Καπράνος Ακης

Ο Ντάνιελ Ντέι-Λιούις επισκέφτηκε πρώτη φορά την Αθήνα το 1989 αποδεχόμενος την πρόσκληση του παλιού συμφοιτητή του στο Bristol Old Vic Γιώργου Οικονόμου (γιου της Δάφνης Οικονόμου, προέδρου του ΔΣ της Εταιρείας Προστασίας Σπαστικών) για μία φιλανθρωπική πρεμιέρα της ταινίας του «Το αριστερό μου πόδι». Με τη χθεσινή συνέντευξη Τύπου για την ταινία «Αόρατη κλωστή», […]

Το «Αληθινό Θράσος» αποτελεί ριμέικ μιας μεγάλης επιτυχίας του Γουέιν, με τον ίδιο τίτλο, παραγωγής 1969 –όπου ο Τζον Γουέιν κέρδισε το Οσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου ενσαρκώνοντας τον… Τζον Γουέιν. Ενα παραδοσιακό, «δεξιό» western, στιβαρό και αγέρωχο σαν την όμορφα παλαιωμένη θήκη ενός revolver. Μη φανταστείτε ότι οι Κόεν τού αλλάζουν τα φώτα με καφρίλα […]

Καρολίνα Μέρμηγκα Συγγραφέας Τα γκραφίτι Γύρω στα μέσα της δεκαετίας του ’60, ενώ στη μουντή τότε από εγκληματικότητα και ανέχεια Νέα Υόρκη γεννιόταν το χιπ-χοπ, κάποιοι από τους φτωχούς, εγκλωβισμένους στην ανωνυμία νεαρούς κατοίκους της βρήκαν τρόπο να αντιδράσουν με τη ραπ, το breakdancing και το γκραφίτι. (Ή γκράφιτι, αντιδάνειο από το graffiti, ενικός graffito, […]

«Αόρατη κλωστή»: Από την πρώτη στιγμή που συναντάμε, στην οθόνη, τον Ρέινολντς Γούντκοκ, αντιλαμβανόμαστε τις ρωγμές του ψυχισμού του. Αλλά και την ευφυΐα του. Βρισκόμαστε στο μεταπολεμικό Λονδίνο των 50s και ο Ρέινολντς είναι ένας πετυχημένος σχεδιαστής ρούχων, αστέρι στον χώρο της υψηλής ραπτικής. Από τα δικά του χέρια περνούν μέλη της βασιλικής οικογένειας, αστέρια […]

«Ενας ακέραιος άνθρωπος»: Ολοι ισχυριζόμαστε πως έχουμε αξιοπρέπεια. Αλλά, όπως ακούγεται και στον αριστουργηματικό «Βασιλιά» του Νίκου Γραμματικού, «τα κάγκελα είναι ίδια για όλους, τα όρια του καθενός είναι διαφορετικά». Και τι αποσαφηνίζει την ύπαρξη της εντός μας αξιοπρέπειας; Ενα όριο. Που προσέχουμε να μην το ξεπεράσουμε. Για κάποιους αυτή η γραμμή είναι εύκαμπτη. Σαν […]

Σε μια εποχή που ακούμε περισσότερο για σκάνδαλα παρά για ταινίες, έρχεται η ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων για τα φετινά βραβεία Οσκαρ να επικυρώσει αυτό το σούσουρο. Μόνο να φανταστούμε μπορούμε τι έχει να ακουστεί στην τελετή κατά (και όχι υπέρ αυτή τη φορά) του Χάρβεϊ Γουάινστιν. Δικαίως, ναι, αλλά και σε δουλειά να βρισκόμαστε… Ας […]

Το «Maria by Callas: Η Μαρία Κάλλας εξομολογείται» αποτελεί κάτι παραπάνω από ντοκιμαντέρ. Είναι ψυχογράφημα και ταυτόχρονα έργο ζωής. Σε τέτοιον βαθμό που έπρεπε να μιλήσουμε με τον σκηνοθέτη του, Τομ Βολφ. Τι έκανε την Κάλλας τόσο αινιγματική ως προσωπικότητα; Για μένα δεν ήταν ποτέ ένας άνθρωπος. Ηταν δύο: Η Μαρία και η Κάλλας. Πριν […]

