΄ΤΑ ΝΕΑ

Παραφράζοντας τη γνωστή αγγλοσαξονική έκφραση, και χωρίς να πολυκαταλαβαίνουν το νόημά της, τα κόμματα της αντιπολίτευσης αναζητούσαν χθες τον «ελέφαντα στη Βουλή». Σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι η «πρωτοφανής, αντιδημοκρατική και πραξικοπηματική αφαίρεση του λόγου από έναν βουλευτή». Σύμφωνα με το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ, είναι «οι πρακτικές του διπόλου που δεν αφήνουν τις άλλες παρατάξεις να μιλήσουν».

Θα ήταν μια ευχάριστη αλλαγή αν οι κύριοι υπεύθυνοι αρκούνταν στο να αναγνωρίσουν τα λάθη τους και να αποζημιώσουν τα θύματα αυτών των λαθών, αντί να προσπαθούν να αποσείσουν τις ευθύνες τους και να κατηγορούν άλλους γι' αυτά που έπρεπε να έχουν κάνει εκείνοι. Τα λάθη είναι ανθρώπινα και οι πολίτες δέχονται τη συγγνώμη ακόμη κι αν έχουν αποκλειστεί για ώρες μέσα στα χιόνια στον ακριβότερο οδικό άξονα της Αθήνας.

Η είδηση του βιασμού της 24χρονης στη Θεσσαλονίκη μονοπωλεί για μέρες την επικαιρότητα. Το ενδιαφέρον - κι ο αποτροπιασμός της κοινής γνώμης - είναι εύλογα. Μετράμε μόλις έναν χρόνο από την πρώτη επώνυμη καταγγελία σεξουαλικής κακοποίησης και το ξέσπασμα του #ΜeΤoo στη χώρα. Ωστόσο, όπως έχει δείξει η εμπειρία των τελευταίων δώδεκα μηνών, συχνά άλλου είδους γεγονότα μπορεί να επισκιάσουν τέτοιες υποθέσεις. Γεγονότα που ενίοτε προκαλούνται από τον τρόπο που καλύπτεται ένα τόσο σοβαρό κι ευαίσθητο θέμα ή από τον τρόπο που συζητείται και σχολιάζεται στη δημόσια σφαίρα.

To είχαμε συνηθίσει τόσο πολύ, ώστε το θεωρούσαμε δομικό στοιχείο του πολιτικού μας συστήματος: τα μεγάλα πολιτικά κόμματα που εναλλάσσονταν στην εξουσία ήταν δύο, όχι πάντα τα ίδια, αλλά πάντως δύο, και οι διαφορές που τα χώριζαν ήταν τόσο μεγάλες ώστε οι πιθανότητες ενός Μεγάλου Συνασπισμού α λα γερμανικά ήταν πρακτικά ανύπαρκτες. Για το τρίτο σε δύναμη κόμμα, το μοναδικό ερώτημα ήταν με ποιον θα συνεργαζόταν στην απευκταία περίπτωση που οι εκλογές δεν έβγαζαν αυτοδυναμία.

Αν πληκτρολογήσει κανείς στη μηχανή αναζήτησης της Google «βία», πριν καν γράψει ολόκληρη τη λέξη «βιασμός», εμφανίζεται ως πρώτη επιλογή η φράση «βιασμός 24χρονης». Οι καταγγελίες του θύματος απασχολούν την κοινή γνώμη σε ολόκληρη τη χώρα, όχι μόνο στη Θεσσαλονίκη. Κι όσα νέα στοιχεία βλέπουν το φως της δημοσιότητας επιβεβαιώνουν την ύπαρξη μιας κουλτούρας για την οποία καμιά σύγχρονη δυτική κοινωνία δεν θα ένιωθε υπερήφανη.

Οι νέες προκλήσεις της Αγκυρας κατά της Ελλάδας με τη νέα υπερπτήση στη νησίδα Κανδελιούσσα από τουρκικό μη επανδρωμένο αεροσκάφος, αλλά και όλη η πρόσφατη ρητορική της για την επέκταση των ναυτικών μιλίων, δεν μπορούν και δεν πρέπει να υποτιμηθούν από τη χώρα μας. Προφανώς εντάσσονται σε μια μακρά στρατηγική νεο-οθωμανισμού και Γαλάζιας Πατρίδας, αλλά και εικονικής αμφισβήτησης κυριαρχικών δικαιωμάτων. Προφανώς σχετίζονται με την ενδογενή πολλαπλή κρίση του τουρκικού κράτους και την οχύρωση πίσω από «εχθρούς» - μετεωρισμός και απέλπιδα προσπάθεια ενός μερικώς πολιτικά αποδομημένου Ερντογάν. Και βέβαια η νέα όξυνση έχει να κάνει και με το πώς «τζογάρει» η Τουρκία στο νέο ρευστό γεωπολιτικό τερέν της Νοτιοανατολικής Μεσογείου και συνολικότερα.

