Χωμενίδης Χρήστος

Πρώτη φορά στη ζωή μου φέτος τέτοιες μέρες δεν νοσταλγώ τις μέρες του 1974. Δεν με γλυκαίνει η ανάμνηση εκείνου του καλοκαιριού. Δεν ξαναζώ μέσα μου την πτώση της δικτατορίας που – τι κι αν ήμουν οκτώ χρονών παιδί; – με άγγιξε, με συγκλόνισε, όπως συγκλόνισε τον καθένα, αφού και στο μικρότερο χωριό υπήρχε ένα «πουλί», μια […]

Μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης εξοργίστηκε με το ανασταλτικό στην έκτιση της ποινής του αποτέλεσμα που είχε η έφεση του Δημήτρη Λιγνάδη. Δεν ενέκυψαν στις παραμέτρους της συγκεκριμένης υπόθεσης – πώς θα μπορούσαν άλλωστε; για να εκτιμήσεις μια δικαστική απόφαση απαιτούνται χρόνια νομικών σπουδών, μελέτη της συγκεκριμένης δικογραφίας, παρακολούθηση της δίκης. Δεν λειτούργησαν όμως – στη μεγάλη […]

«Ολα, θέλω να τα ξέρω όλα!» αναφώνησαν σαν την κουτσομπόλα στο θεατρικό «Εκτο Πάτωμα», οι πολυπράγμονες συμπολίτες μας, κατάπληκτοι που κάποιος Λεξ γέμισε κοτζάμ γήπεδο δίχως να τους έχει υποβάλει πρώτα τα διαπιστευτήριά του. «Τι είναι αυτός; Ράπερ;» ρώτησαν. «Και τι ακριβώς σημαίνει “ράπερ”;» ήθελαν να προσθέσουν, ντρέπονταν όμως να φανούν τόσο βαθιά νυχτωμένοι. «Μπράβο […]

Είχαμε φτιάξει πηγαδάκι τέσσερις νοματαίοι, κουβεντιάζαμε, ο ήλιος όπως τον αντανακλούσαν τα μάρμαρα θα έπρεπε να μας τυφλώνει, στον αττικό ουρανό κυκλοφορούσαν ευτυχώς κάτι μπαμπακένια σύννεφα. «Ερχεται ο φίλος μας…» έκανε ένας μας. Σταθήκαμε όλοι βουρκωμένοι προσοχή. Το φέρετρο ξεπρόβαλε από τον νεκροθάλαμο. Τι σου είναι η γλώσσα! Εάν είχε πει «φέρνουν τον φίλο μας», […]

Τον έκαναν να νοσταλγήσει τις καραντίνες, τότε που όλες οι επαγγελματικές συναντήσεις γίνονταν διαδικτυακά. Γιατί τον είχαν κουβαλήσει μεσημεριάτικα στην άλλη άκρη της Αττικής; Τι γύρευε ένας Πειραιώτης στο Μαρούσι; «Ελα επιτέλους στα γραφεία μας!» επέμενε ο διευθυντής μάρκετινγκ. «Δυόμισι χρόνια δουλεύουμε μαζί, πρέπει να πιούμε έναν καφέ! Θέλει να σε γνωρίσει και η πρόεδρος […]

Σούσουρο ξέσπασε επειδή με την αναγγελία του θανάτου της Μαρίνας Λαμπράκη – Πλάκα κάποιοι, αντί να την εγκωμιάσουν, υπενθύμισαν – κομψά ή λιγότερο κομψά – αρνητικές, κατά τη γνώμη τους, πλευρές του χαρακτήρα και της πολιτείας της. «Επιτέλους λίγη αιδώς! Το σώμα της δεν έχει καν κρυώσει! Ο νεκρός δεδικαίωται! Εν πάση περιπτώσει, δεν μπορεί να σας […]

Στον καινούργιο κύκλο του «Μπόργκεν», της καλύτερης μάλλον πολιτικής τηλεοπτικής σειράς που έχει γυριστεί, ο δημιουργός της Ανταμ Πράις χτύπησε φλέβα χρυσού. Μαύρου χρυσού για την ακρίβεια. Ποια είναι η βασική σεναριακή ιδέα; Οτι στη Γροιλανδία – κάποτε αποικία, σήμερα σε σχέση εξάρτησης προς τη Δανία -, στο τεράστιο, αραιοκατοικημένο νησί του Βόρειου Ατλαντικού ανακαλύπτονται κοιτάσματα […]

