Χωμενίδης Χρήστος

Κάθε Νοέμβριο οι ίδιες κουβέντες. Οτι το Πολυτεχνείο δεν έριξε τη χούντα, έφερε -άθελά του – το καθεστώς Ιωαννίδη, που ήταν ακόμα πιο τυραννικό. Οτι το ΚΚΕ το είχε στην αρχή καταδικάσει και μετά το καρπώθηκε. Και πόσοι ακριβώς σκοτώθηκαν και ποιος διέταξε να μπουκάρει το τανκ και πώς σταδιοδρόμησαν οι πρωταγωνιστές των γεγονότων και γιατί […]

«…Είναι κι εκείνοι που επιδιώκουν να μας διαιρέσουν, οι βιρτουόζοι της στρεψοδικίας, οι γυρολόγοι του αρνητισμού… Ας το μάθουν από εμένα, σήμερα: δεν υπάρχει μια φιλελεύθερη και μια συντηρητική Αμερική, μια μαύρη, μια λευκή και μια ισπανόφωνη Αμερική. Υπάρχουν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Οι σοφολογιότατοι αναλυτές αρέσκονται να κόβουν την πατρίδα μας σε φέτες, […]

Ετυχε να ‘μαι στο πατρικό μου όταν ανακοινώθηκε. Στην κουζίνα. Πάλευα να πετύχω μια ταραμοσαλάτα παραδοσιακή, όπως την έφτιαχνε ο παππούς μου, χωρίς πατάτες και ψωμιά, χωρίς καν μίξερ, χτυπώντας τα υλικά με την κουτάλα. Ακούω την είδηση στο ραδιόφωνο. Βγαίνω με λαδωμένα δάχτυλα στο σαλόνι. «Μάντεψε, μαμά, τι έγινε! Συνέλαβαν τον Ψ για…». Και […]

«Ξέρω πού θα στείλω τους γονείς μου εάν μας την πέσουν οι Τούρκοι!», μου ανακοίνωσε η φίλη μου ενώ ενημερωνόμασταν για μια ακόμα εμπρηστική δήλωση του Ερντογάν. «Υπάρχουν κάτι χωριά στις Αλπεις, τέρμα Θεού, που καμιά σχέση δεν έχουν με την υπερπολυτελή, πανάκριβη Ελβετία. Οι κάτοικοί τους είναι κτηνοτρόφοι, τυροκόμοι. Ο μπαμπάς μου κατέχει από […]

Ο συμπαθής στους τρόπους και στην όψη κύριος – μαλλί κατάλευκο, πρόσωπο στρουμπουλό γηράσκοντος μωρού, ζακέτα χειροποίητη, πλεγμένη από τη σύζυγό του -, ο φίλος φίλων που είχε κάτσει στο τραπέζι μας, άστραφτε και βρόνταγε. «Πώς είναι δυνατόν», αναρωτιόταν, «η Ακαδημία να αποκλείσει τον Τίτο Πατρίκιο; Πώς γίνεται οι νέοι να μην ξέρουν ένα – ούτε ένα […]

Παρήγορος ο αποτροπιασμός μας. Δείχνει υγιή αντανακλαστικά, σημαίνει ότι δεν εθελοτυφλούμε πλέον, δεν ανεχόμαστε τη φρίκη. Παλιά την ανεχόμασταν; Προφανώς. Μέχρι πριν από μερικές δεκαετίες, η ύπαρξη παιδιών ενός κατώτερου θεού ήταν εντελώς αποδεκτή. Οι εύπορες αστικές οικογένειες έφερναν κοριτσάκια από τα χωριά – δεκάχρονα, δωδεκάχρονα – ως εσωτερικές υπηρέτριες. «Δουλίτσες» τις αποκαλούσαν. Σαν δούλες πράγματι τους […]

