Χωμενίδης Χρήστος

Ο Χρήστος Πασαλάρης απήλαυσε τα μελαγχολικά προνόμια όσων πεθαίνουν πλήρεις ημερών. Είδε τους φίλους του να αναχωρούν πριν από τον ίδιον. Τον κόσμο του, τον κόσμο όπου δέσποσε επί δεκαετίες, να γίνεται οριστικά παρελθόν. Οι νεκρολογίες υπογράμμισαν ότι διετέλεσε διευθυντής σε καμιά δεκαριά εφημερίδες και περιοδικά πρώτης γραμμής. Πως έσπασε ρεκόρ κυκλοφοριών. Οτι βρήκε επανειλημμένα […]

Το θέαμα κάποιων ταξιτζήδων να προπηλακίζουν στην Πλατεία Συντάγματος έναν οδηγό της Uber ήταν απολύτως οικτρό. Ακόμα και για εκείνους που συμφωνούν ότι ο κλάδος του ταξί υφίσταται αθέμιτο ανταγωνισμό από την εν λόγω εταιρεία και –ως έναν βαθμό –δικαιολογούν την αγανάκτησή τους. Κοιτάζοντάς τους ωστόσο εγώ είδα σκηνές από το εγγύς μέλλον. Τους φαντάστηκα […]

Πριν από τη δικτατορία της 21ης Απριλίου, οι υπουργοί ορκίζονταν με επίσημο ένδυμα, σμόκιν –ενίοτε και φράκο –και ημίψηλο καπέλο. Το να μετέχεις στην κυβέρνηση αποτελούσε το αποκορύφωμα μιας πολιτικής σταδιοδρομίας. Σε καθιστούσε ήρωα στην ιδιαίτερη πατρίδα σου, «πανάξιον τέκνον» της. Ανάλογα με τα δημόσια έργα που εγκαινίαζες και τους συντοπίτες σου που ευεργετούσες –διορίζοντάς […]

Από ό,τι ειπώθηκε στη Βουλή κατά την εικοσάωρη συνεδρίαση της περασμένης Τετάρτης μια αποστροφή του Πρωθυπουργού μού έκανε την εντονότερη εντύπωση. «Εμείς είμαστε από άλλο υλικό φτιαγμένοι» είπε για την παράταξή του απευθυνόμενος στον αρχηγό της αντιπολίτευσης. Δεν ψήλωσε αίφνης ο νους του κυρίου Τσίπρα. Δεν βρισκόταν σε παραλήρημα μεγαλείου όταν διαχώριζε τους συντρόφους του […]

Παρακολουθώντας τη χθεσινή συζήτηση στη Βουλή, θυμήθηκα τη σπαρταριστή σκηνή από το «Ζ» του Κώστα Γαβρά, όπου οι φορείς τότε της κρατικής εξουσίας –και νονοί συνάμα του παρακράτους –έμπαιναν φουσκωμένοι σαν τα παγώνια στο γραφείο του ανακριτή και έβγαιναν κακήν κακώς, με τη συνωμοσία να έχει αποκαλυφθεί, με τα απαστράπτοντα παράσημά τους να κουδουνίζουν σαν […]

Στο συλλογικό φαντασιακό, η πατρίδα μας έχει άλλοτε παρομοιαστεί με κοπελίτσα που παραμένει πάντοτε αθώα και γυμνή («η Ελλάδα σού μοιάζει Μπλανς Επιφανί…» λέει ο Χατζιδάκις στην «Πορνογραφία») κι άλλοτε με ρακένδυτη γριά, με την περίφημη Ψωροκώσταινα, η οποία –αφού είδε τους Αγαρηνούς να σφάζουν τα παιδιά της και τον άντρα της στο Αϊβαλί –κατέληξε […]

Ο μακαρίτης Βασίλης Μαντούβαλος, ψυχίατρος, καθηγητής Πανεπιστημίου –η πιο χρυσή καρδιά που έχω γνωρίσει στη ζωή μου –συνήθιζε να μού διηγείται παραληρήματα ασθενών του, τηρώντας αυστηρά βεβαίως την ανωνυμία τους. Μου είχε μιλήσει για την κυρία η οποία πίστευε ακράδαντα πως ήταν νόθα θυγατέρα της βασίλισσας Φρειδερίκης και από το Δρομοκαΐτειο βομβάρδιζε με γράμματα τον […]