Σήμερα, που το πρωτοχρονιάτικο περιστατικό στη σουίτα του πολυτελούς ξενοδοχείου φωτίζεται εντελώς διαφορετικά… Που η Κοκκινοσκουφίτσα της Θεσσαλονίκης κατηγορείται από την αρμόδια εισαγγελέα για ασύστολα ψεύδη… Ενώ το Τμήμα Ανθρωποκτονιών ερευνά τον θάνατο ενός ανθρώπου, ο οποίος στην ελαφρύτερη περίπτωση καταστράφηκε οικονομικά και ωθήθηκε στην αυτοκτονία από ένα κύκλωμα μαστροπείας που -σύμφωνα με τον ίδιον […]

Ποιο είναι, κατά την άποψή σας, το πιο ζόρικο επάγγελμα στην εποχή μας; Οι πιο απλές, απλοϊκές φαινομενικά, ερωτήσεις εγείρουν τις πιο έντονες συζητήσεις. Κάποιοι θα έκριναν με γνώμονα τα επίπεδα επιστημοσύνης, νοημοσύνης και επιδεξιότητας που προϋποτίθενται για να το ασκήσει κανείς. Ενας γιατρός που αναλαμβάνει κρίσιμα περιστατικά… Ενας νομικός ο οποίος χειρίζεται σοβαρότατες υποθέσεις […]

«Ο προκείμενος νεκρός… Ο αγαπημένος, ο παλιός μας σύντροφος… Ο δάσκαλος των νεότερων δημοσιογράφων… Ο υποστηρικτής κάθε καινοτομίας… Οχι, Κώστα Τσαούση. Εγώ δεν θα σε αποχαιρετήσω έτσι, με κουβέντες που εσύ ο ίδιος θα έβρισκες στρογγυλεμένες, αχνές, γλυκανάλατες σχεδόν… Που αν τις άκουγες να εκφωνούνται μπροστά στη σορό σου, θα έσφιγγες τα χείλη για να […]

Απόγευμα στον πιο πολυσύχναστο πεζόδρομο της Πάτρας. Γλυκύτατη άνοιξη, χαρά Θεού. Σμάρια όλων των ηλικιών βολτάρουν, παρέες κάθονται στα τραπεζάκια, μαμάδες και μπαρμπάδες, κυρίως όμως έφηβοι και φοιτητές. Λίγη παρατηρητικότητα αν έχεις, μαντεύεις ποιοι θα ερωτευτούν, ποιοι θα χωρίσουν, τίνων το μάτι αστράφτει – ποιοι θα κυνηγήσουν τα όνειρά τους – και ποιοι θα βολευτούν σε μία […]

Το 1972 ο μεγάλος ιταλός συγγραφέας Ιταλο Καλβίνο εξέδωσε τις «Αόρατες Πόλεις». Πρόκειται για ένα ψευδοταξιδιωτικό αριστούργημα. Ο αφηγητής-περιηγητής μάς ξεναγεί σε πόλεις φανταστικές, με γυναικεία ονόματα – Διομίρα, Ισιδώρα, Ζαΐρα -, όπου ό,τι το ανθρώπινο φωτίζεται κατά τον πλέον αναπάντεχο τρόπο. Η φαντασία του πηδάει από κορυφή σε βάραθρο. Χάνεται – και δεν χάνεται – σε λαβυρίνθους. […]

Ενώ η διεθνής κατάσταση είναι εκρηκτική… Ενώ ένας τρίτος παγκόσμιος πόλεμος προβάλλει ως ενδεχόμενο ρεαλιστικό και ανατριχιαστικό – κάποιοι διατείνονται ότι έχει ήδη, άτυπα, ξεκινήσει… Το να καταγγέλλεται από έγκριτες εφημερίδες σενάριο επιστροφής του τέως βασιλιά, «από το παράθυρο», ακούγεται σαν μεταχρονολογημένο πρωταπριλιάτικο αστείο. Εδώ και χρόνια η φωτογραφία του Κωνσταντίνου φιγουράρει σε λαθρόβια εντύπα συνοδευόμενη […]