Η Αννα Καρένινα επιστρέφει με το τρένο από τη Μόσχα στην Αγία Πετρούπολη. Στον σταθμό την περιμένει ο σύζυγός της. Κοιτάζοντάς τον, η Καρένινα συνειδητοποιεί, για πρώτη φορά, πόσο άσχημα χέρια έχει. Ή μήπως – ακούγοντάς τον – πόσο μονότονα, δυσάρεστα ηχεί η φωνή του; «Πώς τόσα χρόνια δεν το καταλάβαινα;» αναρωτιέται. Ο έρωτας είναι η απάντηση. […]

«Η Τζόρτζια Μελόνι είναι πολιτική εγγονή του Μουσολίνι και ας τον έχει -υποκριτικά ασφαλώς – αποκηρύξει. Οι παππούδες μας ξεφτίλισαν τον Μουσολίνι το 1940. Τι πρέπει άρα εμείς να κάνουμε; Να ντυθούμε γυναίκες της Πίνδου και να φωνάξουμε «αέρα!»…». «Εχθροί μας οι μπάτσοι. Οι μπάτσοι πάντα και παντού. Χώρια που – όπως έλεγε το παλιό εκείνο σύνθημα […]

Πώς θα ήταν μια κοινωνία σεξουαλικά ελεύθερη; Οπου ο έρωτας και ο οίστρος θα κυμάτιζαν σαν λάβαρα, θα προσκυνούνταν, θα θεωρούνταν ιεροί; Οπου ως αμαρτία δεν θα λογιζόταν η εκπλήρωση αλλά το πνίξιμο αντιθέτως της επιθυμίας; Και οι άνθρωποι δεν θα μετάνιωναν παρά για φιλιά που δεν δόθηκαν, για υποσχέσεις που έμειναν ανεκπλήρωτες, για δισταγμούς, […]

«Η βιομηχανική επανάσταση στην Ελλάδα συνετελέσθη στον χώρο της ποίησης», είχε αποφανθεί ο Γιώργος Χουλιάρας αναφερόμενος στην πρώτη εμφάνιση του Ανδρέα Εμπειρίκου το 1935 με τη συλλογή «Υψικάμινος», που οι φλόγες του σουρεαλισμού της αποτέφρωσαν κάθε σοβαροφάνεια, κάθε σεμνοτυφία, κάθε ακαδημαϊσμό. «Η ελληνική εποποιία του 20ού αιώνα ονομάζεται λαϊκό τραγούδι», θα αναφωνήσω εγώ, κάπως αυθαίρετα, […]

Η ρεσεψιονίστ ήταν ευγενέστατη, νεαρότατη, πολύ συνεσταλμένη. Εγώ έξω φρενών. Δεν θα έβγαζα επάνω της τη δίκαιη οργή μου. Ζήτησα -απαίτησα – να με πάει στον διευθυντή. Χτύπησε δειλά την πόρτα του γραφείου του. Και τι γραφείο! Με έπιπλα αντίκες, από βαρύ ξύλο – γύρευε από ποιον πλειστηριασμό θα τα είχαν αγοράσει. Με εξώστη, βεράντα σωστή, που […]

Αφού επί ένα πεντάμηνο κάναμε φύλλο και φτερό το -αρχαίο παρακαλώ – κείμενο, αφού λιώναμε πάνω από τα συντακτικά φαινόμενα και την κλίση των ανωμάλων ρημάτων, στο τελευταίο μάθημα ο φιλόλογός μας ευδόκησε να ρωτήσει τη γνώμη μας για την τραγωδία. «Πώς σας φάνηκε ο Οιδίπους;». «Για γέλια!» σήκωσα πρώτος το χέρι μου. «Τι σημαίνει κωμωδία;» […]

Μπορεί οι πισίνες στα παραθαλάσσια ξενοδοχεία να φαντάζουν περιττές – «άντε, κορίτσι μου, να χαρείς το κύμα, που μου ποζάρεις με φόντο τιρκουάζ πλακάκια!» -, εξυπηρετούν ωστόσο ιερό σκοπό. Φιλοξενούν τα πάρτι των γαμοβαφτίσεων που καθημερινά το καλοκαίρι τελούνται καθ’ άπασαν την επικράτειαν. Οι ημερομηνίες κλείνουν μήνες πριν – στη θέση των μελλονύμφων θα το θεωρούσα παρακινδυνευμένο, […]

