Χωμενίδης Χρήστος

Την πήρε ιδιαιτέρως η γιαγιά μας και της συνέστησε γλυκά – γλυκά να βάζει κάτι, ένα μπλουζάκι, ένα πουκάμισο, κάτω από την τζιν φόρμα με την οποία ερχόταν στο μαγαζί – κάναμε και οι δυο μας μεροκάματα τα καλοκαίρια στο οικογενειακό υφασματοπωλείο. «Κι εγώ υπήρξα νέα…» της είπε. «Και είχα τέτοιο σώμα που στον γάμο […]

«Τι σημασία έχει δηλαδή εάν ο Νικόλας Γιατρομανωλάκης είναι γκέι; Το να προβάλλει κανείς τον ερωτικό προσανατολισμό του, το να κάνει τη διαφορετικότητά του σημαία, το βρίσκεις αξιέπαινο; Εχουμε φτάσει σε σημείο να κρίνουμε τις συλλογικές μας ηγεσίες βάσει της ποικιλοχρωμίας τους. Η Βουλή της Νέας Ζηλανδίας αποτελείται από γυναίκες σε ποσοστό 40% – εμείς, εδώ, […]

«Πότε προβλέπετε να έχουμε αφήσει πίσω μας την πανδημία; Πότε θα ξαναρχίσουμε να ζούμε όπως πριν;». Οσοι – έξι – οι άνθρωποι γύρω από το γιορτινό τραπέζι, τόσες και οι γνώμες. «Κατά το Πάσχα…» υποστήριξε ο οικοδεσπότης μας ενώ η οικοδέσποινα – φαρμακοποιός, με βαρύνουσα άρα γνώμη – τοποθετήθηκε πιο συντηρητικά. «Πρέπει να έχει αποκτήσει ανοσία το 60% με […]

«Να τα πούμε;». Παραμονή Χριστουγέννων 2018. Στο κατώφλι μας τέσσερις μελαχρινοί μπόμπιρες. Ενα κεφάλι χαμηλότερος ο ένας απ’ τον άλλον, ο πιο κοντός είχε μόλις βγάλει την πάνα, κρεμόταν απ’ το μπράτσο του αδελφού του. Σιγά μην έμενε πίσω λόγω ηλικίας! Για μουσικά τους όργανα μια καραμούζα αγορασμένη απ’ το περίπτερο κι ένα τενεκεδάκι μπίρας, […]

«Τα γραπτά του τάδε δεν διαβάζονται…». «Είναι όμως υγιώς σκεπτόμενος. Πατρίς – θρησκεία – οικογένεια, νόμος και τάξη σε κάθε δεύτερη γραμμή!». «Τα τραγούδια του δείνα δεν ακούγονται…». «Υμνεί όμως την εργατιά, την αγροτιά, τους φοιτητές που διαδηλώνουν!». «Τους έχουν υμνήσει κι άλλοι, ασύγκριτα πιο χαρισματικοί…». «Υπάρχει χρησιμότερο χάρισμα από το να προσαρμόζεσαι στη γραμμή […]

Κατοικώ εκ γενετής στην Κυψέλη. Και δεν σκοπεύω να την εγκαταλείψω ποτέ. Ψέματα λέω. Θα διασχίσω κάποτε ξάπλα τη σκεπασμένη κοίτη του Ιλισσού. Θα ρίξω μια νοερή ματιά στην Πύλη του Αδριανού, στον βράχο της Ακρόπολης, στο εκκλησάκι της Αγίας Φωτεινής, που βρίσκεται – λένε – στη θέση της Αρτέμιδος Αγροτέρας. Θα πάρω την οδό […]

«Από το ξεκίνημα της ψευτοκρίσης κάτι δεν μου κόλλαγε. Κάτι μου βρώμαγε. Το καλοκαίρι του 2011 κατέβηκα στην πλατεία. Εσμιξα εκεί με τους δικούς μου που έχουμε το ίδιο DNA. Τους απροσκύνητους. Τους ελληνόψυχους. Τα άκουσα όπως είχαν, όχι όπως μας τα σέρβιραν τα βοθροκάναλα. Και στην πλατεία βέβαια κυκλοφορούσαν λύκοι με προβιές. Βδελύγματα που […]

Το ταλέντο είναι η εκδίκηση των ταπεινών και καταφρονεμένων. Δεν αγοράζεται, δεν κληρονομείται ούτε προκύπτει καν απ’ τη σκληρή δουλειά. Φυτρώνει σαν το μανιτάρι, στο πιο χέρσο συχνά έδαφος. Τόσο ο Μαραντόνα όσο και ο Καζαντζίδης όχι απλώς υπενθύμιζαν διαρκώς την κοινωνική τους προέλευση, αλλά και ένιωθαν Αγιοι Απόστολοι της φτωχολογιάς

