Λυκαύγης Α

Ο,τι επί Ανδρέα Παπανδρέου προσδιοριζόταν ως γεωγραφική οριοθέτηση του δόγματος του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου, αποβαίνει σήμερα γραμμή μείζονος ελληνοτουρκικής αντιπαραθέσεως. Εκκινώντας από Θράκη, περνώντας από Καστελλόριζο και απολήγοντας στην Κύπρο. Κι αιτία δεν είναι αυτή τη φορά το Κυπριακό καθεαυτό αλλά περισσότερο η αναδυόμενη οσμή των υδρογονανθράκων και η συναρτημένη προς τα εν δυνάμει κοιτάσματα […]

Δεδομένο 1: Απαρχή αποδομήσεως της δημοκρατίας, η αναρχία. Οπως (και όσο) και αν αυτή εκδηλώνεται. Και χειρότερη εκδοχή της: η ανοχή της! Είτε σ’ επίπεδο κυβερνώντων. Είτε κι επί επιπέδου πολιτών. Οι πρώτοι περισσότερον, ως θεσμικοί διαχειριστές. Αρα και φύλακες. Οι δεύτεροι όχι πολύ λιγότερο. Καθώς οι πρώτοι δεν είναι παρά το αποτέλεσμα επιλογών των […]

Αδυσώπητη για τα καθ’ ημάς συγκυρία: Η ανελισσόμενη αφενός αποδόμηση των δυνατοτήτων και η κατά συνέπειαν απομείωση των αντιστάσεων. Κι εκ παραλλήλου η επιτάχυνση καταλυτικών εξελίξεων σε κρίσιμες παραμέτρους των εθνικών γεωπολιτικών ορίων. Προς Βορράν –στη βαλκανική εκδοχή τους –με αόριστες, πλην υπαρκτές απειλές. Και προς ανατολάς, με καθόλα βάναυσους δείκτες. Οπως τους διαμορφώνει η […]

Οπου: Το μεν Αριστοτελικόν «ύστερον» (ως προς τον χρόνο) προσδιορίζεται από ελπίδες και λιπαίνεται από πλεονάζουσες ευχές κι ευσεβείς (ή μη) πόθους. Ατομικούς και συλλογικούς. Και όπου το «πρότερον» ενοχοποιείται ως αυτουργός πάσης κακοπάθειας. Υποσυνείδητες αντιλήψεις, που αναδύονται ως μέρος μιας χρονικής εναλλαγής. Που δεν θα είχε καμιά ουσιαστική σημασία εάν δεν συναπτόταν προς στυγνή […]

Οπου η νέα (κι ελπιδοφόρα για τους λαούς της) Ευρώπη, επανασυναντά παλαιότερες και αρνητικότερες εκδοχές της! Οπόταν και δυνάμει επικινδυνότερες. Με όρους επαναφοράς ακραίων τάσεων και ρατσιστικών εν πολλοίς ιδεοληψιών. Οι οποίες, εάν δεν συναντήσουν επαρκείς αντιστάσεις, θα οδηγήσουν με μαθηματική βεβαιότητα σε προδήλως καταλυτικές παλινδρομήσεις, με ανάλογα (και οπωσδήποτε οδυνηρά) παράγωγα. Και πρωταρχικά: Θα […]

«Βλέποντας και κάνοντας»! Ή περίπου. Συνοπτική τομή (και καταθλιπτική παθογένεια) της εθνικής πολιτικής. Οπως και αν αυτή προσδιορίζεται. Της οποίας το προσδόκιμο δεν υπερβαίνει συνήθως εκείνο της κυβερνήσεως που την χαράσσει και την ασκεί. Που σημαίνει ότι έχει εν πολλοίς ημερομηνία λήξεως! Συνηθέστερα δε, με όρους παραταξιακής λογικής. Και το βλέμμα στραμμένο στο εσωτερικό παρά […]

Οσο θα ήτο λάθος η τυχόν συναισθηματική προσέγγιση των Ελληνοτουρκικών, άλλο τόσο εσφαλμένη θ’ απέβαινε η παραγνώριση του συσσωρευμένου φόρτου που επιβαρύνει επικίνδυνα τις σχέσεις των δυο χωρών. Οπως και η επιπόλαιη απλοποίηση προβλημάτων και συνακόλουθων κρίσεων που αναπαράγονται και τα συνοδεύουν. Ιδιαίτερα καθώς: Αφενός χάσκουν ανοικτά γεωπολιτικά τραύματα. Με μονομερή τουρκική οπωσδήποτε υπαιτιότητα. Και […]

