Χωμενίδης Χρήστος

«Αλίμονο εάν περάσει η πανδημία κι εμείς δεν έχουμε διδαχθεί τίποτα…» είπε στο ραδιόφωνο ένας προβεβλημένος διανοούμενος βαθαίνοντας τη φωνή ώστε να αποκτήσουν οι λέξεις του βάρος. Πολλούς από τους ακροατές ίσως και να τους ψάρωσε το αφ’ υψηλού του ύφος. Αλλοι, αλλεργικοί στις αυθεντίες, θα γύρισαν απλώς σταθμό, θα έβαλαν τραγούδια. Εμένα πάλι κόλλησε […]

«Εδώ καράβια χάνονται, βαρκούλες αρμενίζουν…» σκέφτονται πλέον οι περισσότεροι όποτε ακούνε για τους γιορτασμούς του 1821. Με το δίκιο τους. Η πανδημία-τραγωδία του σήμερα μας έχει απορροφήσει, δεν αφήνει περιθώριο για αναστοχασμούς και για νοσταλγικότητα. Γνώμη μου είναι ότι τα κεφάλαια της επιτροπής «Ελλάδα 2021» θα έπρεπε να έχουν ήδη διατεθεί σε όσους βρέθηκαν από […]

«Γουστάρω που κλείνουν τα πάντα στις δώδεκα! Λέω στο κορίτσι “πάμε σπίτι μου για ένα τελευταίο ποτό” και συνήθως έρχεται. Τι να κάνει δηλαδή; Να επιστρέψει στο δικό της για ύπνο;» Ηταν το μόνο επιχείρημα που έχω ακούσει υπέρ των περιοριστικών μέτρων. Ο φιλαράκος που μου το είπε είναι κάτω των τριάντα, ξεχειλίζει από ερωτική […]

Αδυνατούμε ως κοινωνία να ομοφωνήσουμε ακόμα και για το οφθαλμοφανές. Για ό,τι διαδραματίζεται εμπρός στα μάτια μας και καταγράφεται από δεκάδες κάμερες. Με την αναγγελία της δικαστικής απόφασης από τα μεγάφωνα στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, οι μεν διέκριναν τους μπαχαλάκηδες να αποπειρώνται να αμαυρώσουν τη στιγμή. Οι δε είδαν την αστυνομία να επιτίθεται απρόκλητα στο πλήθος, […]

Προχθές το απόγευμα, ενώ διέσχιζα το Πεδίο του Αρεως, το κινητό μου έχασε ξαφνικά τη σύνδεσή του στο Διαδίκτυο. Το τραγούδι που απολάμβανα από τα ακουστικά σίγησε. Το επαγγελματικό e-mail που μου είχαν στείλει δεν κατέβαινε. Η ειδησεογραφική σελίδα δεν ανανεωνόταν κι εγώ φλεγόμουν να διαβάσω το ημερήσιο δελτίο κρουσμάτων. Βγαίνοντας στην Αλεξάνδρας, ένιωθα – γιατί […]

Θα έχει συμβεί ασφαλώς και σε εσάς. Να παρακολουθείτε μία ταινία ή ένα σήριαλ από την προ πανδημίας εποχή και να εκπλήσσεσθε με τον ανέμελο συγχρωτισμό όσων εμφανίζονται. Χθες βράδυ είχα γλαρώσει βλέποντας την «Κάρμεν». Γλιστράει το μαξιλάρι πίσω απ’ το κεφάλι μου, πετάγομαι από το πρωτοΰπνι και αντικρίζω τις καπνεργάτριες να ερωτοτροπούν ορχούμενες με […]

