Πανούσης Γιάννης

Αναρωτιέμαι ποιοι εντάσσονται στην/στις ελληνική/κές ελίτ. Οι σοφοί, οι διανοούμενοι, οι ακαδημαϊκοί, οι μεγάλοι των Γραμμάτων και των Τεχνών, οι εν γένει επιστημονικοερευνητικές και λοιπές διασημότητες; Κι αν ναι, πώς συγκροτείται το Κατεστημένο; Εξ αυτών μόνον ή προστίθενται και άλλοι, όπως πολιτικοί, μεγαλογιατροί, μεγαλοδικηγόροι, μεγαλοεπιχειρηματίες, άνθρωποι των ΜΜΕ; Κι αν ναι, όλοι αυτοί συμπεριλαμβάνονται στον […]

Ο κάθε Ελληνας [θέλει να] διαβάζει με τον δικό του [λογικό, συναισθηματικό, ιδεολογικό κ.λπ.] τρόπο τα γεγονότα και βγάζει τα δικά του [συχνά αντιφατικά] συμπεράσματα. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με το λεγόμενο bullying, την αμερικανόπληκτη μετάφραση/μεταγλώττιση του «εκφοβισμού, τραμπουκισμού κ.λπ.». Η βία στα σχολεία, σπανίως αμιγώς εγκληματικού χαρακτήρα, συγκοινωνεί/επικοινωνεί με τη βία στο σπίτι και […]

Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, κάθε Σάββατο δημοσιεύεται στα «ΝΕΑ» ένα διήγημα του αστυνομικού είδους από διαφορετικό συγγραφέα, η ιστορία του οποίου διαδραματίζεται σε χωριό. Η εγκληματική ενέργεια γίνεται κάθε φορά η αφορμή για να περιγραφεί η ατμόσφαιρα, η νοοτροπία των κατοίκων της επαρχίας, αλλά και να αναδυθούν τα ανθρώπινα πάθη που παραμένουν αμετάβλητα

Σε κάθε ιστορική περίοδο οι δολοφονίες αυτοκρατόρων και βασιλέων [βλ. Κ. Παΐδας, «Ματωμένο στέμμα»] ή γενικότερα πολιτικών προσώπων [Π. Κουζινόπουλος, «Οι μεγάλες πολιτικές δολοφονίες»] εμπεριείχαν σπέρματα καχυποψιών ως προς την αλήθεια των πραγματικών γεγονότων. Πολυσημίες κι αμφισημίες θόλωναν την ατμόσφαιρα. Μπορεί πολλές φορές τα κίνητρα των, άλλοτε γνωστών κι άλλοτε αγνώστων, δραστών να ήσαν εμφανή, […]

Οι πρόσφατες αποκαλύψεις για κυκλώματα εκβιαστών, στα οποία συμμετείχαν δημόσιοι υπάλληλοι «υπεράνω υποψίας», δηλαδή όχι άνθρωποι του υποκόσμου και του περιθωρίου, θέτει και πάλι το ερώτημα: Πώς συγκροτούνται, πώς λειτουργούν, πώς ξεφεύγουν από τα δίκτυα του νόμου και εν τέλει γιατί υποκύπτουν στις απειλές τους οι νόμιμοι [;] επιχειρηματίες; Είναι γνωστό ότι στη χώρα μας […]

Εσχάτως άπαντες αναζητούν το προφίλ του Ηγέτη που θα σώσει την Κεντροαριστερά (;), χωρίς να καθ-ορίζουν με σαφήνεια κι ακρίβεια ποια πρέπει να  είναι τα ουσιαστικά προσόντα/προτερήματα του έλληνα ηγήτορα/αρχηγού και ποιο είναι το πολιτικό και ιδεολογικό πλαίσιο του εγχειρήματος. Είναι αυτονόητο ότι η προσωπικότητα, οι γνώσεις, η πείρα, η ευστροφία ενός πολιτικού συνιστούν οπωσδήποτε […]

Ενοχοποιητικά στοιχεία

Ενοχοποιητικά στοιχεία

Η Ηθολογία αναζητεί το ερέθισμα-κλειδί που προκαλεί τους μηχανισμούς έκλυσης επιθετικότητας και μέσω αυτού προσδιορίζει τους βαθμούς ελευθερίας του ανθρώπου στο ν’ αποφασίζει για τις επιλογές/ πράξεις του. Πολλές φορές η ψυχική επιβάρυνση περιορίζει τη συνείδηση και έτσι η συμπεριφορά γίνεται – για τους τρίτους – πρωτόγονη ή παρ-άλογη. Γι’ αυτό στη νοσηρή ψυχική διατάραξη […]

