Αλιβιζάτος Νίκος Κ

Την άνοιξη του 2021, λίγο μετά την καταδίκη του ηγετικού πυρήνα και των εκτελεστών της Χρυσής Αυγής, η σημερινή κυβέρνηση πέρασε στη Βουλή διατάξεις με τις οποίες περιόρισε τη δυνατότητά τους να πολιτεύονται (άρθρα 92-95, ν. 4804/2021). Η σωστή αυτή πρωτοβουλία είναι ωστόσο κολοβή, γιατί δεν απαγορεύει, ούτε καν σε όσους έχουν καταδικαστεί για διεύθυνση […]

Annus mirabilis για τη νεότερη ιστορία μας γενικά, το 1974 μπορεί να «αναγνωσθεί», από τη σκοπιά ειδικά της συνταγματικής μας ιστορίας, σε τρεις χρόνους: τον βραχύ, τον μεσαίο και τον μακρύ. Στον βραχύ ιστορικό χρόνο, το 1974 σήμανε βέβαια το τέλος της στρατιωτικής δικτατορίας και το πέρασμα στη δημοκρατία. Από τις πρώτες κιόλας μέρες φάνηκε […]

Τον Γενάρη του 1822, δηλαδή λιγότερο από έναν χρόνο μετά το ξέσπασμα της επανάστασης στην Πελοπόννησο, ίσχυαν στις απελευθερωμένες περιοχές της Ελλάδας, ούτε λίγο ούτε πολύ, τέσσερα Συντάγματα: τα τρία «τοπικά» – δηλαδή της Δυτικής Στερεάς Ελλάδας, της Ανατολικής και ο Οργανισμός της Πελοποννησιακής Γερουσίας – και το εθνικό πάνω από αυτά, το «Προσωρινό Πολίτευμα» της Επιδαύρου. […]

Μεταξύ των άλλων επιτευγμάτων που θα γιορτάσουμε το 2021, θα πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να περιλάβουμε δίχως άλλο και τα Συντάγματα του Αγώνα, της Επιδαύρου (1822), του Αστρους (1823) και της Τροιζήνας (1827). Και τούτο για έναν κυρίως λόγο: μαζί με τα τρία τοπικά πολιτεύματα που ψηφίστηκαν στην Πελοπόννησο, στη Δυτική και στην Ανατολική […]

Σε αντίθεση με αυτό που συνέβη στις περισσότερες χώρες της Δύσης, η πολιτική, η γεωπολιτική και οι νεωτερικοί θεσμοί ήταν ιστορικά οι τρεις προωθητικές δυνάμεις του εκσυγχρονισμού – και δευτερευόντως η οικονομία. Σε αυτή τη ρηξικέλευθη σκέψη συνοψίζεται η βασική θέση του Γιάννη Βούλγαρη στο τελευταίο βιβλίο του. Αυτή εξηγεί και τη χρήση του επιρρήματος «παραδόξως». […]