιρνε στο κυνήγι; Πολύ αμφιβάλλω. Ενας τέτοιος παράφορος ταξιδευτής – κατακτητής, εάν έμπαινε στον κόπο να αναστηθεί στο σήμερα, μάλλον θα βάφτιζε το διαστημόπλοιό του Βουκεφάλα και θα αποικούσε άλλους πλανήτες παρά θα […]

Εάν το βιβλίο που διαβάζεις δεν τραβάει –«δεν είχες τίποτα να πεις, κύριε, γιατί ηνόχλησες τις λέξεις;» όπως το θέτει ο μέγας Κώστας Μόντης –απλώς το κλείνεις και το αξιοποιείς σφηνώνοντάς το κάτω από το χωλό πόδι του τραπεζιού. Και είσαι προσεκτικότερος κατά την επόμενη βόλτα σου στα βιβλιοπωλεία. Αμα η ταινία στο σινεμά βρίθει […]

Ο άνθρωπός μας έχει έντονες ενοχλήσεις στον λαιμό. Πηγαίνει στο γιατρό, ο οποίος λαμβάνει κυτταρικό υλικό και το στέλνει για βιοψία. Μετά από λίγες εβδομάδες τον καλεί για να του ανακοινώσει τα αποτελέσματα. «Σού έχω καλά και κακά νέα» λέει. «Δεν πάσχεις από καρκίνο. Βρίσκεσαι όμως σε προκαρκινικό στάδιο. Εάν δεν σταματήσεις μαχαίρι το κάπνισμα, […]

Επιτρέψτε μου να προσεγγίσω τον ξυλοδαρμό του Γιάννη Μπουτάρη υιοθετώντας στο ακέραιο τους ισχυρισμούς των αυτουργών του. Απορρίπτοντας τις ενδείξεις –ή και τις αποδείξεις –που διαθέτουμε ότι επρόκειτο για οργανωμένους τραμπούκους, για εγκληματικά ούτως ή άλλως στοιχεία. Επιτρέψτε μου να δεχθώ –πλήρης καλοπροαίρετης αφέλειας –πως ήταν κάτι αγαθοί άνθρωποι που τους ανέβηκε απλώς το αίμα […]

Δεν χρειάζεται να δεις τις φωτογραφίες που κατακλύζουν τα μέσα ενημέρωσης. Η είδηση αρκεί για να σου σφίξει την καρδιά: Στις πρόσφατες διαδηλώσεις, ισραηλινές σφαίρες και δακρυγόνα σκότωσαν νήπια και μωρά. «Γιατί ρε καθάρματα;» εξεγείρεται η κοινή γνώμη απανταχού σχεδόν, μαζί και η Διεθνής Αμνηστία. «Εμείς φέρουμε την ευθύνη;» απαντάει το Ισραήλ. «Ή οι Παλαιστίνιοι […]

Πριν από όχι και τόσες δεκαετίες, ο Κώστας Ταχτσής, σπουδαίος συγγραφέας και εκδιδόμενος τραβεστί, καυτηρίαζε όσους πρωτοπόρους μάχονταν για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων. Η ροπή προς το ίδιο φύλο –υποστήριζε παθιασμένα –αποτελεί στάση εξ ορισμού ανατρεπτική, εχθρική προς το τρίπτυχο «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια», απειλητική για τους νομοταγείς πολίτες. Το ημίφως, το κυνηγητό, το παιχνίδι των […]

Θα μπορούσε να αποτελεί την κεντρική ιδέα για ένα ανατολίτικο παραμύθι, στο ίδιο περίπου κλίμα με τον «Κεμάλ» που έμμετρα έγραψε ο Νίκος Γκάτσος. Απαλλαγμένος από το σαρκίο του, νεκρός, ο εκδότης Γιώργος Κουρής βρίσκεται σε μιαν απέραντη έρημη έκταση. Δεν έχει ιδέα κατά πού πέφτει ο Παράδεισος, πού παραμονεύει η Κόλαση. Αρχίζει λοιπόν να […]