Το Πάσχα του 1999 αποδείχθηκε το πιο δύσκολο της ζωής μου. Με είχαν καλέσει κάτι φίλοι να σουβλίσουμε σε ένα κτήμα στο Πόρτο Ράφτη. Αδημονούσα. Κατά τις εννέα το πρωί, ενώ χουζούρευα ακόμα, χτυπάει το τηλέφωνο, «η γιαγιά έφυγε…» μού αναγγέλλει η μάνα μου. Το ρήμα «έφυγε» – αντί για «πέθανε» ή «τη χάσαμε» ή «απεβίωσε» […]

Σας έχει τύχει να κάθεστε σε ένα τραπέζι με αγαπημένα πρόσωπα ή με κατά τεκμήριον πολύ αξιόλογους ανθρώπους και να αισθάνεστε σαν να φοράτε σκάφανδρο; Σαν να μην έχετε τίποτα απολύτως να ακούσετε ή να πείτε; «Τι νέα;» σου χαμογελάει ζεστά ο παλιός κολλητός. Εχετε αραιώσει τελευταία ένεκα οι οικογενειακές υποχρεώσεις, έχετε να ιδωθείτε από […]

Σας αρέσει ο Μάρκος Σεφερλής; Εάν ρωτάτε εμένα, λυπάμαι όμως δεν έχω αποκρυσταλλωμένη άποψη. Δεν τον έχω δει ποτέ στο σανίδι. Δεν τον έχω καν παρακολουθήσει για αρκετή ώρα στη μικρή οθόνη. Συγκρατώ τη γνώμη του μέγιστου εν ζωή γνώστη του θεάτρου μας, του Κώστα Γεωργουσόπουλου. Πως πρόκειται για τεράστιο κωμικό ταλέντο. Θυμάμαι και τον […]

Λυπάμαι εάν θα τον στενοχωρήσω (άλλο καημό δεν έχει, εκεί στο Χόλλιγουντ, από τη συμπαράσταση ενός έλληνα συγγραφέα) όμως ποτέ δεν υποστήριξα τον Γουίλ Σμιθ. Τοποθετούμενος στο Facebook – πώς μου ‘ρθε; – με αφορμή και μόνο, αφορμή επαναλαμβάνω, το ξυλίκι στα Οσκαρ ξεκίνησα ως εξής: «Δεν συζητώ για το συγκεκριμένο περιστατικό…». Γιατί; Διότι δεν κατανόησα τι […]

Κάποτε είναι καφετιές. Αλλοτε έχουν χρώμα βυσσινάδας. Οι δικές μου ήταν κατακόκκινες επί φόντου λευκού, όπως οι ρίγες στο λάβαρο του πυρπολητή Κανάρη. Μπορεί να ευθυνόταν το αντιδραστικό υγρό ή το βιολογικό υλικό που έδωσα. Ωραιότατες πάντως. Τις κοίταζα κεραυνοβολημένος. Την κάτω δηλαδή. «Τι τις καμαρώνεις; Βγήκες θετικός! Κάνε ένα ακόμα, να μη σου μείνει […]

«Κι εμείς από το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ενωση τι χαΐρι είδαμε;» ρωτάει ρητορικά από τα ερτζιανά. «Οταν μπήκαν οι Τούρκοι στην Κύπρο τούς σταμάτησαν μήπως οι Αμερικανοί;». Μες στο ταξί μορφάζω πίσω από τη μάσκα μου. Θα ‘θελα να του υπενθυμίσω, να τον πληροφορήσω αν το αγνοεί, πως πρόφαση για την εισβολή του 1974 […]

«Τι μισθό παίρνει στην Πολεμική Αεροπορία;». «Χίλια στο παντελόνι; Χίλια διακόσια μάξιμουμ». «Και η γυναίκα του ως βοηθός σε φαρμακείο;». «Κανένα εξακοσάρι». «Και πώς τα φέρνουν βόλτα με τα δίδυμα;». «Σφίγγουν το ζωνάρι…». «Συγγνώμη, αλλά δεν τους βλέπω να το σφίγγουν και τόσο. Στα πούπουλα τα μεγαλώνουν τα βλαστάρια τους – ζωή να ‘χουν. Κοκέτα εκείνη […]