Πρώτη φορά στη ζωή μου φέτος τέτοιες μέρες δεν νοσταλγώ τις μέρες του 1974. Δεν με γλυκαίνει η ανάμνηση εκείνου του καλοκαιριού. Δεν ξαναζώ μέσα μου την πτώση της δικτατορίας που – τι κι αν ήμουν οκτώ χρονών παιδί; – με άγγιξε, με συγκλόνισε, όπως συγκλόνισε τον καθένα, αφού και στο μικρότερο χωριό υπήρχε ένα «πουλί», μια […]

Μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης εξοργίστηκε με το ανασταλτικό στην έκτιση της ποινής του αποτέλεσμα που είχε η έφεση του Δημήτρη Λιγνάδη. Δεν ενέκυψαν στις παραμέτρους της συγκεκριμένης υπόθεσης – πώς θα μπορούσαν άλλωστε; για να εκτιμήσεις μια δικαστική απόφαση απαιτούνται χρόνια νομικών σπουδών, μελέτη της συγκεκριμένης δικογραφίας, παρακολούθηση της δίκης. Δεν λειτούργησαν όμως – στη μεγάλη […]

«Ολα, θέλω να τα ξέρω όλα!» αναφώνησαν σαν την κουτσομπόλα στο θεατρικό «Εκτο Πάτωμα», οι πολυπράγμονες συμπολίτες μας, κατάπληκτοι που κάποιος Λεξ γέμισε κοτζάμ γήπεδο δίχως να τους έχει υποβάλει πρώτα τα διαπιστευτήριά του. «Τι είναι αυτός; Ράπερ;» ρώτησαν. «Και τι ακριβώς σημαίνει “ράπερ”;» ήθελαν να προσθέσουν, ντρέπονταν όμως να φανούν τόσο βαθιά νυχτωμένοι. «Μπράβο […]

Είχαμε φτιάξει πηγαδάκι τέσσερις νοματαίοι, κουβεντιάζαμε, ο ήλιος όπως τον αντανακλούσαν τα μάρμαρα θα έπρεπε να μας τυφλώνει, στον αττικό ουρανό κυκλοφορούσαν ευτυχώς κάτι μπαμπακένια σύννεφα. «Ερχεται ο φίλος μας…» έκανε ένας μας. Σταθήκαμε όλοι βουρκωμένοι προσοχή. Το φέρετρο ξεπρόβαλε από τον νεκροθάλαμο. Τι σου είναι η γλώσσα! Εάν είχε πει «φέρνουν τον φίλο μας», […]

Τον έκαναν να νοσταλγήσει τις καραντίνες, τότε που όλες οι επαγγελματικές συναντήσεις γίνονταν διαδικτυακά. Γιατί τον είχαν κουβαλήσει μεσημεριάτικα στην άλλη άκρη της Αττικής; Τι γύρευε ένας Πειραιώτης στο Μαρούσι; «Ελα επιτέλους στα γραφεία μας!» επέμενε ο διευθυντής μάρκετινγκ. «Δυόμισι χρόνια δουλεύουμε μαζί, πρέπει να πιούμε έναν καφέ! Θέλει να σε γνωρίσει και η πρόεδρος […]

Σούσουρο ξέσπασε επειδή με την αναγγελία του θανάτου της Μαρίνας Λαμπράκη – Πλάκα κάποιοι, αντί να την εγκωμιάσουν, υπενθύμισαν – κομψά ή λιγότερο κομψά – αρνητικές, κατά τη γνώμη τους, πλευρές του χαρακτήρα και της πολιτείας της. «Επιτέλους λίγη αιδώς! Το σώμα της δεν έχει καν κρυώσει! Ο νεκρός δεδικαίωται! Εν πάση περιπτώσει, δεν μπορεί να σας […]