Ενα από τα πολλά που μας διδάσκουν οι τελευταίοι εννέα μήνες είναι ότι οφείλουμε εάν όχι να προετοιμαζόμαστε, τουλάχιστον να μην εκπλησσόμαστε μπροστά στην οποιαδήποτε τροπή του βίου. Οσο απροσδόκητη, όσο εξωφρενική και να φαντάζει αυτή προτού συμβεί. Ποιος θα το πίστευε στο έβγα του 2019 πως πριν αλέκτορα φωνήσαι, το λεξιλόγιό μας θα ξεχείλιζε […]

Εσείς, εάν οργανώνατε ένα «Big Brother», ποιους θα διαλέγατε; Κάποιους ανθρώπους – να υποθέσω – με ευρεία μόρφωση, αδαμάντινο χαρακτήρα, ανοιχτούς ορίζοντες, οι οποίοι θα γίνονταν παράδειγμα για το κοινό… Δεκαοκτάρηδες και εικοσιπεντάρηδες που ανοίγουν τον προσωπικό τους δρόμο κόντρα στις ανεπάρκειες του εκπαιδευτικού μας συστήματος και στη νεανική ανεργία. Μητέρες που στηρίζουν με αυταπάρνηση μονογονεϊκές οικογένειες. […]

Το ρεπορτάζ των ημερών μονοπωλούν σχεδόν οι καθ’ ημάς Γιουχάν. Τα σημεία όπου οι παραθεριστές συγχρωτίσθηκαν, ξεσάλωσαν, αψήφησαν – πρώτα οι τοπικές Αρχές κι έπειτα οι ίδιοι – τον κορωνοϊό. Και δημιουργήθηκαν εστίες υπερμετάδοσης. Και πολλαπλασιάζονται εσχάτως τα κρούσματα. Καθένας κάνει ωστόσο και το προσωπικό του ρεπορτάζ. Προσλαμβάνει την πραγματικότητα και με τις δικές του αισθήσεις. Ξέρει […]

Να είσαι μικρόχαρος. Να απολαμβάνεις – σημαίνει – τα μικρά, να λιώνουν οι στιγμές στο στόμα σου σαν καραμέλες. Αυτός ο δρόμος οδηγεί στην ευτυχία. Σε όλη την πτήση από Κέρκυρα, ιδρώνοντας τη μάσκα μου, σφιγμένος μη τυχόν κι ο αγκώνας μου αγγίξει τον διπλανό μου, ονειρευόμουν με ένταση εγκύου έναν εσπρέσο. Με γάλα; Οχι, σκέτο. Πικρό. […]

«Εχεις δει πρόσφατα κουκουβάγια σε πόλη; Ξέχασα, εσύ ζεις στην Αθήνα, πού να δεις; Στην Κρήτη όμως – και παντού αλλού υποθέτω – φώλιαζαν πλάι στα σπίτια, σε δέντρα και καμπαναριά. Ωσπου ήρθαν αυτές οι άθλιες λάμπες, οι δήθεν οικονομικές,  οι led και τις έδιωξαν. Οπως και πλήθος άλλα ζώα και πουλιά. Η φωτορύπανση αποτελεί μεγάλη πληγή. […]

Δεν πρόκειται για υπερρεαλιστικό στιχούργημα, να αναρωτιέσαι τι εννοεί ο ποιητής. Είναι η καθημερινότητά μας σε πέντε λέξεις. Περιμένοντας τους τουρίστες – όπως περίμεναν οι ήρωες του Μπέκετ τον Γκοντό -, τρέμοντας το δεύτερο κύμα του κορωνοϊού, η καρδιά της Ελλάδας το καλοκαίρι του 2020 χτυπά στην ουρά. Ή μάλλον στις ουρές. Ουρές μέρα – νύχτα […]

Δεν μπορώ πλέον να γράψω καλά καλά ούτε δύο αράδες. Σοβαρολογώ απολύτως. Πήγα να απευθύνω τις ευχές μου σε έναν φίλο αδελφικό που είχε γενέθλια. Eίπα να χρησιμοποιήσω πένα και χαρτί για να γίνει το πράγμα πιο εγκάρδιο, να του τις δώσω μες σε φάκελλο αντί να τις ταχυδρομήσω ηλεκτρονικά. Kαι διαπίστωσα ότι έχω ξεχάσει […]