Πριν από είκοσι σχεδόν χρόνια δούλευα στο ραδιόφωνο. Μοιραζόμουν καθημερινή εκπομπή με τον εξαιρετικό δημοσιογράφο Βασίλη Αδαμόπουλο. Ο Βασίλης ξεδίπλωνε για τους ακροατές μας την επικαιρότητα – πλήρως, οξυδερκώς και ισορροπημένα. Εγώ ως συγγραφέας όφειλα να κάνω τα απροσδόκητα σχόλια, να αναποδογυρίζω την εικόνα, να βάζω φυτιλιές. Λειτουργούσε ο συνδυασμός μας. Στις προεκλογικές περιόδους, παρήλαυναν από […]

Οι κοινωνίες στον οικονομικά ανεπτυγμένο κόσμο είναι διαιρεμένες, κομμένες στα δύο. Στους νέους και στους γέρους. Το χειροτέρεψε ο κορωνοϊός με τον ηλικιακό του ρατσισμό – στους γεννημένους μετά το 1960 να ρίχνει ένα χαστουκάκι, ένα μπερντάχι ξύλο το πολύ, ενώ τα παιδιά της Κατοχής και της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς να τα θερίζει. Οι ηλικιωμένοι ανακηρύχθηκαν […]

«Αλίμονο εάν περάσει η πανδημία κι εμείς δεν έχουμε διδαχθεί τίποτα…» είπε στο ραδιόφωνο ένας προβεβλημένος διανοούμενος βαθαίνοντας τη φωνή ώστε να αποκτήσουν οι λέξεις του βάρος. Πολλούς από τους ακροατές ίσως και να τους ψάρωσε το αφ’ υψηλού του ύφος. Αλλοι, αλλεργικοί στις αυθεντίες, θα γύρισαν απλώς σταθμό, θα έβαλαν τραγούδια. Εμένα πάλι κόλλησε […]

«Εδώ καράβια χάνονται, βαρκούλες αρμενίζουν…» σκέφτονται πλέον οι περισσότεροι όποτε ακούνε για τους γιορτασμούς του 1821. Με το δίκιο τους. Η πανδημία-τραγωδία του σήμερα μας έχει απορροφήσει, δεν αφήνει περιθώριο για αναστοχασμούς και για νοσταλγικότητα. Γνώμη μου είναι ότι τα κεφάλαια της επιτροπής «Ελλάδα 2021» θα έπρεπε να έχουν ήδη διατεθεί σε όσους βρέθηκαν από […]

«Γουστάρω που κλείνουν τα πάντα στις δώδεκα! Λέω στο κορίτσι “πάμε σπίτι μου για ένα τελευταίο ποτό” και συνήθως έρχεται. Τι να κάνει δηλαδή; Να επιστρέψει στο δικό της για ύπνο;» Ηταν το μόνο επιχείρημα που έχω ακούσει υπέρ των περιοριστικών μέτρων. Ο φιλαράκος που μου το είπε είναι κάτω των τριάντα, ξεχειλίζει από ερωτική […]

Αδυνατούμε ως κοινωνία να ομοφωνήσουμε ακόμα και για το οφθαλμοφανές. Για ό,τι διαδραματίζεται εμπρός στα μάτια μας και καταγράφεται από δεκάδες κάμερες. Με την αναγγελία της δικαστικής απόφασης από τα μεγάφωνα στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, οι μεν διέκριναν τους μπαχαλάκηδες να αποπειρώνται να αμαυρώσουν τη στιγμή. Οι δε είδαν την αστυνομία να επιτίθεται απρόκλητα στο πλήθος, […]

Προχθές το απόγευμα, ενώ διέσχιζα το Πεδίο του Αρεως, το κινητό μου έχασε ξαφνικά τη σύνδεσή του στο Διαδίκτυο. Το τραγούδι που απολάμβανα από τα ακουστικά σίγησε. Το επαγγελματικό e-mail που μου είχαν στείλει δεν κατέβαινε. Η ειδησεογραφική σελίδα δεν ανανεωνόταν κι εγώ φλεγόμουν να διαβάσω το ημερήσιο δελτίο κρουσμάτων. Βγαίνοντας στην Αλεξάνδρας, ένιωθα – γιατί […]

Θα έχει συμβεί ασφαλώς και σε εσάς. Να παρακολουθείτε μία ταινία ή ένα σήριαλ από την προ πανδημίας εποχή και να εκπλήσσεσθε με τον ανέμελο συγχρωτισμό όσων εμφανίζονται. Χθες βράδυ είχα γλαρώσει βλέποντας την «Κάρμεν». Γλιστράει το μαξιλάρι πίσω απ’ το κεφάλι μου, πετάγομαι από το πρωτοΰπνι και αντικρίζω τις καπνεργάτριες να ερωτοτροπούν ορχούμενες με […]