Στον καινούργιο κύκλο του «Μπόργκεν», της καλύτερης μάλλον πολιτικής τηλεοπτικής σειράς που έχει γυριστεί, ο δημιουργός της Ανταμ Πράις χτύπησε φλέβα χρυσού. Μαύρου χρυσού για την ακρίβεια. Ποια είναι η βασική σεναριακή ιδέα; Οτι στη Γροιλανδία – κάποτε αποικία, σήμερα σε σχέση εξάρτησης προς τη Δανία -, στο τεράστιο, αραιοκατοικημένο νησί του Βόρειου Ατλαντικού ανακαλύπτονται κοιτάσματα […]

Σήμερα, που το πρωτοχρονιάτικο περιστατικό στη σουίτα του πολυτελούς ξενοδοχείου φωτίζεται εντελώς διαφορετικά… Που η Κοκκινοσκουφίτσα της Θεσσαλονίκης κατηγορείται από την αρμόδια εισαγγελέα για ασύστολα ψεύδη… Ενώ το Τμήμα Ανθρωποκτονιών ερευνά τον θάνατο ενός ανθρώπου, ο οποίος στην ελαφρύτερη περίπτωση καταστράφηκε οικονομικά και ωθήθηκε στην αυτοκτονία από ένα κύκλωμα μαστροπείας που -σύμφωνα με τον ίδιον […]

Ποιο είναι, κατά την άποψή σας, το πιο ζόρικο επάγγελμα στην εποχή μας; Οι πιο απλές, απλοϊκές φαινομενικά, ερωτήσεις εγείρουν τις πιο έντονες συζητήσεις. Κάποιοι θα έκριναν με γνώμονα τα επίπεδα επιστημοσύνης, νοημοσύνης και επιδεξιότητας που προϋποτίθενται για να το ασκήσει κανείς. Ενας γιατρός που αναλαμβάνει κρίσιμα περιστατικά… Ενας νομικός ο οποίος χειρίζεται σοβαρότατες υποθέσεις […]

«Ο προκείμενος νεκρός… Ο αγαπημένος, ο παλιός μας σύντροφος… Ο δάσκαλος των νεότερων δημοσιογράφων… Ο υποστηρικτής κάθε καινοτομίας… Οχι, Κώστα Τσαούση. Εγώ δεν θα σε αποχαιρετήσω έτσι, με κουβέντες που εσύ ο ίδιος θα έβρισκες στρογγυλεμένες, αχνές, γλυκανάλατες σχεδόν… Που αν τις άκουγες να εκφωνούνται μπροστά στη σορό σου, θα έσφιγγες τα χείλη για να […]

Απόγευμα στον πιο πολυσύχναστο πεζόδρομο της Πάτρας. Γλυκύτατη άνοιξη, χαρά Θεού. Σμάρια όλων των ηλικιών βολτάρουν, παρέες κάθονται στα τραπεζάκια, μαμάδες και μπαρμπάδες, κυρίως όμως έφηβοι και φοιτητές. Λίγη παρατηρητικότητα αν έχεις, μαντεύεις ποιοι θα ερωτευτούν, ποιοι θα χωρίσουν, τίνων το μάτι αστράφτει – ποιοι θα κυνηγήσουν τα όνειρά τους – και ποιοι θα βολευτούν σε μία […]

Το 1972 ο μεγάλος ιταλός συγγραφέας Ιταλο Καλβίνο εξέδωσε τις «Αόρατες Πόλεις». Πρόκειται για ένα ψευδοταξιδιωτικό αριστούργημα. Ο αφηγητής-περιηγητής μάς ξεναγεί σε πόλεις φανταστικές, με γυναικεία ονόματα – Διομίρα, Ισιδώρα, Ζαΐρα -, όπου ό,τι το ανθρώπινο φωτίζεται κατά τον πλέον αναπάντεχο τρόπο. Η φαντασία του πηδάει από κορυφή σε βάραθρο. Χάνεται – και δεν χάνεται – σε λαβυρίνθους. […]