Ο τόπος Σκαρφαλώνοντας το όρος Χελμός… Προσπερνώντας τα παραθαλάσσια «καινούργια» χωριά – όσα θεμελιώθηκαν από τα τέλη του 18ου αιώνα, όταν οι ντόπιοι ξεπέρασαν τον φόβο των πειρατών και κατηφόρισαν προς τον γυαλό και έχτισαν στην αρχή καλύβια και έπειτα εκκλησίες και σχολεία και σπίτια – κατά το βιός του ο καθένας – και έφυγαν οι πιο περιπετειώδεις […]

Στο πρώτο ποτήρι ειρωνεύτηκε τον σερβιτόρο που φορούσε μάσκα και γάντια – «φοβάσαι, κοροϊδάρα, τον κορωνοϊό ή μη τυχόν και χάσεις τη δουλίτσα σου;» του πέταξε στα μούτρα. Ο άνθρωπος ευτυχώς κώφευσε. Στο δεύτερο ποτήρι άρχισε να νομίζει ότι φλερτάρει τις κοπέλες στο διπλανό τραπέζι. Τις ρώτησε τα ονόματά τους, τον αγνόησαν. Τις κέρασε δυο φτηνά […]

Η πλούσια κόμη του γκρίζαρε όχι από την ηλικία μα από την πιτυρίδα. Είχε και ένα μικρό σφηνοειδές μούσι. Μοντέρνος για την εποχή, με πλουμιστά πουκάμισα, πέτσινο καφετί σακάκι, εφαρμοστά παντελόνια. Στηριζόταν σε κάτι τετράγωνα τακούνια για να κερδίζει μπόι. Εμπαινε στην τάξη χαμογελαστότατος και βραχνός από τα τσιγάρα, μας προσφωνούσε «νεολαία!» και μας δίδασκε […]

Με πετυχαίνει στο καφενείο στου Γκύζη όπου πηγαίνω ενίοτε και γράφω. Με ζυγώνει περιχαρής. Κι εγώ χαίρομαι που τον βλέπω. Τον είχα διμοιρίτη στον Παλάσκα, ήταν από τους υπαξιωματικούς (τα πιλάφια, όπως τους λέγαμε) ο πιο ξηγημένος. Διατηρήσαμε επαφή, αποστρατεύτηκε το 2005 και άνοιξε συνεταιρικά βενζινάδικο, κοντεύει πια τα εβδομήντα, έχει παραπαχύνει, έχει αποκτήσει την […]

Στα σαράντα δύο του δεν του είχε ξανατύχει κάτι τέτοιο. Και ας τον συνάρπαζαν τα θηλυκά από όταν ήταν σπόρος του δημοτικού σχολείου, κι ας δούλευε – κρυφά από τον πατέρα του – στα δεκαπέντε για να έχει φράγκα να πηγαίνει στα μπουρδέλα. Κι ας είχε, μεγαλώνοντας, ξοδέψει μία περιουσία σε λουλούδια, μπουζούκια και ξενοδοχεία για «παράνομα» […]

Το 2011 πούλησα το σπίτι της γιαγιάς και του παππού μου. Το είχαν αποκτήσει με τον ιδρώτα τους, δουλεύοντας σκληρά όσα χρόνια δεν βρίσκονταν στη φυλακή ή στην εξορία. Το ρευστοποίησα για να αντεπεξέλθω στα χρόνια της βαθιάς κρίσης, όταν κανείς σχεδόν δεν σε πλήρωνε για να γράφεις. Παρέδωσα το κλειδί κι αποχαιρέτησα οριστικά το […]