Ενα από τα πολλά που μας διδάσκουν οι τελευταίοι εννέα μήνες είναι ότι οφείλουμε εάν όχι να προετοιμαζόμαστε, τουλάχιστον να μην εκπλησσόμαστε μπροστά στην οποιαδήποτε τροπή του βίου. Οσο απροσδόκητη, όσο εξωφρενική και να φαντάζει αυτή προτού συμβεί. Ποιος θα το πίστευε στο έβγα του 2019 πως πριν αλέκτορα φωνήσαι, το λεξιλόγιό μας θα ξεχείλιζε […]

Εσείς, εάν οργανώνατε ένα «Big Brother», ποιους θα διαλέγατε; Κάποιους ανθρώπους – να υποθέσω – με ευρεία μόρφωση, αδαμάντινο χαρακτήρα, ανοιχτούς ορίζοντες, οι οποίοι θα γίνονταν παράδειγμα για το κοινό… Δεκαοκτάρηδες και εικοσιπεντάρηδες που ανοίγουν τον προσωπικό τους δρόμο κόντρα στις ανεπάρκειες του εκπαιδευτικού μας συστήματος και στη νεανική ανεργία. Μητέρες που στηρίζουν με αυταπάρνηση μονογονεϊκές οικογένειες. […]

Το ρεπορτάζ των ημερών μονοπωλούν σχεδόν οι καθ’ ημάς Γιουχάν. Τα σημεία όπου οι παραθεριστές συγχρωτίσθηκαν, ξεσάλωσαν, αψήφησαν – πρώτα οι τοπικές Αρχές κι έπειτα οι ίδιοι – τον κορωνοϊό. Και δημιουργήθηκαν εστίες υπερμετάδοσης. Και πολλαπλασιάζονται εσχάτως τα κρούσματα. Καθένας κάνει ωστόσο και το προσωπικό του ρεπορτάζ. Προσλαμβάνει την πραγματικότητα και με τις δικές του αισθήσεις. Ξέρει […]

Να είσαι μικρόχαρος. Να απολαμβάνεις – σημαίνει – τα μικρά, να λιώνουν οι στιγμές στο στόμα σου σαν καραμέλες. Αυτός ο δρόμος οδηγεί στην ευτυχία. Σε όλη την πτήση από Κέρκυρα, ιδρώνοντας τη μάσκα μου, σφιγμένος μη τυχόν κι ο αγκώνας μου αγγίξει τον διπλανό μου, ονειρευόμουν με ένταση εγκύου έναν εσπρέσο. Με γάλα; Οχι, σκέτο. Πικρό. […]

«Εχεις δει πρόσφατα κουκουβάγια σε πόλη; Ξέχασα, εσύ ζεις στην Αθήνα, πού να δεις; Στην Κρήτη όμως – και παντού αλλού υποθέτω – φώλιαζαν πλάι στα σπίτια, σε δέντρα και καμπαναριά. Ωσπου ήρθαν αυτές οι άθλιες λάμπες, οι δήθεν οικονομικές,  οι led και τις έδιωξαν. Οπως και πλήθος άλλα ζώα και πουλιά. Η φωτορύπανση αποτελεί μεγάλη πληγή. […]

Δεν πρόκειται για υπερρεαλιστικό στιχούργημα, να αναρωτιέσαι τι εννοεί ο ποιητής. Είναι η καθημερινότητά μας σε πέντε λέξεις. Περιμένοντας τους τουρίστες – όπως περίμεναν οι ήρωες του Μπέκετ τον Γκοντό -, τρέμοντας το δεύτερο κύμα του κορωνοϊού, η καρδιά της Ελλάδας το καλοκαίρι του 2020 χτυπά στην ουρά. Ή μάλλον στις ουρές. Ουρές μέρα – νύχτα […]

Δεν μπορώ πλέον να γράψω καλά καλά ούτε δύο αράδες. Σοβαρολογώ απολύτως. Πήγα να απευθύνω τις ευχές μου σε έναν φίλο αδελφικό που είχε γενέθλια. Eίπα να χρησιμοποιήσω πένα και χαρτί για να γίνει το πράγμα πιο εγκάρδιο, να του τις δώσω μες σε φάκελλο αντί να τις ταχυδρομήσω ηλεκτρονικά. Kαι διαπίστωσα ότι έχω ξεχάσει […]