Τα αποτελέσματα της δημοσκόπησης στην Κρήτη δείχνουν πως στον ΣΥΡΙΖΑ δεν εκτίμησαν από την αρχή σωστά την κεντροαριστερή πίεση. Το μεγάλο ποσοστό του Νίκου Ανδρουλάκη στην περιοχή, στις εσωκομματικές εκλογές του ΚΙΝΑΛ, προεξοφλούσε πως στο προπύργιο της Δημοκρατικής Παράταξης τα πράγματα για την αξιωματική αντιπολίτευση δεν θα είναι τα ίδια από εδώ και πέρα. Στην […]

Ξυλοδαρμοί. Διαπομπεύσεις. «Κτισίματα». Θανατικές απειλές. Φθορές περιουσίας. Λειτουργία «επιχειρησιακών στρατηγείων», που αποτελούν ορμητήρια για επιθέσεις. Τα πανεπιστημιακά ιδρύματα έχουν γίνει ένα είδος κράτους εν κράτει, όπου αντιεξουσιαστές, αναρχικοί, μπαχαλάκηδες ή προβοκάτορες παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους, λύνουν λογαριασμούς, τιμωρούν, εκδικούνται ή εκβιάζουν. Η κατάσταση αυτή πρέπει να σταματήσει. Η κοινωνία πρέπει να φωνάξει ένα «Ως εδώ!». Και όλοι, είτε εμπλέκονται άμεσα στη λειτουργία των πανεπιστημίων είτε συμμετέχουν με οποιονδήποτε τρόπο στα κοινά, πρέπει να αναλάβουν επιτέλους τις ευθύνες τους.

Δεν θα είναι μια εύκολη ημέρα η σημερινή για μαθητές, εκπαιδευτικούς και γονείς. Θα είναι όμως καθοριστική για την εκπαιδευτική διαδικασία, την οικογενειακή ζωή και μπορεί να εξελιχθεί με επιτυχία και για την ίδια την περιπέτεια που διανύουμε. Τα όπλα υπάρχουν, η εμπειρία επίσης και προφανώς η συλλογική θέληση.

Η παγκόσμια κοινότητα κάνει, εδώ και δύο χρόνια, μια συντεταγμένη προσπάθεια να βγει από την πανδημία. Μετά από δύο χρόνια επιστημονικής εξακρίβωσης, γνωρίζουμε πλέον με βεβαιότητα πως το πιο σημαντικό όπλο απέναντι στην Covid-19 είναι τα εμβόλια. Αυτό που συνεχίζουμε να μαθαίνουμε είναι το προφίλ των αντιεμβολιαστών, των ανθρώπων που μέχρι σήμερα γυρνούν την πλάτη στην επιστήμη. Αυτοί δεν είναι μόνο ψεκασμένοι, αρνητές ή αντιδραστικοί. Μπορεί να είναι ο γείτονας, ο συνάδελφος στο διπλανό γραφείο ή ακόμα και ένα είδωλο του παγκόσμιου τένις.

Mπορεί κανείς να δώσει έμφαση στην επιθετικότητα και στην προπαγάνδα. Είναι πράγματι προκλητικό να κομπάζει ο υπουργός Αμυνας μιας χώρας ότι κάποιοι σπουδαστές μπορούν να φτάσουν κολυμπώντας σε ένα νησί μιας γειτονικής χώρας. Κι είναι πράγματι εξωφρενικό μια χώρα - μέλος του ΝΑΤΟ να απειλεί με πόλεμο μια άλλη χώρα - μέλος του ΝΑΤΟ στην περίπτωση που ασκήσει ένα δικαίωμα που προβλέπεται από το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας. Η συντήρηση της έντασης ασφαλώς δεν συμβάλλει ούτε στον διάλογο ούτε στις σχέσεις καλής γειτονίας.

Μπροστά στις μεγάλες αποφάσεις, μερικές φορές οι κυβερνήσεις αναγκάζονται να βάλουν σε δεύτερη μοίρα την καθημερινότητα. Αλλά οι πολίτες εξακολουθούν να πρέπει να τη διαχειριστούν με ό,τι μέσα διαθέτουν, τα οποία σε περιόδους κρίσης δεν είναι και τόσο πολλά. Κι εκεί η κυβέρνηση πρέπει να είναι συμπαραστάτης τους.