Εχω την αίσθηση ότι τον ενάμιση μήνα του αναγκαστικού μας εγκλεισμού θα τον νοσταλγήσουμε. Οχι επειδή αράξαμε στο σπίτι παρέα με τους, κατά τεκμήριο, πιο αγαπημένους μας. Ούτε επειδή μας δόθηκε χρόνος άπλετος για να καλλιεργηθούμε και να ψυχαγωγηθούμε – βιβλία, ταινίες, συναρπαστικές σειρές στις ψηφιακές πλατφόρμες. Ούτε καν επειδή χάρη στην απουσία μας από τους […]

«Ξέρεις, ξάδελφε, ποια ήταν η τελευταία επιθυμία του παππού σου;». «Να καπνίσει ένα τσιγάρο; Να γράψει ένα γράμμα; Να δει τον ήλιο να ανατέλλει;» πιθανολόγησα μάλλον απρόθυμα. «Για πόσο ακόμα», αναρωτιόμουν, «θα σκαλίζουμε αυτόν τον θάνατο, ο οποίος συνέβη πολύ πριν γεννηθούμε; Μιλώντας και ξαναμιλώντας στα οικογενειακά τραπέζια, ενώ οι γενιές διαδέχονται η μία την […]

Τις πρώτες μέρες της καραντίνας, όταν η πόλη είχε τελείως ερημώσει και κάθε είδηση από την Ιταλία μάς έκλεινε όλο και πιο βαθιά στο καβούκι μας, περπατούσαμε ένα απόγευμα με τη δεκάχρονη θυγατέρα μου στην Κυψέλη. Την επέστρεφα στο σπίτι της μαμάς της – λόγος εξόδου υπ’ αριθμόν 5, επικοινωνία χωρισμένων γονέων και τέκνων. Αντικρίσαμε αίφνης […]

«Κορυφώνεται η πασχαλινή έξοδος! Πάνω από μισό εκατομμύριο οχήματα έχουν εγκαταλείψει μέχρι στιγμής την πρωτεύουσα! Το κύμα φυγής από την πόλη της Θεσσαλονίκης είναι εξίσου μαζικό…». Αυτό λοιπόν λαχταρούσες; – αυτό σου στέρησε ο κορωνοϊός; Να καβαλήσεις το αμάξι σου, στο πίσω κάθισμα στριμωγμένα τα παιδιά και η πεθερά, το πορτ-μπαγκάζ ξέχειλο από συμπράγκαλα, να φουλάρεις […]

Αρχισε να βήχει γαϊδουροειδώς. Να τρίβει το θερμόμετρο για να ανεβάσει θερμοκρασία. Να παραπονιέται για πονοκέφαλο. Γελοία καμώματα που ωστόσο έπιαναν καθώς η Ρούλα ήταν ανέκαθεν μικροβιοφοβική, κυκλοφορούσε με το απολυμαντικό στο χέρι. Ακόμα και το τηλεφώνημα στον ΕΟΔΥ σε καλό του βγήκε

«…Ο ύπνος απλώθηκε στο παλάτι. Ο βασιλιάς και η βασίλισσα αποκοιμήθηκαν, μαζί τους και οι αυλικοί. Τα άλογα ροχάλιζαν στους στάβλους και τα σκυλιά στην αυλή, τα περιστέρια στη σκεπή και οι μύγες στους τοίχους. Η φωτιά στη σόμπα έσβησε, το φαγητό σταμάτησε να ψήνεται, ο μάγειρας ενώ σφαλιάριζε τον βοηθό του, χασμουρήθηκε κι έπεσε […]

Στατιστικά μιλώντας ό,τι σήμερα μας συμβαίνει στάθηκε εντελώς αναμενόμενο. Οι επιστήμονες που – αναλύοντας τα δεδομένα του παρελθόντος και του παρόντος – ιχνηλατούν τα μελλούμενα είχαν σε ανύποπτο χρόνο επισημάνει πως κάποιας μορφής πανδημία επίκειτο. Μόνο και μόνο επειδή είχαν περάσει πάρα πολλά χρόνια από την αμέσως προηγούμενη πανδημία. Οι οικονομολόγοι αναφέρονταν συχνά στη φούσκα μέσα στην […]