Ο τόπος Σκαρφαλώνοντας το όρος Χελμός… Προσπερνώντας τα παραθαλάσσια «καινούργια» χωριά – όσα θεμελιώθηκαν από τα τέλη του 18ου αιώνα, όταν οι ντόπιοι ξεπέρασαν τον φόβο των πειρατών και κατηφόρισαν προς τον γυαλό και έχτισαν στην αρχή καλύβια και έπειτα εκκλησίες και σχολεία και σπίτια – κατά το βιός του ο καθένας – και έφυγαν οι πιο περιπετειώδεις […]

Στο πρώτο ποτήρι ειρωνεύτηκε τον σερβιτόρο που φορούσε μάσκα και γάντια – «φοβάσαι, κοροϊδάρα, τον κορωνοϊό ή μη τυχόν και χάσεις τη δουλίτσα σου;» του πέταξε στα μούτρα. Ο άνθρωπος ευτυχώς κώφευσε. Στο δεύτερο ποτήρι άρχισε να νομίζει ότι φλερτάρει τις κοπέλες στο διπλανό τραπέζι. Τις ρώτησε τα ονόματά τους, τον αγνόησαν. Τις κέρασε δυο φτηνά […]

Η πλούσια κόμη του γκρίζαρε όχι από την ηλικία μα από την πιτυρίδα. Είχε και ένα μικρό σφηνοειδές μούσι. Μοντέρνος για την εποχή, με πλουμιστά πουκάμισα, πέτσινο καφετί σακάκι, εφαρμοστά παντελόνια. Στηριζόταν σε κάτι τετράγωνα τακούνια για να κερδίζει μπόι. Εμπαινε στην τάξη χαμογελαστότατος και βραχνός από τα τσιγάρα, μας προσφωνούσε «νεολαία!» και μας δίδασκε […]

Με πετυχαίνει στο καφενείο στου Γκύζη όπου πηγαίνω ενίοτε και γράφω. Με ζυγώνει περιχαρής. Κι εγώ χαίρομαι που τον βλέπω. Τον είχα διμοιρίτη στον Παλάσκα, ήταν από τους υπαξιωματικούς (τα πιλάφια, όπως τους λέγαμε) ο πιο ξηγημένος. Διατηρήσαμε επαφή, αποστρατεύτηκε το 2005 και άνοιξε συνεταιρικά βενζινάδικο, κοντεύει πια τα εβδομήντα, έχει παραπαχύνει, έχει αποκτήσει την […]

Στα σαράντα δύο του δεν του είχε ξανατύχει κάτι τέτοιο. Και ας τον συνάρπαζαν τα θηλυκά από όταν ήταν σπόρος του δημοτικού σχολείου, κι ας δούλευε – κρυφά από τον πατέρα του – στα δεκαπέντε για να έχει φράγκα να πηγαίνει στα μπουρδέλα. Κι ας είχε, μεγαλώνοντας, ξοδέψει μία περιουσία σε λουλούδια, μπουζούκια και ξενοδοχεία για «παράνομα» […]

Το 2011 πούλησα το σπίτι της γιαγιάς και του παππού μου. Το είχαν αποκτήσει με τον ιδρώτα τους, δουλεύοντας σκληρά όσα χρόνια δεν βρίσκονταν στη φυλακή ή στην εξορία. Το ρευστοποίησα για να αντεπεξέλθω στα χρόνια της βαθιάς κρίσης, όταν κανείς σχεδόν δεν σε πλήρωνε για να γράφεις. Παρέδωσα το κλειδί κι αποχαιρέτησα οριστικά το […]

Εχω την αίσθηση ότι τον ενάμιση μήνα του αναγκαστικού μας εγκλεισμού θα τον νοσταλγήσουμε. Οχι επειδή αράξαμε στο σπίτι παρέα με τους, κατά τεκμήριο, πιο αγαπημένους μας. Ούτε επειδή μας δόθηκε χρόνος άπλετος για να καλλιεργηθούμε και να ψυχαγωγηθούμε – βιβλία, ταινίες, συναρπαστικές σειρές στις ψηφιακές πλατφόρμες. Ούτε καν επειδή χάρη στην απουσία μας από τους […]

«Ξέρεις, ξάδελφε, ποια ήταν η τελευταία επιθυμία του παππού σου;». «Να καπνίσει ένα τσιγάρο; Να γράψει ένα γράμμα; Να δει τον ήλιο να ανατέλλει;» πιθανολόγησα μάλλον απρόθυμα. «Για πόσο ακόμα», αναρωτιόμουν, «θα σκαλίζουμε αυτόν τον θάνατο, ο οποίος συνέβη πολύ πριν γεννηθούμε; Μιλώντας και ξαναμιλώντας στα οικογενειακά τραπέζια, ενώ οι γενιές διαδέχονται η μία την […]