Ηταν Φεβρουάριος του 2020 όταν η Αγκυρα επιχειρούσε έναν ιδιότυπο υβριδικό πόλεμο κατά της Ελλάδας με πεδίο τον Εβρο και εργαλειοποιώντας τις τότε προσφυγικές ροές

Eνας αμερικανός αναλυτής χαρακτήρισε το 2022 έτος του «ζην επικινδύνως». Εννοούσε βέβαια τους τρεις μεγάλους κινδύνους για την παγκόσμια ειρήνη, τη διαμάχη της Ρωσίας με την Ουκρανία, την επιθετικότητα της Κίνας απέναντι στην Ταϊβάν και τη δυσπιστία του Ισραήλ για τις πραγματικές προθέσεις του Ιράν. Θα μπορούσε εύκολα να προσθέσει κάποιος άλλους δύο κινδύνους, άλλες δύο απειλές, όχι για την ειρήνη, αλλά για το μέλλον της ανθρωπότητας.

Το νέο μαύρο ρεκόρ κρουσμάτων στη χώρα μας δεν αφήνει περιθώρια για φιλοσοφίες, ανευθυνότητες ή χαλάρωση. Η μετάλλαξη Ομικρον όχι μόνο είναι εδώ αλλά τις προσεχείς εβδομάδες θα δείξει πόσο θα δοκιμάσει εκ νέου το ΕΣΥ. Παράλληλα θα δοκιμάσει την κοινωνική συνοχή, την οικονομία και την κανονικότητα.

Καθώς η μετάλλαξη Ομικρον καλπάζει, οι αντοχές της κοινωνίας αλλά και του Εθνικού Συστήματος Υγείας δοκιμάζονται. Παρά το γεγονός πως ακόμη έχουμε δρόμο, και εμπειρία υπάρχει συσσωρευμένη και όπλα να μας θωρακίζουν. Και αυτά πρέπει να έχουμε υπόψη μας τώρα που ο ιός δεν αστειεύεται και θέτει σε κίνδυνο εκ νέου τη δημόσια υγεία και […]

Βρισκόμαστε πια σχεδόν δύο χρόνια σε πανδημία. Ολο αυτό το διάστημα η διαχείρισή της, τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς, είχε πετυχημένες και αποτυχημένες στιγμές. Αυτό που διαφοροποιούσε τις πρώτες από τις δεύτερες ήταν η πολυφωνία των ιθυνόντων: τις φορές εκείνες που το μήνυμα ήταν ενιαίο και έβγαινε τόσο από την κυβέρνηση όσο και από […]

Οσοι νομίζουν πως η μάχη που δίνουν το ΕΣΥ και η πολιτεία στις ΜΕΘ προσφέρεται για πολιτική εκμετάλλευση πλανώνται πλάνην οικτράν. Από την πρώτη στιγμή της συλλογικής μας περιπέτειας, πέραν της θωράκισης της χώρας και της αίσθησης της ατομικής ευθύνης, καθοριστικό θέμα ήταν η στάση όλων των πολιτικών δυνάμεων. Κι αυτό αφού υπήρχε ο κίνδυνος, […]

Λέγεται revenge porn (εκδικητική πορνογραφία) και είναι η δημοσίευση φωτογραφιών ή βίντεο ερωτικού χαρακτήρα στην οποία προβαίνει κάποιος (κατά κανόνα άνδρας) εν αγνοία της συντρόφου του για να την εκδικηθεί επειδή τον χώρισε ή για να την εκβιάσει. Πρόκειται φυσικά για ένα είδος ηλεκτρονικού εγκλήματος, το οποίο διώκεται ποινικά. Οπως και στην περίπτωση της οικογενειακής […]

Οι δρομολογούμενες μεταρρυθμίσεις σε Παιδεία και Δικαιοσύνη θα πρέπει να διαβαστούν ως αναγκαίες προϋποθέσεις ενός μοντέρνου, ευρωπαϊκού κράτους. Κάθε καθυστέρηση σε αυτές είναι επιζήμια και στην ίδια την κοινωνική συνοχή, την παραγωγικότητα και τη νέα πίστη που οφείλει η πολιτεία να εμπεδώσει στους θεσμούς της. Για παράδειγμα ο νέος νόμος – πλαίσιο που ορθά δρομολογούν […]

Η εβδομάδα που κλείνει δεν ήταν η καλύτερη για την Κεντροαριστερά - και η ευθύνη βαραίνει πρωτίστως ορισμένους από τους χαμένους του πρώτου γύρου. Διατυπώθηκαν αυθαίρετοι ισχυρισμοί για το μακρινό παρελθόν, ακούστηκαν ατεκμηρίωτες καταγγελίες για κατευθυνόμενες ψήφους, ως και κατηγορίες για εκλογικές παρατυπίες εκτοξεύτηκαν ξαφνικά, για να αποσυρθούν αμέσως μπροστά στη ζημιά που θα μπορούσαν να προκαλέσουν.