Ενώ η διεθνής κατάσταση είναι εκρηκτική… Ενώ ένας τρίτος παγκόσμιος πόλεμος προβάλλει ως ενδεχόμενο ρεαλιστικό και ανατριχιαστικό – κάποιοι διατείνονται ότι έχει ήδη, άτυπα, ξεκινήσει… Το να καταγγέλλεται από έγκριτες εφημερίδες σενάριο επιστροφής του τέως βασιλιά, «από το παράθυρο», ακούγεται σαν μεταχρονολογημένο πρωταπριλιάτικο αστείο. Εδώ και χρόνια η φωτογραφία του Κωνσταντίνου φιγουράρει σε λαθρόβια εντύπα συνοδευόμενη […]

Το Πάσχα του 1999 αποδείχθηκε το πιο δύσκολο της ζωής μου. Με είχαν καλέσει κάτι φίλοι να σουβλίσουμε σε ένα κτήμα στο Πόρτο Ράφτη. Αδημονούσα. Κατά τις εννέα το πρωί, ενώ χουζούρευα ακόμα, χτυπάει το τηλέφωνο, «η γιαγιά έφυγε…» μού αναγγέλλει η μάνα μου. Το ρήμα «έφυγε» – αντί για «πέθανε» ή «τη χάσαμε» ή «απεβίωσε» […]

Σας έχει τύχει να κάθεστε σε ένα τραπέζι με αγαπημένα πρόσωπα ή με κατά τεκμήριον πολύ αξιόλογους ανθρώπους και να αισθάνεστε σαν να φοράτε σκάφανδρο; Σαν να μην έχετε τίποτα απολύτως να ακούσετε ή να πείτε; «Τι νέα;» σου χαμογελάει ζεστά ο παλιός κολλητός. Εχετε αραιώσει τελευταία ένεκα οι οικογενειακές υποχρεώσεις, έχετε να ιδωθείτε από […]

Σας αρέσει ο Μάρκος Σεφερλής; Εάν ρωτάτε εμένα, λυπάμαι όμως δεν έχω αποκρυσταλλωμένη άποψη. Δεν τον έχω δει ποτέ στο σανίδι. Δεν τον έχω καν παρακολουθήσει για αρκετή ώρα στη μικρή οθόνη. Συγκρατώ τη γνώμη του μέγιστου εν ζωή γνώστη του θεάτρου μας, του Κώστα Γεωργουσόπουλου. Πως πρόκειται για τεράστιο κωμικό ταλέντο. Θυμάμαι και τον […]

Λυπάμαι εάν θα τον στενοχωρήσω (άλλο καημό δεν έχει, εκεί στο Χόλλιγουντ, από τη συμπαράσταση ενός έλληνα συγγραφέα) όμως ποτέ δεν υποστήριξα τον Γουίλ Σμιθ. Τοποθετούμενος στο Facebook – πώς μου ‘ρθε; – με αφορμή και μόνο, αφορμή επαναλαμβάνω, το ξυλίκι στα Οσκαρ ξεκίνησα ως εξής: «Δεν συζητώ για το συγκεκριμένο περιστατικό…». Γιατί; Διότι δεν κατανόησα τι […]

Κάποτε είναι καφετιές. Αλλοτε έχουν χρώμα βυσσινάδας. Οι δικές μου ήταν κατακόκκινες επί φόντου λευκού, όπως οι ρίγες στο λάβαρο του πυρπολητή Κανάρη. Μπορεί να ευθυνόταν το αντιδραστικό υγρό ή το βιολογικό υλικό που έδωσα. Ωραιότατες πάντως. Τις κοίταζα κεραυνοβολημένος. Την κάτω δηλαδή. «Τι τις καμαρώνεις; Βγήκες θετικός! Κάνε ένα ακόμα, να μη σου μείνει […]

«Κι εμείς από το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ενωση τι χαΐρι είδαμε;» ρωτάει ρητορικά από τα ερτζιανά. «Οταν μπήκαν οι Τούρκοι στην Κύπρο τούς σταμάτησαν μήπως οι Αμερικανοί;». Μες στο ταξί μορφάζω πίσω από τη μάσκα μου. Θα ‘θελα να του υπενθυμίσω, να τον πληροφορήσω αν το αγνοεί, πως πρόφαση για την εισβολή του 1974 […]