Δεν υπήρξαν ίσως τοξικότερες εκδοχές της πολιτικής από τις σημερινές. Ούτε όμως και τόσες παθολογικές αρρυθμίες στην άσκηση της εξουσίας. Οπόταν η χώρα ελαύνει πλησίστια προς ανάλογες περιπέτειες. Με την πόλωση να παροξύνεται. Και τις αντιθέσεις ν’ αποκτούν διαστάσεις διχαστικών ρήξεων. Ως εν πολλοίς μη αναστρέψιμες υποτροπές. Των οποίων τα παράγωγα θα επιτείνονται από την […]

Κάποιος επιτέλους να βαρέσει τη γροθιά του στο μαχαίρι. Και να ματώσει πρώτα ο ίδιος, πριν το απαιτήσει από άλλους. Κι άλλωστε αυτό είναι το αυτονόητο κόστος του «υπευθύνως άρχειν». Να μην οχυρωθεί δηλαδή πίσω από ατσαλάκωτο κοστούμι εξουσίας, αλλά να εκτεθεί με φόρμες σωστικού συνεργείου. Να μην αναζητήσει ευχερή διαφυγή (και καταφύγιο) στις τεκμαρτές […]

Η χειρότερη αντίληψη (και άσκηση) του αγαθού της ελευθερίας είναι πάντα η ανεξέλεγκτη εκδοχή της. Είτε ως ιδεοληπτική εμμονή του αναρχισμού. Είτε ως δογματική αποποίηση των ορίων υπευθυνότητος που την προσδιορίζουν και τη νοηματοδοτούν. Με αποτέλεσμα, τουλάχιστον να την αδικούν. Δικαιώνοντας εν πάση περιπτώσει την εν προκειμένω εύγλωττη πλατωνική προσέγγιση. Οτι δηλαδή: «Η άγαν ελευθερία, […]

Κάποια προφανή δεδομένα –ως απαράδεκτα δρώμενα και ασύμμετρες συμπεριφορές –σε κρισίμως ευαίσθητες παρυφές των εθνικών ορίων, εγκυμονούν αδυσώπητους για μας κινδύνους. Ή τουλάχιστον προκαλούν εύλογες ανησυχίες, όσον αφορά την σταθερότητα και την ίδια την ακεραιότητα της χώρας. Καθώς κάποιοι στοχευμένοι προσδιορισμοί από επίσημα τουρκικά χείλη, αφενός υπερβαίνουν την αβλαβή ρητορική. Και αφετέρου αποβαίνουν δείκτες εκδήλων […]

Ακόμη και αν τελικά το αμφιλεγόμενο εγχείρημα της Καταλωνίας οδηγηθεί σε Βατερλώ, το ίδιο αποσχιστικό σύνδρομο που το ενεργοποίησε, θα διατρέχει δυστυχώς την σύνολη περιοχή. Και θα επενεργεί με δραστική δυναμική, εκεί όπου σοβούν ομοιογενή κινήματα και όπου επιλιπαίνονται ανάλογες διαιρετικές τάσεις. Εντός κι εκτός ευρωπαϊκής περιμέτρου. Με ό,τι αυτό σημαίνει. Και φυσικά με ό,τι […]

Να είμαστε πραγματιστές: η σοβαρή διάσταση στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις είναι όντως γεγονός. Αλλά ομοίως γεγονός είναι ότι αυτό δεν διαφοροποιεί την πολιτική της υπερδυνάμεως έναντι της Τουρκίας. Ετερον εκάτερον. Η οργή δεν αποτέλεσε ποτέ μέτρο των αποφάσεων για τα κέντρα ισχύος. Αυτά αφορούν και διέπουν μικρότερης εμβέλειας και σημασίας πολιτικές. Η Ουάσιγκτον, δηλαδή, μπορεί «να […]

Εάν της υπεσχημένης από τους νυν θεσμικούς διαχειριστές, «σύντομης εξόδου από την κρίση», δεν προηγείται ουσιαστική έξοδος από την αδυσώπητη μέγγενη του χρέους, τότε: Είτε πρόκειται για εν πολλοίς ανέξοδη παρηγορητική ρητορεία. Είτε για προφανώς αναλώσιμη αυταπάτη. Ενδεχομένως και τα δυο. Διότι, ό,τι και να συμβαίνει, συνειρμικά η κρίση έχει ως βασική αιτιογονία, το χρέος. […]

