Χωμενίδης Χρήστος

Στους διαδρόμους του Εφετείου, ένας νέος, ταχέως ανερχόμενος ποινικολόγος πλησιάζει έναν ασπρομάλλη συνάδελφό του. «Ωραίο το κοστούμι σας, μετρ. Αλλά κάπως τριμμένο…», του λέει, χαμογελώντας του ειρωνικά. «Εμείς, ξέρετε, φορούσαμε κοστούμια από παλιά», τον αποστομώνει ο άλλος. Μου έχει μεταφερθεί ως αληθινό περιστατικό. Ακόμα ωστόσο και να μη συνέβη, συνοψίζει την ιστορία της δικηγορίας κατά […]

Αύριο εικοσιένας συμπολίτες μας θα λύσουν το οικονομικό τους πρόβλημα για την ερχόμενη τουλάχιστον πενταετία. Θα απαλλαγούν και από το ελάχιστο βιοποριστικό άγχος. Θα μπορούν να διαβουλεύονται και να αποφασίζουν για το κοινό μας μέλλον χωρίς να τους απασχολούν πεζά προβλήματα, όπως πόσα λεφτά έχουν στην τσέπη τους. Πόσο αμείβονται οι ευρωβουλευτές; 7.853 ευρώ είναι […]

«Του χρόνου, του παράχρονου, θα ξεκινήσω τη δική μου δουλειά. Με συνεταίρους – εννοείται – αλλά χωρίς αφεντικό. Ως τα τριάντα μου θα έχω κατασταλάξει πού θέλω να ζω. Για Ελλάδα το βλέπω, δεν αποκλείεται όμως και καμιά Ισπανία. Ή ακόμα και να μείνω εδώ. Ιδανικά να πάω στην Καλιφόρνια. Ως τα τριάντα πέντε θα […]

Το τριήμερο συνέδριο που οργάνωσε ο Κύκλος Ιδεών του Ευάγγελου Βενιζέλου υπό τον γενικό τίτλο «Η Καμπύλη της Μεταπολίτευσης» υπήρξε στα αλήθεια εξαιρετικό. Αι γενεαί πάσαι, από εβδομηνταπεντάρηδες μέχρι εικοσιπεντάρηδες, ξεδίπλωσαν προφορικά αλλά και μουσικά και κινηματογραφικά τον τελευταίο μισό αιώνα μας. Ο Βασίλης Παπαβασιλείου ως Φωκίων Καπνίδης, σπαρταριστή περσόνα που έχει ο ίδιος πλάσει, […]

«Πού επιτρέπεται κανείς να καπνίζει στη Νέα Υόρκη;» ρώτησα τη Σίρι, το τζίνι του κινητού που όλα τα ξέρει. «Μέσα στο σπίτι εάν δεν το απαγορεύει ο κανονισμός του κτιρίου. Και στο αυτοκίνητό σου εφόσον δεν επιβαίνουν ανήλικοι». «Πουθενά αλλού; Ούτε στα πάρκα;». «Πουθενά». Εφτυσα τον κόρφο μου που το έχω, εδώ και οκτώ χρόνια, […]

Τα πανεπιστήμια στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι ονειρεμένα. Το φυσικό περιβάλλον, οι εγκαταστάσεις, το ανθρώπινο δυναμικό αγκαλιάζουν, ενθαρρύνουν κάθε παιδί «φανατικό για γράμματα», που λέει και ο Καβάφης. Θέλεις να εγκύψεις στην τεχνητή νοημοσύνη, στη ρομποτική; Στη Φιλαδέλφεια, το 1945, κατασκευάστηκε ο πρώτος ηλεκτρονικός υπολογιστής. Είχε διαστάσεις δωματίου, λειτουργούσε με λυχνίες, τον χειρίζονταν αποκλειστικά σχεδόν γυναίκες, […]

Το αεροπλάνο που διασχίζει τον Ατλαντικό είναι ό,τι συγγενέστερο σε χρονομηχανή. Απογειώνεσαι από την Αθήνα στις δέκα το πρωί και προσγειώνεσαι στη Βοστώνη στις δύο το μεσημέρι. Ταξίδευες όμως επί εννέα ώρες. Λείπουν πέντε ώρες. Πού πήγαν; Εννοια σου, θα τις ξαναβρείς στον γυρισμό. Τότε ο χρόνος σου θα διασταλεί. Και αν δεν επέστρεφες από […]