Πώς αντιμετώπισε η ελληνική κοινωνία τον θάνατο του Αντώνη Μπενάκη τον Μάιο του 1954; Παρόμοια με την εκδημία του διαδόχου του Αγγελου Δεληβορριά. Οι άνθρωποι που γνώριζαν εκείνους και το έργο τους τούς θρήνησαν. Στάθηκαν πλάι στο ξόδι τους, μίλησαν κι έγραψαν για την προσωπικότητα, για την προσφορά τους, θυμήθηκαν στιγμιότυπα που αποδεικνύουν πόσο ξεχωριστοί, […]

«…Στο διάστημα που η Αθήνα έπαψε να ‘ναι μια πνευματική επαρχία κι ώσπου να ξαναρχίσει να γίνεται, συνέβη να ζήσει ο Ανδρέας Εμπειρίκος…» Οδυσσέας Ελύτης. «Πιστεύω ότι έκανα μόνο καλό. Ξεβλάχεψα ένα κομμάτι του πληθυσμού» Πέτρος Κωστόπουλος Δεν τους φέρνω αντιμέτωπους για να αποστομώσω, πόσω δε μάλλον για να λοιδορήσω, τον Κωστόπουλο. Ο Ελύτης ασφαλώς […]

Ο Βασίλης Δημάκης –και ας μην προσφέρεται για φλάμπουρο πολιτικών κομμάτων, κι ας μην μπορεί να αξιοποιηθεί από προπαγανδιστικούς μηχανισμούς –είναι το πρόσωπο των ημερών. Ο άνθρωπος που έχει περάσει έγκλειστος τα περισσότερα ενήλικα χρόνια του, ο καθ’ υποτροπήν ληστής –όχι όμως δολοφόνος -, εκείνος που πίσω απ’ τα κάγκελα πίστεψε ειλικρινά στη δυνατότητα αυτοβελτιώσης, […]

Εάν δεν έχεις χωριό ή έναν τόπο που να τον αγαπάς σαν χωριό σου, το Πάσχα στην Αθήνα είναι ό,τι καλύτερο. Βλέπω τους εκδρομείς, που –εκ του υστερήματος οι περισσότεροι –αγοράζουν ακτοπλοϊκά και αεροπορικά εισιτήρια, φορτώνουν τα αυτοκίνητα και βγαίνουν στην Εθνική Οδό, τους βλέπω και ειλικρινά αναρωτιέμαι εάν συνειδητοποιούν τι αφήνουν πίσω τους. Η […]

Κοντεύεις τα ενενήντα και έχεις μια κόρη –την άλλη την έχασες σε αυτοκινητικό το 1991. Σού τηλεφωνεί δυό φορές την εβδομάδα, για να εξακριβώσει -υποψιάζεσαι –ότι επιμένεις να αναπνέεις. Σε καλεί σπίτι της σε γιορτές μονάχα, Χριστούγεννα και Πάσχα, άντε και Καθαρά Δευτέρα και Εικοστή Πέμπτη Μαρτίου. Σε καθίζει στην κεφαλή του τραπεζιού, φέρνει μπροστά […]

Κάθε ιστορική περίοδος σημαδεύεται από ορισμένες εμβληματικές φράσεις των πρωταγωνιστών της. Εφόσον διαθέτουν πανηγυρικό χαρακτήρα, αποκτούν αίγλη ρητών. Σκαλίζονται σε μάρμαρα, κεντιούνται με χρυσές κλωστές. Αμα εκφράζουν απογοήτευση, πίκρα, τις επαναλαμβάνουν οι μεταγενέστεροι σαν ξόρκια, μορφάζοντας με νόημα. «Τι τα θες, ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ…». Το ενδιαφέρον είναι ότι τα αποφθέγματα εκείνα πολύ […]