Υπερβαίνοντας τον φαύλο κύκλο της παθολογικής εσωστρέφειας που μας καθηλώνει, πρέπει να δούμε όσα έως και κρίσιμα επισυμβαίνουν. Κάποιες καίριες δηλαδή επισημάνσεις, που τα ίδια τα γεγονότα επιβάλλουν και οι ανακύπτουσες αναγκαιότητες οριοθετούν. Για να μη βρεθούμε αίφνης επί κενού και σε αδυναμία ενεργού συνεμπλοκής στο γίγνεσθαι που μας αφορά. Οπόταν και θα υποστούμε τα […]

Οπως και αν ιδωθεί και όπως και αν ειπωθεί (λαϊκισμός, εθνικισμός, ακροδεξιός σοβινισμός ή άλλως πως) αυτό που τελικά μετρά, είναι το παράγωγο κόστος. Που με όρους σύγχρονης πολιτικής μεταφράζεται σε αποσυνθετική φορά και όσον αφορά κρατικές οντότητες και σχετικά με ομαδοποιημένα πολιτειακά σύνολα. Οπως η ΕΕ. Καθώς: Οσα συντελούνται, επενεργούν με δυναμικές δραστικής αστάθειας […]

Ενώ οι επ’ εσχάτων περιστασιακές αναφορές (και γενικότερα τα διακομματικά καβγαδάκια) περί αριστείας επλεόνασαν, οι δείκτες της μεν πολιτικής αυτογνωσίας εμφανίζονται προφανώς ελλειμματικοί, της δε αναγκαίας ευαισθησίας έως και τραγικοί. Oπως σε κρίσιμα ζητήματα που σχετίζονται τελικά με τον βαθμό της ίδιας της πολιτικής αριστείας και όχι απλώς της παιδευτικής, για την οποία και υπήρξαν […]

Οταν μια δύναμη, αμφισβητώντας τα όρια της εθνικής κυριαρχίας όμορης χώρας τα παραβιάζει κατ’ εξακολούθηση (και προπαντός ατιμωρητί) αυτομάτως έχει επιτύχει σε μεγάλο βαθμό την υποθεμελίωση γεωπολιτικού τετελεσμένου. Οπως και αν αυτό επιμετρηθεί. Και όσο και αν τύποις δεν νομιμοποιείται. Οταν μάλιστα οι τρίτοι (ακόμη κι εν όπλοις εταίροι) απαραδέκτως, «δεν είδαν, δεν άκουσαν, δεν […]

Οτι όντως η Ευρώπη (και ως θεσμικό μόρφωμα και ως όραμα) βρίσκεται σε φάση επανεκτιμήσεως των προοπτικών της είναι προφανές. Οχι μόνο με την απομοίωσή της λόγω Brexit, αλλά και γιατί προκύπτουν μείζονες αναγκαιότητες προσδιορισμού των ορίων ουσιαστικής της ενοποιήσεως (και πολιτικής ομογενοποιήσεως) ή όχι. Αυτό είναι το ζητούμενο. Που προβάλλει ως καθαυτό ιστορικό δίλημμα. […]

Το σταθερό πολιτικό αφήγημα που εν πολλοίς υποκαθιστά και τις ιδεολογικές καταβολές (ή και απλώς ιδεοληψίες) είναι η έξοδος από τον όντως αδυσώπητο μνημονιακό κλοιό. Τα υπόλοιπα έπονται. Και για όσους (και όσο) ευθύνονται ως προς τις έωλες αιτιογονίες της κακοδαιμονίας. Και για όσους εμφανίζονται ως είτε από καθέδρας τιμητές, είτε κι «εξ επιταγής» σωτήρες. […]

Οταν ο εν πολλοίς παροξυνόμενος κομματικός διαγκωνισμός διέπεται από έως κι εμφυλιοπολεμικά σύνδρομα (με δυναμικές βαθύτατου πολωτικού διχασμού) η χώρα δημογραφικώς οιονεί απομειώνεται! Υποδιαιρείται! Με δηλητηριώδεις αλληλοπαραγραφές! Ευτυχώς όχι (ακόμη) και προγραφές. Οπωσδήποτε όμως, με αμφισβητήσεις, που οδηγούν σε ακραίες αντιλήψεις και ασύμμετρες συμπεριφορές. Αυτό ισοδυναμεί περίπου με διχασμό σε πρώιμο στάδιο. Προοίμιο προβλεπτώς χειροτέρων. […]