Στην Ελλάδα «τα πάντα ρει», μένοντας ακίνητα. Η πολιτική έχει μηδενίσει τους νόμους της φύσης και του χωροχρόνου. Εξηγούμαι: Οι φοιτητές κινητοποιούνται εναντίον των μη κρατικών πανεπιστημίων που αγνοούν το πώς λειτουργούν. Οι πρυτάνεις ακινητοποιούνται γιατί θέλουν τα προνόμιά τους στα δημόσια ΑΕΙ αλλά γλυκοκοιτάζουν και προς τα «ιδιωτικά». Τα συνδικάτα [κάνουν ότι]κινητοποιούνται γιατί τους […]

Κάθε πόλη, κάθε δήμος, κάθε γειτονιά πρέπει να παρέχει στους ανθρώπους/πολίτες ένα μίνιμουμ κοινωνικής και ψυχικής ευρυχωρίας ώστε να δια-μορφώνονται οι όροι μιας κουλτούρας κοινών αξιών και στάσεων. Οταν όμως κυριαρχούν η αμορφία, η αταξία και η ανασφάλεια, τότε οι «έγκλειστοι» του χώρου υιοθετούν εκόντες/άκοντες μια νοσηρή συμπεριφορά [για άλλους επιβίωσης και γι’ άλλους εξουσίασης], […]

Οι πρόσφατες δολοφονίες στην Αρτέμιδα δεν εντάσσονται στο πεδίο της δημόσιας τάξης αλλά σε αυτό της δημόσιας και της κρατικής ασφάλειας, ίσως και των μυστικών υπηρεσιών. Να συνεννοηθούμε, χωρίς τις ανούσιες κομματικές αντιπαραθέσεις. Ζούμε στην εποχή της παγκοσμιοποίησης του εγκλήματος. Καμία χώρα στον πλανήτη δεν μπορεί ν’ αποφύγει τον κίνδυνο που απορρέει από το διεθνικό/υπερεθνικό […]

Πιστεύω ότι είναι αντιδεοντολογικό ν’ αναμιγνύεται κάποιος στις εσωτερικές λειτουργίες των κομμάτων [πειθαρχίες, ισορροπίες, δουλείες, ευαισθησίες κ.λπ.]. Οταν όμως ανοίξουν οι κλειστές πόρτες των κομματικών συνεδριάσεων/διεργασιών, τότε ο λόγος [και οι πράξεις] καθίστανται δημόσιοι και κοινωνικοί, με συνέπεια να υπόκεινται σε έλεγχο και κριτική. Αυτό που μπορώ να σημειώσω για τα τελευταία πολιτικά συμβάντα [αποχώρηση […]

Ηταν η γραφή του χωρίς ελευθερία Γιάννης Μεταξάς, Φεγγίτες Ο δημόσιος διάλογος που αφορά στο Κράτος δικαίου και τους δημοκρατικούς θεσμούς πρέπει να έχει ως θεμελιώδη στόχο το ν’ αποσαφηνίσει τον τρόπο που θα ανιχνευθούν οι ιοί και τα παράσιτα που ενδημούν στα σπλάχνα του τετραγώνου: «κρατικές υπηρεσίες-δικαιοσύνη-ανεξάρτητες αρχές-δικαιώματα πολιτών». Αλλωστε είναι γνωστό ότι στις […]

Οσοι θυμούνται καλά την Ιστορία κρατούν καθρέφτες και χτενίζονται Παναγιώτης Καραβασίλης, Νέα Ισκρα Η γενίκευση του φαινομένου της διαφθοράς, η εννοιολογική σύγχυση, το συχνά ασαφές περιεχόμενο και η αξιακή ουδετερότητα της «διαφθοράς», δημιουργούν την αίσθηση ότι η διαφθορά έχει διαμορφώσει τη δική της κουλτούρα, τη δική της «ηθική». Δεν γνωρίζω αν η διαφθορά είναι το […]

Ξαφνικά ενώ επιμένεις πως θα υποδείξεις τον ένοχο ……. περιχαρακώνεσαι στην ευωδιά του βασιλικού και κανείς πια δεν πιστεύει πως ξέρεις τον ένοχο Λιλή Λέκκα-Μπινιάρη, Υπέρβαση Οσο κι αν οι εκ-ρήξεις βίας ερμηνεύονται άλλοτε ως «εκτόνωση απο-στερήσεων» και άλλοτε σαν «ταυτότητα» [εξουσίας και αντιεξουσίας], όσο κι αν για ορισμένους «η βία φέρνει βία» ή «η […]