Εχετε επισκεφθεί τη Βενετία; Θυμάστε πλάι στην ομορφιά, στην υποβλητικότατη ατμόσφαιρά της, θυμάστε την μπόχα που ανέδιδαν τα κανάλια και η οποία – τους πιο ζεστούς μήνες – καταντούσε αφόρητη; «Η πόλη είναι τόσο παλιά που έχει κυριολεκτικώς μουχλιάσει…» ισχυρίζονταν κάποιοι. Ε λοιπόν όχι. Τα νερά της Βενετίας κυλούν πλέον κρυστάλλινα. Γάργαρα. Ανοίγεις τα ρουθούνια σου και […]

«Τα φιλιά είναι η καλύτερη δουλειά!» τραγουδούσε παλιά ο Τζίμης Μακούλης, έπειτα ο Λουκιανός Κηλαηδόνης. Από τις λίγες, πράγματι, δουλειές στις οποίες ανέκαθεν επιδιδόμασταν με πάθος. «Εμείς δεν είμαστε ξυλάγγουρα σαν κάτι άλλους λαούς να αποφεύγουμε από αμηχανία τις διαχύσεις, να χρειαζόμαστε αλκοόλ για να ζεσταθεί το αίμα μας! Ούτε εξωφρενικά συνεσταλμένοι όπως οι Ιάπωνες […]

«Μου έτρεχαν στα καρναβάλια, μου σπρώχνονταν στα σουπερμάρκετ κι αν πάθουν κορωνοϊό θα οδύρονται και θα βρίζουν το κράτος!». «Για το καρναβάλι, Σμαράγδα μου, έχεις χίλια δίκια. Τον πανικό όμως του σουπερμάρκετ τον δικαιολογώ. Αρχέγονο ένστικτο να εξασφαλίζεις τροφή». «Φοβάσαι, άνθρωπέ μου, μην πεινάσεις; Τι το ‘χεις το Ιντερνετ; Για να κουτσομπολεύεις μονάχα και να […]

«Καζάνι που βράζει το Βόρειο Αιγαίο!» λένε οι ειδήσεις. Καζάνι πράγματι. Που όποιος έχει γεννηθεί ή έχει πέσει μέσα του – γέννημα θρέμμα Χιώτης ή Μυτιληνιός ή από τα πέρατα φερμένος – καίγεται, ασφυκτιά, τυφλώνεται από τις αναθυμιάσεις. Διεκδικεί απεγνωσμένα το δίκιο του. Το δικό του το δίκιο, το οποίο συγκρούεται με το δίκιο τού απέναντι, πολύ […]

Οποτε παρακολουθώ μια καλή πολεμική ταινία – όπως προχθές το «1917» του Σαμ Μέντες – τα μάτια μου γουρλώνουν, η ανάσα μου κόβεται, το ερώτημα προβάλλει αγωνιώδες. Εάν ήμουν στη θέση των ηρώων, θα έβρισκα τη σωματική, την ψυχική κυρίως δύναμη να αντεπεξέλθω; Να αρπάξω το τουφέκι, να ζωστώ τα φισεκλίκια και να χυμήξω στον εχθρό; Οι […]

Το έχω κανόνα από μικρός, και ας μη διακρινόμουν στο σχολείο για τις επιδόσεις μου στα μαθηματικά. Σχετικά με όποιο μετρήσιμο φαινόμενο, πρώτα αναζητώ και δίνω βάση στους αριθμούς. Τι λένε οι αριθμοί για τον κορωνοϊό; Οτι – σήμερα, Πέμπτη, που γράφω – από τους 48.206 διαγνωσμένους ασθενείς στην επαρχία Χουμπέι (υπάρχουν και πολλά περιστατικά τόσο ελαφρά […]