Ο κύριος Χιραγιάμα σηκώνεται κάθε πρωί αξημέρωτα. Κάνει ρολό το λεπτό του στρώμα – δεν έχει κρεβάτι –, πλένει τα δόντια, ψαλιδίζει το μουστάκι του, ποτίζει τα φυτά στα οποία έχει παραχωρήσει το δεύτερο δωμάτιο του μικρού σπιτιού του. Φοράει τη φόρμα του, παίρνει το φορτηγάκι του κι ακούγοντας κασέτες ροκ και σόουλ κατευθύνεται προς […]

Το έχουμε δει και ξαναδεί και ξαναδεί, νήπια ήμασταν και ασπρίζουν πλέον τα μαλλιά μας. Η επίσημη Εκκλησία είτε παραεκκλησιαστικές οργανώσεις είτε τσούρμα απλώς «ευλαβών» να γίνονται πυρ και μανία επειδή ένα έργο τέχνης χλευάζει –λέει– την πίστη τους. Να εξαπολύουν ιερό αγώνα εναντίον του. Να καταριούνται τον δημιουργό του. Να παίρνουν ενίοτε τον νόμο […]

Είναι ένας συγγραφέας που τον έχουν για σοβαρό, σημαντικό και για σπουδαίο ακόμα. Κατά τη γνώμη μου δεν διαβάζεται. Εχω φιλότιμα πασχίσει με τέσσερα μυθιστορήματά του. Το ένα πιο ανούσιο, πιο κακότεχνο από το άλλο. Στο νεανικό του, που τον καθιέρωσε, παριστάνει τον κοινωνικό αφυπνιστή. Κουνάει το δάχτυλο στην παγκόσμια φτώχεια, στην καταστροφή του περιβάλλοντος, […]

Κάποτε γκρέμιζε θέατρα. Πριν καν ανοίξει το στόμα του. Με το που εμφανιζόταν στη σκηνή και ατένιζε τον κόσμο με εκείνο το αθώο –το κάπως χαμένο– βλέμμα, ακούγονταν τα πρώτα χάχανα. Εχωνε τα χέρια στις τσέπες του παντελονιού του, τις ψαχούλευε για εφτά ακριβώς δευτερόλεπτα (μετρούσε από μέσα του αντίστροφα, ο κωμικός πρέπει να είναι […]

Είχα διαβάσει προ ετών «Το Χαμένο Νόμπελ» του Κώστα Αρκουδέα. Είχα μείνει άναυδος με τις μηχανορραφίες στις οποίες επεδίδοντο επί σειρά ετών ορισμένοι «πνευματικοί άνθρωποι» ου μην αλλά και κρατικοί λειτουργοί – διπλωμάτες, διευθυντές υπουργείων – προκειμένου να στερήσουν από τον Νίκο Καζαντζάκη το ύψιστο λογοτεχνικό έπαθλο. Ως τη Στοκχόλμη είχε ταξιδέψει ο Σπύρος Μελάς […]

Με αφορμή τη σαρωτική του επικράτηση στις πρώτες προκριματικές στην Αϊοβα, διάβασα ό,τι άρθρο αλίευσα στο Διαδίκτυο. Παρακολούθησα κάθε λογής βίντεο που τον αφορά. Και ας τα είχα ξαναδεί, έμεινα πάλι με ανοιχτό το στόμα. Ο Ντόναλντ Τραμπ κοροϊδεύει έναν ανάπηρο δημοσιογράφο μιμούμενος τις κινήσεις του. Aποκαλεί σε πάνελ τον αντίπαλό του «άσχημο» – είπε […]

Ποιος είναι μείζων δημιουργός; Εκείνος που πλάθει το προσωπικό του σύμπαν. Εικαστικό, μουσικό, αφηγηματικό. Εναν κόσμο παράλληλο προς τον καθημερινό, αυτόνομο όμως. Και σε καλεί να μπεις μέσα του. Να τον εξερευνήσεις, να τον απολαύσεις. Προφανώς αντλεί από τις γήινες εμπειρίες του, μεταχειρίζεται υλικά της πραγματικότητας – αυτά πετάει στη μαγική χύτρα της φαντασίας, τα […]

«Θα μας αρνηθείτε για τρίτη χρονιά;» διαμαρτυρήθηκε από το τηλέφωνο. «Τόσο πολυάσχολος είστε πια;». Αισθάνθηκα ξάφνου τσιγγούνης με τον χρόνο μου. Ψηλομύτης. Ψωνάρα. Μετάνιωσα για τις δικαιολογίες που είχα προβάλει πέρυσι και πρόπερσι. Τι θα μου κόστιζε, στο κάτω – κάτω, να συμμετάσχω στην κριτική επιτροπή ενός διαγωνισμού μαθητικής ποίησης; Κέρδος θα είχα, ψυχικό, εάν […]