Ξέφυγα ένα βράδυ από τη φρέσκια –και άκρως ενδιαφέρουσα –σοδειά του διεθνούς κινηματογράφου. «Η πιο σκοτεινή ώρα», με έναν αγνώριστο Γκάρι Ολντμαν να ενσαρκώνει θαυμαστά τον Ουίνστον Τσόρτσιλ. Το «Ολα τα λεφτά του κόσμου», ανατριχιαστική ανάπλαση της απαγωγής του έφηβου εγγονού του μεγιστάνα Γκέτι –και ας έκλεψε την τελευταία στιγμή από τον στιγματισμένο Κέβιν Σπέισι […]

Να έχει κατρακυλήσει το εισόδημά σου. Να έχει εξανεμιστεί η σύνταξή σου. Να βρίσκεσαι διαρκώς αντιμέτωπος με το φάσμα της ανεργίας επειδή η οικονομία μένει στάσιμη. Εάν είσαι δε κάπως ενημερωμένος, να υποψιάζεσαι ότι και να έρθει κάποτε η ανάπτυξη, ανθρώπους σαν εσένα θα τους παρακάμψει. Θα πρέπει να αποκτήσεις εντελώς καινούργιες δεξιότητες, να αλλάξεις […]

«Μην τολμήσει κανείς να γράψει “καλό παράδεισο” γιατί θα τον τσακίσω!» προειδοποίησε θερμοκέφαλος θαμών του απέραντου διαδικτυακού καφενείου, το οποίο αποκαλείται facebook. «O Τζιμάκος ήξερε πως δεν είμαστε παρά οργανική ύλη και με τον θάνατό μας επιστρέφουμε στην απόλυτη ανυπαρξία. Σιχαινόταν επιπλέον τις ψαλμωδίες και το παπαδαριό!». Και ιδού που το ίνδαλμά του τον διέψευσε […]

Eχουν περάσει δέκα χρόνια, το περιστατικό όμως που θα διηγηθώ διατηρεί στη μνήμη μου ακέραια την αρχική του λάμψη. Παραμένει μια από τις τρυφερότερες –ίσως και φωτεινές –αναμνήσεις μου. Είχα βρεθεί στην Πάτρα για μια φιλολογική βραδιά. Ο οργανωτής της είχε αποφασίσει –για να δώσει έναν αέρα πιο μποέμικο –να την κάνει όχι στο βιβλιοπωλείο […]

Προτού να γίνει ήρωας, άγαλμα και συνοικία των Αθηνών, όταν ακόμα ήταν ένας παράφορος νέος που ταξίδευε αναζητώντας περιπέτειες, ηδονές και έμπνευση, ο Τζορτζ Γκόρντον Μπάιρον, ο Λόρδος Βύρωνας, είχε πάντα στη μέσα τσέπη του μια επιστολή του Γκαίτε. Οχι σαν φυλακτό. Ως διαβατήριο. Στις αρχές του 19ου αιώνα, το έργο και το πρόσωπο του […]

Τεμαχίζουμε –ζώντας –τον χρόνο στα τρία. Στο παρόν, που ώσπου να το αρπάξουμε, να το στύψουμε, να ρουφήξουμε τους χυμούς του, έχει κιόλας χαθεί. Στο μέλλον, μια οθόνη στην οποία προβάλλουμε τα σχέδια και τα όνειρά μας και όσο τη ζυγώνουμε, τόσο εκείνη απομακρύνεται. Στο παρελθόν, που είναι καμωμένο από το πιο εύπλαστο υλικό. Σε […]

«Τι ζητάς νεαρέ μου; Ουδεμία τοιαύτη υφίσταται περίπτωσις! Αδίκως κουβαλήθηκες!» αγανάκτησε ο Αϊ-Βασίλης και αν δεν τον συγκρατούσαν οι ευσεβείς του τρόποι, μπορεί και με έδιωχνε με τις κλωτσιές. Ο Αϊ-Βασίλης (όχι από τη Φινλανδία αλλά από την Καισάρεια της Καππαδοκίας, από όπου προέρχεται επίσης το τυρί κασέρι), ο αληθινός Αϊ-Βασίλης ουδόλως μοιάζει με τον […]