Το αποκαλούν «Η Μεγάλη Παραίτηση». Είναι προϊόν της πανδημίας. Και πρόκειται για τη μαζική αποχώρηση εργαζομένων από τις δουλειές τους σε μια σειρά από χώρες, και κυρίως στις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Βρετανία. Το καλοκαίρι παραιτούνταν στις ΗΠΑ κατά μέσο όρο τέσσερα εκατομμύρια εργαζόμενοι τον μήνα. Μια έρευνα της Microsoft έδειξε ότι το 41% του παγκόσμιου εργατικού δυναμικού βλέπει με θετικό μάτι την ιδέα της παραίτησης.

Η βία στα Πανεπιστήμια καλά κρατεί όπως θα διαπιστώσετε πικρά στη σημερινή έρευνα - φάκελο των «ΝΕΩΝ». Εδώ τα περιστατικά δεν έχουν απλώς ποσοτικό χαρακτήρα, αλλά η βία κλιμακώνεται και στους τρόπους της και είναι όλο και πιο αποτρεπτική για την ίδια τη λειτουργία των σχολών και πιο εφιαλτική για τη σωματική ακεραιότητα φοιτητών και καθηγητών.

Η αμφισημία των θέσεων της αξιωματικής αντιπολίτευσης για την υποχρεωτικότητα του εμβολίου στις ηλικιακές ομάδες άνω των 60 δεν συμβάλλει στην άρση της συλλογικής περιπέτειας.

Οι διεθνείς σχέσεις είναι ένα δυναμικό πεδίο, διαρκώς μεταβαλλόμενο και εν πολλοίς καθοριζόμενο από τους κάθε φορά συσχετισμούς, αλλά και την ενεργητική πρακτική των χωρών. Από τα παραπάνω δεν μπορεί να αποτελεί εξαίρεση η χώρα μας και πολύ περισσότερο στη σημερινή ρευστή γεωπολιτική συγκυρία.

Η μετάλλαξη Ομικρον μεταβάλλει ραγδαία τα παγκόσμια δεδομένα. Βεβαίως είναι υπόθεση της επιστημονικής κοινότητας να διαπιστώσει τα νέα χαρακτηριστικά της και να δώσει οδηγίες για τον νέο τρόπο άμυνας και θωράκισης. Ως τότε όμως έχουμε και εμείς συλλογικά και ατομικά ένα χρέος.

Η πανδημία στην Ευρώπη λαμβάνει εκ νέου δραματικές διαστάσεις. Η Αυστρία και η Σλοβακία βρίσκονται σε καθολικό λοκντάουν, η Γερμανία ετοιμάζει μέτρα δραστικής μείωσης των επαφών ανάμεσα στους πολίτες, ενώ νέους περιορισμούς επιβάλλουν ακόμη και χώρες με υψηλά ποσοστά εμβολιασμού όπως η Πορτογαλία. Χθες εντοπίστηκαν στο ευρωπαϊκό έδαφος τα πρώτα κρούσματα της νέας παραλλαγής του κορωνοϊού, που παρατηρήθηκε στις αρχές αυτής της εβδομάδας στην Αφρική, είναι πιο ανθεκτική απέναντι στα εμβόλια και αναγκάζει την Ευρώπη να κλείσει και πάλι τα σύνορά της.

Eχει μια ειρωνεία, αλλά είναι ταυτόχρονα και εξόχως διδακτικό. Η προχθεσινή ιστορική κατρακύλα της λίρας προκλήθηκε από την απόφαση του προέδρου Ερντογάν να κηρύξει μία μέρα νωρίτερα έναν «οικονομικό πόλεμο της ανεξαρτησίας». Εναν ανάλογο πόλεμο ήθελαν να κηρύξουν το 2015 και κάποιοι επικίνδυνοι ερασιτέχνες στην Ελλάδα. Και κόντεψαν να ρίξουν τη χώρα στα βράχια.

Η όλο και βαθύτερη οικονομική και νομισματική κρίση της Τουρκίας δεν είναι και δεν θα είναι απλώς και μόνον επώδυνη για τον λαό της.