Δημήτρης Ραυτόπουλος, κριτικός λογοτεχνίας Το λάθος του λάθους Λίγα έργα μεταπολεμικών πεζογράφων μας έτυχαν υποδοχής τόσο θερμής –μέχρι αμετροέπειας –όσο «Το λάθος» του Αντώνη Σαμαράκη· από τους λίγους προφήτες που αναγνωρίσθηκαν ζώντες στην εαυτών πατρίδα και ανά τας Ευρώπας: αποκαλυπτικό, λαμπρό, συγκλονιστικό· καινούργιο ρίγος, καθηλώνει· ιδιοφυΐα· από τα καλύτερα της λογοτεχνίας μας… (παραλείπω τα εισαγωγικά, […]

«Τρεις πινακίδες έξω από το Εμπινγκ, στο Μιζούρι»: Ας ξεφύγουμε λίγο από τις βαθυστόχαστες εισαγωγές και τις εφευρετικές ατάκες κι ας πούμε το βασικότερο: η ταινία ξεκινά και σε γραπώνει από το πρώτο πεντάλεπτο. Ο Μάρτιν ΜακΝτόνα είναι ένας αδιαμφισβήτητος μάστορας της κινηματογραφικής αφήγησης, δίχως να εξηγεί τα πάντα από την αρχή. Αντιθέτως «παγιδεύει» έντεχνα […]

«The Post»: Ο Στίβεν Σπίλμπεργκ γυρίζει ακόμα σε φιλμ, όπως και αρκετοί από εμάς προτιμάμε να διαβάζουμε τα νέα σε χαρτί παρά στην οθόνη ενός υπολογιστή. Και τούτη εδώ η αληθινή ιστορία έχει να κάνει πολύ με αυτό το χαρτί: Πρόκειται για το παρασκήνιο πίσω από τη δημοσίευση των περιβόητων «Φακέλων του Πενταγώνου» από την […]

«Το τελευταίο ατού» 1951 Ξεπεσμένος ρεπόρτερ πηγαίνει ένα ταξίδι στο Νέο Μεξικό και πέφτει πάνω σε ένα δημοσιογραφικό λαβράκι: ένας άντρας, ο Λίο Μινόζα, έχει παγιδευτεί μέσα σε μια σπηλιά που κατέρρευσε. Πιστεύοντας ότι έχει βρει τη χρυσή ευκαιρία που θα τον ξαναφέρει στην επιφάνεια και θα του δώσει φήμη, εκμεταλλεύεται την είδηση και την […]

«Molly’s game»: Ο κορμός της πρώτης σκηνοθετικής απόπειρας του Ααρον Σόρκιν (φημισμένος –για τους διαλόγους του –σεναριογράφος, υπεύθυνος μεταξύ άλλων για την τηλεοπτική σειρά «The West Wing») είναι η αφήγηση της ηρωίδας της, που ενσαρκώνει (μιλώντας ακατάπαυστα σε voice-over) η Τζέσικα Τσαστέιν. Και η αληθινή ιστορία στην οποία βασίζεται το φιλμ είναι, στ’ αλήθεια, εντυπωσιακή: […]

Υπάρχουν αυτοί που τους αρέσει το σινεμά. Και υπάρχουν κι αυτοί που του χρωστούν –και το ξέρουν. Του χρωστούν το πρώτο τους φιλί (στο σινεμά βέβαια χρωστούν όλοι το πρώτο τους φιλί, αλλά μονάχα εκείνοι οι λίγοι το αντιλαμβάνονται), αλλά και την πρώτη τους ουσιαστική ματιά στον καθρέφτη. Είναι αυτοί που ξυπνούν και κοιμούνται αντιλαμβανόμενοι […]