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο απένειμε το βραβείο Ζαχάροφ για το 2017 στη δημοκρατική αντιπολίτευση της Βενεζουέλας. Η αριστερή του πτέρυγα –των ευρωβουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ περιλαμβανομένων –αποδοκίμασε έμπρακτα την απόφαση μολονότι είχε συμμετάσχει στη διαδικασία λήψης της, προτείνοντας τις δικές της υποψηφιότητες οι οποίες μειοψήφησαν. Κατά την τελετή επίδοσης του βραβείου Ζαχάροφ, πολλοί από τους αριστερούς ευρωβουλευτές […]

«Το κέρασμα που σας έχω τάξει για τη γιορτή μου θα σας το κάνω! Μα την ερχόμενη εβδομάδα. Αυτές τις μέρες έχουμε τον Ερντογάν…» μού είπε ο φίλος μου ο Νικόλας. «Ε και; Θα σε καλέσει ο τούρκος πρόεδρος να σου ευχηθεί; Ή θα τον δεξιωθείτε στο σεράι σας στη Μαβίλη; Ξέθαψε μήπως η γυναίκα […]

Τους βλέπεις πρωί – μεσημέρι – βράδυ γύρω σου. Τους αναγνωρίζεις από το μπαϊλντισμένο, από το απλανές σχεδόν, ύφος τους. Νέοι, μεσόκοποι και γηραιότεροι, όμορφοι κι άσχημοι, άντρες και γυναίκες. Αλλοι αράζουν με τις ώρες σε καφετέριες, ανακατεύουν ράθυμα τον καφέ τους, ανταλλάσσουν τις ίδιες και τις ίδιες αμπελοφιλοσοφίες και κουτσομπολιά με τους φίλους τους, […]

στην Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ Πριν από δεκαπέντε σχεδόν χρόνια, κατά τη λεγόμενη «εποχή της αστακομακαρονάδας», τότε που στην Ελλάδα πάρα πολύς κόσμος είχε κυριευθεί από μεγαλομανία, κάποιος κερκυραίος επιχειρηματίας της αρπαχτής –άλλοι λένε εστιάτωρ, άλλοι φαρμακέμπορος, δεν αποκλείεται να είχε υπάρξει και τα δύο –σήκωσε στο ωραιότερο σημείο του νησιού του μιαν έπαυλη που αντάξιά της […]

Το αριστουργηματικό μυθιστόρημα του Γιόζεφ Ροτ «Το εμβατήριο του Ραντέτσκυ» αρχίζει με έναν σλοβένο φαντάρο, ονόματι Τρόττα, να σώζει στη μάχη του Σολφερίνο τη ζωή του αυτοκράτορα Φραγκίσκου Ιωσήφ, ρίχνοντάς τον στο έδαφος, γλιτώνοντάς τον στο δευτερόλεπτο από τα εχθρικά πυρά. Για το ενστικτώδες ανδραγάθημά του, ο Τρόττα προάγεται σε λοχαγό, παρασημοφορείται, του απονέμεται τίτλος […]

Εάν τα κεντρικά γραφεία του ΠΑΣΟΚ βρίσκονταν σε οποιαδήποτε κανονική γειτονιά –στην Κυψέλη, στο Παγκράτι, στα Πετράλωνα –δεν θα δέχονταν κάθε τόσο επιθέσεις, κατά κανόνα με μολότοφ, την εβδομάδα που μάς πέρασε με Καλάσνικοφ. Εάν η γνωστή ακτιβίστρια Μαρία Cyber είχε βρεθεί ένα βράδυ σε οποιαδήποτε κανονική Πλατεία –απ’ τη Φωκίωνος Νέγρη μέχρι και την […]

Στις 14 Μαΐου του 2011, ο Ντομινίκ Στρος Καν, ένας από τους πλέον εξέχοντες ευρωπαίους πολιτικούς, διευθύνων σύμβουλος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, προαλειφόμενος για υποψήφιος των σοσιαλιστών στις γαλλικές προεδρικές εκλογές, ο άνθρωπος που –σύμφωνα με τις εγκυρότερες προβλέψεις –θα συνέτριβε τον Νικολά Σαρκοζί, συνελήφθη στο αεροδρόμιο της Νέας Υόρκης. Η Ναφισάτου Ντιάλο, καμαριέρα στο […]