Τους παρακινούν να προβούν εκ των προτέρων σε εικασίες για την ουσία των υποθέσεων… για να αισθανθούν την προεξαγγελτική ηδονή Κ. Παΐδας, Ματωμένο στέμμα Τα Ταμπού της συνταγματικής [αστικής;] Δημοκρατίας και τα Τοτέμ της πάντοτε αθώας Αριστεράς, τα μεταπολιτευτικά Σύνδρομα του «αντί» και ο εσαεί δια-ψευδόμενος[;] λαός δεν συνιστούν τίποτ’ άλλο από παραλλαγές του «κρυφτού […]

…να μάθεις ότι δεν υπάρχουν αθώα ψέματα, ότι η κόλαση είναι μέσα σου και σε καλεί να την υπηρετήσεις Λουκάς Αξελός, «Το σθένος των λέξεων» Δεν είναι που χάσαμε το μέτρο και τα όρια του πολιτικού (και του κοινωνικού) παιχνιδιού. Χάσαμε μαζί και την ψυχραιμία μας. Ζούμε μέσα σε μία αιθαλομίχλη που μας τρομάζει και […]

Κροκοδείλια δάκρυα καταβροχθίζουν το χρόνο Αργ. Μαρνέρος, Η Αφή των λέξεων Πώς να πείσεις τον πεπλανημένο ότι έχει κάνει λάθος, πολλώ μάλλον εάν ο ίδιος πιστεύει ότι όσα λέει βοηθάνε την Ιστορία να προχωρήσει μπροστά; Πώς να συνεννοηθείς με κάποιον που κινείται εκτός ενοχής, αιδούς, ορίων κι επίγνωσης των αδυναμιών του; Πώς να ξεστραβώσεις τους […]

Λυπάμαι που κάποιες φορές αναρωτιέμαι: αριστερά ή δεξιά είχες την τρικυμία; Μαρία Ζαγκλαρά, Τοπογραφία της νοσταλγίας Κατά τη γνώμη μου, ουδείς των κραυγαζόντων τον τελευταίο καιρό προβιβάζεται στο μάθημα της πολιτικής ιστορίας, καθώς προβαίνουν σε πολλαπλές αναγνώσεις των γεγονότων μέσω ιδεοληπτικών και ιδιοτελών φακών. Η Μεταπολίτευση απελευθέρωσε κοινωνικές δυνάμεις, αλλά εγκλώβισε πολιτικές αντιλήψεις και πρακτικές. […]

Στο ένα άκρο του φάσματος, προφανώς στο υπέρυθρο άκρο, θα βλέπαμε τον Κομισάριο. Στο άλλο άκρο του φάσματος γονυπετεί ο Γιόγκι… μέσα στο υπεριώδες Αρθουρ Καίσλερ, Ο Κομισάριος και ο Γιόγκι Αν η κοινωνική/αντικοινωνική συμπεριφορά μπορεί ν’ αναλυθεί όπως μία δέσμη ακτίνων[1], όπου η υπέρυθρη σύνδεση με το Εξω, δηλαδή με τον «επαναστατικό σκοπό» που αγιάζει […]

Μη με φοβάσαι Σκοτώνεις ήδη μία σκιά Εύα Μοδινού, Μικρά Ασία Επειδή πολλά έχουν γραφτεί για τις πρόσφατες δολοφονίες γυναικών, θα ήθελα να προσθέσω κάποιους συλλογισμούς: 1. Ασφαλώς πρόκειται για ένα κοινωνικά αρνητικό και οικογενειακά τραγικό φαινόμενο, για τις βαθύτερες αιτίες του οποίου πρέπει η Βουλή, τα αρμόδια Υπουργεία και οι λοιποί κοινωνικοί φορείς να […]

Ποια ήμουν, ποια είμαι; Νίκησα, έχασα; Ποιος ξέρει; Εύα Μοδινού, Μικρά Ασία Η ελευθερία στον δημόσιο λόγο εμπεριέχει δύο στοιχεία και έναν κίνδυνο. Πρώτο στοιχείο: η ικανοποίηση των απαιτήσεων και διεκδικήσεων της πλειοψηφίας σε βάρος των αιτημάτων των μειοψηφιών. Δεύτερο στοιχείο: η κατάργηση και η κακόβουλη χρησιμοποίηση/συκοφάντηση εναντίον οποιουδήποτε έχει και εκφράζει διαφορετική άποψη. Ο […]