Οσο δεν πρέπει να μας παρασύρουν οι ακραίες εθνικιστικές κορόνες γειτόνων –όχι μόνο των εξ ανατολών αλλά και των από Βορράν –άλλο τόσο θα ήτο μοιραίο λάθος: είτε να υποτιμηθούν είτε να μην αντιμετωπισθούν αποτελεσματικά. Ψύχραιμα αλλά με τρόπο δηλαδή, που αφενός να μην παρέχει προφάσεις και να μη συμπυροδοτεί εντάσεις με ανταποδοτικές βολές έωλου […]

Ο επαρκής πολιτικός διάλογος για το παρόν και το μέλλον δεν μπορεί να γίνεται με όρους του έωλου χθες. Κι αυτό ακριβώς είναι που δυστυχώς συμβαίνει. Αποτελώντας, αφενός μέρος της αδυσώπητης παθογένειας που βιώνει ο τόπος. Και αφετέρου βασική αιτιογονία των αδιεξόδων που αναπαράγονται. Με όλες τις συνέπειες. Οσο και αν ευθύνεται το χθες για […]

Είτε στους μεν καταλογίσεις τις ευθύνες είτε στους δε προσάψεις μομφές, το καταθλιπτικό είναι ότι ο τόπος βιώνει φάση «πολιτικού σεσηπότος»! Κυριολεκτικά. Καθώς η κατάσταση του πολιτικού συστήματος παρουσιάζει εμφανή συμπτώματα παθογενούς αποστήματος! Κι αυτό είναι η διάγνωση μιας έκδηλης και κακοήθους υποτροπής. Την οποία, σε τελική ανάλυση, πληρώνει φυσικά ο πολίτης. Ο οποίος όμως […]

Δεν έχει πλέον τόση σημασία ποιος φταίει και πόσο για την έως και αποσυνθετική παθογένεια που επιδεινώνεται για τη χώρα. Σημασία έχει η απούσα προοπτική. Με παρούσα μόνο την αδυναμία ενδοελληνικής συνεννοήσεως, ακόμη και για τα στοιχειώδη! Οπόταν: Διάγομεν περίοδο οιονεί εμφυλίου! Χωρίς συρράξεις μεν. Με αποσαθρωτικές συνέπειες δε. Ακόμη και για τις αυτονόητες θεσμικές […]

Το θέμα είναι: Με τα (κατ’ ευχήν) πλούσια κοιτάσματα φυσικού αερίου στην κυπριακή ΑΟΖ, «να μην πάρουν και τα μυαλά μας αέρα»! Αλλωστε η πείρα είναι πλουσιότατη. Σε σχέση κυρίως με όμορες περιοχές, τις οποίες η φύση εφιλοδώρησε πλουσιοπάροχα, με παρόμοια θησαυρίσματα. Και στις οποίες εν συνεχεία, επλεόνασαν παράγωγα τραγικών εκτροπών και πικρές εμπειρίες βιαίων […]

Το θέμα δεν είναι οι επί ετησίας βάσεως επετειακοί αφορισμοί και τα αναμηρυκαζόμενα στερεότυπα όσον αφορά το σιαμαίο εγκληματικό εγχείρημα που κατέστρεψε την Κύπρο κι εταπείνωσε τον Ελληνισμό. Πραξικόπημα δηλαδή και εισβολή. Ως αλληλοπριμοδοτούμενα. Ούτε η περιστασιακή εκδήλωση εθνικής οργής και ο εξορκισμός των υποσυνειδήτων ενοχών και τύψεων που επεσωρεύθησαν ως αποτέλεσμα. Και που φυσικά […]

Το θέμα δεν είναι ότι σήμερα (15 Ιουλίου) συμπληρώνονται σαράντα τρία συναπτά έτη από το σιαμαίο έγκλημα εις βάρος της Κύπρου. Kαι άρα σαράντα τρία χρόνια κατοχής κυπριακών (κι επομένως ευρωπαϊκών) εδαφών. Το θέμα είναι ότι: Το κατ’ εξακολούθησιν έγκλημα (που άρχισε με την αφροσύνη της χούντας και ολοκληρώθηκε με τη στρατιωτική επιδρομή του Αττίλα) […]

Αναντίλεκτο: η ποιότητα του πολιτικού λόγου αποβαίνει δείκτης ποιότητος της ίδια της πολιτικής. Και οπωσδήποτε ανακλά όχι μόνο τον χαρακτήρα εκείνων που τον εκφέρουν αλλά και αυτών που είτε τον υιοθετούν είτε και απλώς τον ανέχονται! Που σημαίνει ότι και αν δεν τον επικροτούν, εντούτοις τον αφήνουν να είναι δρων και συμμέτοχος αυτού του γίγνεσθαι. […]