Ενα χαρισματικό πρόσωπο, ένα αστέρι ή λαμπρός διάττων, λειτουργεί σαν οθόνη στην οποία ο καθένας από τους μυριάδες θαυμαστές του προβάλλει κάτι από τη δική του ψυχή. Ο Τσε Γκεβάρα –λόγου χάριν –υπήρξε αυθεντικός κομμουνιστής για τους κομμουνιστές, αιώνιος μηχανόβιος έφηβος για τους εφήβους ενώ η λατινοαμερικάνικη «Θεολογία της Απελευθέρωσης» είδε στο πρόσωπό του μια […]

Εκεί που βάδιζα στην Πανεπιστημίου με τα ακουστικά στα αφτιά, νιώθω κάποιον να με πλησιάζει από πίσω και να με αρπάζει από το μπράτσο. Στιγμιαία αλαφιάζομαι –«το πορτοφόλι!» σκέφτομαι, «το κινητό μου!» –γυρνάω κι αντικρίζω ένα γεροντάκι τόσο δα, με άσπρα γένια, ανάκατα μαλλιά, να μου χαμογελάει διάπλατα. «Βρε σαν τα χιόνια! Γράφεις και στην […]

Δεν είναι ανάγκη να διαβάσει κανείς σε εγχειρίδια βιολογίας και ζωολογίας για το αγελαίο ένστικτο, το οποίο εδράζεται στο αρχέγονο εγκεφαλικό μας στέλεχος και το έχουμε κληρονομήσει αυτούσιο από τους δεινοσαύρους. Αρκεί να ακούσει τις ερωτήσεις που απευθύνουν οι άγνωστοι μεγάλοι στα μικρά παιδιά. «Πώς σε λένε; Τι τάξη πας; Τι ομάδα είσαι;» Το «τι […]

«Δεν μπορεί να απεικονίζεται η φωτογραφία του οδηγού… αν είναι όμορφος ή άσχημος, για να αξιολογηθεί ή να επιλεγεί από τον πελάτη…». Το εξωφρενικό δεν είναι ότι το παραπάνω επιχείρημα εκστομίσθηκε για να αιτιολογηθεί η επίθεση εναντίον του taxibeat. Το εξωφρενικό είναι ότι –υπό το πρόσχημα της πολιτικής ορθότητας –η ομορφιά η ίδια πλέον κατακεραυνώνεται, […]

Τα φθαρμένα του λάστιχα ξύνουν τη ράχη της Ευελπίδων και η πλαστική κουκούλα του αδιάβροχου έχει σκιστεί στο πίσω μέρος της, με αποτέλεσμα η βροχή να μουσκεύει τον σβέρκο του. Το θερμομονωμένο κουτί πάνω από την πίσω ρόδα περιέχει δώδεκα σουβλάκια καλαμάκια, πέντε πίτες με απ’ όλα, έξι μερίδες τηγανητές πατάτες, δύο χωριάτικες και δύο […]

Η αφίσα που τοιχοκολλήθηκε τις τελευταίες ημέρες σε όλα τα νοικιασμένα από το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα σημεία, σε δρόμους και πλατείες, εντυπωσίασε τους Γερμανούς. Εικονίζει την ίδια την καγκελάριο, όχι όμως όπως τη γνωρίζουμε, με τα στερούμενα πάσης ενδυματολογικής φαντασίας ταγέρ της, αγορασμένα –λες –με την ντουζίνα από συνοικιακή βιοτεχνία, και το μαλλί που ενίοτε θυμίζει […]

Κάθε φορά που ξεσπάει ένα δημόσιο σκάνδαλο η κοινή γνώμη χωρίζεται σε δυο κατηγορίες: σε εκείνους που πέφτουν απ’ τα σύννεφα –δεν το χωρά ο νους τους ότι συνέβη κάτι τέτοιο –«πώς γίνεται», αναρωτιούνται, «η ανθρώπινη πονηρία, κακία, απληστία να θεριέψει τόσο;». Και στους άλλους οι οποίοι χαμογελούν με νόημα γνωρίζοντας ότι δεν αχνοφάνηκε παρά […]