Ενώ το Κίεβο βομβαρδιζόταν ανηλεώς, εκατοντάδες κάτοικοι της Αθήνας κατέβαιναν τη Σταδίου προς το Σύνταγμα. Κρατούσαν κόκκινες σημαίες. «Φονιάδες των λαών, Αμερικάνοι!» φώναζαν, «Εξω οι Βάσεις του θανάτου!». Τα συνθήματα στα πανό ήταν κάπως πιο επικαιροποιημένα, έβαζαν τρίτη, πλάι στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, και τη Ρωσία. Κοιτάζοντάς τους να παρελαύνουν, θυμήθηκα το «Goodbye Lenin». […]

Προτού διαβάσεις εμβριθείς αναλύσεις… Προτού κολλήσεις στην οθόνη για να δεις σε απευθείας μετάδοση εκρήξεις, παιδιά να τρέχουν στα καταφύγια, ασθμαίνουσες δηλώσεις ηγετών και ηγετίσκων… Ρίξε μια ματιά στον χάρτη. Αρκεί για να νιώσεις το έδαφος να τρέμει κάτω από τα πόδια σου. Η Ουκρανία συνορεύει με την Πολωνία, με την Ουγγαρία, με τη Σλοβακία, […]

μνήμη Χρήστου Σαρτζετάκη Βγήκε ο ποπ σταρ στην τηλεόραση και δήλωσε πόσο εκτιμάει, πόσο αγαπάει τον κατηγορούμενο σκηνοθέτη. Εύγε του! Αντέδρασε ακαριαία – όπως το συνηθίζει – η ξανθιά κυρία: εξέδωσε ληξιαρχική πράξη θανάτου της καριέρας του ποπ σταρ. Εύγε της! Εθίγη ένας μελαχρινός κύριος, κατήγγειλε την ξανθιά κυρία και τους ακολούθους της για ανθρωποφαγία. Εύγε του […]

Αντιμετωπίζαμε πριν από λίγα χρόνια στη γειτονιά μου ένα σοβαρότατο πρόβλημα. Τόσο σοβαρό, ακανθώδες, επώδυνο, ώστε μαζευτήκαμε κυριακάτικα στο γήπεδο μπάσκετ, να το κουβεντιάσουμε όλοι μαζί. Τριακόσιοι πολίτες, κομματικά ανένταχτοι πλην εξαιρέσεων, με μόνη έγνοιά μας να υπερασπιστούμε την καθημερινότητά μας. Είχα δείξει πολύ μεγάλο ζήλο, μου ζήτησαν λοιπόν να διευθύνω τη συζήτηση. Μου έδωσαν […]

Ενώ βαριά τραυματισμένο, ξεβρασμένο στα ρηχά, το θαλάσσιο κήτος χαροπάλευε, κάτι αυτόκλητοι δήθεν διασώστες το κύκλωσαν, το ονόμασαν Σωτήρη και φωτογραφίζονταν γύρω του. Λες και ήταν λούτρινο παιχνίδι, σκυλάκι έστω σαλονιού. Μια νεαρή κυρία υπερέβη κάθε όριο. Γραπώθηκε από πάνω του – νομίζοντας πως το αγκαλιάζει παρηγορητικά – κι άρχισε να του τραγουδάει! Στο δόλιο ζώο δεν […]

Πόσες περιπέτειες έχεις ζήσει στα σαράντα σου, κόρη της όψιμης Μεταπολίτευσης και της μεσαίας τάξης; Τρεις φορές ερωτεύτηκες και άλλες τρεις κοιμήθηκες με άντρες από το πρώτο ραντεβού. Μία έφαγες τα μούτρα σου στις Πανελλαδικές, τον επόμενο χρόνο έλιωσες στο διάβασμα και πέτυχες στη σχολή που ήθελες. Δούλεψες ως φοιτήτρια σε φροντιστήριο, προσλήφθηκες στα είκοσι […]