Οτι δεν φορέθηκε γραβάτα στον πρωθυπουργικό λαιμό δεν είναι ασφαλώς το χειρότερο. Αλλά το ότι δεν τελεσφόρησε το σφόδρα επιθυμητό, που ανεδείχθη περίπου ως το «ιερό δισκοπότηρο» για τους θεσμικούς διαχειριστές. Οπόταν: Αντί ελαφρύνσεως του ασήκωτου χρεοκοπικού βάρους, υπήρξε απλώς ελάφρυνση του εν πολλοίς στερητικού συνδρόμου για μια νέα δόση. Ούτε για τις νεοανειλημμένες δεινές […]

Σήμερα λοιπόν ανοίγει και πάλι νέα (και μάλλον τελευταία) αυλαία για επίλυση του Κυπριακού. Το οποίο οι πλείστοι ανάγουν στις τέσσερις τελευταίες δεκαετίες. Ενώ στην πραγματικότητα ξεπερνά ήδη τα 55 συναπτά έτη αιματηρότατης διαδρομής. Και στείρας. Καθώς το πρόβλημα δεν έγκειται στο τι προσδοκούν οι Ελληνες, αλλά στο τι επιθυμούν (κι εκ παραλλήλου) μεθοδεύουν οι […]

Οτι ευκταία είναι η προαγωγή συνθηκών εξομαλύνσεως των ελληνοτουρκικών σχέσεων κι επιλύσεως προβλημάτων, δεν συζητείται. Και αυτό απαιτεί κάτι που δεν μπορεί ν’ αντιστρατεύεται: Αφενός τη διεθνή νομιμότητα όπως εκφράζεται από δεδομένες αρχές και συνομολογημένες Συνθήκες. Και αφετέρου τη λογική της κρατούσας εθνικής γεωπολιτικής ακεραιότητος και κατοχυρωμένης κυριαρχίας εκάστου. Κι αυτό είναι θεμελιώδες προαπαιτούμενο και […]

Ο,τι και να συμβεί η χώρα οδεύει πλησίστια (ή κι ενδεχομένως σύρεται) προς οριακά μεταίχμια. Οπου ακριβώς θ’ απαιτηθούν αποφασιστικές στρατηγικές και κρίσιμες αποφάσεις σε ομοίως κρίσιμα ζητήματα: Και ως προς την επιδεινούμενη χρεοκοπική κατιούσα. Και ως προς καίρια εθνικά ζητήματα. Οπως είναι το Κυπριακό και η κατοχύρωση αφενός και η άσκηση αφετέρου, κυριαρχικών δικαιωμάτων […]

Οσα ως ετυμηγορία ευρωπαϊκών κοινωνιών απέρρευσαν από τις γαλλικές και τις βρετανικές κάλπες (ασχέτως γεωγραφικών κριτηρίων και πολιτικών παραμέτρων) συνιστούν εύγλωττους δείκτες αναδυόμενων τάσεων, και κατ’ ακρίβειαν κωδικοποιήσεως αιτημάτων σ’ επίπεδο πολιτών. Με δυναμικές ανατροπών, όσων συνεντάσσονται σε κατεστημένες δομές και σε περίκλειστες ιδεοληψίες ηγετικών (και προδήλως συντηρητικών) κύκλων. Και στη μια περίπτωση και στην […]

Δεδοµένο 1: Ο ανθρώπινος τρόμος και το ευρωπαϊκό τραύμα. Ο πρώτος αποβαίνοντας οδυνηρό παράγωγο ασύμμετρων συμπεριφορών. Και το δεύτερο να οριοθετεί άδηλη μετεξέλιξη ενός πολέμου, που δεν έχει ούτε λογική, ούτε κανόνες, ούτε και προοπτική. Εχει μόνον άμαχα θύματα κι εκτός ορίων παραλογισμό. Η προσέγγιση του προβλήματος περνά μέσα από αδυσώπητα δεδομένα. Που δεν μπορούν […]

Αυτά που καταγράφονται καθημερινά ως «κατά συρροήν τουρκικές προκλήσεις» στις αιγαιωτικές παραμέτρους των ελληνικών εθνικών ορίων αποβαίνουν τελικά εκείνο ακριβώς που φοβόμαστε: Εν δυνάμει δηλαδή γεωπολιτικό τετελεσμένο! Που εφόσον δεν ανακόπτεται, αποκτά εν πολλοίς μη αναστρέψιμη δυναμική. Κι αυτός ακριβώς είναι ο μείζων κίνδυνος πίσω από τις εσκεμμένες παραβάσεις και ταυτοχρόνως πειρατικές παραβιάσεις. Με συχνότητα […]