Ο κατάλογος δεν είναι εξαντλητικός και δεν θα μπορούσε να είναι. Βασίζεται στο προσωπικό κριτήριο και την «ενσυναίσθηση» για το ενδιαφέρον που παρουσιάζουν ορισμένες από τις επερχόμενες ταινίες. Τα ονόματα των σκηνοθετών, η θεματολογία και το καστ σε πολλές από αυτές, ωστόσο, κόβουν πρώτα το νήμα. Το σχήμα του νερού Σκηνοθεσία: Γκιγιέρμο ντελ Τόρο Πρωταγωνιστούν: […]

«Το πάρτι»: Από τον «Εξολοθρευτή άγγελο» του Μπουνιουέλ μέχρι και το «Πάρτι» του Μπλέικ Εντουαρντς, το σινεμά, σε όλες τις εκφάνσεις του (αυταπόδεικτα!), διασκέδασε τοποθετώντας σε έναν χώρο μια ομάδα χαρακτήρων τους οποίους και στη συνέχεια εξέθεσε με κάθε δυνατό τρόπο, για τα μάτια –και την ψυχαγωγία –μας μόνο. Αν το σκεφτείτε λίγο, είναι απολύτως […]

Μελαγχολία. Ελληνικότατη λέξη. Πρωτακούστηκε τον 5ο αιώνα από τον Ιπποκράτη για τη «μέλαινα» (δηλαδή «κατάμαυρη») «χολή» που εκλύει το συκώτι –θα έπρεπε όμως να περάσουν άλλοι εννέα αιώνες μέχρι οι επιστήμονες να αναφερθούν σ’ αυτήν ως ψυχική ασθένεια λες και η εξέλιξή μας ως «είδους» ήταν τέτοια που η χολή κατέληξε να στάζει στην ψυχή […]

«Πάτερσον» Η καλύτερη ταινία του 2017! Ενας οδηγός λεωφορείου με το όνομα Πάτερσον. Οδηγός και ποιητής. Κάθε απόγευμα επιστρέφει στο σπίτι όπου τον περιμένει η όμορφη και γλυκιά σύζυγός του που, όσο αυτός λείπει, βάφει τα πάντα σε άσπρο και μαύρο: κουρτίνες, χαρτομάντιλα, φορέματα και αλατιέρες –τόσο ρομαντική είναι η ματιά της απέναντι στον κόσμο […]

«The Florida project»: Ενα περιβάλλον κατακερματισμένο. Φτηνιάρικα μοτέλ στα οποία ζουν οικογένειες στα όρια της εξαθλίωσης. Οι πατεράδες απουσιάζουν. Οι γυναίκες προσπαθούν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους όπως μπορούν, κάποιες πιο «υπεύθυνες» από άλλες. Ολα αυτά πίσω από την «πλάτη» της Ντίσνεϊλαντ που και αυτή, με τη σειρά της, καλύπτει με χρώματα και παιχνίδια ένα […]

«Δεν θυμάμαι την ιστορία. Θυμάμαι το συναίσθημα»: ο Ζορζ διηγείται ένα περιστατικό από την εφηβεία του στη σύζυγό του Αν. Ενα βράδυ, μας λέει, προσπαθούσε να περιγράψει σ’ έναν άγνωστο τις εντυπώσεις του από μια ταινία που τον είχε συγκινήσει βαθιά, και δεν μπορούσε να κρατήσει τα δάκρυά του. Εχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε […]

«Wonder Wheel»: Στην αρχή αισθάνεσαι υπέροχα. Η νέα ταινία του Γούντι Αλεν (που παραμένει πιστός στο ετήσιο ραντεβού του) ξεκινά στο Κόνι Αϊλαντ της δεκαετίας του ’50, και ο τόνος είναι περιπαιχτικά ανάλαφρος: ο Τζάστιν Τίμπερλεϊκ απευθύνεται στην κάμερα (δηλαδή, σ’ εμάς, μεταδίδοντάς μας μια ζεστή οικειότητα), η υπέροχη φωτογραφία του Βιτόριο Στοράρο μας βαπτίζει […]