Το 1994, σε ανασκαφή στην οδό Πειραιώς, ήρθε στο φως μεγάλος ομαδικός τάφος που περιείχε εκατόν πενήντα σκελετούς, αμφοτέρων των φύλων. Ακόμα κι άμα δεν υπήρχε άλλη μέθοδος χρονολόγησης, θα ήταν μάλλον προφανές ότι επρόκειτο για νεκρούς τού τρομερού λοιμού, ο οποίος πλάκωσε στην Αθήνα στις αρχές του Πελοποννησιακού Πολέμου και αφάνισε το ένα τρίτο […]

Τι έμαθα από τον υποτιθέμενο αφορισμό μου από τον σχολάζοντα Μητροπολίτη Αμβρόσιο; – γράφω «υποτιθέμενο» καθώς μονάχα η Ιεραρχία της Εκκλησίας αφορίζει, με αυξημένη μάλιστα πλειοψηφία. Πολλά και ωφέλιμα έμαθα. Κυρίως δε θλιβερά. Πρώτον ότι υπάρχουν άνθρωποι κατά τεκμήριον μορφωμένοι, που αδυνατούν να ξεχωρίσουν ένα άρθρο γνώμης από ένα διήγημα. Οι οποίοι πιστεύουν ότι ο πεζογράφος […]

«Μην ξεμυτίζετε άμα δεν είναι απολύτως απαραίτητο. Εμείς προμηθευτήκαμε εγκαίρως ξηρά τροφή. Και ό,τι νωπό μας χρειάζεται, το παραγγέλνουμε από το σουπερμάρκετ και το αφήνουν στην πόρτα μας. Στο σπίτι, αν και τριπλοεμβολιασμένοι, τηρούμε αποστάσεις. Αποφεύγουμε τις διαχύσεις. Η αγάπη μπορεί να εκφραστεί και χωρίς την ανταλλαγή σωματικών υγρών. Οποιος μας χρησιμοποιεί το μπάνιο, έστω […]

Πριν από δέκα χρόνια, το 2011, με την κατακρήμνιση μισθών και συντάξεων, με τις μαζικές απώλειες θέσεων εργασίας εξαιτίας της χρεοκοπίας του κράτους, τα οικονομικά μας είχαν καταντήσει τόσο άθλια, ώστε δεν μας περίσσευαν καλά – καλά λεφτά για θέρμανση. Στο «μας» εντάσσω την πλειονότητα των μικρομεσαίων. Για αναμμένα καλοριφέρ ούτε λόγος. Στενεύονταν οι άνθρωποι […]

Κάποτε – το 1989; Το 1990; – σε μια γειτονιά στο κέντρο της Αθήνας, όπου οι νέοι από δεκαοκτώ μέχρι τριάντα σύχναζαν στο ίδιο κλαμπ, ο Β. τα έφτιαξε με την Α. Το ειδύλλιο δεν μακροημέρευσε. Η Α. τον βαρέθηκε και τον χώρισε. Ο Β. τότε φωτοτύπησε μια πόλαροϊντ που είχε τραβήξει σε πολύ προσωπική τους στιγμή. […]

Τον παλιό καλό καιρό – ώσπου να ενσκήψει δηλαδή ο δρεπανηφόρος Κόβιντ -, μπορούσαμε να αστειευόμαστε με την ιδέα της κόλασης. Κι ας είχαμε ζήσει αρκετά χρόνια, ώστε να διαθέτει ο καθένας μας το μερίδιό του σε στιγμές οδύνης, πένθους, απόγνωσης. Παίρναμε αποστάσεις, παραδοξολογούσαμε. Ισως έτσι ξορκίζαμε τον φόβο για το κακό και το χειρότερο, ο […]

Θρησκόληπτοι, λέει. Υποχείρια των πνευματικών τους. Ημίτρελων παπάδων που λυμαίνονται χωριά και γειτονιές και αφορίζουν όποιον πάει να «τρυπηθεί». «…Το έχει προφητεύσει ο ασκητής Παστίτσιος και η γερόντισσα Κακαβιά πως θα μας βάλουν το θεριό στις φλέβες!». Καθηλωμένοι, λέει, σε ένα νηπιακό πείσμα που το φαντασιώνονται ως επαναστατικό πνεύμα. Αρνούμενοι να εμβολιαστούν, κάνουν τάχα παθητική […]