Ποιος νίκησε ποτέ τη μοίρα του; Εύα Μοδινού, Μικρά Ασία Ποτέ δεν μ’ ανησυχούσαν τα ποσοτικά στοιχεία αύξησης των αδικημάτων. Πάντοτε πίστευα ότι τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των δραστών και των θυμάτων παίζουν τον καθοριστικό ρόλο. Σήμερα διαπιστώνουμε μία μετάβαση από την κλασική παραβατικότητα των ανηλίκων [μικροδιάβολοι, ταραξίες, τσαμπουκάδες] σε πρώιμη εγκληματικότητα ενηλίκων [οργάνωση, βία, όπλα] […]

Ο ήρωας πέφτει ηρωικά ηττημένος από μη ήρωες Ελσα Κορνέτη, Ο ήρωας πέφτει Ορισμένοι θεωρούν «κακό» [πολιτικά μιλώντας] τον Μητσοτάκη και «καλό» τον Τσίπρα. Αλλοι πάλι πιστεύουν το ακριβώς αντίθετο, ότι δηλαδή ο Μητσοτάκης είναι ο «καλός» και ο Τσίπρας ο «κακός». Και οι μεν και οι δε αναγνωρίζουν ότι στο πολιτικό, και δη στο […]

Τις μνήμες δεν τις ξεγελάς Αλήθειες θα σου πουν θέλεις, δεν θέλεις Εύη Μελά-Αλεξιάδη, Αποτυπώματα Επειδή η Παιδεία προϋποθέτει αρχές και αξίες σχετικές με το πρότυπο του πεπαιδευμένου ανθρώπου/πολίτη, οι διάφορες κυβερνήσεις ασχολούνται με την Εκπαίδευση, μέρος της οποίας είναι και η εσωτερική κατανομή εξουσιών. Ετσι κάθε νόμος που αφορά στα πανεπιστήμια [από τον 815/78 […]

Ο ήρωας πέφτει λιποτακτώντας εξιλεώνεται Ελσα Κορνέτη, Ο ήρωας πέφτει Η Βεντέτα, ως ιδιωτική εκδίκηση, ως προσωπικός τρόπος απονομής της δικαιοσύνης μπορεί να συνδέεται με το «αντιπεπονθός» της ιουδαϊκής ιδιωτικής εκδίκησης [Παλαιά Διαθήκη], να εκφράζει τον Πολιτισμό της Ντροπής [μέσω της προσβολής της Τιμής] και να κυριαρχεί στα Ομηρικά Επη ως ανταπόδοση χρέους του πολεμιστή, […]

Είναι το λάθος της Μοίρας ο φονιάς; Β. Ταβουλτσίδης, Υφαντό Πέραν των όποιων ποινικοεγκληματολογικών προσεγγίσεων της γυναικείας εγκληματικότητας ή και των σοβαρών δημοσιογραφικών καταγραφών (βλ. μεταξύ άλλων Νίνας Κουλετάκη, Φόνισσες, εκδ. Κύφαντα 2019 (σε παγκόσμια κλίμακα) – Π. Σόμπολος, Εγκλήματα γένους θηλυκού στην Ελλάδα, Πατάκης 2019), μακράν της οποιασδήποτε στερεοτυπικής ερμηνείας, καθώς και πέραν των […]

Ο ήρωας πέφτει γιατί δεν έγινε ποτέ ούτε βασιλιάς, ούτε πιόνι Ελσα Κορνέτη, Ο ήρωας πέφτει Ουδέποτε έκρυψα την πολιτική μου καταγωγή, δηλαδή ότι είμαι πασοκογενής. Η έντονη δράση μου [1978-1983] που συνοδεύτηκε με μία πιο χαλαρή μέχρι το σκάνδαλο Κοσκωτά οπότε κι αποχώρησα με δημόσια δήλωση [1989] δεν διαγράφεται από τη ζωή μου. Να […]

Οπου κι αν στεκόταν ήταν πάντα με την πλάτη στον τοίχο Νίκος Δαββέτας, Αντρες χωρίς άντρες Πολλά λέγονται και γράφονται τελευταία για το οργανωμένο έγκλημα και τις πιθανές σχέσεις του με την τρομοκρατία και την πολιτική διαφθορά, ως ένα παράνομο continuum με κοινές αναφορές και στόχους. Το πρώτο χαρακτηριστικό του οργανωμένου εγκλήματος είναι ότι δεν […]