«“Πώς θα ‘θελα να έχω ένα και δύο και τρία και τέσσερα παιδιά…”, έτσι δεν τραγουδούσε η Μελίνα; Εμάς λοιπόν το ένα μάς έφτανε –έχουμε εξάλλου και τον γιο μου από τον πρώτο γάμο μου, ο οποίος μένει τα Σαββατοκύριακα μαζί μας. Ελα όμως που παραμένουμε ερωτευμένοι! Και, όπως γνωρίζεις, μια στιγμή πάθους αρκεί. Κάνα […]

Πρώτα ανεβήκαμε στην καρότσα –δώρο στην κόρη μου για τα γενέθλιά της, μια βόλτα με το αμαξάκι -, πρώτα καλοκαθήσαμε και άρχισε η σούστα να τσουλάει από το Λιστόν προς τη Σπιανάδα και έπειτα συνειδητοποίησα ότι ο αμαξάς ήταν τελείως μεθυσμένος. Τραύλιζε ημιτελείς πληροφορίες, «στα αριστερά μας βλέπετε το Παλιό… το Παλιό… Φρουρ…» κι έπειτα […]

Θες ο διπλός εσπρέσο που είχα πιει μόλις μπήκα στο πλοίο; Θες ότι άμα ξάπλωνες με το πουκάμισο στο κατάστρωμα, η υγρασία θα σε περόνιαζε – εάν πάλι προτιμούσες το σαλόνι, ο κλιματισμός που δούλευε στο φουλ θα σε κατέψυχε; Αποφάσισα να περάσω τη νύχτα στο πόδι. Στο μπαρ. «Θα το ‘χα κλείσει ώρα τώρα» […]

Το προαιώνιο δάσος. Ορνια στις κορυφές των δέντρων, τσακάλια να γεννάνε στις κουφάλες τους. Σκαντζόχοιροι κατασπαράζουν τα ερπετά και τα ερπετά ποντίκια. Αρκούδες ξεπατώνουν τα μελίσσια, αγριόχοιροι τσακίζουν τα ξερόκλαδα. Ενα εκκωφαντικό ουρλιαχτό ανεβαίνει στον ουρανό κάθε νύχτα, κραυγές θανάτου και κραυγές οχείας, χαρμάνι αξεδιάλυτο. Τα ξέφωτα τού δάσους και η αδιαπέραστη καρδιά του. Από […]

Την πρώτη Αυγούστου συμπληρώθηκαν δεκαεπτά χρόνια από όταν έφυγε από τη ζωή ο Τάσσος Φαληρέας. Ο Τάσσος Φαληρέας –το Τάσσος πάντοτε με δύο σίγμα –είναι από εκείνες τις προσωπικότητες που, μολονότι άσκησαν ιδιαίτερη επιρροή στον καιρό τους και μπόλιασαν όσους τις συναναστράφηκαν, δύσκολα γίνονται γνωστές στους μεταγενέστερους. Ο λόγος; Δεν έχουν αφήσει συγκεκριμένο, χειροπιαστό έργο. […]

Τον Ιούλιο του 1987 κοιμήθηκα αγκαλιά με ένα κορίτσι και ξύπνησα έχοντας στο πλευρό μου μία κότα. Ασφαλώς και δεν μιλάω μεταφορικά –δεν θα καταδεχόμουν ένα τόσο ρατσιστικό και ανέμπνευστο ευφυολόγημα. Το λέω και το εννοώ. Το κορίτσι μου σηκώθηκε πριν από εμένα, χτύπησε φραπέ στο σέικερ και βγήκε να τον πιει στην τσιμεντένια βεράντα […]

Βρέθηκα τις προάλλες σε ένα γαμήλιο γλέντι στο Πήλιο. Τραπέζια στρωμένα στην πλατεία του χωριού, με αραδιασμένα πάνω τους του Αβραάμ και του Ισαάκ τα αγαθά. Γνωστοί και φίλοι να σηκώνουν τα ποτήρια για τη νύφη και για τον γαμπρό, μα και για τους εαυτούς τους, να πίνουν στη ζωή την ίδια, στη λάμπουσα ζωή […]