«Ο Τζόνι Χάλιντεϊ έφυγε. Γράφω αυτές τις λέξεις χωρίς να τις πιστεύω. Κι όμως είναι αλήθεια. Ο άνδρας μου δεν υπάρχει πια. Μας άφησε απόψε όπως έζησε όλη του τη ζωή, με θάρρος και αξιοπρέπεια». Λόγια της Λετισιά Χάλιντεϊ, πέμπτης (και τελευταίας) συζύγου του Τζόνι που έφυγε χθες τα ξημερώματα σε ηλικία 74 ετών, χτυπημένος […]

Γουόρεν Μπίτι Ο ανατρεπτικός του συστήματος Η δεκαετία του 1960 βρήκε τα μεγάλα χολιγουντιανά στούντιο σε ένα παράδοξο τέλμα: όλες οι μεγάλες παραγωγές τους «έκλειναν κάστρα» (για να χρησιμοποιήσουμε την πρέπουσα ορολογία), είτε αυτές ήταν μιούζικαλ είτε επικά γουέστερν –είδη που έφερναν κόσμο στις αίθουσες από τη γένεση της κινηματογραφικής τέχνης. Και τελικά, το Χόλιγουντ […]

Στο σινεμά του Ρούμπεν Εστλουντ, του μεγάλου νικητή στο πρόσφατο Φεστιβάλ Καννών, καθώς αποχώρησε με τον Χρυσό Φοίνικα για το έργο «The square», διακρίνονται επιρροές από Ινγκμαρ Μπέργκμαν, Λουίς Μπουνιουέλ, Λαρς φον Τρίερ, Ρόι Αντερσον. Ο ήρωας του φιλμ είναι ο Κρίστιαν, βασικός επιμελητής ενός μουσείου σύγχρονης τέχνης, ο οποίος ετοιμάζει μια καινούργια έκθεση, το […]

Ο Τέρενς Μάλικ γύρισε δύο από τις σπουδαιότερες αμερικανικές ταινίες της δεκαετίας του ’70 («Badlands» – 1973, «Days of Heaven» – 1978) και μετά… εξαφανίστηκε. Για 20 χρόνια. Κανείς δεν ξέρει τι του συνέβη, ο ίδιος δεν έχει δώσει ποτέ του κάποια εξήγηση (άλλωστε δεν δίνει και συνεντεύξεις), αλλά επέστρεψε το 1998 με τη «Λεπτή […]

«Ο γιος της Σοφίας»: Εάν η περίοδος των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 άμβλυνε ακόμη περισσότερο (σε συλλογικό κοινωνικό επίπεδο) την αίσθηση πως τούτη εδώ η χώρα καταλαμβάνει ένα πολύ μεγαλύτερο εύρος στον κόσμο απ’ αυτόν που της αντιστοιχεί στον χάρτη, η οικονομική κρίση που ακολούθησε λίγα χρόνια μετά φαντάζει σαν ξύπνημα στον εφιάλτη. Γιατί, προφανώς, […]

Γνωστός ως «ρολίστας» σε πολλές ταινίες, ο ηθοποιός Τζον Κάρολ Λιντς κάνει το πέρασμά του πίσω από την κάμερα με ένα υπέροχο ντεμπούτο: το «Lucky», έναν φόρο τιμής στον (εκλιπόντα) πρωταγωνιστή του, Χάρι Ντιν Στάντον, που παίζεται από χθες στους κινηματογράφους. Στις περισσότερες ταινίες, ο ηλικιωμένος ήρωας έρχεται αντιμέτωπος με μια ασθένεια την οποία καλείται […]

Το μοναδικό σχόλιο που έκανε ο Λιντς για το «Inland Empire» είναι πως αφορά «μια γυναίκα σε μπελάδες» («a woman in trouble»). Και οι περισσότεροι τότε ξύναμε τα κεφάλια μας. Η ταινία έκανε την πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ Βενετίας το 2006 και άφησε αποσβολωμένους τους περισσότερους στην αίθουσα. Κανείς δεν θα μπορούσε να τους αδικήσει: […]

Συναρπαστικό «Good time»: Αγωνιώδες και τρυφερό, στυλιζαρισμένο και ανυποχώρητο, το «Good time» είναι μια ταινία που ομολογώ πως αδίκησα όταν την είδα για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ των Καννών. Βλέποντάς την ξανά, στη δημοσιογραφική προβολή της, βγήκα από την αίθουσα συνταραγμένος. Να το πάρουμε από την αρχή: Επειτα από μία πρόχειρα στημένη ληστεία που πάει […]

Στη νέα του, σπονδυλωτή ταινία με τίτλο «Lines» που προβάλλεται αυτές τις ημέρες, ο Βασίλης Μαζωμένος καταπιάνεται με την πιο σκοτεινή πτυχή της οικονομικής κρίσης. Οπως και οι ταινίες του, έτσι και ο ίδιος δεν μασάει τα λόγια του. Πώς αποφάσισες να δουλέψεις στο θέμα της αυτοκτονίας; Ακουσα αυτή την ιστορία στην Κυψέλη. Γιος και […]

Σεναριογράφος στο «Τελευταίο σημείωμα», η Ιωάννα Καρυστιάνη, που έγραψε επίσης το σενάριο για τις «Νύφες» (η δε «Μικρά Αγγλία» αποτελεί ούτως ή άλλως μεταφορά του μυθιστορήματός της) και συνεργάστηκε και σ’ αυτό της ταινίας «Ψυχή βαθιά», αποτελεί το έτερον ήμισυ του Παντελή Βούλγαρη και μαζί αποτελούν ένα δίδυμο με πολιτιστική και καλλιτεχνική δράση που μοιάζει […]

«Happy end»: Ωραίος τίτλος… μα, για μισό λεπτό. Ο Χάνεκε δεν είναι ο σκηνοθέτης του «Κρυμμένος» και του «Funny Games»; Ποιος περιμένει «happy end» από μια ταινία του; Προφανώς κανείς. Και ο ίδιος το γνωρίζει καλά: αν κάτι απουσιάζει από τις ταινίες του αυτό είναι η ελπίδα. Και, μέχρι τώρα, το χιούμορ. Λέω «μέχρι τώρα» […]

Αγρότης που ζει στην επαρχία της Σουηδίας τη δεκαετία του ’70 προσπαθεί με νύχια και με δόντια να σώσει τη φάρμα του από τις κερδοσκοπικές βλέψεις οικοπεδούχου και από το γενικό κλίμα του «εκσυγχρονισμού». Σίγουρος πως ο μεγάλος γιος του θα αναλάβει τα ηνία μαθαίνει, έντρομος, τις πραγματικές του προθέσεις. Και εκεί ξεκινάει το ουσιαστικό […]

Μετά την Αθήνα (όπου ήταν επίσημος προσκεκλημένος στο 30ό Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου), ο Αλεξάντερ Πέιν έκανε την εμφάνισή του και στο 58ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, παρέα με τον Φαίδωνα Παπαμιχαήλ, τον σταθερό διευθυντή φωτογραφίας του. Στην ερώτηση αν γενικότερα στο Χόλιγουντ τον θεωρούν ευφυή ως δημιουργό, ο Αλεξάντερ Πέιν παρατήρησε: «Δεν θεωρώ ότι τα σενάριά μου […]

Αυτή την περίοδο καταπιάνεστε µε τον µύθο του Φάουστ, σωστά; Η ταινία λέγεται «Ether», διαδραματίζεται στις αρχές του 20ού αιώνα και αφορά την ιστορία ενός στρατιωτικού γιατρού. Αποτελεί συμπαραγωγή της χώρας μου με την Ουκρανία και τη Λιθουανία. Θα μπορούσατε να πείτε πως αποτελεί όντως τη δική μου εκδοχή του Φάουστ, με άλλα λόγια την […]